Ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο στην Ελλάδα της κρίσης έχοντας παράλληλα να φροντίσει την οικογένειά του. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην σκληρή καθημερινότητα αναγκάζεται να δουλεύει τη νύχτα και να εκδίδεται. Ο αυστηρός πατέρας του δέχεται το γεγονός αυτό μέχρι που το μέρος που εργάζεται ο Πάρης κλείνει και υποχρεώνεται να μεταφέρει τη δουλειά του στο σπίτι. Τότε όμως είναι που οι μάσκες πέφτουν, οι εντάσεις στο σπίτι οξύνονται και τα όρια δοκιμάζονται.
Οι «Κουκουβάγιες» είναι οικογενειακό δράμα που καταφέρνει να θίξει με άμεσο και ειλκρινή τρόπο σημαντικά κοινωνικά θέματα της εποχής μας, όπως η ομοφοβία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η σκληρότητα των σημερινών ανθρώπων και το αβέβαιο μέλλον σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά. Η μικρού μήκους ταινία κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2016 και μέχρι σήμερα έχει παρουσιαστεί και βραβευθεί σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού, όπως στο CineFest του Los Angeles, στο National Film Festival for Talented Youth του Seattle, στο New Filmmakers New York, στο Hollywood International Moving Pictures Film Festival, καθώς και στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ΓΚ.Λ.Α.Τ. Ταινιών ενώ θα συμμετέχει και στο New York City Independent Film Festival τον ερχόμενο Μάιο.
Η Ναταλία Μπουγαδέλη παραδίδει με αυτή τη μικρού μήκους ταινία το πρώτο της ολοκληρωμένο δείγμα γραφής ως σκηνοθέτις και διευθύντρια φωτογραφίας -ενώ υπογράφει και το σενάριο, και αποδεικνύει πως η νέα γενιά του ελληνικού κινηματογράφου έχει το ταλέντο, το όραμα και τη δεξιοτεχνία να διαπρέψει εντός και εκτός συνόρων. Στο τελευταίο αυτό κομμάτι, μάλιστα, η νεαρή σκηνοθέτις έχει ήδη χαράξει μια αξιοπρόσεκτη πορεία: σπούδασε στο New York University, είναι co-director στο Fusion Film Festival, ένα φεστιβάλ που σε συνεργασία με το Sundance προβάλει την ισότητα των δύο φύλων στον τομέα του κινηματογράφου και είναι executive director στη ΜΚΟ The Great Griffon. Μέχρι σήμερα έχει εργαστεί σε περισσότερες από 10 ταινίες μικρού μήκους, καθώς και σε μια σειρά διαφημιστικών για την online καμπάνια του Calvin Klein.
Η HuffPost Greece μίλησε με την Ναταλία Μπουγαδέλη για να μάθει περισσότερα τόσο για τις «Κουκουβάγιες», όσο και για τη μέχρι τώρα δουλειά και τα σχέδια της νεαρής σκηνοθέτη.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη επαφή που είχες με τον κινηματογράφο; Και ποια αυτή που σε έκανε να αποφασίσεις να ασχοληθείς επαγγελματικό με αυτόν;
Δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια την πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο Θυμάμαι όμως μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή όταν ήμουν 4 η 5 ετών με μια τηλεόραση απο τις παλιές τις τετράγωνες, τις χοντρές. Έπαιζε κάποια ταινία και είχα μαγευτεί. Την περιτριγύριζα νομίζοντας πως οι ηθοποιοί και ο κόσμος της ταινίας ήταν μινιατούρα μέσα σε αυτό το κουτί. Δεν καταλάβαινα πως λειτουργούσε και έτσι κατέληξα πως ήταν κάποιο είδος μαγείας. Έτσι μου μπήκε η αρχική ιδέα- να μάθω και εγώ να κάνω αυτά τα μαγικά. Στο νηπιαγωγείο και στις αρχές του δημοτικού όλα τα παιδάκια θέλανε να γίνουν αστροναύτες, πυροσβέστες, ποδοσφαιριστές. Εγώ ήθελα να γινω σκηνοθέτης, γεγονός που ακουγόταν εξίσου εξωπραγματικό σε όλους τους γονεις. Τα παιδικα μου ονειρα άρχισαν να μοιάζουν ως κατι πιο απτό και πραγματικό οταν ημουν 14 χρονών και έπεισα τους γονείς μου να με στείλουν στο Λος Άντζελες για ενα Summer Highschool Workshop τεσσάρων εβδομάδων στο New york Film Academy. Πηρα λοιπόν το αεροπλάνο μόνη μου και πήγα στο Hollywood. Εκεί ενθουσιάστηκα, μαγεύτηκα, και ερωτεύτηκα. Είδα πως χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν και ζουν σε αυτην την βιομηχανία και μου μπήκε πλέον για τα καλά η ιδέα πως και εγώ μπορώ να το κάνω αυτό.
