Ο Γάλλος Πρόεδρος μπροστά σε χιλιάδες κόσμου που έσπευσαν να τον δουν στο κεντρικό, εκλογικό κέντρο του μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ είπε, ότι θα είναι Πρόεδρος όλων των Γάλλων και θα λάβει υπόψη του τα μηνύματα όσων απείχαν και όσων στράφηκαν στην άκρα δεξιά. Από την άλλην πλευρά, η αντίπαλός του, Μαρί Λεπέν παραδέχτηκε την ήττα της και ανέφερε ότι τώρα αρχίζει ο αγώνας, εννοώντας τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
Ο Μακρόν έλαβε το 58.5% των ψήφων και η Λεπέν το 41.5 %. Η διαφορά τους είναι 17%. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να σημειωθεί, είναι ότι η αποχή αποτελεί μία παράμετρο που δεν περνά απαρατήρητη από τα στρατόπεδα των δύο μονομάχων, καθώς είναι αυτή που θα κρίνει τις εξελίξεις στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, αν δηλαδή ο νέος Πρόεδρος θα έχει την αυτοδυναμία, ώστε να περνά άνετα τα νομοσχέδια από το γαλλικό Κοινοβούλιο. Ένας στους τρεις Γάλλους αποφάσισε να μην προσέλθει στην κάλπη να ψηφίσει.
Η επόμενη μέρα και για το Μακρόν και για τη Λεπέν θα είναι ένας εργώδης δρόμος μέχρι τις αρχές Ιουνίου που τοποθετείται ο α′ γύρος των βουλευτικών εκλογών. Και αυτό διότι οφείλουν να δουν δύο πράγματα:
α. πώς κινήθηκαν τα διάφορα διοικητικά διαμερίσματα του Παρισιού που εν πολλοίς αναδεικνύουν και πώς ψηφίζουν οι υπόλοιπες περιφέρειες του γαλλικού Κράτους,
β. οι υπερπόντιες διοικήσεις της Γαλλίας, όπως ανέφερε η βελγική εφημερίδα La Libre, και πιο συγκεκριμένα η Μαρτινίκα και η Γαλλική Γουιάνα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη Λεπέν, και μόνο η Γαλλική Πολυνησία, ωστόσο με όχι μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δύο διεκδικητές, υποστήριξε το Γάλλο Πρόεδρο.
Παράλληλα δε, ο Εμμανουέλ Μακρόν οφείλει με τους χειρισμούς του κυρίως όσον αφορά ως προς το ενωσιακό περιβάλλον να βρει τον τρόπο στην επόμενη εκλογική διαδικασία να κινητοποιήσει τη γαλλική, πατριωτική αστική τάξη που είναι κι αυτή που εκφράζει ένα σοβαρό ευρωσκεπτικισμό, για το πώς κινείται σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Πολύ απλοϊκά, κατ’ουσίαν ευαγγελίζεται και αυτή η μερίδα ψηφοφόρων (και εννοούμε την αστική, πατριωτική τάξη) το γκωλοσιανό μοντέλο, ότι το Έθνος (με την έννοια και του Κράτους) είναι ο κινητήριος μοχλός για τη συμπόρευση με τα υπόλοιπα Κράτη-μέλη του ενωσιακού περιβάλλοντος, με στόχο την απόλυτη ”αυτονομία” της Ευρωπαϊκής Ένωσης (σε κάθε επίπεδο) από κάθε εξωγενή παράγοντα και επένδυση σε μία υγιή, ευρωπαϊκή Διπλωματία.
Ο Μακρόν, καθώς και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, αν θέλουν μία Ένωση ισχυρή, μία Ένωση που η πολιτική της θα είναι αυτόνομη από τις ΗΠΑ, θα διαμορφώσουν τη Διπλωματία του 21ου αι. με άμεση ωφέλεια των χωρών που ανήκουν σε αυτήν, οφείλουν να επενδύσουν με κάθε τρόπο και μέσο σε αυτήν... Και πώς θα γίνει αυτό;
Αρχικά, το ενωσιακό περιβάλλον διαμορφώνοντας μία εξισορρόπηση των δυνάμεων ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση (και με αφορμή το Ουκρανικό) και ανανεώνοντας τη Συνθήκη της Λισαβόνας ως προς τα ζητήματα με τρίτα κράτη (από τα κοινωνικά θέματα που αναπτύσσονται λχ. η σύγχρονη μετανάστευση μέχρι πώληση οπλικού συστήματος), αλλά και παραμέτρους που αφορούν τις ίδιες τις χώρες μεμονωμένα λχ. ακόμα πιο ισχυρή Δικαιοσύνη, προκειμένου πολίτες και φιλοξενούμενες ομάδες να αισθάνονται εμπιστοσύνη στην Πολιτεία. Φυσικά, ένα δεύτερο βήμα είναι η ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ.
