Οι μουλάδες που σχεδίασαν κι οργάνωσαν τις επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ όχι απλώς είχαν προβλέψει, αλλά επεδίωκαν την κλιμάκωση και τους τυφλούς κι ανελέητους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών ως αντίποινα. Επιδιώκουν συνειδητά έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων με την εμπλοκή φίλα προσκείμενων στο Ιράν δυνάμεων σε Συρία και Λίβανο και πιθανότατα και του ίδιου του Ιράν σε επόμενη φάση.
Επιδιώκουν συνειδητά όμως και την πλήρη ψυχική απομάκρυνση του δυτικού δημοκρατικού κόσμου (όχι της μειοψηφίας που παραμένει κολλημένη σε σχήματα του ψυχρού πολέμου και του πάλαι ποτέ, ανύπαρκτου σήμερα, αραβικού εθνοκεντρικού σοσιαλισμού, που η πλειοψηφία στήριζε κατά του σιωνισμού) από τους Παλαιστίνιους.
Επιδιώκουν σε τελική ανάλυση μία θανάσιμη σύγκρουση πολιτισμών, που θα συμπαρασύρει μια ευρύτατη περιοχή, και δεν αποτελεί την απελπισμένη κραυγή των καταπιεσμένων, που, τι να κάνουμε, ”προβαίνουν και σε καμία ακρότητα τύπου Τριπολιτσάς” (!) ενάντια στον δυνάστη όπως μπορεί και να φαινόταν κάποτε.
Αλλά πες ότι επικρατούν τελικά οι Άραβες κι ότι καταστρέφεται το κράτος του Ισραήλ όπως είναι ο διακηρυγμένος τους στόχος (και όχι φυσικά η ειρηνική συμβίωση όπως επίσης βαυκαλίζονται ορισμένοι). Τι καθεστώς θα εφαρμοστεί εκεί; Τέτοιο που κανείς δημοκράτης, καμία απελευθερωμένη γυναίκα, κανένας μη μουσουλμάνος δε θα άντεχε. Με αυτήν την πρακτική της παντελούς έλλειψης σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με αυτά τα μέσα, τέτοιος θα είναι κι ο σκοπός: η βαρβαρότητα.
Άρα; Το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι την ήττα των φανατικών ισλαμιστών και την υποχρέωση του Ισραήλ να αποδεχτεί τους Άραβες ως ισότιμους πολίτες σ′ ένα κράτος δημοκρατικό, ανεχτικό και ειρηνικό.
Η άλλη επιλογή είναι τα δύο χωριστά κράτη χωρίς καμία επαφή με απόλυτο σεβασμό των συνόρων με ειρηνευτική δύναμη. Αν έτσι μόνο επικρατήσει η ειρήνη, είναι μία κακή αλλά προτιμότερη λύση.