Εδώ που τα λέμε το μόνο κόμμα το οποίο δεν αντιμετωπίζει εσωτερικούς κραδασμούς εξ αιτίας του Μακεδονικού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί το σύνολο του κομματικού οργανισμού, τα καθοδηγητικά όργανα, οι βουλευτές, η κομματική βάση συναινούν στην ορθότητα και στην αναγκαιότητα της λύσης που δόθηκε. Και μάλλον αισθάνονται υπερήφανοι γι αυτήν. Σε όλα τ’ άλλα κόμματα υπάρχουν παρενέργειες. Μεγαλύτερες ή μικρότερες, σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές, όμως υπάρχουν. Ορατές, στις περισσότερες των περιπτώσεων, δια γυμνού οφθαλμού…
Είναι μάλλον μίζερο να αντιμετωπίζει κανείς ένα μεγάλο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής που οδηγείται προς τη λύση του, με όρους εσωτερικής κομματικής αποτύπωσης. Όμως, τι να κάνουμε, είναι κι αυτή μια παράμετρος. Που την βρίσκουμε ή σύντομα θα την βρούμε μπροστά μας. Μιας και δεν αποκλείεται να καθορίσει εν πολλοίς τις πολιτικές εξελίξεις. Να για παράδειγμα, μπορεί ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να επηρεασθεί εξ αντανακλάσεως, εξ αιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. Εκεί όπου δεν είναι εκτός πραγματικότητας το ενδεχόμενο να οδηγηθεί κάποια στιγμή ο Πάνος Καμένος σε κάποια εξόδιο κίνηση απελπισίας. Με την προσδοκία ότι έτσι μπορεί να διασωθεί. Είναι άραγε πιθανή μια τέτοια λύση; Μάλλον όχι. Η ως τώρα πορεία του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού επέδειξε πολύ μεγάλη αντοχή. Ωστόσο δεν μπορεί, μεσοπρόθεσμα βεβαίως, και σίγουρα μετά την έξοδο από τα μνημόνια, να αποκλειστεί εντελώς.
Τα προβλήματα της ΝΔ ως εκ της συμφωνίας για το Μακεδονικό και των επ’ αυτής επιλογών της ηγεσίας, δεν είναι, για την ώρα, ορατά σε πρώτο επίπεδο. Τα συγκάλυψε η συζήτηση επί της προτάσεως δυσπιστίας. Και είναι αυτό το μοναδικό εξ αυτής κέρδος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όμως υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Καθώς μεγάλο τμήμα του κομματικού κορμού, και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ανιχνευόμενο, μένει πιστό στην λεγόμενη «εθνική γραμμή», όπως αυτή σχεδιάστηκε και εκφράστηκε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, από τον Κώστα Καραμανλή, από την Ντόρα Μπακογιάννη. «Εθνική γραμμή» η οποία άλλωστε αποτυπώνεται πιστά στην συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Δεν ξέρει κανείς να πει αυτή τη στιγμή, αν τα περί ων ο λόγος προβλήματα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα έρθουν κάποια στιγμή και με ποιον τρόπο στην επιφάνεια. Ως την ώρα της τελικής της επικύρωσης θα κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Πολύ περισσότερο που η ηγεσία της δέχεται ήδη και θα δεχτεί ακόμη περισσότερες διεθνείς πιέσεις με στόχο την αλλαγή στάσης.
Στο ΚΚΕ , κατά παράδοση, τα προβλήματα δεν βγαίνουν στην επιφάνεια. Όμως κι εκεί υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Η έξω από αρχές καθέτως απορριπτική της συμφωνίας στάση του Περισσού, η κόντρα στην ιστορία και στις παραδόσεις του κόμματος, προκαλεί σοβαρή δυσφορία και μουρμούρα στις κομματικές οργανώσεις. Πολύ περισσότερο στον περίγυρο της κομματικής επιρροής. Εικόνα που δεν πρόκειται ασφαλώς να βγει προς τα έξω, πιθανότατα όμως θα εκφραστεί στην κάλπη.
Η Κεντροαριστερά είναι ο πολιτικός χώρος που αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα και τα σοβαρότερα σχετικά προβλήματα. Προβλήματα που φτάνουν ως την αμφισβήτηση της ίδιας της υπόστασης του ΚΙΝ. ΑΛΛ. Αν δε η τρέχουσα ειδησεογραφία εστιάζει μονάχα στις διαφωνίες του Σταύρου Θεοδωράκη, είναι επειδή το Ποτάμι αποτελεί την μόνη, πέραν της ΔΗ.ΣΥ. κοινοβουλευτική συνιστώσα του νέου φορέα. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Καθώς όλα, χωρίς εξαίρεση, τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝ. ΑΛΛ. έχουν εκφρασθεί θετικά για τη συμφωνία. Και μόνη η Φώφη Γεννηματά, ποιος ξέρει γιατί, πήρε πάνω της την απορριπτική στάση. Είναι χαρακτηριστική εξ’ άλλου η θετική υπέρ της συμφωνίας έκφραση σχεδόν του συνόλου των εξωκοινοβουλευτικών στελεχών της εκσυγχρονιστικής παράδοσης του χώρου. Με ίσως πιο ενδιαφέρουσα και πολλαπλώς σημαίνουσα την διαφοροποίηση του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου. Του ανθρώπου που, ως γνωστόν, είχε αναλάβει τον συντονισμό των διαδικασιών διαμόρφωσης του νέου σχήματος, καθώς και της εκλογής αρχηγού. Πράγματι λοιπόν, η Κεντροαριστερά είναι ο χώρος που αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα και τα σοβαρότερα προβλήματα. Τις συνέπειες των οποίων δεν έχουμε δει ακόμη σε όλες τους τις διαστάσεις.
Στο παζλ των εκ του Μακεδονικού παρενεργειών ίσως θα πρέπει να προστεθεί και η στάση των τριών ανεξάρτητων βουλευτών οι οποίοι, διόλου τυχαία, απουσίαζαν κατά την ψηφοφορία της πρότασης μομφής. Προκειμένου, προφανώς, να μην αναγκαστούν να την υπερψηφίσουν. Ο ένας δε εξ αυτών, ο Χάρης Θεοχάρης, έχει ήδη εκδηλωθεί θετικά υπέρ της συμφωνίας.
Ε λοιπόν ναι, η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ οδηγεί σε αναδιάταξη το πολιτικό σκηνικό. Εκτός όλων των άλλων, και επειδή υπερτονίζει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και στην συντήρηση. Εξυπηρετώντας έτσι, με τον αποτελεσματικότερο ίσως τρόπο, το κεντρικό πολιτικό (και εκλογικό) αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για την «αναμέτρηση των δύο κόσμων»…