Στην Κέρκυρα έχουν τον πόλεμο των κανατιών, στην Καλαμάτα τον πόλεμο με τις σαΐτες και στη Χίο τον τρομερό Ρουκετοπόλεμο.
Πρόκειται ίσως για το πιο θεαματικό εγχώριο έθιμο που πραγματοποιείται κάθε χρόνο την ώρα της Ανάστασης στη Χίο, μεταξύ των δύο ενοριών του Βροντάδου, του Αγίου Μάρκου και της Παναγίας της Ερειθιανής.
Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία, χωρίς να υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για το πότε και πώς ξεκίνησε, ενώ ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για αυτό πριν το 1950. Σύμφωνα με μαρτυρίες, στα παλιά χρόνια τα παιδιά του Βροντάδου, και των δύο ενοριών, έπαιζαν πετροπόλεμο με σφεντόνες. Η αφορμή του πετροπόλεμου ήταν, μάλλον, το ότι ο οικισμός του Αγίου Μάρκου ήταν νεότερος από αυτόν της Παναγίας της Ερειθιανής, κάτι που δημιουργούσε αντιπαλότητες ανάμεσα στα παιδιά, με αποτέλεσμα να φεύγουν πέτρες από την μία πλευρά προς την άλλη και τούμπαλιν.
Στην πορεία, οι σφεντόνες αντικαταστάθηκαν από κανονάκια, τα οποία έφερναν οι Βρονταδούσοι ναυτικοί, όταν παροπλίζονταν τα πλοία. Τα κανόνια στήνονταν στις αυλές των δύο εκκλησιών και κατά την Ανάσταση έριχναν κανονιές με στόχο να σπάσουν η μία τα τζάμια της άλλης. Το 1889, ωστόσο, το έθιμο θεωρήθηκε επικίνδυνο (λογικό) με αποτέλεσμα να απαγορευτούν τα κανόνια και να αντικατασταθούν με ρουκέτες -όχι πως οι ρουκέτες είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος όταν του μιλάνε για ασφάλεια, αλλά σίγουρα κανόνια δεν είναι.
Οι πρώτες ρουκέτες κατασκευάζονταν από το εργαστήριο του πυροτεχνουργού Κορακάκη, ο οποίος είχε φέρει την συνταγή από την Ιταλία και, παρότι την ανακάλυψαν πρώτοι οι ενορίτες του Άγιου Μάρκου, την έκαναν γνωστή και στους ενορίες της Παναγίας της Ερειθιανής. Από το 1900 οι ρουκέτες κατασκευάζονται από τους ίδιους τους κατοίκους των ενοριών και, αν και το έθιμο διακόπηκε στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, ξανάρχισε το 1970 όπου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Μέχρι να τον απολαύσουμε ζωντανά σε λίγες ώρες, ας χαζέψουμε μερικές μεγάλες φωτογραφίες από αυτό το, τουλάχιστον εντυπωσιακό, πασχαλινό έθιμο.