«Τι θα κάνεις;!» ρώτησα με έκπληξη τον Χάρη Δούκα εκείνο το πρωί που μου είπε ότι θα κατέβει υποψήφιος για το δήμο Αθηναίων. Ο ενθουσιασμός του ήταν σαν ορμητικό ποτάμι. Οι λέξεις πολλές και γρήγορες σαν να πιέζονταν για να περάσουν από το ακουστικό.
«Προσπαθώ να φτιάξω ψηφοδέλτιο και τρέχω... ξέρω ότι είναι υπερδύσκολο αφού τα μίντια είναι προσανατολισμένα υπέρ του Μπακογιάννη και εγώ δεν έχω αναγνωρισιμότητα, αλλά θα το παλέψουμε γιατί μπορούμε και πρέπει...». Το είχε ήδη οραματιστεί πριν γίνει. Παρότι ο χρόνος έμοιαζε να τον συνθλίβει, ο Χάρης όχι μόνο σήκωσε το τηλέφωνο αλλά από ευγένεια δεν προσπάθησε να συμπυκνώσει το λόγο του και ευγενικά να τερματίσει τη συνομιλία. Όχι, έπρεπε να μου εξηγήσει.
Ο Χάρης, που γνώρισα ως αρθρογράφο - blogger υποδεχόμενος κείμενά του στη HuffPost, σήκωνε πάντα το τηλέφωνο.
Ως δημοσιογράφος, οφείλω να σταθώ στο γεγονός ότι εξακολούθησε να μου απαντά, ακόμη και τις πρώτες ώρες μετά την απίστευτη νίκη του. «Δημοσθένη, ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Προσπαθώ να διαχειριστώ το πρωτόγνωρο συναίσθημα», μου είπε το πρωί της Δευτέρας.
Προσβάσιμος, λοιπόν. Έτοιμος να μοιραστεί το χρόνο και τις γνώσεις του.
Είχα δει το βιογραφικό του νωρίς, αλλά κατάλαβα στην πορεία περισσότερα από τα κείμενά του στη HuffPost Greece.
Ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος με βαθιές γνώσεις για την ενεργειακή πολιτική και την Δικαιοσύνη. Όμως δεν ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια μου. Το ιδιαίτερο στοιχείο του για εμένα, ήταν πως δεν λειτουργούσε ως αυθεντία με την αρνητική χροιά του όρου. Όποτε ήθελα να γράψω κάτι σχετικό με την ενέργεια ή δεν κατανοούσα κάτι, τον έπαιρνα τηλέφωνο και μου εξηγούσε αγόγγυστα, υπομένοντας τις ερωτήσεις μου μέχρι να καταλάβω το θέμα. Πολύ αργότερα, ρωτώντας σε πανεπιστημιακούς κύκλους, έμαθα ότι οι μαθητές του στο Πολυτεχνείο τον λατρεύουν, γιατί όπως λένε τους προσεγγίζει όχι μόνο διανοητικά αλλά τους ακουμπάει και στην καρδιά.
Τον Χάρη Δούκα λοιπόν τον γνώρισα μέσα από τα κείμενά του και στη συνέχεια η γνωριμία μας εξελίχθηκε μέσω της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας. Όταν η πανδημία τελείωσε,η φωνή του Χάρη έπρεπε να αποκτήσει υπόσταση.
Κι ένα πρωί, μου ανακοίνωσε ξαφνικά ότι θα κατέβει υποψήφιος στο Δήμο της Αθήνας. Σε πρώτο χρόνο, χάρηκα. Σκεφτόμουν ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που μπορεί να αφουγκραστεί το μέλλον και διαθέτει προσωπικό όραμα.
Σε δεύτερο χρόνο, μάλλον τρόμαξα. Όχι μόνο επειδή η πολιτική αλλοιώνει τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Ομολογώ ότι με τρόμαξε ο ενθουσιασμός του τότε - αρχές του καλοκαιριού - επειδή μου φαινόταν σχεδόν αδύνατον να κερδίσει, απέναντι σε μια παγιωμένη κατάσταση στην Αθήνα.
Παρακολούθησα βήμα - βήμα, αλλά από απόσταση την προεκλογική του εκστρατεία. Δεν είδα λάθη - δεν του τηλεφώνησα για να του πω ”καλά το πηγαίνεις, προχώρα”. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου, ως δημοσιογράφος.
Λίγες ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν η HuffPost δημοσίευσε συνέντευξη του απερχόμενου πλέον Δημάρχου, κ. Κώστα Μπακογιάννη , ήρθε η σειρά του Χάρη Δούκα να απαντήσει σε ερωτήσεις μας σε μια συνέντευξη. Και οι δύο υποψήφιοι, σε διαφορετικές ημερομηνίες, έγιναν πρωτοσέλιδο στην ιστοσελίδα. Ένας κέρδισε.
Από χθες, ο κόσμος της Αθήνας έχει νέο δήμαρχο και σαφώς υψηλές προσδοκίες. Δεν θα του συγχωρήσει την μη τήρηση των υποσχέσεων του, γιατί στο πρόσωπο του Δούκα βλέπει το φρέσκο, άφθαρτο και διαφορετικό που σηματοδοτεί την ανανέωση σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, αλλά και νοοτροπίας.
Εύχομαι στον Χάρη Δούκα να μην συμβιβαστεί με το μέτριο και να μην τον συρρικνώσει το ελληνικό πολιτικό - κομματικό κατεστημένο. Να ακούει τους συμβούλους του, αλλά πολύ περισσότερο τις ανάγκες των δημοτών. Εύχομαι να μην του κλέψουν το χαμόγελο και να μην του σκοτεινιάσουν το βλέμμα. Αυτός είναι και ο λόγος που γράφτηκε αυτό το κείμενο.