Στα έξι χρόνια πλοιαρχίας στο επιβατηγό ΠΡΕΒΕΛΗΣ αυτός ο καπετάνιος μετρά 18.000-20.000 προσεγγίσεις στα λιμάνια των νησιών και στο ενεργητικό του δεν έχει ούτε μια γρατζουνιά! Δεν συνέβη ποτέ ούτε το παραμικρό συμβάν.
Αν όλοι εμείς, οι επιβάτες, ψηφίζαμε για τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα των πλοιάρχων της ακτοπλοΐας είμαι σίγουρος ότι στον καπετάν Βαγγέλη Στουραΐτη θα δίναμε με την καρδιά και τη λογική τον μέγιστο βαθμό μας.
Ο καπετάν Βαγγέλης σπούδασε στη σχολή Εμποροπλοιάρχων της Κύμης (1997-2001) κι έπειτα από ένα σύντομο μπάρκο σε ποντοπόρα φορτηγά, έφαγε το Αιγαίο και τα λιμάνια της άγονης γραμμής του νοτίου Αιγαίου κυριολεκτικά με το κουτάλι, μέσα σ’ αυτά έφτασε στον βαθμό του πλοιάρχου.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων που αποφεύγει την προβολή, γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ρόλος του ναυτικού και ειδικότερα του καπετάνιου, είναι λειτούργημα, απαιτεί σεβασμό στο πλοίο, τη θάλασσα και σε εκείνες τις ψυχές που ζουν χρόνο-καιρό πάνω στα βράχια του Αιγαίου.
Σήμερα ο καπετάν Βαγγέλης αλλάζει ρότα, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην πλοηγική υπηρεσία του Πειραιά. Έπειτα από 12 χρόνια με τα επιβατηγά ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ, ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ και ΠΡΕΒΕΛΗΣ, αφήνει την άγονη γραμμή για να γίνει μέλος στην απαιτητική ομάδα των πλοιάρχων-πλοηγών, που με αυστηρούς κανόνες και οδηγό την ασφάλεια βάζουν και βγάζουν πλοία όλων των τύπων από το λιμάνι του Πειραιά.
Το πρώτο ταξίδι, από τη θέση του πλοιάρχου, ήταν στις 22 Οκτώβρη 2012 και το τελευταίο ταξίδι αναχώρησε στην 1η με επιστροφή στις 3 Σεπτέμβρη 2018 στο λιμάνι του Πειραιά. Καπετάνιος σε ένα πλοίο θρύλο της άγονης γραμμής και της ακτοπλοΐας, με το ακούραστο ΠΡΕΒΕΛΗΣ.
Συνάντησα τον cpt Βαγγέλη Στουραϊτη σε ένα από τα τελευταία ταξίδια μέσα στο «σπίτι» του, στο φιλόξενο ΠΡΕΒΕΛΗΣ. Θέλησα να μάθω μυστικά και άγνωστες λεπτομέρειες από τη ζωή στο πλοίο, από τα λιμάνια, από τους νησιώτες.
Για το πρώτο που ξεχωρίζει είναι η σεμνότητα, το ήθος και η εσωτερική του ανάγκη πρώτα να προβάλει τους συνεργάτες ναυτικούς κι ύστερα την ανάγκη των νησιωτών, για μόνιμη, ασφαλή και σταθερή συγκοινωνία.
- Καπετάν Βαγγέλη, είσαι 7 χρόνια στο ΠΡΕΒΕΛΗΣ, από αυτά 1 χρόνο ήσουν ύπαρχος και τα τελευταία 6 χρόνια στην πλοιαρχία, πως αισθάνεσαι που αφήνεις το πλοίο;
- Τα συναισθήματα για την αποχώρηση μου είναι πολλά και είναι στενάχωρα. Νιώθω ότι αφήνω το σπίτι μου, αφήνω την οικογένεια μου. Το πλήρωμα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι σταθερό πάνω στο ΠΡΕΒΕΛΗΣ, έτσι νιώθω ότι αφήνω τη φαμίλια μου.
Φεύγω κι ακόμη δεν το έχω πιστέψει! Το πλήρωμα που είχα ήταν ικανό, αξιόπιστο και αφοσιωμένο στα καθήκοντα του.
Πρόκειται για επαγγελματίες ναυτικούς και τώρα πια φίλους, τους οποίους του εκτιμώ βαθύτατα και φεύγοντας έκανα το ελάχιστο, τους ευχαρίστησα. Ο σεβασμός και η εκτίμηση φάνηκε στον αποχαιρετισμό μας.
- Ποιες είναι οι πρώτες σου σκέψεις για το ΠΡΕΒΕΛΗΣ;
- Το πλοίο προσφέρει άνεση στους επιβάτες, ειδικά στον ξενοδοχειακό τομέα, όμως έχει ιδιαίτερη συμπεριφορά, πρέπει να ξέρεις τα κουμπιά του για να μπορέσεις να το δαμάσεις. Δεν επιτρέπεται να κάνεις απερίσκεπτες κινήσεις, πρέπει να μπεις με πολύ σεβασμό σε κάθε λιμάνι και να έχεις κατά νου την ασφάλεια.