Ποια ήταν τα σημαντικότερα πράγματα που έμαθες κατά τη φοίτησή σου στο New York University (όχι απαραίτητα από άποψη σπουδών) και τα οποία σε ακολουθούν μέχρι και σήμερα;
Αυτό που είδα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση - και με σημάδεψε ως δημιουργό- είναι πως στο πανεπιστήμιο υπάρχει ίσος αριθμός γυναικών και αντρών στο πρόγραμμα 50-50. Τι παει στραβά στον δρόμο προς την βιομηχανία ταινιών και τα νούμερα αυτά πέφτουν δραματικά στο 10% για σκηνοθέτες και λιγότερο απο 3% για διευθύντριες φωτογραφίας. Αυτός είναι ένας απο τους λόγους για τους οποίους θεωρώ σημαντική την μάχη προς το gender equality.
Πιστεύεις πως αν είχες μείνει στην Ελλάδα θα μπορούσες να χτίσεις μια παρόμοια καριέρα; Πώς βλέπεις τα πράγματα για τους νέους που ασχολούνται με τον κινηματογράφο στη χώρα μας, από άποψη κρατικής βοήθειας και μελλοντικής εξέλιξης;
Είναι αρκετά διαφορετικές καταστάσεις και είναι δύσκολο να το κρίνω. Αν το σκεφτείς, “Οι Κουκουβάγιες” είναι ελληνική ταινία, γυρισμένη στην Αθήνα. Επίσης τα τελευταία χρόνια βλέπω μεγάλη κινητικότητα στον χώρο του κινηματογράφου στην Ελλάδα. Όλο και περισσότεροι νέοι ασχολούνται με αυτήν την τέχνη. Η ποιότητα και η ποσότητα των έργων που δημιουργούνται στην Ελλάδα έχει αυξηθεί σημαντικά. Στο θέμα της κρατικής βοήθειας η Ευρώπη δεν μπορεί να συγκριθεί με την Αμερική. Εδώ όλο το funding ταινιών είναι από private οργανισμούς ή ιδιώτες. Το κράτος δεν μπλέκεται σε αυτά. Κάποιες πολιτείες όπως η Νέα Υόρκη έχει συγκεκριμένα funds για γυναίκες σκηνοθέτες, ή για άλλες μειονότητες. Επίσης μια απο τις υποσχέσεις του Trump είναι να κόψει την οικονομική ενίσχυση απο το κράτος προς τον τομέα των τεχνών... Οπότε μόνο και μόνο που υπάρχει το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου το οποίο στηρίζει νέες παραγωγές είναι πολύ σημαντικό. Προσωπικά δεν έχω εμπειρία με αυτό μιας και τα περισσότερα πρότζεκτ που έχω κάνει χρηματοδοτήθηκαν μέσω crowdfunfing. Για την online σειρά “Spring Street” μαζέψαμε 25 χιλιάδες δολάρια μέσω του Kickstarter.
Πόσο σημαντική είναι για εσένα η σωστή απεικόνιση της LGBTQ κοινότητας και των θεμάτων που την απασχολούν; Στο Hollywood, τόσο στο σινεμά όσο και στην τηλεόραση, το τοπίο έχει αρχίσει να αλλάζει σημαντικά, με ολοένα και περισσότερα έργα/δημιουργούς της LGBTQ κοινότητας να έρχονται στο προσκήνιο και να διεκδικούν μέρος της συζήτησης. Πώς το βιώνεις εσύ αυτό, ζώντας στη Νέα Υόρκη; Πιστεύεις η Ελλάδα, και το ελληνικό κοινό κυρίως, είναι έτοιμη για να μπει σε αυτή τη συζήτηση;
Η σωστη απεικονιση της LGBTQ κοινότητας ειναι πολυ πολυ σημαντικη για εμένα. Η κανονικοποίησης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, διεμφιλικών ατόμων, και γενικά LGBTQ χαρακτήρων είναι ένα μεγάλο βήμα προς την κατάρριψη του στίγματος που έχει η κοινωνία γύρω απο αυτούς. Η κοινωνία θα είναι πιο ανεκτική εάν αποκτήσει περισσότερη τριβή με το ζήτημα, και εκτός απο αυτό, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό τα νέα παιδιά που προσπαθούν να βρουν τον εαυτο τους να έχουν πρότυπα με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν. Το να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα απο τους χαρακτήρες μιας ταινίας, ενός βιβλίου, μιας σειράς, είναι πολυ σημαντικό. Με την σωστή απεικόνιση τέτοιων χαρακτήρων παιδιά που παλεύουν με την σεξουαλικότητα ή το φύλο τους θα δουν πως είναι εντάξει να είναι ο εαυτός τους και πως το πρόβλημα δεν το έχουν εκείνα.
Είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα το κοινό δεν είναι τόσο έτοιμο για τέτοιες συζητήσεις. Αν όμως κάποιος δεν ξεκινήσει να μιλάει για αυτό δεν θα ειναι ποτέ έτοιμο το κοινό. Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να κάνουμε τα στραβά μάτια παρα να κοιτάμε τα πράγματα που μας προβληματίζουν στα ματια. Μέσα απο την τέχνη μπορείς να αγγίξεις μεγάλο αριθμό ατόμων και ως δημιουργοί έχουμε την ευθύνη να μοιραζόμαστε την αλήθεια μας. Βήμα βήμα θα αλλάξουν τα πράγματα. Οι νέες γενιές είναι πολύ πιο ανεκτικές στην διαφορετικότητα.
Πώς αντιμετωπίζεις το εξίσου μείζον θέμα του gender equality, τόσο ως γυναίκα σκηνοθέτης όσο και ως executive director του The Great Griffon; Μπορείς να μου πεις μερικά πράγματα ακόμη για αυτή τη ΜΚΟ και τον ρόλο σου εκεί;
Η ΜΚΟ αυτή προβάλει και διευκολύνει παραγωγές με δυνατούς γυναικείους και LGBTQ χαρακτήρες. Ως γενική διευθύντρια του The Great Griffon είναι στο χέρι μου να προσλαμβάνω περισσότερες γυναίκες για τα γυρίσματα που κάνουμε. Μπορεί καλλιτεχνικά να μη συμφωνούμε με την Lena Dunham μα σέβομαι πολυ το έργο που κάνει. Είχε πει σε μια συνεντευξη: "It's our job as women who have been given a certain amount of success and visibility to pull other women along with us”. Αρκετές ταινίες έχουν κάνει άντρες σκηνοθέτες για γυναικείους χαρακτήρες. Φυσικά δεν λεω να μην τις κάνουν. Απο την απόλυτη έλειψη εκπροσώπησης, καλύτερα να υπάρχουν γυναικείοι χαρακτήρες, μα δεν νομίζεις πω είναι καιρός να πούμε εμείς τις δικές μας ιστορίες; Επίσης ως θεατές στο σινεμά μπορούμε να έχουμε φωνή πάνω σε αυτό το θέμα, υποστηρίζοντας γυναίκες σκηνοθέτες πολύ απλά με το να πάμε να δούμε τις ταινίες τους.
Μίλησέ μου λίγο για τις «Κουκουβάγιες», την πρώτη σου ταινία μικρού μήκους. Πώς έστησες το σενάριο, τι σε ενέπνευσε, πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαδικασία δημιουργίας της και τι σημαίνει για εσένα; Περίμενες την επιτυχία που είχε στην πορεία;
Το σενάριο το ξεκίνησα ως εργασία για ένα απο τα μαθήματα μου στο πανεπιστήμιο. Εκεί βραβεύτηκε ως το καλύτερο στην τάξη και αυτό με παρότρυνε να συνεχίσω να το δουλεύω και μετά το τέλος του εξαμήνου. Αφού γύρισα στην Αθήνα για το καλοκαίρι αποφάσισα να ρισκάρω και να το γυρίσω. Άρχισα να ετοιμάζω την ομάδα και μαζέψαμε τα λεφτά για τα έξοδα της ταινίας μέσω online crowdfunding. Είχα την τύχη να δουλέψω με τον Γιάννη Κοκιασμένο που θαυμάζω και σέβομαι πολύ. Η ταινία έχει προβληθεί σε 25 φεστιβάλ σε περίπου δέκα διαφορετικές χώρες Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να φτάσει τόσο μακριά.
