«Η Σιωπή» του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Ντον Ντελίλο, έργο προφητικό, παρότι γράφτηκε το 2018 πολύ πριν από την πανδημία, το νέο μυθιστόρημα του Αχμέτ Ουμίτ, Μιχάλης Μοδινός, Χάρης Βλαβιανός, Ισμήνη Καπάνταη και το νέο μυθιστόρημα του Σεμπάστιαν Μπάρι (που έχει βρεθεί δύο φορές στις βραχείες λίστες του βραβείου Man Booker) «Χίλια Φεγγάρια», συνέχεια του «Μέρες δίχως τέλος».
Και ακόμη, το ψυχολογικό θρίλερ της Γερμανίδας Γιούλι Τσε «Πρώτη του Έτους», μπεστ σέλερ του Spiegel -το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ γραμμένο για ενήλικες-, αλλά και το δοκίμιο «Η Επιστροφή στη Ρενς» του Γάλλου στοχαστή Ντιντιέ Εριμπόν, στο οποίο επανεξετάζει το παρελθόν του υπό το φως της λαϊκής του καταγωγής, του συντηρητικού οικογενειακού του περιβάλλοντος και της ομοφοβικής τοπικής κοινωνίας.
«Παραγουάη» του Μιχάλη Μοδινού (εκδόσεις Καστανιώτη)
Δυο εποχές, δυο ζωές, δυο αποδράσεις, δυο ουτοπίες εντέλει, συγκλίνουν στον ίδιο μυθικό τόπο με χρονική απόσταση τριών αιώνων.
Ένας καρδιτσιώτης γεωπόνος, ο Γαβριήλ, με τη ζωή του
στερημένη νοήματος μετά από τη χρεωκοπία της επιχείρησής του, τη διάλυση του γάμου του και την τοξική ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα, θα επιχειρήσει μια καινούργια αρχή μέσω του ιδεατού έρωτα και της απόκτησης μιας φάρμας στην άγνωστη, εξωτική στον νου του Παραγουάη.
Παράλληλα με τη βίωση της νέας ανθρωπογεωγραφίας,
ωστόσο, θα ανασυγκροτήσει, στα ιστορικά συμφραζόμενα του 18ου αιώνα, την πορεία ενός μακρινού προγόνου του από την Πίνδο, που είχε καταφύγει στον ίδιο προορισμό, μέσα στις κοσμογονικές πολιτισμικές ανακατατάξεις που συνέβαιναν τότε στον λατινοαμερικανικό κόσμο. Οι δυο ζωές επινοούνται εξαρχής, συγκλίνουν και αλληλογονιμοποιούνται.
Οικουμενική, περιπετειώδης και διαδραστική, η Παραγουάη του βραβευμένου Μιχάλη Μοδινού είναι ταυτοχρόνως διάνοιξη νέων οριζόντων, ιστορική και γεωγραφική αναδίφηση, χειρουργική τομή στα αίτια και τα όρια της
ανθρώπινης φυγής –μια πραγματεία για την υπαρξιακή σχέση μας με την άγρια ή καθημαγμένη φύση.
Στα βιβλιοπωλεία στις 19 Οκτωβρίου.
«Το βρωμερόν ύδωρ της λήθης» της Ισμήνης Καπάνταη (εκδόσεις Ίκαρος)
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια. Έχουν προηγηθεί τα χρόνια του αγώνα ενάντια στον Τούρκο δυνάστη, οι δύο αιματηροί εμφύλιοι, καθώς και οι διάφορες μικρότερης σημασίας διενέξεις.
Οι ήρωες, ελεύθεροι πλέον πολίτες κράτους, που διαθέτει ένα κατ᾽ εξαίρεση για την εποχή του δημοκρατικότατο Σύνταγμα, το Σύνταγμα της Επιδαύρου, αδυνατούν προφανώς να συνειδητοποιήσουν αυτή την κοσμογονική αλλαγή και εξακολουθούν να μάχονται με πάθος τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο νέο ιστορικό μυθιστόρημα της -λογοτεχνικό είδος που την καθιέρωσε- η Ισμήνη Καπάνταη επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα του πώς τελικά προέκυψε αυτό που είμαστε σήμερα ως έθνος, δηλαδή ο «Νεοέλληνας» (παραθέτοντας μάλιστα στο προλογικό της σημείωμα τις ιστορικές πηγές από τις οποίες άντλησε στοιχεία).
