Στο κείμενο αυτό δε θα παραθέσω πολλούς αριθμούς, πηγές κτλ.. Και όμως είναι πιο σημαντικό από πολλά άλλα. Σε ανύποπτη στιγμή είχα αναφερθεί στο ότι η θεωρία του διαμαντιού είναι το μέλλον της Ελλάδος γιατί καλές οι αναλύσεις, καλές οι μελέτες αλλά αν δεν ενωθούμε γύρω από κοινές αξίες και ένα όραμα, τότε δε θα αλλάξει το παραμικρό.
Με αφορμή τις χθεσινές εκλογές θα ασχοληθώ με κάποια σημαντικά συμπεράσματα που εξάγονται από την συνεχιζόμενη άνοδο του λαϊκισμού, του ευρωσκεπτικισμού, των ακραίων κομμάτων, το χουλιγκανισμό στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας και της Ευρώπης και τη Θράκη που χάνεται.
Το μήνυμα των Ευρωεκλογών όπως αναμενόταν είναι η παγίωση των ευρωσκεπτικιστών με την πρώτη ματιά, και των άκρων με τη δεύτερη ανάγνωση, ειδικά στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Θα κάνω μια μικρή αλληγορία και σιγά σιγά θα έρθω στην Ελλάδα. Για να αντιμετωπίσεις μια ομάδα ανθρώπων που φωνάζει πως δεν είναι αποτελεσματική η Ε.Ε. και σε πολεμά με άθλια μέσα, μπορείς είτε να κρύψεις την ατζέντα, αλλά με τον τρόπο αυτό κάθε φορά που ο πολίτης θα βιώνει προβλήματα, θα αναθεματίζει λέγοντας: “Καλά τα λέει ο ΧΧΧΧΧ ότι η Ευρώπη είναι μια αηδία”, είτε θα προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος, να κάνεις εύκολη τη ζωή των πολιτών και τότε κανείς δε θα έχει το περιθώριο να σκεφτεί να ψηφίσει αυτές τις ομάδες ανθρώπων. Μην ξεχνάμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα πολύπλοκο δημιούργημα. Σκεφτείτε μόνο πόσες φιλίες έχουν χαλάσει κατά τη διάρκεια διακοπών, μιας και κάποιοι θέλουν να επισκέπτονται μουσεία, άλλοι παραλίες, άλλοι μπαρ κτλ. Αν λοιπόν τσακωνόμαστε για το τι φαγητό θα φάμε αύριο, φανταστείτε πόσα σπουδαία πράγματα έχει καταφέρει ένας οργανισμός που απαρτίζεται από κοντά μισό δις ανθρώπους.
Στην άνοδο των ακραίων στοιχείων έχουν συμβάλει φυσικά και διάφορες εθνικές κυβερνήσεις, μιας και πάντα καλύπτουν τις αστοχίες τους παρομοιάζοντας την ΕΕ με Μπαμπούλα: “Δε φταίμε εμείς, είναι ευρωπαϊκή οδηγία”... Αν συναντήσετε έναν κάτοικο της Μυτιλήνης ή της ….. Λέσβου ο οποίος αντιμετωπίζει το πρόβλημα των μεταναστών και λαθρομεταναστών, δε θα σας πει: “Φταίει η ΕΕ που δεν τους επιτρέπει να πάνε στη Γερμανία”; Αντίστοιχα αν ρωτήσετε και τους μετανάστες, με την ίδια ένταση δε θα κατηγορήσουν την Ε.Ε.; Ποιος πολιτικός θα κάτσει όμως να πει ότι η ελληνική κυβέρνηση, η τουρκική κυβέρνηση και αρκετές ακόμα, έλαβαν λεφτά με ουρά για να δημιουργηθούν ποιοτικές εγκαταστάσεις υποδοχής, όμως τελικά αυτά τα λεφτά αξιοποιήθηκαν…ποικιλοτρόπως; Ποια μνημονιακή κυβέρνηση θα τολμούσε να πει ότι επειδή το ελληνικό κράτος τα έκανε μαντάρα έπρεπε να ανακεφαλαιοποιήσουμε τις τράπεζες βάζοντας νέους φόρους; Θα έρθει πιστεύετε ο “Γιάνης”, ο “Κόστας” ή ο “Λευτέροις” να σας πει ότι αυτός φταίει που έχουμε Capital Controls ή θα επιδιώξει να μας πείσει ότι φταίνε οι κακές Βρυξέλλες; Χωρίς να ευαγγελίζομαι φυσικά ότι η Ε.Ε. δεν έχει κάνει λάθη και ότι, όπως είναι λογικό, η κάθε χώρα έχει τα δικά της συμφέροντα και δύναμη μέσα σε αυτή. Κλείνω αυτό το κεφάλαιο λέγοντας το παρακάτω:
Μόνο τα χρήματα που έχει διαχειριστεί η Ελλάδα από το ΕΣΠΑ 2007-2013 ξεπερνούν τα 20 δις, ενώ σε βάθος 30ετίας ξεπερνούν τα 240 δις (Αρκετά πάνω από ολόκληρο το ελληνικό ΑΕΠ δηλαδή!!!!). Παρά ταύτα 40% των Ελλήνων πιστεύουν πως η χώρα μας ζημιώθηκε από την Ε.Ε. . Εδώ θα μου πείτε. υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάποιος έχει πουλήσει αντιβαρυτική τεχνολογία του Θεού Απόλλωνα στους Αμερικάνους και έχει στην τράπεζα δις, τρις ή ξέρω και εγώ πόσα.
