Οι υπόγειες διαβάσεις της Λ. Συγγρού, κάτω από τα πολυτελή ξενοδοχεία που αυξάνονται και στις δύο πλευρές του δρόμου, δεν έχουν την καλύτερη φήμη, ειδικά μετά τη δύση. Η HuffPost παρακολούθησε τρεις από αυτές, από το Πάντειο Πανεπιστήμιο μέχρι την οδό Εφέσου και κατέγραψε όσα είδε από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ο πιο τακτικός άστεγος
Στη διάβαση του Άγιου Σώστη ζει ο Γιώργος Μανολόπουλος, ένας άστεγος που εδώ και δυο χρόνια κοιμάται μεταξύ αυτών των τριών διαβάσεων. Τους τελευταίους μήνες έχει κατασταλάξει σε αυτή, γιατί είναι η πιο ήσυχη, όπως μας είπε.
Η ζωή του εκτυλίσσεται σε δυο σταθμούς. Στην Καλαμάτα, τη γενέτειρά του, και στην Αθήνα, την πόλη στην οποία ονειρευόταν ότι θα χτίσει τη ζωή του. Ενδιάμεσα, έκανε κι ένα πέρασμα 20 μηνών από τις φυλακές της Πάτρας. «Μου την είχαν στημένη» δηλώνει χαρακτηριστικά. «Είχα πάρει μισό κιλό χασίς για προσωπική χρήση και μου έστησαν παιχνίδι για να φανεί ότι κάνω εμπόριο». Ο Γιώργος, 41 ετών, είναι μια πολύ ευγενική φιγούρα και μιλάει πρόθυμα για τη ζωή του. Πάντα πράος, πάντα με χαμόγελο.
Την ημέρα πριν τη συνέντευξη τον πέτυχα να διαβάζει Καζαντζάκη. «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»|. «Πολύ ενδιαφέρον» μου είπε. Την επόμενη ημέρα το είχε τελειώσει. «Αυτούς τους τελευταίους μήνες έχω διαβάσει, όσο δεν έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή», εξομολογείται ο Γιώργος, στη HuffPost Greece. Περιμένει να ορθοποδήσει κάποια στιγμή και να διορθώσει τα «λάθη της νιότης», όπως τα αποκαλεί,. Πάντως, για το μέλλον δηλώνει αισιόδοξος.
«Πάντα ήμουν αισιόδοξος, δεν με ένοιαζε το αύριο», λέει και ρίχνει μια κλεφτή ματιά στα πράγματά του, που τα έχει ακουμπήσει με αξιοζήλευτη τάξη στην άκρη της διάβασης. Τονίζει πως οι επιπολαιότητες της νιότης,ο τζόγος, οι γυναίκες και η οικονομική κρίση που τον οδήγησε το 2009 στο κατώφλι της ανεργίας, είναι μερικοί από τους λόγους που κατέληξε άστεγος.
«Μέχρι το 2009 είχα δουλειά στην Αθήνα, ήμουν οικοδόμος. Είχα λεφτά, τα σκορπούσα απερίσκεπτα. Ώσπου, μια μέρα έμεινα άνεργος και γύρισα στην Καλαμάτα. Δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Είμαι δυο χρόνια πίσω στην Αθήνα. Έμεινα λίγο στην αδερφή μου στο Πέραμα, λίγο στην «Καβάτζα» της Συγγρού (πάρκινγκ που το έχει παραχωρήσει ιδιώτης για να μένουν άστεγοι όπως μας λέει) και από το καλοκαίρι μόνος στη διάβαση του Αγ. Σώστη».
Οι περαστικοί τον γνωρίζουν και αφήνουν καθημερινά τον οβολό τους ή ένα πιάτο φαγητό. «Κάθε μεσημέρι τρώω στο ξενοδοχείο που βρίσκεται εδώ πάνω και κάθε Δευτέρα και Πέμπτη πηγαίνω σε ένα κτίριο που έχει παραχωρήσει η εκκλησία για φαγητό, μπάνιο και παρέα».
Οι ατυχίες του: Παρασύρθηκα από τζόγο. «Έφτασα σε σημείο να παίζω 1.000 ευρώ για ένα παιχνίδι». Αλλά αυτό που θυμάται χαρακτηριστικά, είναι η ευκαιρία που έχασε να πάει στην Αυστραλία για δουλειά το 2005. «Είχα μαζέψει 10.000 ευρώ. Μου είπαν μπορώ να αρχίσω μια καινούρια ζωή σε αυτή την ήπειρο με αυτά τα λεφτά. Αποφάσισα όμως να πάρω αυτοκίνητο. Ένα βράδυ τράκαρα. Μετωπική με φορτηγό. Ευτυχώς βγήκαμε και οι δύο οδηγοί ζωντανοί. Το αυτοκίνητο δεν φτιαχνόταν ξανά». Ένα σημάδι στο πόδι του, του θυμίζει πάντα εκείνο το άσχημο παιχνίδι που του έπαιξε η τύχη. Ίσως στην Αυστραλία ή ζωή του θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά.
