Η ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας πριν από ακριβώς 70 χρόνια σαν σήμερα στη Χιροσίμα όχι μόνο ισοπέδωσε την ιαπωνική πόλη αλλά εξολόθρευσε τουλάχιστον 140.000 ανθρώπους. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945 οι ΗΠΑ έριξαν ακόμη μια ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι με αποτέλεσμα έως και 80.000 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.
Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που χρησιμοποιήθηκε ένα πυρηνικό όπλο, ωστόσο αυτό σημάδεψε τη γεωπολιτική του ψυχρού πολέμου επί σχεδόν μισό αιώνα.
Η τραγωδία που έζησαν οι πολίτες της Ιαπωνίας έχει εντυπωθεί βαθιά στο θυμικό τους, ενώ όσον αφορά το ηθικό μέρος αυτής της απόφασης των ΗΠΑ αποτελεί και θα συνεχίσει, πεδίο διαφωνιών των ιστορικών και των πολιτικών επιστημόνων, την ώρα μάλιστα που αυξάνονται οι συζητήσεις για αφοπλισμό των πυρηνικών δυνάμεων.
Αν και πέρασαν 70 χρόνια υπάρχουν οι μαρτυρίες ανθρώπων που επιβίωσαν του ολέθρου και μπορεί κάποιος να τις βρει εύκολα στο διαδίκτυο (πατήστε εδώ). Μέρος αυτών δημοσιεύει η Washington post.
Οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται «Χιμπακούσα» δηλαδή αυτοί που επιβίωσαν των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.
Ο Γιασουχίτο Τακέτα (Yasuhiko Taketa), όπως πολλοί Χιμπακούσα, πήγαινε στο σχολείο του την ώρα που έφτασε στο σιδηροδρομικό σταθμό είδε ένα φως πιο δυνατό και από τον ήλιο, όπως ο ίδιος είπε, και ένα ήχο σαν βρυχηθμό και στην συνέχεια ακολούθησε μια δόνηση σαν να έγινε σεισμός. Το επόμενο που θυμάται ήταν θραύσματα από γυαλιά παντού.
«Ένιωσα το μέτωπό μου να καίει και ασυνείδητα το ακούμπησα. Όταν κοίταξα τον ουρανό είδα ένα μικρό αντικείμενο στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού που άστραφτε και άλλαζε χρώματα από κίτρινο σε κόκκινο και πριν το καταλάβω μετατράπηκε σε μια τεράστια καταστροφική μπάλα φωτιάς που κατευθυνόταν προς τα επάνω μου και ένιωσα πως θα με κατάπινε».
Ένας άλλος Χιμπακούσα, ο 20χρονος τότε Ακίκο Τακακούρα (Akiko Takakura) την ημέρα της επίθεση βρισκόταν κοντά στο σημείο μηδέν.
«Αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν πως η Χιροσίμα καλύφθηκε από τρια χρώματα. Θυμάμαι κόκκινο, μαύρο και καφέ, τίποτα άλλο. Πολλοί άνθρωποι στους δρόμους πέθαναν σχεδόν αμέσως. Οι άκρες των δακτύλων, όσων είχαν πεθάνει, έπιασαν φωτιά και η φωτιά σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλο τους το σώμα, από τα δάκτυλα τους. Ένα ελαφρύ γκρίζο υγρό έσταζε από τα χέρια τους.
Όσοι βρήκαν κάπου καταφύγιο μετά την έκρηξη μπήκαν σε έναν παράξενο και αποκρουστικό κόσμο με ανθρώπινες σκιές να έχουν μετατραπεί σε πέτρα και τα μαλλιά ήταν κυριολεκτικά καμμένα».
«Ένιωσα ότι η πόλη της Χιροσίμα εξαφανίσθηκε μέσα σε μια στιγμή» ανέφερε ο Ακιχίρο Τακαχάσι (Akihiro Takahasi). Την ημέρα της έκρηξης ήταν 14 ετών και η μαρτυρία του καταγράφηκε στα τέλη του 1980.