Φεύγουμε από τις Βρυξέλλες και πάμε στην καθημερινότητάς μας, την Ελλάδα. Και τι συναντάμε; Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα πολιτών που ψηφίζει ακραία αριστερά και ακραία δεξιά κόμματα, φαινόμενο που τρέφεται από τη φράση που σίγουρα όλοι έχουμε πει: Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι.
Το αν είναι όλοι ίδιοι είναι κάτι που ο κάθε ένας πρέπει μόνος του να απαντήσει. Πρώτα θα αναφερθώ στην ευθύνη των πολιτικών και μετά στη δική μας.
Όποιος πολιτικός πιστεύει ότι οι πολίτες, μέσα στην τρέλα της καθημερινότητάς τους, δίνουν σημασία στην ιδεολογία που έχουν οι υποψήφιοι, είναι απλά γελασμένος. Αν κάποιος ζει στον Άγιο Παντελεήμονα και φοβάται να πάει μέχρι το ΑΤΜ, ή ζει στην πλατεία Εξαρχείων και κάθε μέρα πρεζέμποροι βρίσκονται μπροστά στο παιδί του, με την πολιτεία να είναι απούσα, πιστεύετε ότι δε θα ψηφίσει ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τον βοηθήσει; Στην Ελλάδα δεν είναι που λέμε ότι: “Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”;
Είναι αδιανόητο, ενώ εν έτει 2019 από ένα κινητό μπορείς να κάνεις τόσα πράγματα, ενώ υπάρχουν πανεπιστήμια που παρέχουν online MBAs, εμείς ακόμα συζητάμε για το αν η Αστυνομία πρέπει να μπει στην ΑΣΟΕΕ, για το αν πρέπει να παρθούν μέτρα για να μην πενθούμε κάθε μέρα 2 συμπολίτες μας στην άσφαλτο, για το αν πρέπει να ψηφιοποιηθεί το κράτος κτλ. Η νεολαία (και όχι μόνο), μας εγκαταλείπει μέρα με την ημέρα και η ζωή στην Ελλάδα γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη, είτε μένεις στο κέντρο της πρωτεύουσας, είτε στο Καστελόριζο, είτε σε μια επαρχιακή πόλη είτε σε κάποιο χωριό. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία που οι γιατροί αντιμετωπίζουν καθημερινά Ηράκλειους άθλους για να λειτουργεί το σύστημα Υγείας, οι δάσκαλοι δε βρίσκουν ώρες για αναπλήρωση, οι αστυνομικοί κινδυνεύουν κάθε μέρα να πεθάνουν, οι πυροσβέστες δεν έχουν τεχνικά μέσα, οι δημοσιογράφοι είναι απροστάτευτοι, οι ψαράδες οι γεωργοί και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έτοιμοι να τα παρατήσουν, οι δικαστές απειλούνται, βόμβες σκάνε στα σπίτια διαιτητών, όποιος θέλει μπαίνει στη Βουλή και στο Πεντάγωνο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες μεταφέρουν τις εταιρείες τους στο εξωτερικό για να επιβιώσουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, οι συνταξιούχοι είναι απελπισμένοι και η λίστα δε σταματά.