Και κάνοντας μία παρένθεση ως προς το παραπάνω, εμείς ως Ελλάδα, και μετά την επανεκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν οφείλουμε να δούμε, γιατί υφίσταται η πρόθεση της γαλλικής Total να αποχωρήσει από την Κοινοπραξία για τους υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης... Άραγε είναι μόνο το ζήτημα της κωλυσιεργίας για τη δικαστική διαμάχη που προέκυψε με τους οικολόγους ή μήπως η Γαλλία δεν βλέπει με καλό μάτι αυτόν τον στενό εναγκαλισμό της χώρας μας με τις ΗΠΑ (και μάλιστα με τις τελευταίες εξελίξεις που ο Πάιατ θα τοποθετηθεί ΥφΥπΕξ των ΗΠΑ σε θέματα Ενέργειας);
Η Ελληνική Πολιτεία και όλα τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αντιληφθούν ότι το σπίτι μας είναι η χώρα μας και το εξοχικό μας η ΕΕ... Και το ανήκομεν εις την Δύση πρέπει πρώτα και κυρίαρχα να μεταφράζεται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας ως ανήκομεν αρχικά ως Έθνος-Κράτος στην Ευρώπη και μετά στην ευρύτερη δυτική περιφέρεια...Κλείνουμε αυτή τη σύντομη παρένθεση που αφορά το ελληνικό Κράτος, ωστόσο είναι μία παράμετρος που όλες οι χώρες της Ευρώπης, κι όχι μόνο εμείς, οφείλουν να δουν, αν θέλουν η Ένωση να επιβιώσει.
Τώρα όσον αφορά αμιγώς τις εκλογές στη Γαλλία, και εστιάζοντας στον τρόπο που ψήφισαν οι υπερπόντιες διοικήσεις της Γαλλίας (που δεν φέρουν σε καμία περίπτωση τα συμπεριφορικά σε κοινωνιολογικό επίπεδο γνωρίσματα που ψηφίζουν ως μετανάστες οι Γάλλοι πχ σε ΗΠΑ κτλ) αυτό που αποδεικνύεται, είναι ότι οι περιοχές αυτές όσο παράξενο και να μας φαίνεται εν έτει 2022, είναι ότι συνεχίζουν συνειδησιακά να λειτουργούν ως προτεκτοράτα, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν πολλά κοινωνικό-οικονομικά θέματα. Και τι εννοώ με τη λέξη προτεκτοράτα; Ότι έχουν μάθει το διοικείν (δηλαδή τη Διοίκηση) να το βάζουν πάνω από το αυτόχθονο. Αυτό που γράφω, φάνηκε εν πολλοίς όταν οι Κυβερνήσεις, Σαρκοζί και Ολάντ τους πρότειναν μέσω δημοψηφίσματος να αποφασίσουν για ημιαυτονομία πολιτειακή και την αρνήθηκαν (!)... Οπότε, γίνεται αντιληπτό ότι και εξαιτίας του χαμηλού οικονομικό - κοινωνικού επιπέδου των πολιτών αυτών των μορφωμάτων είναι επόμενο να είναι επιρρεπείς σε οτιδήποτε λαϊκιστικό.
Φυσικά, η ίδια η Λεπέν στις βουλευτικές εκλογές, κάθε άλλο παρά έχει μαζί της την πατριωτική δεξιά, αλλά αντίθετα το ”παιχνίδι” θα παιχτεί στον τρόπο που θα διαπραγματευτεί με τον αριστερό, Μελανσόν, ο οποίος τελευταίος ήδη - λίγο πριν τον β‘γύρο των προεδρικών εκλογών - είχε ρίξει την μπάλα στην εξέδρα (και εννοούμε στα στρατόπεδα των δύο αντιπάλων) με το να μη δείξει, στην πραγματικότητα, σαφή υποστήριξη στους δύο διεκδικητές... Και προσωπικά διαφωνώ με τους αναλυτές που θεωρούσαν ότι η ψήφος του Μελανσόν ήταν κρίσιμη για το β’ γύρο που διεξήχθη χθες. Αντίθετα, είναι κρίσιμη για τις βουλευτικές εκλογές που υφίσταται προκαθορισμός προσώπων εκλογής στο γαλλικό Κοινοβούλιο.
Θα κλείσω με αυτό που είπα στον πρόλογο του κειμένου. Χθες, με την εκλογή Μακρόν είχαμε νίκη της Ευρώπης, είχαμε νίκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!