Το διχαστικό πολιτικό κλίμα το οποίο επέλεξε και προκάλεσε η κυβέρνηση μας για να γίνει η διαπραγμάτευση, η εντός των τειχών συζήτηση και η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί η καταλυτική για το μέλλον μας δημόσια συζήτηση για τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαϊου. Για την θέση της Ελλάδος στην Ευρώπη και για την ίδια την Ένωση. Τα όσα συμβαίνουν εκτός και δυστυχώς εντός Βουλής χαρακτηρίζουν πλέον μια χώρα που ενώ προσπαθεί να βγει από την δεκαετή χωρίς νικητές ταπείνωση της βαθιάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σταθερά επιλέγει να συμπεριφέρεται με παρωχημένους όρους.
Το δίλημμα δεν είναι καταλυτικό μόνο για την Ελλάδα. Είναι κατεξοχήν υπαρξιακό για την ίδια την Ένωση. Να γιατί η ψήφος στις Ευρωεκλογές του Μαΐου έχει ειδική σημασία. Είναι η δική μας άμεση συμμετοχή και λαϊκή ψήφος για τη διαμόρφωση της δικής μας Ευρώπης.
Η θεραπεία τόσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και για την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι «λιγότερη δημοκρατία ή λιγότερη Ευρώπη». Χρειαζόμαστε περισσότερη και πιο δημοκρατική Ευρώπη, η οποία θα δίνει σε κάθε Ευρωπαίο πολίτη το δικαίωμα να ζει και να αισθάνεται αξιοπρεπής. Χρειαζόμαστε μια δικαιότερη και πιο διαφανή Ευρώπη που θα στηρίζεται στις αξίες εκείνες που κάποτε τις ονομάζαμε ευρωπαϊκό ανθρωπισμό. Δηλαδή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλληλοπάθεια και την ατομική και κοινωνική αξιοπρέπεια.
Θα ήθελα, επίσης, να περιλάβω και την ίδια την ελευθερία με κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός. Είμαι όμως; Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ξεκαθαρίζει ότι η πολιτική εξουσία έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει σε κάθε άτομο την «κοινωνική του υπόσταση».
Ποιος είναι αλήθεια ο σύγχρονος ορισμός της πολιτικής; Υπάρχει άραγε στην Ελλάδα και στην δική μας Ευρώπη στόχος, νόημα και ορισμός άλλης πολιτικής πέραν της ανθρωποκεντρικής;
Η σκέψη μου θα είναι ατελής και εσφαλμένη αν δεν λάβω υπόψη στην κορυφή της εθνικής μας ενδοσκόπησης, αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και εκτίμησης την έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής συνοχής, την κρίση ταυτότητας και αξιών και το «ήθος» της Ελληνικής Δημοκρατίας. Επίσης, την αδυναμία του Κράτους (αυτού που αποκαλούμε Δημόσιο) να συμπεριφέρεται κατά τρόπο ορθολογικό και μη εχθρικό προς τους πολίτες.
Η δική μας Ελλάδα και η δική μας Ευρώπη πάσχουν από την έλλειψη αρμονίας ισορροπίας και του Αριστοτελικού «μέτρου». Η Ελλάδα του 21ου αιώνα διώχνει την καλύτερη, την πιο ικανή, εξωστρεφή και μορφωμένη γενιά νέων. Τους λέει και στην πράξη τούς δείχνει πως αυτή η χώρα δεν κάνει πια γι’ αυτούς. Δεν θέλει και δεν μπορεί να τους κρατήσει. Δεν έχουν μέλλον σ’ αυτήν. Τους κλείνουμε την πόρτα. Αυτοί, τα παιδιά μας, δηλαδή, είναι η χαμένη γενιά της Ελλάδος. Το 2021 ίσως βρει την Ελλάδα με καλύτερους μεν οικονομικούς δείκτες σε σχέση με σήμερα, πλην όμως χωρίς τον δυναμισμό και την ζωτικότητα της νέας γενιάς. Της γενιάς που θα λείπει. Αλήθεια νιώθει κανείς ενοχή;
Αν ένας νέος έχει την όρεξη και τη δυνατότητα να φύγει τι να του πω βλέποντας γύρω μου την έλλειψη ελπίδας, την αναξιοκρατία και ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο σε κάθε πρόοδο και καινοτόμο πρόταση που κατ’ ευφημισμόν λέγεται Κράτος;
Εκτός συνόρων το μεγάλο στοίχημα είναι η ανταγωνιστικότητα και η επιβίωση στη λεγόμενη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Στην Ελλάδα αγωνιζόμαστε για την επιστροφή στη κοινή λογική. Στο αυτονόητο δηλαδή.