Το περίμενα και δεν το περίμενα. Τελικά υπήρξε πολύ μεγάλη θετική ανταπόκριση στην αναφορά που έκανα στο χθεσινό κυριακάτικο βίντεο μου στο Πρωθυπουργό, να σκεφθεί να συμπεριλάβει στις επερχόμενες συνταγματικές αλλαγές και το ασυμβίβαστο βουλευτή - υπουργού.
Στο ανοιχτό πεδίο του διαδικτύου, τα μηνύματα ήταν πάρα πολλά. Κυρίως στο messenger, όπου δεν χρειάζεται κάποιος να ξέρει είτε το τηλέφωνό μου είτε την διεύθυνση του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου. Δείγμα της διαδραστικής δύναμης που έχει η ελληνική έκδοση της διεθνούς ηλεκτρονικής εφημερίδας HuffPost , που ξεκίνησε αγκαλιάζοντας τους bloggers. Μια αγκαλιά που συνεχίζει και στην ελληνική έκδοση κάθε μέρα με εκπληκτικά άρθρα και σκέψεις. Με μία ελεύθερη φωνή που παινευόμαστε ότι την έχουμε αδιαπραγμάτευτη για όλους. Τους δικούς μας δημοσιογράφους και τους φίλους μας αναγνώστες που θέλουν να γράφουν για την καθημερινή μας ενότητα «Άποψη».
Ξεκίνησα, λοιπόν, να γράφω στο σημερινό μου άρθρο, για την θετική ανταπόκριση που έχει η πρόταση μου στον Κυριάκο Μητσοτάκη, να προχωρήσει στο ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού. Θετική σε εσάς αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, αλλά παγωμάρα στην αντίδραση εκείνων που ασκούν το επάγγελμα του πολιτικού. Ας μην κρυβόμαστε. Όποιος μπαίνει στην πολιτική ως βουλευτής και μάλιστα σε κόμμα εξουσίας, έχει ένα και μοναδικό όνειρο. Να γίνει υπουργός. Δεν πρωτεύει στην συνείδηση ή στο υποσυνείδητό του το νομοθετικό έργο που ασφαλώς είναι η πιό σημαντική δουλειά. Επάνω στο οποίο πρέπει να πατάει γερά το κράτος και να προχωράει για το καλό της πατρίδας και του πολίτη. Παλεύει, σκοτώνεται, ξοδεύει, τρέχει, κοπιάζει, για να βγει από τις κάλπες βουλευτής, με όνειρο του το κόμμα του να γίνει κυβέρνηση και εκείνος να ορκιστεί υπουργός.
Στην ουσία στο μυαλό των πολιτικών έχουμε την εμπλοκή δύο διαφορετικών πραγμάτων. Της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Που όμως οφείλουν να συνυπάρχουν με τους απόλυτα διακριτούς ρόλους τους. Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι η εκτελεστική, δηλαδή ο υπουργός, δεν είναι πυλώνας της κυβέρνησης ή η μηχανή κρούσης για να προχωράει με τις ενέργειες του σωστά και η κυβέρνηση και το κράτος. Ασφαλώς είναι εκείνος που σχεδιάζει νόμους, εκδίδει αποφάσεις και διατάγματα, αλλά όλα αυτά δίνοντας αναφορά στο λαό, αλλά κυρίως στο Κοινοβούλιο. Εκεί όπου 300 εκλεγμένοι από τους πολίτες βουλευτές, ελέγχουν τους υπό ψήφιση νόμους, τους περνάνε από επιτροπές, προσθέτουν, αφαιρούν, και αλλάζουν διατυπώσεις. Αντιπαρατίθενται με τον υπουργό ο οποίος σύμφωνα με τους κανονισμούς της Βουλής υποχρεούται να παρουσιάσει το «δημιούργημα» του και να το υπερασπιστεί ή να αποδεχθεί τις οποίες τροποποιήσεις. Ταυτόχρονα ο υπουργός είναι και ο συνδετικός κρίκος της κυβέρνησης με τους ομολόγους των άλλων κρατών. Με λίγα λόγια πρόκειται για μια δουλειά επίπονη πολύωρη, θα έλεγα εικοσιτετράωρη, επτά μέρες την εβδομάδα.
Και κάνω το πολύ απλό ερώτημα. Αυτός ο άνθρωπος, πως μπορεί να είναι ταυτόχρονα και βουλευτής; Όταν και ο βουλευτής με τη σειρά του, μαζί με τους επιστημονικούς του συνεργάτες είναι υποχρεωμένος να εργάζεται επίσης ατελείωτες ώρες επάνω σε νομοθετήματα, να μετέχει στις συνεδριάσεις των επιτροπών νομοθετικού έργου στις οποίες είναι ενταγμένος, να μετέχει στις συνεδριάσεις διεθνών διακοινοβουλευτικών επιτροπών, να έχει προγραμματισμένες μέρες για να δέχεται πολίτες στο γραφείο του, γενικά να βρίσκει χρόνο να κυκλοφορεί, για να είναι σε επαφή με τους πολίτες, όχι μόνο της εκλογικής περιφέρειας του, για να λαμβάνει τα σήματα της ευαρέσκειάς, της γκρίνιας, της αποδοκιμασίας σε σχέση με το κυβερνητικό έργο. Να τρέχει και σε εκδηλώσεις Και όλα αυτά με την δυσκολία χρόνου και αποστάσεων από τη στιγμή που είναι βουλευτής εκτός νομού Αττικής. Και ακόμα χειρότερα αν είναι βουλευτής ακριτικών περιοχών, πόσο μάλλον νησιωτικών.