Σχέσεις με αδέρφια: Μετρημένες. Είναι ο βενιαμίν μια οικογένειας με 11 παιδιά. Τα τρία ζουν στην Αυστραλία, άλλα τρία στην Καλαμάτα, δύο στην Αθήνα και άλλα τρία δεν ζουν πια, όπως και οι γονείς του. «Δεν θέλω να γίνομαι βάρος στα αδέλφια μου, είμαι και λίγο εγωιστής», δηλώνει.
Συνεχίζει να περιμένει την τύχη να του χαμογελάσει. Όπως χαμογελάει κι εκείνος σε κάθε περαστικό της διάβασης.
Ο μικροπωλητής
Στην επόμενη διάβαση βρίσκεται ο κύριος Στέλιος. Εδώ και δυο χρόνια πουλάει μικροαντικείμενα στη διάβαση της Εφέσου. Είναι πρώην επιχειρηματίας που πτώχευσε με την κρίση διαλύοντας με τον καιρό και την οικογένειά του, όπως μας περιγράφει. Πλέον μένει μόνος του, σε μια αποθήκη, χωρίς ρεύμα.
«Το πιο παράξενο πράγμα που έχω πουλήσει εδώ είναι κουμπιά», μας λέει. «Υπάρχουν μέρες που δεν κάνω ούτε ένα ευρώ τζίρο. Έρχομαι μόνο απογεύματα. Το πρωί περνάει πάρα πολύς κόσμος, αλλά είναι γεμάτος σκοτούρες για τις δουλειές του».
Ο λόγος που διάλεξε αυτό το σημείο είναι γιατί δεν υπάρχει έλεγχος. «Μια φορά είχε περάσει ένας αστυνομικός αλλά τι να μου πει; Μικροπωλητής είμαι, δυο πράγματα έχω». Πλέον περιμένει, μήπως καταφέρει και βγάλει σύνταξη και ζήσει με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Ο κόσμος τον ξέρει πια κι έρχεται και του λέει «ευτυχώς που είσαι κι εσύ και περνάμε με ασφάλεια τη διάβαση». Ένας νεαρός πήγε μια μέρα και του είπε «ομορφαίνεις τη διάβαση με τα πράγματά σου». Δεν σταματά να αγωνίζεται. Διάβαζε κι αυτός ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Ξένη λογοτεχνία . Όσκαρ Ουάιλντ.
Στις αποθήκες που βρίσκονται στις διαβάσεις, βιοπαλαιστές φτιάχνουν καναπέδες, ταπετσαρίες ή ακόμα και πίνακες ζωγραφικής,. Σύμφωνα με τον Στέλιο, είχαν κατασκευαστεί επί ΥΠΕΧΩΔΕ και «τώρα τις έχει η περιφέρεια». Το χειμώνα μπαίνουν νερά από τις βροχές, το καλοκαίρι είναι ανυπόφορα από τη ζέστη. Τους έχουν μείνει τα κλειδιά, γιατί παλιά τα ενοικίαζε το υπουργείο.
Το γκράφιτι που τρόμαξε τον σκύλο
Μας είπε ότι τα αγαπημένα του γκράφιτι είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μια περίεργη φιγούρα την οποία είδε μια μέρα ένας σκύλος κι άρχισε να γαβγίζει φοβισμένος
Οι διαβάσεις της λεωφόρου Συγγρού κρύβουν πολλές ιστορίες. Πόσοι άστεγοι βρίσκουν καταφύγιο κατά την διάρκεια του χρόνου, πόσοι μικροπωλητές τις θεωρούν ασφαλείς για να πουλήσουν την πραμάτεια τους χωρίς ενοχλήσεις, πόσοι καλλιτέχνες των δρόμων εμπνέονται για να κάνουν γκράφιτι, για να γράψουν ένα στίχο στους τοίχους. Πόσοι από μας τις αποφεύγουμε, λόγω φόβου. Και πόσο εύκολο είναι να ξεχάσουμε ότι πάνω από τα κεφάλια μας βρίσκονται μερικά από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία της Αθήνας.