«Μωρέ, τι μας λες! Μόνη τους έγνοια, δηλαδή, οι αναγκεμένοι ήτανε; Καθόλου δεν τους ένοιαζε το ποιος θα πιάσει τα ηνία και θα κατευθύνει το κάρο, έχοντας τους περισσότερους δικούς του στη Βουλή; Ποιος θα ᾽χει τους περισσότερους από τους ανθρώπους του διορισμένους στο Δημόσιο; […] ”Πονοψυχιάσανε και ήρθανε για να ταΐσουν τους φτωχούς ή για να εξασφαλίσουνε ποιος θα ᾽χει τον πρώτο λόγο στο γκουβέρνο;”, της ήρθε απότομα, στην κουβέντα τους πάνω, να τον ρωτήσει, αλλά ευτυχώς κρατήθηκε. Δεν θα ’βγαινε τίποτα ακόμα κι αν τον ρώταγε. Τόσον καιρό κακός χαμός γινότανε με τους διορισμούς όλων αυτών των ξενόφερτων, μα ο Νικόλας κουνούσε το κεφάλι του και κρατούσε τ᾽ αυτιά του κλεισμένα, δεν άκουγε τίποτα, τόσο σίγουρος ήτανε ότι εκείνος ξέρει». (Απόσπασμα)
Ο τίτλος είναι δάνειο από την «Ελληνική Νομαρχία», το κορυφαίο λόγιο έργο του ελληνικού προεπαναστατικού Διαφωτισμού που συνέγραψε ο «Ανώνυμος ο Έλλην».
«Τώρα θα μιλήσω εγώ» του Χάρη Βλαβιανού (εκδόσεις Πατάκη)
«Τη μέρα εκείνη ένας Ιταλός, άγνωστος σ’ εμένα, μου ανακοίνωσε τηλεφωνικά ότι η αδελφή μου Μαρίνα είχε μόλις πεθάνει από ανακοπή καρδιάς. Τη βρήκε ο ίδιος νεκρή στο μικρό διαμέρισμά της στο Μιλάνο, πεσμένη στο πάτωμα. Δίπλα της ήταν η σύριγγα με τη δόση ηρωίνης που μόλις είχε πάρει – νοθευμένη, όπως αποδείχθηκε.
Η Μαρίνα μπαινόβγαινε σε διάφορες κοινότητες απεξάρτησης, σε πόλεις της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, επί τριάντα χρόνια. Προσπαθούσε να κόψει τα ναρκωτικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Έμενε καθαρή για λίγους μήνες και μετά έβρισκε πάλι καταφύγιο στην ηρωίνη.
«Σε ποια πραγματικότητα ακριβώς θέλεις να επανενταχθώ;» μου είπε κάποτε.
Στο βιβλίο αυτό δίνω φωνή στην ίδια. Να μιλήσει για τους λόγους που την οδήγησαν στα ναρκωτικά, για την ανάγκη της να ερωτοτροπεί διαρκώς με τον θάνατο, λες και μέσα από αυτό το μακάβριο φλερτ θα μπορούσε να επουλώσει τις πληγές της και να απαλύνει τον πόνο που ένιωθε.
Στην τραγική ζωή της καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νοσηρή σχέση με τη μητέρα της, σχέση που δυστυχώς επηρέασε για πολύ καιρό και τη δική μου επικοινωνία μαζί της.
Τώρα που και οι δύο γυναίκες δεν ζουν πια, μπόρεσα να δω πιο καθαρά το πρόσωπο της αδελφής μου, να φωτίσω πλευρές της προσωπικότητάς της που με απωθούσαν και με κρατούσαν μακριά της.