- Καπετάν Βαγγέλη τι είναι η άγονη γραμμή;
- Είναι δύσκολη γραμμή. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι οι δυσκολίες. Είναι μια γραμμή με τα ξεχασμένα νησιά και τα ξεχασμένα λιμάνια τους. Κακά τα ψέματα, η πολιτική έχει δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στα κεντρικά νησιά του Αιγαίου, ενώ τα νησιά αυτά είναι ξεχασμένα. Από την άλλη όλοι εμείς, οι ναυτικοί που τα υπηρετούσαμε, νιώθουμε ύψιστη υποχρέωση να ρισκάρουμε και να τα προσεγγίσουμε, έτσι ώστε να μην αφήσουμε απομονωμένα τα νησιά και τον κόσμο που ζει πάνω σε αυτά.
- Είχες αποτυχημένες στιγμές, όπου έφτασες σε ένα λιμάνι και το πλοίο λόγω καιρού δεν κατάφερε να δέσει;
- Υπήρχαν λιγοστές φορές, μέσα σε ένα χρόνο, που μπορεί να μην έπιασα μια φορά στο Διαφάνι, μια ή δυο φορές στην Κάσο ή μια φορά στη Χάλκη. Αλλά μιλάμε για ακραίες καιρικές συνθήκες, που στο τέλος δεν μπορείς να ρισκάρεις τον κόσμο που έχει πάνω στο πλοίο. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις θεωρώ ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου, πήρα μεγάλο ρίσκο, γιατί ένιωθα την υποχρέωση να μην αφήσω ένα νησί απομονωμένο. Έπρεπε να βοηθήσω την κοινωνία του νησιού.
- Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που σε δυσκόλεψε;
- Ήταν Δεκέμβρης του 2013, είμασταν δεμένοι στη Ρόδο με απαγορευτικό. Η ΕΜΥ είχε δώσει 9 μποφόρ Βοριά αλλά ο καιρός ήταν άνω τον 11 μποφόρ! Για αυτό και είχαμε και το περιστατικό της βύθισης ενός φορτηγού πλοίου μέσα στο λιμάνι της Ρόδου. Εμείς είχαμε ασφαλίσει καλά το πλοίο μας, όμως να βλέπεις να βυθίζεται ένα βαπόρι, μέσα στο λιμάνι και λίγα μέτρα από την πλώρη σου καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα και επικίνδυνα. Τέτοια κατάσταση καιρού δεν έχω ξαναζήσει!
- Κι από καλές μα δυνατές στιγμές; Τι έχεις να θυμάσαι;
- Πολλές φορές είχαμε έκτακτα ιατρικά περιστατικά και τότε εμείς δίναμε τον καλύτερο εαυτό μας, προκειμένου ο επιβάτης που είχε κάποιο πρόβλημα να τα καταφέρει και να φτάσει ζωντανός. Μια φορά έτυχε ένα σοβαρότατο περιστατικό, είχαμε έναν επιβάτη με έμφραγμα, το πλήρωμα στάθηκε δίπλα του και είχαμε τη τύχη μαζί μας να ταξιδεύει και ένας γιατρός, λοιπόν ο άνθρωπος σώθηκε κι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο για μας. Αυτές είναι αξέχαστες στιγμές που με συνοδεύουν.
- Με τα λιμάνια στην άγονη γραμμή τι γίνεται;
- Όλα τα λιμάνια είναι δύσκολα και έχουν ιδιαιτερότητες. Για να δώσω μερικά παραδείγματα: Το Διαφάνι και η Κάρπαθος (Πηγάδια) είναι κατασκευασμένα στο μάτι του καιρού. Η Κάσος είναι ένα λιμάνι σαν φάκα, σε εγκλωβίζει, δεν έχεις ενναλακτική λύση, δεν έχει επιλογή. Επίσης στα Πηγάδια της Καρπάθου, η νυχτερινή προσέγγιση είναι άκρως επικίνδυνη, πρόκειται για μια προβλήτα που είναι βυθισμένη στο απόλυτο σκοτάδι.
