Ξέρω δυο δέντρα. Δεν είναι αυτά που αντικρίζω κάθε πρωί όταν ανοίγω το παράθυρο στον κήπο μου. Ούτε εκείνα που αραδιασμένα στη σειρά προσδιορίζουν τα όρια του γείτονα από τον αγροτικό δρόμο. Δεν είναι κυπαρίσσια, ελιές, και πεύκα, ούτε οξιές, φλαμουριές, κέδροι και σφένδαμοι. Δεν συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στα δυο δισ. δέντρα που οι ειδικοί υπολόγισαν πως φύονται πάνω στη γη.
Οι πολλοί αγνοούν την ύπαρξη τους και οι ελάχιστοι δεν ενδιαφέρονται αν ξεραθούν. Δεν είναι δέντρα φωτογενή, δεν είναι χριστουγεννιάτικα, δεν στολίζουν αλέες και κήπους προεδρικούς και ιδιωτικών επαύλεων. Δεν θα τα δείτε σε πάρκα και πλατείες, δεν είναι ανθεκτικά στο θόρυβο και την ασχήμια. Βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν κι ολόκληρη η μέχρι τώρα ζωή τους είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι στην απληστία, την εκμετάλλευση και το έρεβος του πολέμου.
Ποτέ, κανείς, δεν τα είχε προσέξει. Υπήρχαν και δεν υπήρχαν. Ούτε κανείς, είχε εξηγήσει με έμφαση πως ακόμη και ένα μπορεί να προσφέρει το οξυγόνο που χρειάζονται δυο άνθρωποι για να ζήσουν. Άρα τα δυο δισ. δέντρα ίσα που επαρκούν για τα τέσσερα δισ. του πληθυσμού της γης. Συνεπώς όλοι οι υπόλοιποι μένουμε εκτεθειμένοι στην έλλειψη οξυγόνου, φρέσκου αέρα και ζωογόνου σκιάς.
Παρ’ όλα αυτά, τα δυο δεντράκια μας έχουν τη δύναμη να απλώνουν τη δροσιά τους και να σκεπάζουν ολόκληρο τον πλανήτη. Έχουν ρίζες που αναπλάθονται γρήγορα ακόμη κι αν τα ξεριζώσεις. Βρίσκουν τον τρόπο να στρέφουν τα κλαδιά τους στο φως διευκολύνοντας την φωτοσύνθεση ώστε να μένουν θαλερά και πράσινα όλο το χρόνο. Είναι πηγή ζωής, χαρά για τα μάτια και φως για το πνεύμα.
Με άλλα λόγια είναι μοναδικά.
Το ένα από τα δυο, λέγεται Τζατόμπα. Ενδημεί στο παρθένο δάσος του Αμαζονίου και από χθες του αναγνωρίστηκε το καθεστώς του ”πρόσφυγα” μετά από αίτημα των αυτοχθόνων στην Νορβηγική πρεσβεία της Βραζιλίας. Σε μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας η οργάνωση Φωνή των Αυτοχθόνων Λαών της Βραζιλίας ζήτησε από τους Νορβηγούς να ανοίξουν τις πύλες της πρεσβείας τους και να υιοθετήσουν το Τζατόμπα που αμέσως μεταφυτεύτηκε στον κήπο τους. Βέβαια, η επιλογή της χώρας δεν είναι τυχαία. Η Νορβηγία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που απαγορεύει δια νόμου την αποψίλωση των δασών και στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, τον μεγαλύτερο πνεύμονα οξυγόνου στη γη, η αποψίλωση είναι κατά ενενήντα τοις εκατό παράνομη.
Αυτό λοιπόν το πανύψηλο δέντρο, γνωστό και ως κερασιά της Νότιας Αμερικής για το σκληρό κόκκινο ξύλο του, χρησιμοποιείται από τους ντόπιους για τους χυμούς του που , πιστεύεται, έχουν θεραπευτικούς σκοπούς. Με κίνδυνο την ολική εξαφάνιση του η συμβολική υιοθεσία του και το καθεστώς του πρόσφυγα που αγωνίζεται να ριζώσει ασφαλής σε κάποια στεριά, στέλνει και ένα μήνυμα ευαισθητοποίησης για την κλιματική κρίση σε όλους εκείνους που ορίζουν τη μοίρα της γης.
Το άλλο δέντρο λέγεται Αρεζού.
Είναι η δωδεκάχρονη Αφγανή που μέσα από τη φωτιά του πολέμου, μετά από μια πραγματική Οδύσσεια, διέσχισε Ιράν και Τουρκία για να βρει καταφύγιο στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας μαζί με την οικογένεια της. Εκεί, αυτό το λιανό παιδάκι, αυτό το πανύψηλο δέντρο, έμαθε τα Ελληνικά μέσα σε ενάμιση χρόνο και αποφοίτησε με Άριστα. Και στη συνέχεια, μετά από γραπτές εξετάσεις και προφορικές συνεντεύξεις η Αρεζού, έγινε δεκτή με πλήρη υποτροφία για πέντε χρόνια από το διεθνές σχολείο της Βοστώνης.
Τεσσεράμισι χιλιάδες παιδιά φιλοξενεί η Μόρια. Από αυτά μόνο τα τετρακόσια έχουν πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα παραδέρνουν στο σκοτάδι της αμάθειας και της κάθε είδους ”αποψίλωσης” που θα συμβεί με την πρώτη ευκαιρία.
Ασφάλεια, σταθερότητα και ψωμί ζητάει ο πρόσφυγας.
Ασφάλεια, σταθερότητα και νερό ζητάει το δέντρο.
Αν αναλογισθούμε πως από το 1980 μέχρι σήμερα, η δασική έκταση που κάηκε στην πατρίδα μας, είναι όση η Αττική και η Βοιωτία μαζί, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να αισιοδοξούμε πως σε περίοδο κρίσης θα βρεθεί και για μας κάποια φιλόξενη πρεσβεία να μας ”φυτέψει” στον κήπο της.
Υ.Γ. Πηγή στοιχείων REUTERS