Ξαναδιάβασα τις επιστολές και τα σημειώματα που είχαμε ανταλλάξει μέσα στα χρόνια, ξέθαψα παλιές φωτογραφίες που ήταν στοιβαγμένες σε κουτιά, ανακάλεσα στιγμές από τα ανέμελα καλοκαίρια μας στις Σπέτσες, όταν ήταν ακόμη ένα μικρό χαριτωμένο κορίτσι, και άλλες αργότερα,
οδυνηρές, από τις σύντομες συναντήσεις μας στη Ρώμη.
Το Τώρα θα μιλήσω εγώ είναι το κύκνειο άσμα της. Όσα δεν είπε όσο ζούσε -αφού τον ρόλο του
αφηγητή τον μονοπωλούσε άλλος- τα λέει τώρα σ’ αυτόν τον δραματικό αποσπασματικό μονόλογο.
Κάθε λέξη του υπογραμμίζει το απαράμιλλο σθένος της, αλλά και την αβάσταχτη μοναξιά της».
Ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός καταπιάνεται (ξανά) με την πεζογραφία και μεταγράφει την προσωπική μνήμη και το βίωμα.
«Η σιωπή» του Ντον Ντελίλο (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Ζωή Μπέλλα-Αρμάου)
To νέο του μυθιστόρημα Η Σιωπή ο Ντον ΝτεΛίλο άρχισε να το γράφει το 2018, πολύ πριν από την τρέχουσα πανδημία, αλλά η ατμόσφαιρα του έργου αποπνέει την ερήμωση που επικράτησε στους δρόμους του κόσμου, και όχι μόνο της Αμερικής, στη διάρκεια των πρώτων αυστηρών μέτρων για τον έλεγχο του ιού.
«Ξεκίνησα από ένα όραμα που είχα με άδειους δρόμους στο Μανχάταν. Η αρχική ιδέα της σιωπής γιγαντώθηκε από πρόταση σε πρόταση, από το ένα κεφάλαιο στο άλλο», λέει ο συγγραφέας.
Στη Σιωπή κυριαρχούν η απώλεια του πραγματικού χρόνου και της διαχείρισης της μνήμης, μια διαφορετική βίωση του περιβάλλοντος χώρου και των σχέσεων με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Μια απότομη προσγείωση αεροπλάνου, ένα ανεξήγητο σβήσιμο της οθόνης της τηλεόρασης, και όλα χάνουν τον λογικό τους ειρμό. Οι ήρωες δεν ξέρουν τι βλέπουν και τι σημαίνουν αυτά που βλέπουν, αν πρόκειται για κάποια μόνιμη κατάσταση, κι ένα επίπεδο εμπειρίας στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούν, ή αν είναι απλώς ένα παράδοξο που σύντομα θα περάσει.
Ο ΝτεΛίλο, για μια ακόμα φορά, παρασέρνει τον αναγνώστη στο σκοτεινό σπήλαιο των φόβων που γεννούν η επιστήμη, η τεχνολογία και ο έλεγχός τους από εξουσίες που ο άνθρωπος δεν ελέγχει. Για μια ακόμα φορά η κοφτερή του σκέψη αποκαλύπτεται προφητική.
Το βιβλίο κυκλοφορεί στις 20 Οκτωβρίου, ταυτόχρονα με την αμερικανική έκδοση.
«Ο γραφέας του παλατιού» του Αχμέτ Ουμίτ (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Στέλλα Βρετού)
Ήµουν ένας αχρείος που έζησε την εποχή των τυράννων. Ένας αχρείος που οι θεοί τον κατάντησαν δειλό. Ο πιο αξιολύπητος απ’ όλους τους αχρείους, ο πιο αποκρουστικός.
Ένας ύπουλος παλατιανός γραφέας, που έτρεφε την καρδιά του µε κολακεία, το µυαλό του µε µίσος.