Ο μαΐστρος είναι ο καιρός που συναντάμε στο Διαφάνι και το λιμάνι είναι πάνω στο μάτι του καιρού, λοιπόν έχεις λίγα μέτρα για να τα εκμεταλλευτείς και να δέσεις, λίγο μετά αρχίζουν τα βράχια και το στηθαίο. Εκεί μια στραβή να σου τύχει, για παράδειγμα να σπάσει ένας κάβος, τότε θα κουρέψεις τις προπέλες. Επίσης το λιμάνι της Χάλκης σε εγλωβίζει. Μα ακόμη και στη Ρόδο, για ποια ασφάλεια μιλάμε όταν βαπόρι βυθίζεται λόγω καιρού μέσα στο λιμάνι;
Δεν έχουμε λιμάνια, κακά τα ψέματα, φτιάχτηκαν με λανθασμένο τρόπο, με λάθος αντίληψη και σήμερα εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Αυτό πάνε να κάνουν τώρα στα Πηγάδια της Καρπάθου. Όμως θα έπρεπε η κοινωνία, ειδικά ο κόσμος της Καρπάθου, να μη τα βάζει με το πλοίο και τον καπετάνιο που θα περνά και θα σφυρίζει αλλά δεν θα μπορεί να πιάσει το λιμάνι του νησιού. Εμείς οι πλοίαρχοι δεν έχουμε σταματήσει να τα λέμε, τα ίδια έλεγαν και οι καπεταναίοι στη περίπτωση της Κάσου, όμως δεν τους άκουσε κανένας. Το λιμάνι του νησιού είναι επικίνδυνο, είναι φάκα, αν δεν πιάσεις πας κατευθείαν στα βράχια. Μα έχει συμβεί δυο φορές, το 2011 με το ΠΡΕΒΕΛΗΣ και το 2014 με τον Β. ΚΟΡΝΑΡΟ.
- Αρκετές στιγμές η αγωνία στη γέφυρα χτυπά κόκκινο, καπετάν Βαγγέλη η πλοιαρχία στην ακτοπλοΐα είναι εύκολη ή δύσκολη υπόθεση;
- Μα υπάρχει κάποιος να πιστεύει ότι είναι εύκολο; Σε αυτή την ιστορία σπουδαίο ρόλο παίζει η ταχύτατη αντιληπτική ικανότητα του πλοιάρχου. Πρέπει σε λίγο χρόνο να υπολογίσεις και να συνδυάσεις, την ταχύτητα του πλοίου, την ταχύτητα του ανέμου, την ξεπεσούρα, που έχει το πλοίο με τον άνεμο, τον κυματισμό, το ρεύμα. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν αυτόματα, και το σπουδαιότερο, κάθε προσέγγιση σε ένα λιμάνι είναι μοναδική! Κάθε ταξίδι είναι ξεχωριστό, ποτέ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να ρουτινιάσουμε, να πούμε ότι ξεκινήσαμε από τον Πειραιά και άντε πάλι τα ίδια.
- Κι εσύ, ποιο είναι το μυστικό σου, πως κατάφερες 20.000 προσεγγίσεις χωρίς το παραμικρό συμβάν;
- Εγώ σεβάστηκα το πλοίο και κείνο μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Πήρα τα ρίσκα μου, μπήκα σε λιμάνια όταν οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες, πάντα όμως με μέτρο και σεβασμό, γιατί μεταφέρουμε ψυχές και τις υπολογίζουμε.
- Όλα αυτό το δέσιμο με το πλοίο, ρωτώ για την καθημερινότητα του ναυτικού της ακτοπλοΐας και η επαφή του με τη στεριά, πόσο σε δυσκόλεψε;
- Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική μου ζωή πήγε λίγο πίσω, μα ήμουν «παντρεμένος» με το ΠΡΕΒΕΛΗΣ. Κι αυτό ήταν πολύ κουραστικό και συνέβαλε στην δημιουργία αρνητικής ψυχολογίας. Ναι μεν έχεις να κάνεις δύσκολα ταξίδια, πολλές φορές με ανάποδους καιρούς και η ψυχολογία σου δεν ξεκινούσε από το καλύτερο δυνατό σημείο. Μου έλειπε η οικογένεια μου, η προσωπική μου ζωή έμεινε πίσω. Μου έλειψαν τα αρκετά μικρά, να πάω ένα σινεμά, ένα θέατρο, μια βόλτα, ακόμη και να κάνω διακοπές. Είχα αφιερωθεί στο πλοίο και το αντίτιμο ήταν να γίνω δικό του κομμάτι και τμήμα της άγονης γραμμής. Τέλος καλό, όλα καλά!
Σεμνός, αθλητικός με ένα σπάνιο ταλέντο ευθυκρισίας, ο καπετάν Βαγγέλης Στουραΐτης αφήνει την άγονη γραμμή για άλλες προκλήσεις, πετά για διαφορετικές και ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες μέσα στη θάλασσα και εμείς λυπόμαστε, γιατί χάνουμε ένα άξιο στέλεχος της ακτοπλοϊας, όμως τατόχρονα χαιρόμαστε για τον φίλο που τραβά μπροστά.
Από τον άριστο καπετάνιο Βαγγέλη Στουραϊτη κρατώ μια από τις κουβέντες για τη ζωή του, που γίνεται σπουδαία συμβουλή:
«Αυτό που κάνεις πρέπει να το αγαπήσεις, αν δεν το αγαπήσεις καλύτερα να μην το κάνεις γιατί δεν θα πετύχεις».