Η χιονοθύελλα «Ελπίς» (μα ποιος το σκέφτηκε αυτό το όνομα) ανέδειξε για ακόμη μια φορά τις χρόνιες παθογένειες του συστήματος, την επιπολαιότητα μερίδας συμπολιτών μας, την επανάλειψη κλισέ δεκαετιών, όπως για παράδειγμα «θα αποδοθούν ευθύνες», κατά το κλασικό το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο», αλλά και τον διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Όταν επιχαίρεις για το γεγονός πως συμπολίτες σου είναι εγκλωβισμένοι στην παγωνιά και κινδυνεύουν γιατί έτσι πλήττεται η κυβέρνηση, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Έχοντας ζήσει σφοδρές και πλέον ιστορικές, χιονοθύελλες στη Νέα Υόρκη, τη «χιονοθύελλα του αιώνα» το 1993 όπου χιόνιζε για τουλάχιστον 70 ώρες και αυτή του 1996, ο,τιδήποτε άλλο μου φαίνεται φυσιολογικό. Και εκεί υπήρξαν διακοπές ηλεκτροδότησης, άνθρωποι πέθαναν, ζημιές δισ. δολαρίων καταγράφηκαν.
Κάποια πράγματα όμως λειτούργησαν, οι περισσότερες πολίτες ήξεραν πως να δράσουν ή να μην δράσουν μένοντας στο σπίτι τους. Ήξεραν να ξεχιονίσουν το κατώφλι του σπιτιού τους. Θυμάμαι, στην αρχή της χιονόπτωσης την αστυνομία της πόλης, ή τουλάχιστον της περιοχής, να αποτρέπει με τον πιο αυστηρό τόνο την όποια μετακίνηση, σώζοντας ζωές.
Χθες η «Ελπίδα» μας ξεγύμνωσε. Έλειπαν οι ικανοί στις θέσεις ευθύνης, άνθρωποι με εμπειρία επί του πεδίου. Έλειπε η κοινή λογική.
Τόσες μέρες οι μετεωρολόγοι προειδοποιούσαν αλλά δεν εισακούστηκαν. Γιατί;
Το κράτος, το δημόσιο, περίμενε τους υπαλλήλους του για δουλειά και όταν έφτασαν στα γραφεία τους λίγη ώρα αργότερα τους έδιωξε μες στη χιονοθύελλα, λες και δεν ήξερε...
Η προειδοποίηση από την Πολιτική Προστασία, τουλάχιστον σ΄εμένα, ήρθε αρκετά αργά και αφού ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι.
Οι ευθύνες των αρμόδιων για το φιάσκο στην Αττική Οδό αδιαμφισβήτητες. Αλλά και πάλι πώς βάζει κάποιος το κλειδί στο αμάξι, όταν η επίσημη ενημέρωση προειδοποιούσε για έντονη και πρωτοφανή χιονόπτωση;
Και εντάξει οι μη ενημερωμένοι πολίτες. Όταν όμως μεταξύ των εγκλωβισμένων βρίσκονται και γνωστοί δημοσιογράφοι για τους οποίους δεν υπάρχει η δικαιολογία του τύπου «δεν ήξερα, δεν είχα ενημερωθεί», και καταγγέλουν τους φορείς, τότε εύλογα απορώ.
Αλλά η «Ελπίδα» μου προκάλεσε και μια απίστευτη κόπωση σε επίπεδο παράλυσης, σαν να βρίσκομαι σε μια λούπα όπου ξαναζώ τα πάντα από την αρχή.
Θυμάμαι όταν έκανα τα πρώτα βήματα στο ρεπορτάζ μου είχαν αναθέσει να βρω ποιος ευθύνεται για τους πλημμυρισμένους δρόμους από την πρώτη έντονη βροχόπτωση του φθινοπώρου, και οι προϊσταμένοί μου γέλαγαν γιατί ήξεραν στον λαβύρινθο που με είχαν ρίξει. Οι δήμοι έλεγαν πως τα φραγμένα φρεάτια ήταν ευθύνη της ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΔΑΠ έλεγε πως ήταν των δήμων ή της Περιφέρειας και έτσι ο ένας μετέθετε τις ευθύνες στον άλλο.
Το ίδιο γίνεται και σήμερα με τις βροχές, τις φωτιές, το χιόνι. Κάποιος πάντα φταίει, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ποιος. Κάποιος πάντα θα τιμωρηθεί, συγκροτούται επιτροπές, αλλά περνούν οι μήνες και όλα ξεχνιούνται. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα. Όταν αλλάζουν οι θέσεις στο τραπέζι της εξουσίας η κυβέρνηση, που έχει γίνει αντιπολίτευση, κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα.
Φτάνει πια!
Ας ζητήσει επιτέλους κάποιος με ειλικρίνεια συγγνώμη, ας υπάρξουν παραιτήσεις ευθιξίας, ας υπάρξουν συνέπειες και οι πολίτες - ψηφοφόροι ας μην απορούν, οι επιλογές τους έχουν επίσης συνέπειες.