Όλοι πλέον τρέμουν - και πολύ λογικά - την ενιαύσια, την επαναλαμβανόμενη κατάρα των πυρκαγιών. Όμως ακόμη πιο μεγάλη συμφορά είναι η παρατεταμένη ξηρασία - οι αιφνίδιες πλημμύρες την επιβεβαιώνουν, δεν την εξαλείφουν - και είναι η λειψυδρία δηλαδή η απόλυτη στέρηση νερού.
Στα κυκλαδονήσια, για παράδειγμα, η κατάσταση είναι εφιαλτική καθώς τους θερινούς μήνες ο πληθυσμός τους συχνά υπερδεκαπλασιάζεται με τις ανάγκες για νερό να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Όλοι μιλούν για αφαλατώσεις αλλά έχουν γίνει ελάχιστα, οι υπάρχουσες δεξαμενές αδειάζουν δραματικά ενώ η κατάχρηση των γεωτρήσεων με την υπεράντληση του υδροφόρου ορίζοντα, επιτείνουν τραγικά το πρόβλημα.
Και να σκεφτεί κανείς πως η πολιτεία δεν απαγορεύει δια νόμου και ροπάλου τις πισίνες, αντιθέτως, τουλάχιστον στα μεγάλα τουριστικά νησιά, όπου έχουμε και την μεγαλύτερη και πιο επιδεικτική κατάχρηση των λεγόμενων pools. Οι νέες, υπερπολυτελείς βίλες πού κατασκευάζονται με έντονους ρυθμούς παντού, προϋποθέτουν απαραίτητα μία πισίνα.
Ιδιαίτερα οι ξένοι αγοραστές την απαιτούν θεωρώντας την εκ των ουκ άνευ αξεσουάρ. Κι ας είναι δίπλα στην ωραιότερη θάλασσα! Κι ας στερούν το πολύτιμο νερό απ′ την ντόπια χλωρίδα και πανίδα. Τα φυτά και τα ζώα.
Ειδικοί προειδοποιούν ότι η υγρασία του εδάφους δεν ξεπερνά τα 40 εκατοστά! Από εκεί και κάτω οι ρίζες των δέντρων ξεραίνονται ανενεργές.
Εμπρός σε αυτήν την επιθετική αλητεία, την ιδιωτική και κρατική αφροσύνη, τα ελάχιστα, πλέον, δέντρα το Αιγαίου επιστρατεύουν την κυτταρική τους μνήμη, την ευφυΐα τους για να επιβιώσουν.
Κάνουν αιματηρές οικονομίες σε φύλλα και καρπούς, ενώ προσαρμόζονται ταυτόχρονα στις συνθήκες καύσωνα καταναλώνοντας με μέτρο, δηλαδή αξιοποιώντας και την ελαχιστότερη υγρασία που ο νοτιάς δημιουργεί τα ζεστά βράδια.
Δεν επιτρέπουν από την άλλη στο βοριά να τα καταπονήσει και να τα ξεριζώσει. Ακολουθούν τη φορά του, τα πεύκα κυρίως αλλά και οι γέρικες συκιές, λυγίζοντας στο πέρασμα του όχι από φόβο αλλά από σοφία. Αιώνες τώρα. Δεν προσκυνάνε, αντιστέκονται.
ΥΓ. Προχτές κοντά στο νέο λιμάνι της Τήνου, ανακάλυψα αυτή την επίμονη, μικρή συκιά, ένα μικρό θαύμα της φύσης, ένα μεγάλο μάθημα ύπαρξης και οικονομίας για όλους μας, που αναπτύχθηκε κυριολεκτικά στο τσιμέντο, ανάμεσα στο ρείθρο και την άσφαλτο.
Αποθηκεύοντας, τις οίδε που, το ελάχιστο νερό των βροχών του χειμώνα. Ένα ευφυές δέντρο που επιμένει να αναπτύσσεται κόντρα στον άνεμο - γδάρτη αλλά και στον ανθρώπινο ιμπεριαλισμό.
Ένα δέντρο που επιπλέον, παρά το ελάχιστο μέγεθος του, δίνει, όπως βλέπετε, καρπούς, εν μέσω γενικής ξηρασίας!