Ενα μήνα μετά το θρυλικό φεστιβάλ του Woodstock, ο μεγαλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών, Τζίμι Χέντριξ, εμφανίστηκε στο «The Dick Cavett Show», στον τηλεοπτικό σταθμό ABC, με σκοπό να δώσει την πραγματική ιστορία πίσω από το λόγο που αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει και να προσφέρει στο κοινό μία διαφορετική βερσιόν του ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σήμερα, η στιγμή αυτή, όπως αναφέρει το Rolling Stone, χαρακτηρίζεται ως μία από τις σπουδαιότερες της Αμερικάνικης μουσικής σκηνής και αναμφίβολα αυτή που έχει χαραχτεί πιο έντονα στην μνήμη μας, όταν φέρνουμε στο μυαλό μας τον κορυφαίο κιθαρίστα στην ιστορία της ροκ.
Μόνο που τότε τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, καθώς εκείνη την εποχή, το 1969, με τον πόλεμο του Βιτενάμ στο απόγειο του, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν πως ο Τζίμι Χέντριξ υπερέβη τα εσκαμμένα, αισθανόμενοι προσβεβλημένοι, καθώς το εσκεμμένο «γρατζούνισμα» στην κιθάρα, έφερνε πιο πολύ σε ήχους από τις βόμβες που έριχναν οι Αμερικάνοι στους Βιετκόνγκ.
« Δεν ξέρω πως μου ήρθε η συγκεκριμένη εκτέλεση», είπε στον οικοδεσπότη της εκπομπής. «Είμαι Αμερικάνος και το έπαιξα έτσι. Με έβαζαν στο σχολείο να το ταργουδάω, οπότε ήταν ένα είδος αναδρομής στο παρελθόν».
Ο Κάβετ,ενημέρωσε σε κάποια στιγμή το κοινό πως, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι ο Τζίμι Χέντριξ είχε υπηρετήσει στην 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία και πως θα πρέπει να το λαμβάνουν υπ′ όψιν όταν του στέλνουν γράμματα μίσους.
«Όταν αναφέρεστε στον Εθνικό ύμνο, και κάνετε λόγο για ανορθόδοξο τρόπο παιξίματος, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα λάβεις τέτοιου είδους γράμματα».
Η απάντηση του Τζίμι Χέντριξ ήταν άμεση μα πάνω απ′ όλα πραγματική. «Δεν ήταν ανορθόδοξος! Εγώ πιστεύω πως ήταν πανέμορφος».
Η ειρωνεία σχετικά με την ερμηνεία, είναι ότι λίγοι άνθρωποι είδαν στην πραγματικότητα αυτοπροσώπως, την θρυλική εκτέλεση του «Star-Spangled Banner», δεδομένου ότι ο περισσότερος κόσμος είχε εγκαταλείψει το Woodstock εκείνη τη χρονική στιγμή. Βγήκε εσκεμμένα αργά στην σκηνή, επειδή ήθελε να είναι η τελική πράξη, ο τελευταίος ήχος που θα πάρει το κοινό μαζί του σαν ενθύμιο.
Ήθελε να είναι αυτός που θα κλείσει το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ που είχε γίνει ποτέ και που δικαιωματικά έπαιρνε την σκυτάλη από το «Monterey Pop Festival», του 1967, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι, θα έπαιζε την Δευτέρα 18 Αυγούστου, το πρωί, σε ένα σχεδόν άδειο ακροατήριο.
Έτσι λοιπόν, από μισό εκατομμύριο κόσμο που είχε μέχρι την Κυριακή το βράδυ, κατέληξε να παίζει μπροστά σε μια «χούφτα» πιστών «οπαδών», μετρημένων στα δάχτυλα, που στέκονταν ανάμεσα σε βουνά από σκουπίδια.
Πολλά χρόνια μετά, ο Ντικ Κάβετ, έφερε στο μυαλό του την συνάντηση αυτή με τον Τζίμι Χέντριξ.
«Υποθέτω πως θα μπορούσα να σχολιάσω ότι, καθώς έχουμε για ύμνο, κάτι που έχει τον πλέον μελαγχολικό ήχο, ένα μοιρολόι που δεν τραγουδιέται, περισσότερο από κάθε άλλο έθνος, θα έπρεπε να παρασημοφορήσουμε τον Χέντριξ που το μετέτρεψε σε μουσική».
Πηγή: Rolling Stone