Από τις συνομιλίες στο ντοκιμαντέρ του κ. Παπαχελά για το Μάτι θυμάμαι μια φωνή που ανατριχιαστικά ρωτούσε: “Γιατί μας έχετε ξεχάσει;”. Είναι η ίδια φωνή απόγνωσης που έστρεψε τους νέους μας, σε μεγάλο βαθμό στα άκρα και φυσικά κάποιους ακρίτες συμπολίτες μας στη Θράκη σε επιλογές που είναι μεγάλο χαστούκι για όλους μας. Αποτελέσματα που είναι μόνο η αρχή όσων θα ακολουθήσουν αν η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι, δεν ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματα των κατοίκων της χώρας.
Πριν αναφερθώ στον πολίτη και σιγά σιγά κλείσω αυτό το κείμενο νομίζω οφείλω να γράψω κάτι πολύ σημαντικό που είναι η ουσία του κειμένου. Αν συνεχίσουμε να αφήνουμε τους κάθε Ρουβίκωνες και τα κάθε ακροδεξιά τάγματα εφόδου να δρουν ανενόχλητα, το μέλλον θα είναι ζοφερό. Κάποιοι εθελοτυφλούν επειδή η χώρα μας είναι μέλος της Ε.Ε. του ΝΑΤΟ κτλ, αλλά να θυμούνται πως η επιτυχία και η αποτυχία συχνά χωρίζονται από μια πολύ λεπτή κλωστή που δε θα αργήσει να κοπεί και να μετατραπούμε σε μια βαλκανική φαβέλα. Αυτές οι εκφάνσεις του πολιτικού βίου είναι τα καρκινώματα της Δημοκρατίας και οι άνθρωποι της Δεξιάς και της Αριστεράς πρέπει να ανοίξουν τα μάτια τους. Νομίζω πως η Δεξιά σε αυτόν τον τόπο έχει προσφέρει πάρα πολλά για να επιτρέπει να την αντιπροσωπεύουν κάποιοι περίεργοι που καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Το ίδιο ακριβώς και για την Αριστερά. Αν κάποιος δηλώνει αριστερός, τότε πως αντέχει από το Χρόνη Μίσσιο , το Θεοδωράκη και το Ρίτσο, να αντιπροσωπεύεται από τον Υποχθόνιο και τη Λοΐζου; Ακόμα και οι πιο σκληροί των Δεξιών και των Αριστερών, στα πιο μαύρα χρόνια της ιστορίας μας, έκατσαν και συνεργάστηκαν στον Γοργοπόταμο. Εμάς τι μας χωρίζει;
Αν όλοι μαζί δε φτιάξουμε ένα σοβαρό κράτος τότε αυτοί θα γιγαντωθούν και αν νομίζετε πως υπερβάλλω δείτε το στιγμιότυπο από την εκπομπή του κ. Σρόιτερ στην οποία κάτοικος του Αγ. Παντελεήμονα απαντά στον κ. Χρυσοχοΐδη πως το κέντρο καθάρισε από τη Χ.Α.. Όχι από την Αστυνομία, αλλά από τη Χ.Α. και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Το βάρος για την αλλαγή την έχει ο πολιτικός, σίγουρα, όμως η ευθύνη του πολίτη σε μια Δημοκρατία είναι απεριόριστη. Όποιος νομίζει ότι Δημοκρατία είναι να πηγαίνεις στο άσχετο, να ψηφίζεις τον ποδοσφαιριστή τον ηθοποιό ή άλλον διάσημο για να γίνει πολιτικός, τότε καλά να πάθεις. Η Δημοκρατία επίσης είναι ακριβή. Καλά κάνουμε και έχουμε 300, καλά κάνουμε και τους πληρώνουμε ακριβά, καλά κάνουμε και τους παρέχουμε ασφάλεια, συμβούλους κτλ. Το θέμα δεν είναι να μην τους πληρώνουμε, το θέμα είναι να δίνουμε αυτά τα εφόδια σε ανθρώπους που θα τα αξιοποιήσουν καλύτερα προς όφελος όλων μας. Αν εμείς σαν άνθρωποι θέλουμε αντί να έχουμε καλούς δρόμους και να οδηγούμε με ασφάλεια, να εκλέγουμε αξιωματούχους που δε θα φτιάξουν δρόμους αλλά θα μας σβήνουν τις κλήσεις, τότε τίποτα δε θα αλλάξει. Όταν μια ζωή κοιτάμε το μικροσυμφέρον μας και το πως θα έχει ΚΑΙ η πόλη μας ένα πανεπιστήμιο, τότε μη φωνάζουμε στο τέλος όταν τα παιδιά μας δεν έχουν δουλειά. Εμείς φτάσαμε την Ελλάδα εδώ.