Πώς μπορεί ένας πολιτικός που είναι ταυτόχρονα και βουλευτής και υπουργός, να τα προλαβαίνει όλα αυτά που περιγράφω πιο πάνω; Δύο καρπούζια κάτω από μιά μασχάλη; Τί δεν θα κάνει σωστά; Το βέβαιο είναι ότι θα υπερτερεί το καθήκον του υπουργού. Και άσε την βουλή να κουρεύεται. Και το κούρεμα δεν είναι καθόλου πλασματικό αν σκεφτούμε, για παράδειγμα, ότι στη σημερινή κυβέρνηση έχουμε πάνω από 40 βουλευτές που είναι υπουργοί, άρα αυτό το δυναμικό λείπει καθημερινά από τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Κανονικό κούρεμα, δηλαδή…
Και επιπλέον έχουμε το ασύμβατο του κριτή και του κρινόμενου. Του κριτή βουλευτή προς Υπουργό και του κρινομένου Υπουργού από βουλευτή. Με λίγα λόγια «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος σε μια παλιά καλή ελληνική ταινία, για να μην είναι μόνον οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που στην τελευταία συνεδρίαση της Παρασκευής, μεταχειρίστηκαν τίτλους κινηματογραφικών ταινιών στις γκρίνιες που διατύπωσαν. Εμίρηδες – κακομοίρηδες, Illuminati – αναλώσιμοι…
Και εδώ ακριβώς έχουμε το άλλο θέμα που τρώει τα σωθικά κάθε κυβερνητικής παράταξης. Κάθε κόμματος που είναι στην κυβέρνηση. Η δυσαρέσκεια βουλευτών επειδή δεν γίνονται υπουργοί. Ή που ήταν σε υπουργικές θέσεις και απομακρύνθηκαν. Που τους μετατρέπει εν δυνάμει σε ανοιχτή ή παρασκηνιακή εσωκομματική αντιπολίτευση. Τεράστιο θέμα και τεράστιο πρόβλημα για τον κάθε πρωθυπουργό και πρόεδρο κόμματος. Ο οποίος αναγκάζεται, μέσα σε όλα, σε ανασχηματισμούς, να κάνει επιλογές από μια δεξαμενή που μπορεί να μην είναι οι ικανότεροι ή οι πιό χρήσιμοι κατά περίπτωση, αλλά που η επιλογή τους καταλαγιάζει εντάσεις/δυσαρέσκιες, Οι οποίες αντανακλούν και στο προφίλ του «βουλευτή μη υπουργού» στην τοπική του κοινωνία. Δηλαδή στην δεξαμενή των δικών του ψήφων.
Χαρακτηριστική ήταν η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας την περασμένη Παρασκευή. Ότι υπάρχουν βουλευτές εδώ και εννιά χρόνια που περιμένουν να γίνουν υπουργοί.
Έχω, όμως, για επίλογο ένα πραγματικό περιστατικό με τον Κωσταντίνο Καραμανλή, τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας και έναν βουλευτή του ο όποιος έβγαινε σαρωτικά πρώτος σε σταυρούς στην εκλογική περιφέρεια της Α Αθήνας. Με εντυπωσιακά τεράστια εκλογικά κέντρα σε γωνίες φιλέτο στο Σύνταγμα. Και ο όποιος, συγκεκριμένος βουλευτής, δεν έγινε ποτέ υπουργός στις κυβερνήσεις που σχημάτιζε ο Καραμανλής.
Έχει μείνει ιστορικός ο διάλογος τους:
- Κύριε πρόεδρε δεν θα γίνω και εγώ υπουργός; Δεν βλέπετε πόσους και πόσους σταυρούς παίρνω στις εκλογές;
- Αγαπητέ μου μη μου το θέτεις έτσι. Ξέρεις πόσους σταυρούς έχουν τα νεκροταφεία;
Κι όμως. Αυτός ο βουλευτής ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή, ποτέ δεν έκανε εσωτερική αντιπολίτευση και υπηρέτησε το θεσμό του όσο μπορούσε πιο αποτελεσματικά. Και όσο μπορούσε πιο επικοινωνιακά για το κόμμα του και εκτός Βουλής. Εκδηλώσεις, χοροί, πίτες, εκκλησίες, πανηγύρια… Και στο πλευρό του Μιλτιάδη Έβερτ όταν έδινε ο «μπουλντόζας» τη μάχη του για το Δήμο της Αθήνας.
Εν κατακλείδι. Αυτό που γίνεται στην Κύπρο, αυτό που ισχύει στις ΗΠΑ, αναφέρω δύο παραδείγματα, ας το αποφασίσει να γίνει συνταγματικά και στην Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Έχω την εντύπωση ότι τα κόμματα, τα λεγόμενα μικρότερα, που δεν έχουν προοπτική εξουσίας δεν θα πάνε κόντρα στην πρόταση. Δεν ξέρω αν αυτό θα έχει την αποδοχή και των βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν το αποκλείω για κάποιους, αλλά θα το δούμε στην πράξη, ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ κατατεθεί τέτοια πρόταση…