Πώς μπορεί μια τηλεοπτική σειρά υψηλών εμπορικών προδιαγραφών να περάσει τα ραντάρ του αμερικάνικου συντηρητισμού και να μιλήσει με τόση τόλμη και ευαισθησία για την καθημερινή εξέγερση των 17χρονων;
Πώς μπορεί αυτή η σειρά εδώ και πέντε χρόνια να επιδρά τόσο καθοριστικά στην υφολογία, την τεχνική, την εικόνα κάθε μεταγενέστερου καλλιτεχνικού είδους και οι ήρωες της να αποτελούν τον μπούσουλα στο σινεμά, το θέατρο, τη μόδα, σε κάθε καλλιτεχνική παράμετρο;
Η ”ΕUPHORIA”, περί αυτής πρόκειται, έκανε τη διαφορά χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Είχαν δοκιμασθεί όλα τα είδη τηλεοπτικής φόρμας ,- εικόνα και σενάριο - αλλά τα τηλεοπτικά πράγματα είχαν κολλήσει στο αξεπέραστο Breaking Bad. Χρειάζονταν περισσότερα στοιχεία προσέγγισης της μεγάλης αγοραστικής δύναμης που αποτελούν σταθερά τα νέα παιδιά και οι νέες τάσεις περί συμπερίληψης και αποδοχής.
Κι αν κάναμε κάτι γι αυτά; Αν μπαίναμε στη ζωή των σχολείων και ανακαλύπταμε τους δικούς τους σκελετούς στα μαθητικά ντουλάπια;
Ο Sam Levinson, μόλις 39 χρόνων σήμερα, ανέλαβε να αναπτύξει το μεγάλο σχέδιο, γράφοντας και σκηνοθετώντας το EUPHORIA από την αρχή μέχρι τέλους, μόνος του! Μόνο που η προσέγγιση του δεν ήταν αποτέλεσμα απλά ενός δυνατού μυαλού και μιας αλάνθαστης κινηματογραφικής αίσθησης και γνώσης, αλλά και της δικής του βαριάς εμπειρίας με το σχολείο, τα ναρκωτικά, τις κάθε είδους ουσίες που κρύβονται στα οικογενειακά συρτάρια, την απόλυτη εξάρτηση μυαλού και σώματος, και τον αγώνα του να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο έξω από τη δίνη της φαιντανύλης και της μέθα...
Έτσι, προέκυψε αυτή η σειρά που από το πρώτο επεισόδιο μέχρι το τελευταίο εξτραδάκι σε πείθουν ότι πρόκειται για αυθεντικής δύναμης και έμπνευσης σινεμά, μέσα από το οποίο όλοι, μα όλοι οι συντελεστές, έχουν καταθέσει την προσωπική τους διαθεσιμότητα και εμπειρία. Ο Λέβινσον μεταφέρει τη δράση σε ένα λύκειο μιας ανύπαρκτης καλιφορνέζικης πόλης, όπου έξι 17χρονες μαθήτριες συγκροτούν έναν συναρπαστικό πυρήνα καθημερινής τραγωδίας. Η μια είναι βαθιά εθισμένη στα ναρκωτικά, η άλλη είναι queer , η τρίτη μια θλιβερή εκδοχή της Μπάρμπι , η τέταρτη μετάλλαξη από κάτι σε Καρντάσιανς, η πέμπτη dominatrice του internet και η έκτη, οξυδερκής θεατής της ζωής των άλλων. Γύρω τους στροβιλίζονται φίλοι, εραστές, κακοποιητικοί παιδόφιλοι, αλκοολικές μητέρες, σκληρά βαποράκια, εξαντλημένα πρεζόνια, μια ανελέητη κοινωνία που κινείται με θαυμαστή ισορροπία από το πιο ακραίο γκροτέσκο στο πιο ζοφερό δράμα.
Ο Levinson, εκθέτει στο φως την πραγματικότητα των παιδιών χωρίς φίλτρα – η σειρά κατηγορήθηκε για σκληρότητα και ωμότητα – και με λεπτομέρειες ζωγραφίζει μελανά τις εξαρτήσεις, τις παρενέργειες, τις αδιέξοδες συμπεριφορές , την απώλεια, την ανυπεράσπιστη οικογένεια, τους κώδικες του dealing, το βάθος της προσωπικής μοναξιάς και της συλλογικής απομόνωσης και τείνει χέρι αγάπης στις σεξουαλικές μειονότητες , ντύνοντας με παραπανίσιο έλεος και στοργή την queer ηρωίδα Τζούλς.
Αυτή ακριβώς η ηρωίδα, στον αντίποδα της Ζendaya που κυριαρχεί με την προσωπικότητα και το ταλέντο της, βρίσκει στο πρόσωπο της transgender ηθοποιού Hunter Schafer (Χάντερ Σέιφερ) την ιδανική έκφραση. Χωρίς να προσδιορίζει την ταυτότητα της, - bi, pan or something - όπως δηλώνει η ίδια, καίει κυριολεκτικά την οθόνη με την εικόνα της κάνοντας άποψη ακόμη και τα sneakers που φοράει. Η ίδια ξεκίνησε από τη μόδα, κατέκτησε τους μεγάλους οίκους και κάποια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να ολοκληρώσει την αγάπη της αυτή για το ύφασμα και το σχέδιο.
Κάποιοι δημιουργικοί άνθρωποι αντιλήφθηκαν το ταλέντο αυτής της ιδιαίτερης περσόνα και έσπευσαν να την αναδείξουν. Διπλή χαρά που η Schafer με την εξέλιξη της δικαίωσε την ΗuffPost για την διαισθητικότητα και το ανοιχτό πνεύμα της, πολύ δε περισσότερο σήμερα που ο πολύς Γιώργος Λάνθιμος επιλέγει την Schafer για την νέα του ταινία, ήδη στην κούρσα του Φεστιβάλ των Καννών.
Η ζωή αυτών των ηρώων παίρνει δύναμη από το φώς, το χρώμα, τους συνδυασμούς των ανθρώπινων αισθημάτων και γίνεται τέχνη που βρίσκει διέξοδο σε μια θεατρική σκηνή, εκεί που το θέατρο γίνεται το zeitgeist των καιρών.
Η τελευταία ηρωίδα της σειράς, η θεατής των ζωών των άλλων, βρίσκει στο τέλος τον πυρήνα της έμπνευσης και ανεβάζει το έργο που θα σκορπίσει στον άνεμο κάθε …ευφορία. Σε μια παράσταση που καλύπτει το τελευταίο επεισόδιο του 2ου κύκλου, η Λέξ φέρνει στο προσκήνιο τις τυραννισμένες διαδρομές όλων και ορίζει την έννοια της θεατρικής κάθαρσης.
Ο Λέβινσον επιφυλάσσει ένα συναρπαστικό θέαμα, μια σαρκαστικά δραματική παράσταση αλά Βαρλικόφσκι, όπου ζωή και τέχνη δίνουν τα χέρια και υποκλίνονται στους άναυδους θεατές.