Η HuffPost Greece επιλέγει την ηθοποιό και σεναριογράφο Δήμητρα Παπαδοπούλου, τη δημοσιογράφο και συγγραφέα παιδικών βιβλίων Λώρη Κέζα, τη marketeer Μαρία Μουζακίτη και τη φωτορεπόρτερ Άννα Παντελιά να απαντήσουν σε τέσσερις ερωτήσεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Πόσο έχει αλλάξει ο «μανταμσουσουδισμός»* στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
Έχει ψιλοαλλάξει, δεν είναι το ίδιο. Βέβαια η ψυχοσύνθεση και το βασικό κομμάτι μένει ίδιο, δηλαδή η ανάγκη μιας γυναίκας ή κι ενός άνδρα, γιατί δεν είναι απαραίτητα θέμα φύλου, να απαρνιούνται την αλήθειά τους, την καταγωγή τους και να φαντασιώνονται ότι είναι κάτι άλλο. Αυτό δεν έχει αλλάξει σα βασική ανάγκη ανθρώπινη. Είναι μια παρερμηνεία του κοινωνικού ρόλου. Οι «σουσούδες» είναι γιατί θέλουν στα μάτια των άλλων να είναι κυρίως κάτι διαφορετικό, αυτό είναι το στάνταρ που δεν αλλάζει. Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι ότι η γυναίκα διεκδικεί και περισσότερο «σουσουδισμό» στη μόρφωση, την παιδεία, την κουλτούρα.
Θεωρείς πως η σημερινή Ελληνίδα «μπορεί να μείνει μόνη της»* πλέον ή οι ανασφάλειες που έχουν δημιουργήσει τα στερεότυπα χρόνων (π.χ. αν δεν έχεις παντρευτεί και κάνει παιδιά μέχρι τα 30κάτι, θεωρείσαι γεροντοκόρη) καλά κρατούν;
Πιστεύω ότι ο άνθρωπος γενικά δε μπορεί να μείνει μόνος του, ανεξάρτητα από τη γυναίκα και τον άντρα. Πιστεύω ότι και οι δύο έχουν τα ίδια βάσανα να αποκατασταθούν, να βρουν το ταίρι τους. Το βασικό είναι το ψυχικό κομμάτι, του να έχουν ένα σύντροφο και το κοινωνικό κομμάτι, που πρέπει να σκάνε στην κοινωνία δυο-δυο, με το ταίρι τους και την οικογένειά τους.
Γενικά, για να μη σε παραπλανάω, εγώ δεν πιστεύω πολύ σε αυτή τη φεμινιστική επανάσταση. Εγώ πιστεύω ότι όσο η γυναίκα γιορτάζει τη μέρα της, τόσο είναι σα να λέει ότι είναι κάτι κατώτερο και διαφορετικό. Η γυναίκα είναι κάτι εξαιρετικό, που γιορτάζει κάθε μέρα. Δεν το πολυπιάνω όλο αυτό, σα να είναι η γυναίκα όπως λέμε «γιορτάζουμε την απελευθέρωση του Έθνους». Πιστεύω ότι η γυναίκα είναι απλά το άλλο φύλο, που χωρίς αυτό το φύλο, ούτε το άλλο μπορεί να συνυπάρξει.
Το χιούμορ ποιων γυναικών (κωμικών και μη, ζωντανών ή όχι), κατά την άποψή σου, πρέπει να αποτελεί έμπνευση για κάθε σύγχρονη γυναίκα;
Δε μπορώ να στο ονοματίσω με πρόσωπα συγκεκριμένα. Μπορώ να στο περιγράψω όμως. Οποιαδήποτε γυναίκα δεν παίρνει σοβαρά το γυναικείο ρόλο και το ρόλο sex symbol. Εκεί είναι που χάνει η γυναίκα την ταυτότητά της.
Δεν είναι και οι γυναίκες που έχουν και την περγαμηνή του χιούμορ. Πολλές είναι, αλλά δε μου 'ρχεται κάποια. Να σου πω τη Βλαχοπούλου; Οκ, αλλά είναι πολύ κλισέ. Η γυναίκα δε χαρακτηρίζεται από το χιούμορ της. Κι αν κάνει χιούμορ είναι λίγο μαϊμουδοκατάταση. Κατάλαβες; Δεν είναι πηγαίο. Δε συνδέεται με την πηγή του χιούμορ. Γιατί η πηγή του χιούμορ σε ανατρέπει ολόκληρο.
Πόσο έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας στον κλάδο σου και πώς βλέπεις να εξελίσσεται στα επόμενα χρόνια;
Κοίταξε, στον κλάδο μου πάντα οι γυναίκες ήταν πολύ μπροστά. Ο θίασος Κοτοπούλη και σε άλλους, η γυναίκα πάντα έπαιζε ένα ρόλο στο θέατρο και στο θέαμα. Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει αλλάξει. Παρασκηνιακά, νομίζω μια από τα ίδια έχουμε. Κάποιες γυναίκες είναι στέρεες και δυναμικές και κάποιες άλλες μέσα από τη θηλυκότητα κατακτούν κάποια πράγματα. Για να μη σε μπερδεύω, είναι ένας χώρος που πάντα η γυναίκα ήταν μπροστά. Δηλαδή η Παξινού ήταν πριν από το Μινωτή. Eκεί που ο κόσμος είναι ο πελάτης και πληρώνει, η θηλυκή ενέργεια ήταν πολύ πιο δυναμική πάντα. Άρα δε μπορώ να σου πω για κάποια μεταβολή. Οι γυναίκες πάντα ήταν πολύ δυναμικές σε αυτό το χώρο.
*Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Τη σαιζόν 2017-18 αναμένεται να υποδυθεί τη «Μαντάμ Σουσού» στο θέατρο αλλά και να παίξει στην παράσταση «Δε μπορώ να μείνω μόνη μου».