Ποιος είπε ότι η Δημοκρατία είναι εύκολη; Η Δημοκρατία θέλει θυσίες. Αν οι πρόγονοί μας φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν, πολέμησαν στην Πίνδο για να έχουμε ελευθερία λόγου εμείς, τότε εμείς τι θα πούμε στα παιδιά μας; Ότι κάναμε τα στραβά μάτια για ένα επίδομα, μια δωρεάν διέλευση στην Ελευσίνα και μια νομιμοποίηση ακινήτου; Όποια μας στρεβλή απόφαση τώρα, ίσως μας δώσει πρόσκαιρα οφέλη, αλλά μακροπρόθεσμα μας καταδικάζει.
Πρέπει να δώσουμε χώρο σε ανθρώπους με όρεξη, που θα αναδείξουν τις πόλεις/χωριά/χώρα μας, χωρίς να μας δίνουν εύκολες λύσεις. Τονίζω την όρεξη γιατί όσα πρέπει να γίνουν απαιτούν τεράστια προσπάθεια και εθνική συνεργασία. Κατά την ορκωμοσία του στις 13 Μαΐου 1940 ο Γ. Τσόρτσιλ είχε πει:
“I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat.”
Μετάφραση: Δεν έχω τίποτα να προσφέρω, παρά μόνο αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα.
Θα μπορούσε ο Τσόρτσιλ να είχε πει ψέματα πως όλα είναι εντάξει. Τότε το Ην. Βασίλειο θα έπεφτε στα χέρια των Ναζί, πιο σύντομα και από το Βέλγιο. Προτίμησε όμως να πει την αλήθεια και πως αυτή απαιτεί θυσίες, τις οποίες οι Βρετανοί έκαναν και σήμερα είναι ελεύθεροι.
Χάσαμε ήδη μια δεκαετία, είτε θα χάσουμε και την επόμενη και τη μεθεπόμενη χωρίς να έχουν αντίκρισμα οι θυσίες αυτές, είτε θα ζοριστούμε λίγο ακόμα, αλλά στο τέλος θα πούμε τα καταφέραμε. Οι θυσίες αυτού του έθνους κατά το παρελθόν στο όνομα της ελευθερίας, του συλλογικού καλού κτλ. υπήρξαν αιματοβαμένες όμως ποτέ δε σκέφτηκε να κάνει πίσω.
Υ.Γ. Πρέπει, προχθές κιόλας, να πραγματοποιηθεί συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, να προΐσταται ο ΠτΔ, ο οποίος θα κλειδώσει την πόρτα και θα πετάξει το κλειδί από το παράθυρο, ώστε να μην αφήσει κανέναν να φύγει από το χώρο αν δε συμφωνηθούν κάποιες κοινές αρχές, ενόψει ενός αρκετά θερμού καλοκαιριού. Πρέπει, πάση θυσία, να αποφευχθεί μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος. Δε θα αποκαλύψω όλους μου τους φόβους δημόσια, θα παραθέσω όμως ότι ο κρατικός μηχανισμός έχει αποδείξει με στοιχεία, ότι την περίοδο των εκλογών είναι εντελώς αναποτελεσματικός. Για παράδειγμα τα εκλογικά έτη υπάρχουν 150 φωτιές περισσότερες κατά μέσο όρο.
Σας προκαλώ να δείτε ξανά το ντοκιμαντέρ για τους νεκρούς στο Μάτι και να ακούσετε τον πανικό, τα λάθη και την ασυνεννοησία στο “συντονιστικό κέντρο”. Αντίπαλος του κράτους εκείνη την ημέρα ήταν ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο δεν έχει μυαλό, στρατηγική, τρόπο να κάνει παρεμβολές στις επικοινωνίες και πολλά ακόμα.
Φαντάζεστε τι θα συμβεί στον κρατικό μηχανισμό αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που έχει τα παραπάνω;