«Ξαφνικά κοίταξα τον εαυτό μου και διαπίστωσα ότι τα ρούχα μου είχαν μετατραπεί σε κουρέλια εξαιτίας της θερμότητας. Είχα εγκαύματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, στα δύο χέρια μου και στα πόδια μου. Το δέρμα μου είχε ξεφλουδίσει και κρεμόταν».
Εκείνη την ημέρα (6 Αυγούστου 1945 ο Μιτσίκο Χατσίγια (Michiko Hachiya ) ήταν διευθυντής στο νοσοκομείο της Χιροσίμα. Η μαρτυρία του δημοσιεύθηκε στα αγγλικά το 1955.
«Οι άνθρωποι είχαν μετατραπεί σε σκιές, έμοιαζαν με φαντάσματα. Κάποιοι προχωρούσαν σαν να ήταν σκιάχτρα εξαιτίας του πόνου, τα χέρια τους ήταν σε προέκταση και κρεμόντουσαν μακρυά από το σώμα τους. Στην αρχή παραξενεύτηκα και στη συνέχεια διαπίστωσα ότι ήταν είχαν καεί και προσπαθούσαν να περιορίσουν τον πόνο που θα προκαλούταν από την τριβή με το δέρμα».
Η 21χρονη Έικο Ταόκα (Eiko Taoka) κρατούσε στην αγκαλιά της το μόλις ενός έτους παιδί της και προχωρούσε στο δρόμο. Το παιδί δεν έζησε. «Νομίζω θραύσματα γυαλιού διαπέρασαν το κρανίου του. Το πρόσωπό του ήταν χάλια λόγω του αίματος που έτρεχε από το κεφάλι του. Όμως με κοίταξε και χαμογέλασε. Το χαμόγελό του παραμένει έως σήμερα στην μνήμη μου».
Η Μίγιο Γουατανάμπε (Miyo Watanabe) εθελόντρια τότε σε μια βιομηχανία ατσαλιού κατά την έκρηξη βρέθηκε να είναι πεσμένη μπρούμυτα. Όταν σηκώθηκε και άρχισε να περιπλανάται θυμάται τα εξής:
«...Μια γυναίκα ήταν πεσμένη νεκρή μέσα σε ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Ο λαιμός της είχε κοπεί από το θραύσμα ενός γυαλιού. Μάλλον είχε χτυπήσει και κόψει κάποια αρτηρία. Είχε ένα μωρό και εκείνη την ώρα το θήλαζε. Το μωρό εξακολουθούσε να θηλάζει από το μαστό της νεκρής του μάνας».
Η ίδια περιγράφει τις τρομερές σκηνές που είδε στα αυτοσχέδια νοσοκομεία.
«Άνθρωποι σε ντελίριo παρακαλούσαν για λίγο νερό. Αυτοί που είχαν καεί στην πλάτη ήταν πεσμένοι μπρούμυτα και όσοι είχαν εγκαύματα στο μπροστινό μέρος του σώματός τους ήταν ανάσκελα. Κανείς τους δεν μπορούσε να κουνηθεί για να αλλάξει στάση. Οι πληγές του και τα εγκαύματα τους ήταν καλυμμένα με αμέτρητες μύγες που εναπόθεταν τα αυγά τους εκεί. Τα αυγά εκκολάπτονταν και τα σκουλήκια που έβγαιναν από εκεί αργοσάλευαν πάνω στο σώμα των τραυματιών. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν στην κόλαση όντας ζωντανοί».
«Η μυρωδιά ήταν πολύ δυνατή» είχε πει ο Χιρόσι Σαουτσίκα (Hiroshi Sawachika) ο οποίος τότε ήταν 28 ετών στρατιωτικός γιατρός.
«Είναι μια θλιβερή αλήθεια ότι η μυρωδιά που παράγουν οι άνθρωποι όταν καίγονται είναι η ίδια με αυτή ενός καλαμαριού όταν ψήνεται» είχε δηλώσει ο Σαουτσίκα.
Εκείνη την ημέρα φρόντισε εκατοντάδες θύματα χωρίς ωστόσο να ξέρει πραγματικά τι πρέπει να κάνει. Όμως η έκθεσή του στη ραδιενέργεια είχε επιπτώσεις στην υγεία του για τις επόμενες δεκαετίες της ζωής του.