Ποιες είναι οι ιστορίες που σε ενδιαφέρουν περισσότερο ως σκηνοθέτη; Υπάρχει κάποιο θέμα που ονειρεύεσαι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, να απεικονίσεις μια μέρα στη μεγάλη οθόνη;
Νομίζω αν κάποιος διάβασε την συνέντευξη ως εδώ έχει καταλάβει πως με ενδιαφέρουν ιστορίες με δυνατές γυναίκες και LGBTQ χαρακτήρες. Γενικά με ενδιαφέρει μέσω της τέχνης μου να έχω κάποιο αντίκτυπο στην κοινωνία. Να κάνω το κοινό να σκεφτεί. Μπορεί να μην μοιάζουν σωστά σε πολλούς αυτά που δείχνω μα έστω και για λίγο θα τους κάνω να σκεφτούν. Αρκετοί στις προβολές της μικρού μήκους μου στην Ελλάδα την περιέγραψαν ως μια γροθιά στο στομάχι. Μόνο αυτό μου αρκεί να συνεχίσω.
Υπάρχουν κάποιοι διάσημοι σκηνοθέτες ή σχολές του σινεμά που έχουν λειτουργήσει ως επιρροή ή έμπνευση στη δουλειά σου;
Από Έλληνες, αγαπημένος μου είναι ο Πάνος Κούτρας. Μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες ειναι το “Μ” του Fritz Lang- μεγάλος σκηνοθέτης. Δεν προτιμώ τις ταινίες blockbuster με πολλά εφέ και για αυτό αποφάσισα να φοιτήσω στην Νέα Υόρκη παρά στο Λος Άντζελες. Η έμπνευση έρχεται απο παντού. Ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα.
Πώς είναι τα πράγματα στον καλλιτεχνικό κύκλο της Αμερικής, τουλάχιστον σε αυτόν που κινείσαι εσύ, μετά την εκλογή του Donald Trump; Πώς σε έχει επηρεάσει εσένα ως δημιουργό αυτή η εξέλιξη και όλα όσα γίνονται κάθε μέρα, με κάθε νέα του απόφαση;
Βέβαια κάθε ταινία κανει 3-4 χρόνια να υλοποιηθεί οπότε όλες οι μεγάλες ταινίες των επόμενων ετών έχουν δρομολογηθεί από πριν τις εκλογές. Στην κλίμακα των short films, webseries, και των διαφημιστικών οι καλλιτέχνες έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Όπως παρακολουθήσαμε στα διαφημιστικά του Super Bowl άλες οι μεγαλες εταιρίες έκαναν διαφημίσεις υπέρ του inclusivity και της διαφορετικότητας. Στις μέρες μας αυτό πουλάει πολύ.
Πιστεύεις πως, με τα παραδείγματα επιτυχημένων Ελλήνων δημιουργών στο εξωτερικό, από τη δική σου εξαιρετική δουλειά μέχρι τη δεύτερη συμμετοχή του Γιώργου Λάνθιμου στα Όσκαρ, θα μπορέσει να αναπτερωθεί το ηθικό στον ελληνικό κινηματογράφο και να πάμε τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω;
Φέτος είχαμε εξαιρετική αντιπροσώπευση της Ελλαδας σε μεγαλα φεστιβάλ παγκοσμίως απο το Chevalier της Αθηνάς Rachel Τσαγκαρη μέχρι το Limbo της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη. Αγαπημένοι μικρομηκάδες που θαυμάζω πολύ το έργο τους είναι ο Θανάσης Νεοφώτιστος, η Μυρσίνη Αριστείδου (making NYU proud), και η Νικολέτα Λεούση. Υπάρχουν πολλοί νέοι σκηνοθέτες στην Ελλάδα, και έχουν πολλά να πουν!
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;
Εδώ στην Αμερική δουλεύω διευθύντρια φωτογραφίας. Κάθε μήνα έχω διαφορετικά πρότζεκτ ταινίες μικρού μήκους, music videos, μέχρι και γυρίσματα για την online campaign ενός Calvin Klein αρώματος. Αυτήν την στιγμή προετοιμάζομαι για να γυρίσω μια μικρού μήκους της σκηνοθέτη Έμορυ Πάρκερ. Ως σκηνοθέτης δεν επαναπαύομαι! Ετοιμάζω μια καινούργια ταινία μικρού μήκους που λαμβάνει χώρα στην Αθήνα. Πρωταγωνιστεί μια γιαγιά και ένα χρυσόψαρο. Θα ξεκινήσουμε γυρίσματα στις αρχές του καλοκαιριού.