Λένε ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι μια αντανάκλαση των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Των εθίμων τους, της νοοτροπίας τους, της εξυπνάδας τους. Αν αυτό ισχύει, τότε ίσως πλέον ο κόσμος μας είναι καταδικασμένος. Εμείς τον έχουμε καταστρέψει. Και συνεχίζουμε.
Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία όπου οι άνδρες είναι αναίσθητοι, οι γυναίκες αθυρόστομες και τα παιδιά αγενή και ασεβή. Και τα θεωρούμε όλα αυτά εντάξει. Ζούμε σε μια χώρα όπου θεωρούμε «νορμάλ» τους άντρες να είναι βολεμένοι ’μαμάκηδες΄, όπου το μόνο που τους νοιάζει είναι η καλοπέραση τους, να πηγαίνουν δουλειά και έπειτα σπίτι χωρίς υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και σκοτούρες γιατί για όλα φροντίζει η μάνα που τους κανακεύει χωρίς τέλος. Και στην ίδια στιγμή, οι γυναίκες γαλουχούνται να πιστεύουν ακράδαντα πως ο ρόλος τους θα είναι αυτός της σπιτονοικοκυράς, φροντίζοντας μονομερώς για το σπίτι, εγκαταλείποντας οποιαδήποτε φιλοδοξία μπορεί να έχουν για επαγγελματική αξίωση ή προσωπική ευημερία. Μεγαλώνουμε μια γενιά που δεν έχει ούτε το κουράγιο ούτε το σθένος να αλλάξει μια κατάσταση στην οποία ζει «από πάντα». Γιατί τους βολεύει. Τους βολεύει να μεμψιμοιρούν και να κλαίγονται για την ατυχία τους και για το πόσο οι άλλοι μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται «γιατί μας φθονούν και θέλουν να μας εξοντώσουν». Τέτοιας νοοτροπίας είμαστε. Που διαπρέπουμε στο εξωτερικό, όπου πρέπει να κάνουμε διπλάσιες προσπάθειες για να ξεχωρίσουμε, αλλά στην ίδια μας τη χώρα αντί να κάνουμε βήματα μπροστά, τα κάνουμε προς τα πίσω.
Που θεωρούμε οτιδήποτε παράλογο σωστό, γιατί απλά «έτσι είναι εδώ» και έτσι έχουμε μάθει να λειτουργούμε. Χωρίς οποιαδήποτε λογική.
Και έτσι φτάνουμε να θεωρούμε παράξενους και περίεργους όσους πραγματικά προσπαθούν για κάτι. Αυτούς που μορφώνονται και τελειώνουν τα πτυχία στον χρόνο που πρέπει και όχι στα έτη του αιώνιου φοιτητή. Αυτοί που ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει γύρω τους και ψάχνουν να βρουν τρόπους να βελτιώσουν τον κόσμο στον οποίο ζούμε, και κατά συνέπεια τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτούς που προσαρμόζονται στις αλλαγές του καιρού και της τεχνολογίας και καλλιεργούν συνεχώς νέες δεξιότητες, που όλο ψάχνονται για κάτι καλύτερο. Έχουμε φτάσει στο σημείο η ευγένεια, η καλοσύνη και οι σωστοί τρόποι να θεωρούνται η εξαίρεση, κοιτώντας αυτούς που τα έχουν λες και ήρθαν από άλλο πλανήτη. Σε μια κοινωνία που τόσο θέλει να θεωρείται εξελιγμένη, οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι αποκαλούνται «Σουηδοί», και όλοι κατακραυγάζουν τον μοναχικό κούκο που παλεύει να φέρει την άνοιξη γιατί «μας χαλάει την πιάτσα».
Είμαστε αυτοί που ξοδεύουμε ώρες αλόγιστες μπροστά σε οθόνες κάθε μεγέθους, πασχίζοντας να βγάλουμε μια «σωστή» φωτογραφία η οποία θα περάσει από φίλτρα και επεξεργασίες πριν ανέβει στα κοινωνικά δίκτυα για να διαφημίσει τι τέλεια που είναι η ζωή μας και πόσο καλά περνάμε. Αυτοί είμαστε. Που υποκρινόμαστε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Που διαμαρτυρόμαστε ότι τίποτα δεν αλλάζει, αλλά που αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα μπορούσαμε να είμασταν και χειρότερα. Σαν τις φτωχές χώρες της Αφρικής με τις οποίες οι ξένοι συχνά μας παρομοιάζουν. Αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα ούτε μέτρο σύγκρισης για να δικαιολογήσουμε την αμορφωσιά, την αδιαφορία και την απάθεια μας. Θα μπορούσαμε βέβαια να επενδύσουμε όλη αυτή την ενέργεια που βγάζουμε όταν είναι να βρίσουμε, να απεργήσουμε, να τσακωθούμε, σε κάτι που πραγματικά αξίζει. Σε κάτι που θα μας ανεβάσει ως ανθρώπους, θα μας εξυψώσει ως λαό και θα μας αναβαθμίσει ως χώρα. Αλλά αυτό απαιτεί κόπο. Και εμείς δεν έχουμε καιρό για τέτοια.