Δεν πρόλαβε να γίνει γνωστό το συμβάν της δολοφονίας του 19χρονου στη Χαριλάου, και πλάκωσε η εργαλειοποίηση: Σύμπτωμα της ακροδεξιάς πόλης και του «εθνικισμού» (sic!) η δράση της δολοφονικής συμμορίας έγινε «σύγκρουση οπαδών». Ταυτοχρόνως, μισόλογα και γενικόλογες διακηρύξεις ότι «καταδικάζουμε κάθε εκδοχή βίας».
Όλα τα παραπάνω συνιστούν εκφράσεις υποτίμησης του γεγονότος: Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια «Κολομβία του Βορρά», ένα συγκεκριμένο, παρασιτικό, αρπακτικό καθεστώς το οποίο αφέθηκε να γιγαντωθεί τις τελευταίες δεκαετίες: Εύκολος πλουτισμός μέσα στην νύχτα και την διασκέδαση, ανάδειξη της επιρροής των κυκλωμάτων, ολιγάρχες του ποδοσφαίρου που απλώνουν πολύ μακρύ χέρι πάνω στην πόλη, διαπλεκόμενες με όλα τα προηγούμενα συμμορίες.
Η φτωχομάνα του Βορρά ως Άγρια Δύση· ένα «τραπ» σαξές στόρι με το οποίο η αλήθεια είναι ότι δεν αντιπαρατέθηκε καμία από τις τοπικές ηγεσίες που είδε η πόλη τα τελευταία πολλά χρόνια, «κοσμοπολίτικη» ή «συντηρητική».
Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για μια τυπική εξέλιξη που αγγίζει κάθε πόλη που την έπληξε σφοδρά η αποβιομηχάνιση: Παρακμή, κατάπτωση οραμάτων και αξιών, κλυδωνισμός των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, λουμπενοποίηση των προτύπων επιτυχίας και των κριτηρίων τοπικού κύρους, αχαλίνωτη τουριστικοποίηση που πολώνει την τοπική κοινωνία μεταξύ μιας μειοψηφίας επιχειρηματιών και στρατιών ετεροαπασχολούμενων/επισφαλών χαμηλόμισθων εργαζόμενων.
Δεν έχουμε, λοιπόν, τα πρωτεία· μπορούμε όμως και πολύ καλύτερα. Η εικόνα της Θεσσαλονίκης που αναδύεται τον τελευταίο καιρό, αδικεί κατάφωρα την μακρά ιστορική της διαδρομή, το πολιτιστικό της ίχνος, την πνευματικότητα που κάποτε την έκανε να ξεχωρίζει.
Ας έχουν συνείδηση της κατάπτωσης οι άρχοντες του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης όταν πανηγυρίζουν γιατί “ξαναέβαλαν μπρος τις μπουλντόζες”. Το πρόβλημα δεν απαντάται με τα μπετά που θα ρίξουν, απαιτείται ―κυριολεκτικά― μια επανάσταση στο επίπεδο των ηθών, των αξιών και των προτεραιοτήτων που έχει θέση η πόλη για τον εαυτό της.