Ένας διπρόσωπος άνθρωπος των τελετών, που ακολουθούσε πιστά τις εντολές του βασιλιά των Χάττι,
κρύβοντας τον βαθύ του πόνο πίσω από µια µάσκα ευτυχίας πιο αδιαπέραστη κι απ’ ορείχαλκο, το
αριστοκρατικό µίσος που είχε κουρνιάσει στο σώµα του κάτω από τα αρχοντικά ρούχα.
Ο πιο αναξιοπρεπής άνθρωπος της γης. Επέλεξε να µείνει σιωπηλός, µε τα χέρια σταυρωµένα στο στήθος µε επισηµότητα, όπως απαιτούσε η αφοσίωση στον βασιλιά του, όταν η γυναίκα που αγαπούσε πέθαινε από αγάπη. Η ντροπή των αντρών. Ο πιο ελεεινός από τους ακόλαστους που, αντί να προτιµήσει το µεγαλείο του θανάτου από έρωτα, δεν δίστασε να καταφύγει στην επιβλητική σκιά της ασήµαντης οντότητάς του, που µεγάλωνε ολοένα πίσω από τους πέτρινους τοίχους του παλατιού.
Εγώ, ο Πατασάνα, ο αρχιγραφέας του παλατιού, που κολυµπάω ανάµεσα στους νεκρούς. Αυτός που οι
θεοί έγραψαν στο µέτωπό του: «Θα σπαρταράει από τους πόνους ως την αιωνιότητα».
Μια ανασκαφή σε µια αρχαία χεττιτική πόλη, κοντά στο Γκαζιαντέπ. Πινακίδες που γράφτηκαν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια. Δολοφονίες που αρχίζουν όταν ανακαλύπτονται οι πινακίδες. Οι οµολογίες του γραφέα Πατασάνα. Σκοτεινά µυστικά κάτω από τον λαµπερό ήλιο. Το τέλος των Χετταίων, οι Ασσύριοι. Οι τελευταίες περίοδοι των Οθωµανών, οι Αρµένιοι. Η Τουρκία σήµερα, οι Κούρδοι. Αίµα αδελφικό που τρέχει. Η αναλλοίωτη µοίρα αυτής της γης: βία και έρωτας. Μια ελεγεία στην αιµατοβαµµένη ιστορία αυτής της γης.
Ο Αχµέτ Ουµίτ γεννήθηκε το 1960 στο Γκαζίαντεπ της Τουρκίας και ζει στην Κωνσταντινούπολη.
Σπούδασε δηµόσια διοίκηση στο Πανεπιστήµιο του Μαρµαρά και πολιτικές επιστήµες στην Ακαδηµία Πολιτικών Επιστηµών της Μόσχας. Έχει γράψει ποίηση, διηγήµατα και µυθιστορήµατα.
Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα µυθιστορήµατά του Μνήµες της Κωνσταντινούπολης, Η πύλη του δερβίση, Έγκληµα στο Πέρα, Η δολοφονία του σουλτάνου, Αντίο, γλυκιά πατρίδα, Oµίχλη και νύχτα και Η κραυγή του χελιδονιού.
«Πρώτη του έτους» της Γιούλι Τσε (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Απόστολος Στραγαλινός)
Οι διακοπές μιας οικογένειας μετατρέπονται σε εφιάλτη και ξυπνούν σκοτεινές αναμνήσεις από το παρελθόν.
Πρώτη του έτους στο ειδυλλιακό ισπανικό νησί του Ατλαντικού Λανθαρότε, ο Χένινγκ ανεβαίνει με το ποδήλατό του τις απότομες πλαγιές προς το χωριό Φεμές. Καθώς παλεύει με τον κόντρα άνεμο και την κλίση του εδάφους, κάνει έναν προσωπικό απολογισμό: σύζυγος, πατέρας και κουβαλητής, δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του σε κανέναν από αυτούς τους ρόλους. Τον τελευταίο καιρό υποφέρει από κρίσεις πανικού που τον κατατρύχουν σαν δαίμονες. Όταν επιτέλους φτάνει στο χωριό εντελώς εξαντλημένος, ένα τυχαίο γεγονός θα πυροδοτήσει τη μνήμη του και θα βρεθεί να ξαναζεί γεγονότα της παιδικής του ηλικίας που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή.
