Στη διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), οι ενοχλητικές σκέψεις, οι αλλαγές στη διάθεση και άλλα συμπτώματα μετά την έκθεση σε τραύμα μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής ενός ατόμου.
Περίπου το 6% των ανθρώπων που βιώνουν τραύμα αναπτύσσουν τη διαταραχή, αλλά οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τη νευροβιολογία που κρύβεται πίσω από το PTSD.
Τώρα, μια νέα γενετική μελέτη περισσότερων από 1,2 εκατομμυρίων ανθρώπων εντόπισε 95 τόπους, ή θέσεις στο γονιδίωμα, που σχετίζονται με τον κίνδυνο ανάπτυξης PTSD, συμπεριλαμβανομένων 80 που δεν είχαν προηγουμένως εντοπιστεί.
Η μελέτη, από την ομάδα εργασίας PTSD στο πλαίσιο της Psychiatric Genomics Consortium (PGC - PTSD) μαζί με την Cohen Veterans Bioscience, είναι η μεγαλύτερη και πιο ποικιλόμορφη του είδους της και επίσης εντόπισε 43 γονίδια που φαίνεται να έχουν ρόλο στην πρόκληση PTSD. Το μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Genetics.
«Αυτή η ανακάλυψη δείχνει για άλλη μια φορά ότι η κληρονομικότητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό της PTSD που βασίζεται στη μεγαλύτερη γενετική μελέτη PTSD που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα και ενισχύει ότι υπάρχει ένα γενετικό στοιχείο που συμβάλλει στην πολυπλοκότητα του PTSD», δήλωσε η Caroline Nievergelt, συγγραφέας της μελέτης και καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο. Ο Adam Maihofer, γενετικός επιδημιολόγος στο εργαστήριο του Nievergelt, ήταν επίσης ο συγγραφέας της μελέτης.
Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν προηγουμένως ανακαλυφθείσες γενετικές βάσεις της PTSD και παρέχουν πολλούς νέους στόχους για μελλοντική έρευνα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες στρατηγικές πρόληψης και θεραπείας.
«Είναι συναρπαστικό που βλέπουμε την εκθετική αύξηση των τόπων με αυξήσεις στο μέγεθος του δείγματος που βλέπουμε για άλλες διαταραχές», δήλωσε ο Karestan Koenen, συγγραφέας της μελέτης, μέλος ινστιτούτου του Broad Institute of MIT και του Χάρβαρντ και ερευνητής με Stanley Center for Psychiatric Research at Broad.
Ο Koenen ηγείται της Πρωτοβουλίας Biology of Trauma του Stanley Center και της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας Νευροψυχιατρικής Γονιδιωματικής, και είναι καθηγητής ψυχιατρικής επιδημιολογίας στο Harvard TH Chan School of Public Health. «Αυτό είναι ένα ορόσημο για τη γενετική PTSD».
Γενετικές ρίζες
Προηγούμενες δίδυμες και γενετικές μελέτες, συμπεριλαμβανομένης μιας έρευνας από την ίδια ομάδα το 2017 και μιας εκτεταμένης μελέτης το 2019, έδειξαν ότι το PTSD έχει ένα γενετικό στοιχείο και ότι πολλά γονίδια συμβάλλουν στην πάθηση.
Αλλά αυτές οι αναλύσεις κατέδειξαν διαφορετικούς γενετικούς τόπους στα σύνολα δεδομένων και πολλές μελέτες προσπάθησαν να διακρίνουν τους τόπους που ήταν ειδικοί στον κίνδυνο PTSD από εκείνους που συνδέονταν επίσης με καταστάσεις όπως η κατάθλιψη και οι καρδιαγγειακές παθήσεις.
Τα γενετικά σύνολα δεδομένων έχουν επίσης επικεντρωθεί ιστορικά σε άτομα ευρωπαϊκής καταγωγής, παρόλο που υπάρχει δυσανάλογα υψηλό βάρος τραύματος και PTSD μεταξύ των ανθρώπων αφρικανικής, ιθαγενούς και λατινοαμερικανικής καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες και παγκοσμίως.
Στη νέα μελέτη, οι Nievergelt, Koenen και άλλοι ερευνητές από το PGC συγκέντρωσαν δεδομένα από 88 διαφορετικές μελέτες συσχέτισης σε επίπεδο γονιδιώματος, οι οποίες χρησιμοποιούν γενετικά δεδομένα από μεγάλες ομάδες ανθρώπων για να αναζητήσουν συσχετίσεις μεταξύ περιοχών του γονιδιώματος και την πιθανότητα ανάπτυξης κατάσταση ή χαρακτηριστικό.
Συνολικά, το σύνολο δεδομένων περιείχε πληροφορίες σχετικά με τον κίνδυνο ανάπτυξης PTSD από περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια άτομα ευρωπαϊκής καταγωγής (συμπεριλαμβανομένων περίπου 140.000 με PTSD), περίπου 50.000 με αφρικανική καταγωγή (συμπεριλαμβανομένων περίπου 12.000 με PTSD) και περίπου 7.000 Αμερικανούς καταγωγής (περίπου 2.000 με PTSD).
