Ένας διαφορετικός οδηγός της πρωτεύουσας προσκαλεί τους Αθηναίους να περιηγηθούν με τα ποδήλατά τους σε μια πορεία 6,5 χλμ., όπου τον τόνο δίνουν τα γλυπτά και οι εγκαταστάσεις εφτά Ελλήνων εικαστικών. Κεντρικοί δρόμοι και πλατείες στην Αθήνα -Βάθης, Βικτωρίας, Περσεφόνης και Κολωνακίου- φιλοξενούν από σήμερα τα τρισδιάστατα έργα των b., Αλέξανδρου Βασμουλάκη, Aργύρη Σαρασλανίδη και Simoni Fontana, Cacao Rocks, ath1281 και D!, σε μία έκθεση που επιχειρεί να θέσει εντελώς νέα οπτική στο δημόσιο χώρο της πόλης. «Ψυχή» της προσπάθειας ο Ανδρέας Φακής, που απαντά στη HuffPost Greece για το άνοιγμα της συζήτησης: «This, Must be Athens».
«Το πρώτο δυνητικό σχόλιο της έκθεσης, το οποίο προκύπτει τόσο από τον τίτλο, όσο και από την ίδια την πόλη, αφορά τις αλλοιώσεις και την υποβάθμιση που έχει υποστεί η Αθήνα, ως σύμβολο όλης της ελληνικής επικράτειας. Παρουσιάζοντας την οπτική του "μακρινού ταξιδιώτη", αυτού δηλαδή που δεν έχει επισκεφθεί την πόλη μας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, επισημαίνω την διαφορετική κατάσταση του "τότε" σε σύγκριση με το "σήμερα". Ο υποθετικός μας επισκέπτης συναντά γνώριμα στοιχεία, τα οποία τον κάνουν να πιστεύει πως βρίσκεται στο σωστό μέρος, χωρίς ωστόσο να μπορεί να το διαπιστώσει με βεβαιότητα».
Ποια είναι τα πιθανά αίτια αυτής της απόστασης-αλλοίωσης;
Οπωσδήποτε σχετίζεται με την παράλληλη άφιξη σημαντικών πληθυσμών· με ενέργειες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν τις αφίξεις αυτές. Τι θα μπορούσε να έχει γίνει; Τι μπορεί να γίνει τώρα για να είναι τα πράγματα καλύτερα για όλους; Για παράδειγμα, έχουμε κλειστά προσφυγικά και άλλα κτίρια, λαμβάνουμε κονδύλια υποστήριξης από την Ε.Ε. και εξακολουθούμε να έχουμε άστεγους. Πρόσφυγες και μη. Είναι σαν κάποιος να διψάει, να έχει νερό, ποτήρια, καλαμάκια, ακόμα και παγάκια και να μην πίνει νερό. Λύσεις μπορούν να υπάρξουν πολλές και θα μπορούσαν να είχαν ήδη υπάρξει. Μέσω των γλυπτών και των εγκαταστάσεων των συμμετεχόντων εικαστικών, πραγματοποιείται η αφήγηση μιας άτυπης ιστορίας, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, η οποία υπόκειται σε περισσότερες από μια αναγνώσεις και αποτελείται από έξι αποσπάσματα.
Γιατί οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και ποια η σχέση τους με τον δημόσιο χώρο;
Για εμένα έχει ιδιαίτερη σημασία το πρότερο έργο του εικαστικού, ο τρόπος και ο χρόνος που προσέγγισε τον δημόσιο χώρο για πρώτη φορά και στη συνέχεια το είδος της επαφής που επέλεξε να έχει με αυτόν. Οι συγκεκριμένοι εικαστικοί –χωρίς να έχουν έρθει σε κάποια είδους συνεννόηση– αποτελούν ίσως την πλειοψηφία μιας μικρής, άτυπης και πάλι, ημεδαπής ομάδας, η οποία συνδέεται πραγματικά με τον δημόσιο χώρο –κάτι που προκύπτει από σειρά έργων τα οποία πραγματοποιήθηκαν κατόπιν ατομικής της πρωτοβουλίας– και το έργο της δεν θα μπορούσε –πλέον– να ενταχθεί στα καλλιτεχνικό κίνημα της "street art", πόσο μάλλον του «graffiti».
Προσωπικά, θα ήθελα να δω αυτή την «ομάδα» να διευρύνεται, κάτι που φυσικά απαιτεί την εργασία ετών. Η πορεία του Αλέξανδρου Βασμουλάκη στον δημόσιο χώρο ξεκίνησε πριν από εικοσιτρία χρόνια. Του ath1281 πριν από δέκα. Του D! πριν από είκοσι. Όσοι έκαναν ή κάνουν graffiti, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ενδιαφέρονται για τον δημόσιο χώρο. Ακόμα και σε περίπτωση που τον βλέπουν ως ένα χώρο προβολής και υστεροφημίας. Υπάρχει το στοιχείο της οικειοποίησης, το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, ειδικά για όσο εξακολουθεί να υπάρχει η νομοθεσία περί χρησικτησίας, η οποία συγκλίνει σε πολλαπλά σημεία.
Η έκθεση «Τhis, Must be Athens», αποτελεί την πέμπτη σε σειρά δράση της 2ης έκδοσης του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης «Επιβίωση». Tα εγκαίνια έχουν τη μορφή ποδηλατικής ξενάγησης κι ως αφετηρία έχει επιλεχθεί η Πλατεία Κολωνακίου, την Πέμπτη 8 Ιουνίου, ώρα 18.30.
Διάρκεια: 80’
Περισσότερες πληροφορίες για την ποδηλατική ξενάγηση εδώ.