Δειλά δειλά το σημαντικό θέμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην Ρωσική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε την εμφάνιση του στις εφημερίδες , αρχικά υπό την μορφή μονόστηλου. Σταδιακά όσο η ένταση ανάμεσα στις δύο πλευρές εντείνονταν το θέμα κάλυπτε ολοένα και μεγαλύτερο χώρο στις σελίδες των εφημερίδων.
Αυτό όμως που δεν εμπεριέχεται σχεδόν σε καμιά αναφορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που καλύπτουν το ζήτημα είναι η διαχρονικότητα της έντασης ανάμεσα στις δύο εκκλησίες, το βάθος των διαφορών τους αλλά και ο κίνδυνος για το Οικουμενικό Πατριαρχείο που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες υπό επίθεση από πολλούς παράγοντες της διεθνούς σκηνής από πλευρές της Ρωσικής Ορθοδοξίας μέχρι την στάση της επίσημης Τουρκίας που ποτέ δεν είδε με θετικό μάτι την οικουμενική διάσταση του Πατριαρχείου προσπαθώντας να το περιορίσει στο ορίζοντα των ζητημάτων που άπτονται της θρησκευτικής πίστης Ορθοδόξων Ρωμιών που διαμένουν στην Τουρκία.
Οι σχέσεις ανάμεσα στην Ρωσική Εκκλησία και στον Οικουμενικό Πατριαρχείο ορίζονται από ένα διαχρονικό παιχνίδι εξουσίας για την αύξηση της επιρροής της Ρωσικής Εκκλησίας στις χώρες της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης με Ορθόδοξο πληθυσμό και στην έμμεση και διακριτική προσπάθεια μείωσης της οικουμενικής διάστασης του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης.
Η σημερινή όμως ένταση ανάμεσα στις δύο ομόδοξες Εκκλησίες έχει και έναν πρόσθετο παράγοντα που καθιστά πιο ενδιαφέρουσα αλλά και πιο επίφοβη την κατάληξη που θα έχει αυτή η ένταση ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες: Είναι σαφές ότι η απομόνωση της Ρωσίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει δημιουργήσει ένα ντόμινο εξελίξεων σε πολλά ζητήματα που δεν άπτονται της καθαρής διπλωματίας, όπως η αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας αφού η Ρωσία δίνει των νυν υπέρ πάντων αγώνα για την διατήρηση της ισχύος της σε περιοχές που μέχρι πρότινος ήταν η μοναδική κυρίαρχη. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σημασία που δίνει στο ζήτημα της αυτοκεφαλίας της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και στην δυναμική της θρησκευτικής διπλωματίας για την ανάπτυξη σχέσεων εξάρτησης ανάμεσα στην Ρωσία και στους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ.
Ο ρόλος της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής καθίσταται ακόμη πιο κρίσιμος και σημαντικός για την εξέλιξη της διαμάχης ανάμεσα στις δύο εκκλησίες αφού αφενός μεν η στήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι δεδομένη ως παράγοντας όχι μόνο Οικουμενικότητας αλλά και επιρροής σε μια εύθραυστη Τουρκία αφετέρου δε για να συντελέσει με την στάση της στην μείωση των πιθανοτήτων ενός Σχίσματος ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες. Σχίσμα που το μόνο που θα καταφέρει είναι να ανοίξει άλλη μια πληγή στην πολύπαθη Ορθόδοξη Πίστη.