Πώς μπορεί οι παραδεισένιες διακοπές δυο μικρών παιδιών να καταλήξουν σε μια κόλαση; Μπορεί η παιδική ηλικία να καθορίσει τη ζωή μας ή μήπως αποφασίζουμε εμείς την τύχη και τη δυστυχία μας;
Το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ γραμμένο για ενήλικες.
Νούμερο ένα μπεστ σέλερ του Spiegel, το ψυχολογικό θρίλερ της Γιούλι Τσε, που θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες Γερμανίδες συγγραφείς της εποχής μας, είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο της μέχρι σήμερα.
Πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο της λογοτεχνίας με το διεθνές μπεστ σέλερ Adler und Engel (Αετοί και άγγελοι). Έκτοτε τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες και έχει λάβει πολλές διακρίσεις για το έργο της, μεταξύ άλλων το βραβείο Carl Amery και το βραβείο Thomas Mann.
«Το καλύτερο βιβλίο έως σήμερα μιας σπουδαίας συγγραφέα στο οποίο διαπλέκει αριστοτεχνικά την κοινωνιολογική ανάλυση με το θρίλερ».
Süddeutsche Zeitung
«Νυχτερινός πράκτορας» του Μάθιου Κουέρκ (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Ειρήνη Παϊδούση)
Ρώσοι χαφιέδες, πράκτορες του FBI, σκοτεινές μηχανορραφίες και σοκαριστικές προδοσίες με φόντο τον Λευκό Οίκο.
Ο νεαρός πράκτορας του FBI Πίτερ Σάδερλαντ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην Αίθουσα ∆ιαχείρισης Κρίσεων του Λευκού Οίκου. Όχι µε τη δική του προϊστορία – ο πατέρας του, επίσης πράκτορας, κατηγορήθηκε ότι πουλούσε μυστικά στους Ρώσους µε τραγικές συνέπειες για τον ίδιο.
Ο Πίτερ ξέρει πολύ καλά πως η παράβαση ενός κανόνα μπορεί να στοιχίσει ζωές. Και έχει τον νου του. Ειδικά σε αυτή την αίθουσα: στο άδυτο των μυστικών της Αμερικής. Ένα τηλεφώνημα στη διάρκεια της νυχτερινής βάρδιας ωστόσο αρκεί για να βρεθεί στην καρδιά μιας συνωμοσίας που ετοιμάζεται χρόνια, η οποία συμπεριλαμβάνει έναν Ρώσο χαφιέ στα υψηλότερα κλιμάκια της κυβέρνησης. Ο προδότης θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε στον Λευκό Οίκο.
«Πολύ καλή, δυνατή πλοκή… Τα μυστικά του επαγγέλματος είναι µία από τις μεγάλες απολαύσεις των κατασκοπικών ιστοριών και ο Quirk δεν απογοητεύει».
Booklist
Ο Μάθιου Κουέρκ σπούδασε Ιστορία και Λογοτεχνία στο Χάρβαρντ και στη συνέχεια εργάστηκε επί πέντε χρόνια στο περιοδικό The Atlantic, όπου έγραψε για μια σειρά από θέματα, όπως το λαθρεµπόριο οπίου, οι διεθνείς συµµορίες κ.λπ. Έγινε γνωστός µε το πρώτο του µυθιστόρηµα, The 500, µε το οποίο ήταν υποψήφιος για βραβείο Edgar και τιµήθηκε µε τα International Thriller Writers Award, Strand Critics Award και Black Ribbon Award για καλύτερο πρώτο µυθιστόρηµα. Συνολικά έχει µεταφραστεί σε πάνω από είκοσι γλώσσες. O Νυχτερινός πράκτορας είναι το πρώτο του βιβλίο που µεταφράζεται στα ελληνικά.
