Αν θέλει κανείς να καταλάβει κανείς γιατί η λεγόμενη «Δύση»- ΗΠΑ, ΕΕ και οι σύμμαχοί τους- είναι ανυπόληπτοι τόσο διεθνώς, όσο και στους ίδιους τους λαούς τους, όταν μιλούν για «αξίες», «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα», «διεθνές δίκαιο» κλπ., δεν έχει παρά να κοιτάξει –μεταξύ άλλων και- τη δολοφονία Κασόγκι.
Έχουν υπάρξει και άλλες, πάμπολλες δυστυχώς, περιπτώσεις κρατών που δολοφονούν πολίτες τους, όπως και πολίτες άλλων κρατών, στην επικράτειά τους ή και αλλού. Ωστόσο, δολοφονία, με αυτό το σαδιστικό τρόπο και μάλιστα σε προξενείο δεν έχει λάβει ξανά χώρα. Πρόκειται όχι μόνο για δολοφονία αλλά και για θρασεία προσπάθεια κατατρομοκράτησης οποιουδήποτε αντιφρονούντος, από τον πρίγκιπα- Βασιλιά της Σ. Αραβίας και από το κατεστημένο της χώρας του.
Αφού αρνήθηκε τη δολοφονία αρχικά, κατόπιν η Σ. Αραβία παραδέχτηκε το γεγονός, προτάσσοντας ωστόσο μια δικαιολογία, που θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τόσο προσβλητική για τη μνήμη του τραγικού θύματος.
Απέναντι στο γεγονός, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επέδειξε τον κυνισμό τόσο το δικό του, όσο και της χώρας του. Δε δίστασε να παραδεχτεί ότι είναι πολλά τα λεφτά για να ενοχλήσει τους υπερατλαντικούς φίλους των ΗΠΑ- ίσως και συνεργάτες στις προσωπικές επιχειρήσεις του;- και ότι στόχος παραμένει το Ιράν.
Ακόμα πιο ψοφοδεής είναι η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αν ο Τραμπ είναι ο αντί- ήρωας των διεθνών σχέσεων, ακριβώς λόγω της περιφρόνησής του για τις λεγόμενες «δυτικές» αξίες, πού είναι οι υπερασπιστές τους, από τον «αριστερό» Τσίπρα έως τους «φιλελεύθερους» Μακρόν και Μέρκελ αλλά και την ακαριαίων αντιδράσεων, Τερέζα Μέι, όταν πρόκειται για κατηγορίες που αποδίδονται στη Ρωσία; Τι έχει να πει η λαλίστατη κατά τα άλλα Φρεντερίκα Μοργκερίνι και λοιποί αξιωματούχοι της ΕΕ;
Πρόκειται βεβαίως, για ακριβώς τα ίδια πρόσωπα που σφυρίζουν αδιάφορα, όσο η Σαουδική Αραβία διεξάγει σχεδόν γενοκτονικό πόλεμο στην Υεμένη - αντιθέτως πουλάνε μετά χαράς τα όπλα με τα οποία διεξάγεται η ανθρωπιστική καταστροφή - και που στηρίζουν απερίφραστα τη μετατροπή του κράτους του Ισραήλ σε ένα νέο κράτος- Απαρτχάιντ.
Δεν πρόκειται για τίποτα καινούριο. Για τα εξ Ανατολών «άνθη του κακού», η «πολιτισμένη» Δύση φέρει σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης διαχρονικά.
Δεν είναι πολλά άλλωστε τα χρόνια από τότε που σημαντικά στρώματα των λαών της Μ. Ανατολής εξεγέρθηκαν, απαιτώντας κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, πρώτα και κύρια εναντίον των κυβερνήσεων- συμμάχων της Δύσης στην περιοχή- Τυνησία, Αίγυπτο, Μπαχρέιν κλπ.
Αυτήν την πραγματική, αραβική άνοιξη, οι δυτικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους, όπου δεν την κατέπνιξαν- βλ. Μπαχρέιν- προσπάθησαν και πέτυχαν να την εκτρέψουν προς έναν αδρά χρηματοδοτούμενο και παντοιοτρόπως ενισχυόμενο από τις ίδιες και από τους ίδιους, τζιχαντισμό, όπως και προς βίαιες αλλαγές συνόρων.
Μια νέα αρχιτεκτονική της Μ. Ανατολής οικοδομείται με βασικούς στόχους τα κράτη και τις δυνάμεις που δεν πειθαρχούν στις ΗΠΑ και με θύματα τα εκατομμύρια των νεκρών, των τραυματιών, των θυμάτων βασανιστηρίων και τις δίκαιες διεκδικήσεις των πλέον δυναμικών στρωμάτων και της νεολαίας της περιοχής.
Σε αυτή τη «νέα», σκοταδιστική, Μ. Ανατολή, των ατελείωτων πολέμων, της στυγνής καταπίεσης και κυρίως του απολύτου, αποικιακού ελέγχου από τις ΗΠΑ, ο οίκος των Σαούδ διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Εξ ου και του συγχωρούνται μερικές «ακρότητες».
Μάλιστα, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ούτε η Ρωσία επιθυμεί να διαταράξει τις σχέσεις της μαζί του, παρότι βεβαίως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ήταν αυτή που στη Συρία, μαζί με το Ιράν, τη Χεζμπολά και τη συριακή κυβέρνηση χάλασαν τα σχέδια των Σαουδαράβων- όπως και πολλών άλλων.
Η υποκρισία της Δύσης - υποκρισία βεβαίως που δεν αφορά μόνο τη Μ. Ανατολή αλλά και τα «δικά μας» Βαλκάνια, όπως για παράδειγμα η παρωδία στη Βουλή της ΠΓΔΜ, μεταξύ άλλων κατέδειξε - θα έχει κόστος, ιδίως αν ο οίκος των Σαούδ αρχίσει να κλυδωνίζεται εσωτερικά και εξωτερικά.
Οι επόμενοι μήνες, ίσως και χρόνια δεν προμηνύονται εύκολα για τους Σαουδάραβες. Και τότε, όπως η ιστορία έχει αποδείξει ο κυνισμός θα πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα.