Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος στην πολιτική, γι αυτό χρειάζεται σχέδιο, μελέτη των προβλημάτων, ιεράρχηση και όλα τα σχετικά. Οι κυβερνήσεις στις σύγχρονες και πολύπλοκες δημοκρατικές κοινωνίες πρέπει να λειτουργούν με σχέδιο και ρεαλισμό, με προτάσεις και προγραμματισμό.
Αν κυβερνώ σημαίνει προβλέπω, όπως λένε οι γάλλοι, τότε πρέπει να διαχωρίσουμε την διαχείριση από την πολιτική. Η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει την διαχείριση στη διοίκηση, που πρέπει όμως να είναι αποτελεσματική, καλά οργανωμένη, με εκπαιδευμένο προσωπικό και σαφές σχέδιο δράσης για κάθε τομέα. Ολα προβλέπονται; Σαφώς και όχι, αλλά τα βασικά είναι διαχειρίσιμα, αφού η συνέχεια της διοίκησης και η εμπειρία της είναι μεγάλα πλεονεκτήματα.
Συμπολιτεύομαι, αντιπολιτεύομαι, διαπολιτεύομαι. Συσχετίζονται αλλά δεν ταυτίζονται, αφορούν την εξουσία και πηγή όλων είναι ο πολίτης (εκ του πόλις, όπως τονίζει ειδικά γι αυτό και για τα παραπάνω ρήματα το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων της αρχαίας ελληνικής γλώσσας του Ι. Ρώσση).
Συμπολίτευση με μονοκομματικό κυβερνητικό σύστημα και χωρίς βαθιές τομές γίνεται; Αντιπολίτευση με καπετανάτα και το εύκολο όχι στο στόμα γίνεται; Διαπολίτευση δηλ. εσωκομματική αντιπολίτευση είναι νοητή χωρίς τον κίνδυνο, αποπομπής και διαγραφής; (”Διαπολιτεύομαι: αντιπράττω καίπερ ανήκων εις το αυτό κόμμα” Ι. Ρώσσης).
Μάλλον πρέπει να ξανασκεφτούμε πολλά σχετικά με τον ρόλο της πολιτικής, των θεσμών, των πολιτών. Αυτόματος πιλότος δεν υπάρχει και οι νέες προτάσεις προϋποθέτουν σχέδιο, μελέτη, κόπο, ειλικρινείς συνεργασίες. Ολα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όχι εκ των προθέσεων.
Με βάση την εμπειρία της βαθιάς κρίσης έχουμε κάνει προτάσεις αρμοδίως (ΕΕ και ΔΝΤ) για αποφυγή λαθών, παραλείψεων και άλλων οδυνηρών παραμέτρων που δεν ξεχνιούνται κι ούτε διορθώνονται, με ένα mea culpa, όπως αυτό του ΔΝΤ; Το ίδιο ισχύει και για το μεταναστευτικό/προσφυγικό, δεν είναι βεβαίως ελληνικό ή διμερές θέμα. Είναι ευρωπαϊκό και διεθνές, τώρα εκδηλώνεται στην περιοχή μας για γνωστούς λόγους, στην Αφρική όμως είναι ένα διαρκές πρόβλημα εδώ και δεκαετίες. Κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για το μεταναστευτικό χρειάζεται, εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις προσπάθειές μας. Με συμμαχίες, προτάσεις, επιχειρήματα και συνεννόηση. Πρώτα να ξέρουμε τί θέλουμε εδώ κι ύστερα έξω, αλλιώς βλέπει κανείς τον κόσμο από την Αθήνα, την Μυτιλήνη κι αλλιώς από το Βερολίνο ή την Στοκχόλμη.
Δεν χρειάζονται λοιπόν κραυγές και αναθέματα από τηλεοράσεως, ανούσιοι διαπληκτισμοί και αλληλοκατηγορίες. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα χωρίς δράση. Νέα αντίληψη της πολιτικής χρειάζεται κι όχι κινήσεις και δηλώσεις εντυπωσιασμού, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την αντιπολίτευση. Συμπολιτεύομαι, αντιπολιτεύομαι, διαπολιτεύομαι, εις το διηνεκές λοιπόν η πρόκληση συνεργασίας για όλους.
Αυτόματος πιλότος δεν υπάρχει, ούτε η συγκίνηση μέσω της εικόνας και η απαραίτητη ανθρωπιστική δράση μπορούν να υποκαταστήσουν πιεστικές πρακτικές ανάγκες, οργάνωση υπηρεσιών, ικανά χρηματοδοτικά μέσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση ισχυρών κυκλωμάτων. Εχουμε ανάγκη από εθνική συνεννόηση και αποτελεσματικές διεθνείς συνεργασίες.