«Επιστροφή στη Ρενς» του Ντιντιέ Εριμπόν (εκδόσεις νήσος, μετάφραση Γιάννης Στεφάνου)
Μια αυτοβιογραφική ανασυγκρότηση των οδυνηρών παιδικών και εφηβικών χρόνων του συγγραφέα, τριάντα χρόνια μετά την αυτοεξορία του στο Παρίσι και την επαγγελματική του καταξίωση ως διανοούμενου.
Στο δοκίμιο αυτό, ο Γάλλος στοχαστής επανεξετάζει το παρελθόν του υπό το φως της λαϊκής του καταγωγής, του συντηρητικού οικογενειακού του περιβάλλοντος και της ομοφοβικής τοπικής κοινωνίας. Ως γκέι σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αφήσει την Ρενς για να σπουδάσει στο Παρίσι. Κι εκεί όμως, η προσπάθειά του να προσδιορίσει έναν εαυτό κατά τις δικές του επαγγελματικές και προσωπικές επιλογές, θα βρεθεί αντιμέτωπη με στιγματισμό, κοινωνικό αποκλεισμό, άρνηση αποδοχής της καταγωγής του τόσο από τον ίδιο όσο και από τους άλλους.
Ο Εριμπόν, ταξικός αποστάτης ο ίδιος, αποκρυπτογραφεί τους μηχανισμούς μέσω των οποίων ασκείται η ταξική κυριαρχία. Η πολιτική, η εξουσία που ασκεί η άρχουσα τάξη και το σχολείο παρεμβαίνουν στη σταδιοδρομία» εγκαθιστώντας συνθήκες «ταξικής απομόνωσης» και «κοινωνικής ντροπής».
Πολύπλευρο στην ανάγνωση του, το βιβλίο αποτελεί μια σύγχρονη μαρτυρία, κοινωνικού αποκλεισμού, οικονομικής ανέχειας και ρατσιστικής βίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία και ένα καθηλωτικό ανάγνωσμα. Το 2017 διασκευάστηκε και μεταφέρθηκε στο θέατρο από τον Τόμας Οστερμάγιερ.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Ντιντιέ Εριμπόν επιστρέφει στη Ρενς, τη γενέτειρά του στη βόρεια Γαλλία, ύστερα από 30 χρόνια. Το ταξίδι αυτό τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα παρελθόν με το οποίο είχε κόψει κάθε δεσμό, σηματοδοτώντας για τον συγγραφέα μια τολμηρή κατάδυση στην οικογενειακή ιστορία του και τις κοινωνικές καταβολές του. Ο Εριμπόν ανασύρει στη μνήμη του τον κόσμο της εργατικής τάξης –τον κόσμο των παιδικών του χρόνων– και ανασυστήνει την πορεία της κοινωνικής του ανέλιξης. Μέσα από αυτή την προσωπική αφήγηση, αναπτύσσει τις σκέψεις του για τις κοινωνικές τάξεις και το σχολικό σύστημα, την κατασκευή των ταυτοτήτων και την ομοφυλοφιλία, την ομοφοβία και τον ρατσισμό, την Αριστερά και την Ακροδεξιά, τις εκλογές και τη δημοκρατία. Επανεντάσσοντας τις προσωπικές διαδρομές στους μηχανισμούς κοινωνικής αναπαραγωγής και κοινωνικού αποκλεισμού, ο συγγραφέας θέτει εντέλει καίρια ερωτήματα σχετικά με την πολλαπλότητα των μορφών που παίρνει η κυριαρχία και, συνεπώς, η αντίσταση.