Η μετα-ανάλυση των δεδομένων αποκάλυψε 95 τόπους ισχυρά συνδεδεμένους με PTSD, συμπεριλαμβανομένων 80 που δεν είχαν εντοπιστεί προηγουμένως.
Σαράντα τρία γονίδια φάνηκε να παίζουν ρόλο στην πρόκληση PTSD, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που επηρεάζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα που ονομάζονται νευρώνες, χημικές ουσίες του εγκεφάλου που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές, κανάλια ιόντων (που επιτρέπουν στα ιόντα να περνούν μέσα και έξω από τα κύτταρα), συνδέσεις μεταξύ νευρώνων που ονομάζονται συνάψεις και το ενδοκρινικό και το ανοσοποιητικό σύστημα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το PTSD μοιράζεται πολλά γενετικά χαρακτηριστικά με την κατάθλιψη, καθώς και αρκετούς ειδικούς για το PTSD τόπους.
Αν και προηγούμενες μελέτες βρήκαν υψηλότερο επιπολασμό PTSD στις γυναίκες από τους άνδρες, οι ερευνητές δεν βρήκαν στοιχεία για αυτό στα δεδομένα τους.
Εξέτασαν το χρωμόσωμα Χ, κάτι που προηγούμενες μελέτες δεν έκαναν, και βρήκαν πέντε τόπους συνδεδεμένους με PTSD. Αλλά προσθέτουν ότι αυτές οι αλλαγές στο χρωμόσωμα Χ θα είχαν παρόμοια αποτελέσματα σε άνδρες και γυναίκες.
Για να διερευνήσει βαθύτερα πώς η γενετική PTSD επηρεάζει τον εγκέφαλο, η ομάδα μελέτησε δεδομένα γονιδιακής έκφρασης και διαπίστωσε ότι η παρεγκεφαλίδα, η περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση και την ισορροπία, μπορεί να εμπλέκεται στη διαταραχή εκτός από περιοχές που οι επιστήμονες είχαν προηγουμένως συνδέσει με το PTSD, όπως όπως ο φλοιός και η αμυγδαλή.
Συγκεκριμένα, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι οι ενδονευρώνες, οι οποίοι συνδέουν κινητικούς και αισθητικούς νευρώνες, εμπλέκονται στον κίνδυνο PTSD.
Μελλοντικές μελέτες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό του τρόπου με τον οποίο τα βασικά γονίδια σε αυτούς τους ιστούς και τα κύτταρα επηρεάζουν τα συμπτώματα και τις συμπεριφορές του PTSD.
«Για πρώτη φορά, προσεγγίζουμε μια γενετική αρχιτεκτονική για το PTSD, η οποία επικυρώνει την προηγούμενη κατανόηση ορισμένων από τις κρίσιμες βιολογικές διαταραχές που σχετίζονται με το τραύμα, ενώ δείχνει επίσης συναρπαστικούς και νέους στόχους και μηχανισμούς», δήλωσε ο Kerry Ressler, συνεπικεφαλής της ομάδας εργασίας PGC- PTSD, επικεφαλής επιστημονικός υπεύθυνος στο νοσοκομείο McLean και Καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. «Αυτά τα δεδομένα είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα στις προσεγγίσεις επόμενης γενιάς σε νέες παρεμβάσεις για PTSD.»
Σύμφωνα με τα προηγούμενα ευρήματα, οι Nievergelt, Koenen και οι συνάδελφοί τους βρήκαν επίσης ότι οι πολυγονιδιακές βαθμολογίες - ένας υπολογισμός της γενετικής πιθανότητας ενός ατόμου να αναπτύξει μια συγκεκριμένη κατάσταση που βασίζεται σε εκατομμύρια αλλαγές ενός γράμματος στο DNA του - για τον κίνδυνο PTSD δεν μεταφράζονται εύκολα. σε πληθυσμούς.
Οι ερευνητές λένε ότι αυτή η ανισότητα υπογραμμίζει τη σημασία της συνέχισης της επέκτασης του βάθους και της ποικιλομορφίας των πληθυσμών που περιλαμβάνονται σε μελλοντικές μελέτες για το PTSD.
«Γνωρίζουμε ότι το τραύμα και το PTSD επηρεάζουν δυσανάλογα τους πληθυσμούς που δεν διαθέτουν πόρους παγκοσμίως, ιδιαίτερα τους πληθυσμούς αφρικανικής καταγωγής», δήλωσε ο Koenen.
«Τα επόμενα βήματά μας θα επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση αυτής της ανισότητας μέσω συνεργασιών με Αφρικανούς επιστήμονες για να διασφαλίσουμε ότι η έρευνα στη γενετική PTSD ωφελεί όλους εξίσου».