Η Χάρις Αλεξίου ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το τραγούδι, εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει με τη φωνή της.
Μιλώντας στην εκπομπή του δημοσιογράφου Φώτη Απέργη «Η κατάλληλη ώρα» που μεταδίδεται από το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, σε μία συγκλονιστική συνέντευξη - εξομολόγηση, η σπουδαία ερμηνεύτρια, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του ’70 και σφράγισε με τη φωνή της τραγούδια των μεγάλων συνθετών, δήλωσε μεταξύ άλλων «... δεν με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω».
«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά. Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν Λεβί, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά εγώ και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να την πω, αλλά δεν πάει η φωνή μου πια, δεν με ακούει η φωνή μου και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό..»
«Στο Χειρόγραφο που έκανα με τον Νανούρη, υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Αυτόν ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα “δεν τραγουδάω Θάνο μου, αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Το έκανα, μετά πήρα λίγο θάρρος, μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Ότι “δε σου αξίζει να συνεχίσεις” [...] Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα...[...] Μπορεί και εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα ότι δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να της έσκαψα λίγο παραπάνω το έδαφος. Αρνήθηκα να κάνω μαθήματα -έκανα και μαθήματα―, αλλά δεν είπα ”εγώ θα το παλέψω, θα αγωνιστώ για αυτό δεν πρόκειται να το αφήσω, είπα ότι υπάρχει μια φυσική φθορά σε όλα τα πράγματα’, είπα, μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δεν μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό. Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα [..]».
Στη συναρπαστική πορεία της, η Χάρις Αλεξίου, που έκανε το ντεμπούτο της σε ηλικία 20 χρονών με δίσκο 45 στροφών και το τραγούδι «Όταν πίνει μια γυναίκα» των Βασίλη Βασιλειάδη - Πυθαγόρα, έχει συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους Έλληνες δημιουργούς, έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
Έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 δίσκους, έχει συμμετάσχει σε δίσκους καταξιωμένων αλλά και νεότερων δημιουργών και έχει συνεργαστεί συστηματικά με νέους καλλιτέχνες, εκφράζοντας τις πολύπλευρες μουσικές αναζητήσεις της. Από την Ελλάδα έως την Αυστραλία, από τη Ρωσία έως την Αφρική, την Ευρώπη, την Αμερική και την Ιαπωνία, η Χάρις Αλεξίου ταξίδεψε με τη φωνή της το αίσθημα του ελληνικού τραγουδιού. Όπως είχε πει η ίδια άλλωστε, το ελληνικό τραγούδι μέσα από τους ποιητές και τους μουσουργούς του, την οδήγησε στο να αγαπήσει και να κατανοήσει βαθύτερα τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου της.
Το 1976, η Χάρις Αλεξίου, είχε ήδη 5-6 χρόνια στο τραγούδι, είχε ήδη γνωρίσει τις πρώτες της μεγάλες επιτυχίες, αλλά προσωπική εκπομπή στην τηλεόραση δεν είχε κάνει ακόμη. Το πρώτο τηλεοπτικό «πορτραίτο» της, αυτό που την απογείωσε ακόμα πιο πολύ, το κάναμε παρέα. Θυμάμαι ότι συναντηθήκαμε στο γραφείο του Αχιλλέα Θεοφίλου στη «Μίνως», η Χαρούλα, ο Αχιλλέας, ο σκηνοθέτης Σταμάτης Χονδρογιάννης, η διευθύντρια παραγωγής Κατερίνα Κατωτάκη και βέβαια, και εγώ, για να κάνουμε την επιλογή των τραγουδιών αλλά και των καλεσμένων. Για τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ο οποίος παίζοντας πιάνο, θα συνόδευε τη Χαρούλα στην υπέροχη «Λένγκω», συμφωνήσαμε όλοι απ’ την αρχή. Όμως, θέλαμε ένα ακόμη όνομα. Στην αρχή πρότεινα την Δόμνα Σαμίου, αλλά δεν την ήθελε ο Αχιλλέας. Πρότεινα τότε, τη Ρόζα Εσκενάζυ. Δική της επιτυχία ήταν η «Δημητρούλα», που είχε επαναφέρει στην επικαιρότητα η Χαρούλα. Εδώ, αμέσως όλοι είπαν «Ναι!». Την Ρόζα, την είχα γνωρίσει σε κάποιες «βραδιές ρεμπέτικου» που είχε οργανώσει τότε σε μπουάτ, η Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου. Γι′ αυτό και, όταν της τηλεφώνησα, με θυμήθηκε αμέσως και δέχτηκε μετά χαράς την πρόσκλησή μου. Ήταν οι πρώτες μέρες του Μαΐου και με τον βοηθό παραγωγής Γιώργο Κορονετόπουλο, πήγαμε να παραλάβουμε την Ρόζα από την Κηπούπολη, όπου έμενε. Σ’ όλόκληρη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, η Ρόζα δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της: «Τι ωραία! Θα βγω στην τηλεόραση και βλέπω και τόσα όμορφα τοπία!». Εννοούσε την οδό Καποδιστρίου. Στο στούντιο, όση ώρα τη φωτίζανε, δεν σταματούσε να χορεύει, φορώντας τη στολή του «Τσακιντζή». «Ρόζα, θα κουραστείς!», της φώναζα. «Δεν κουράζομαι εγώ», μού απαντούσε. Κάποια στιγμή, με φώναξε στο γραφείο του ο Γιώργος Στεργίου, ο υπεύθυνος τότε για τα στούντιο: « Τι θα γίνει με σένα και τις γριές που κουβαλάς;» μού είπε αυστηρά. «Δεν καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά, μας κοστίζουν, σε φώτα και προσωπικό;». «Μα είναι η Ρόζα!» του απάντησα. Δεν την είχε ξανακούσει. Σύντομα όμως, διαδόθηκε ότι στο στούντιο, μαζί με την Αλεξίου, βρισκόταν και μια καταπληκτική «γριά». Και άρχισαν να έρχονται οι υπάλληλοι από τα άλλα γραφεία να τη δουν. Όταν παίχτηκε η εκπομπή, τηλεφώνησα στη Ρόζα. Ήταν πολύ απογοητευμένη. «Μα η εκπομπή, ήταν για την άλλη» μού είπε. Την επόμενη μέρα όμως, που της ξανατηλεφώνησα, πετούσε απ’ τη χαρά της: «Ξανάγινα η ξακουστή η Ρόζα! Ο κόσμος, με σταματάει στην Ομόνοια και μ’ αγκαλιάζει». Αυτό δεν το αξιώθηκε η μεγάλη της «αντίπαλος» στο τραγούδι της δεκαετίας του ’30, η Ρίτα Αμπατζή. Εκείνη είχε πρωτοτραγουδήσει την «Γκαρσόνα», που επίσης επανέφερε στο προσκήνιο η Χαρούλα. Όμως η Ρίτα δεν ήταν πια εδώ. Είχε φύγει απ’ τη ζωή το 1968, όταν στην Ελλάδα μόλις είχε ξεκινήσει η τηλεόραση. Γιώργος Παπαστεφάνου