«Η ζωή κάτω απ′ το χώμα» του Μάρτιν Ο’Κάιν (εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Μιλτιάδης Αργυρόπουλος)
Δυτική Ιρλανδία. Ένας άγονος και φτωχός τόπος στις ακτές του Ατλαντικού. Στο κοιμητήριο της μεσαίας τάξης, όπου κάθε τάφος κοστίζει δεκαπέντε σελίνια, οι νεκροί ανακτούν τη συνείδησή τους λίγο μετά την ταφή. Αδυνατούν να κουνηθούν από τη θέση τους, είναι ωστόσο σε θέση να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Με τον κόσμο των ζωντανών δεν έχουν αισθητηριακή επαφή, αλλά μαθαίνουν όλα τα τελευταία νέα από τους φρεσκοθαμμένους.
Μέσα στο χώμα ανασυγκροτείται βαθμιαία ο ίδιος κοινωνικός ιστός που υπήρχε και πάνω στη γη, χωρίς τις σχέσεις αλληλεξάρτησης βεβαίως. Ο,τιδήποτε μπορεί να ειπωθεί και να μείνει ατιμώρητο, όχι όμως και ασχολίαστο, καθώς όλοι ακούν σχεδόν τα πάντα. Τι θα γινόταν άραγε, αν οι άνθρωποι είχαν μια αιωνιότητα στη διάθεσή τους και κανέναν απολύτως λόγο να επιβάλουν φραγμούς στη γλώσσα τους;
Τι θα ξεστόμιζαν αν δεν φοβούνταν πια ο ένας την εκδίκηση του άλλου;
Ο Μάρτιν Ο’Κάιν (1906 - 1970), κορυφαίος της ιρλανδικής λογοτεχνίας στον εικοστό αιώνα, απαντά στα παραπάνω ερωτήματα με αυτό το ακαταμάχητο, ξεκαρδιστικό, μοναδικό μυθιστόρημα, ένα έπος που ραψωδεί σε κάθε του αράδα το εύρος της ανθρώπινης μικρότητας.
«Το σπουδαιότερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ στα γαελικά και ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που έχει χαρίσει η Ιρλανδία στην παγκόσμια λογοτεχνία του εικοστού αιώνα». Ο συγγραφέας Κολμ Τομπίν, στον οποίον ανήκει η δήλωση, δεν είναι υπερβολικός. Το βιβλίο γράφτηκε το 1948, ο πρώτος εκδότης το απέρριψε κι όταν τελικά, δημοσιεύθηκε -πρώτα στην εφημερίδα The Irish Press- έγινε σημείο αναφοράς για τους Ιρλανδούς. Όπως έγραφε το The New Yorker το 2016, οι νεαροί Ιρλανδοί το διάβαζαν στους αναλφάβητους παππούδες τους και οι φοιτητές το έδιναν ο ένας στον άλλον χέρι με χέρι. Ακριβώς επειδή το βιβλίο ήταν γραμμένο στα ιρλανδικά γαελικά, μία γλώσσα που ομιλούν λίγοι ακόμη και μεταξύ των Ιρλανδών, παρέμενε απροσπέλαστο και έπρεπε να περάσουν σχεδόν εβδομήντα χρόνια έως ότου μεταφραστεί στα αγγλικά.
Στα βιβλιοπωλεία στις 19 Οκτωβρίου.
«Σκοτεινό Νερό» του Ρόμπερτ Μπρίντζα (εκδόσεις Κλειδάριθμος, μετάφραση Χρήστος Μπαρουξής)
Το πτώμα βυθίστηκε γρήγορα κάτω από το νερό. Στην ξηρά, ο εφιάλτης μόλις ξεκινούσε. Η υπαστυνόμος Έρικα Φόστερ δίνει εντολή να ερευνηθεί ένα εγκαταλειμμένο λατομείο στα περίχωρα του Λονδίνου, όπου βρέθηκαν τα βασικά στοιχεία μιας σοβαρής υπόθεσης ναρκωτικών.
Μαζί με αυτά, όμως, ανασύρεται από την παχιά λάσπη και ο σκελετός ενός μικρού κοριτσιού. Σύντομα διαπιστώνουν ότι ο σκελετός ανήκει στην επτάχρονη Τζέσικα Κόλινς, το αγνοούμενο κορίτσι του οποίου η εξαφάνιση είχε γίνει πρώτη είδηση πριν από είκοσι έξι χρόνια.
Καθώς η Έρικα προσπαθεί να συνδυάσει νέα και παλιά στοιχεία, καλείται να ερευνήσει βαθύτερα τη διχασμένη οικογένεια Κόλινς, αλλά και την τότε επικεφαλής της υπόθεσης, Αμάντα Μπέικερ, μια γυναίκα που τη στοίχειωσε η αδυναμία της να βρει την Τζέσικα. Σύντομα, η Έρικα θα συνειδητοποιήσει ότι αυτή θα είναι μια από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές υποθέσεις που έχει αναλάβει.
Το Σκοτεινό νερό, το τρίτο βιβλίο της σειράς Έρικα Φόστερ, μπήκε στις λίστες best seller των Wall Street Journal και USA Today.
Ο Ρόμπερτ Μπρίντζα γεννήθηκε στην Αγγλία, αλλά σήμερα ζει στη Σλοβακία. Από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος κυκλοφορούν το Κορίτσι στον πάγο, που έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ έχοντας μεταφραστεί σε 29 γλώσσες, και το Πέπλο της νύχτας.
«Χίλια φεγγάρια» του Σεμπάστιαν Μπάρι (εκδόσεις Ίκαρος, μετάφραση Μαρία Αγγελίδου)
«Με λένε Γουινόνα». Έτσι αρχίζει την ιστορία της η νεαρή Ινδιάνα στα Χίλια φεγγάρια. «Παλιά μ’ έλεγαν Οτζιντζίντκα, που θα πει τριαντάφυλλο. Ο Τόμας ΜακΝάλτι έκανε μεγάλες προσπάθειες να το προφέρει αυτό το όνομα, μα δεν τα κατάφερνε, κι έτσι μου ’δωσε το όνομα της πεθαμένης ξαδέρφης μου, επειδή του ερχόταν πιο εύκολα στο στόμα. Γουινόνα θα πει πρωτότοκη. Εγώ δεν ήμουνα πρωτότοκη».
Η Γουινόνα γλιτώνει από τη σφαγή της φυλής της, και υιοθετημένη από τον Τζον Κόουλ και τον Τόμας ΜακΝάλτι μεγαλώνει στο χάος της μετεμφυλιακής Αμερικής. Το φτωχό αγρόκτημα έξω από το Πάρις του Τενεσί μοιάζει με ουτοπικό καταφύγιο σ’ έναν κόσμο που ακόμα σφαδάζει πιασμένος στις δίνες του πολέμου.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου νικητές και νικημένοι συνεχίζουν να χτυπιούνται λυσσασμένα, όπου η σκληρότητα και η δυστυχία εξακολουθούν στην πραγματικότητα να σκοτώνουν με χίλιους τρόπους και η στοιχειώδης ασφάλεια είναι άγνωστη λέξη, η νεαρή Γουινόνα αναζητά την ταυτότητά της και το δίκιο της. Γιατί η ιστορία που έχει ν’ αφηγηθεί, η ιστορία της νεαρής ζωής της, είναι η ιστορία όχι ενός αλλά πολλών εγκλημάτων. Δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά εγκλήματα: ένας βιασμός, ένας λυσσασμένος ξυλοδαρμός, ένας φόνος. Είναι και τα δημόσια εγκλήματα: η τρομερή γενοκτονία, η συγκάλυψη της βίας, η παρανομία του νόμου.
«Ήταν ευλογία να είσαι παιδί ανάμεσα στους ανθρώπους της φυλής μου. Οι γυναίκες κρατούσαν το χωριό, οι άντρες κυνηγούσαν και πολεμούσαν, κι η δική μας δουλειά, η δουλειά των παιδιών, ήταν μόνο να τριγυρνάμε και να παίζουμε και να ’μαστε ευτυχισμένα. Αυτό το θυμόμουν πολύ καθαρά».
Πρόκειται για τη συνέχεια του σπουδαίου του μυθιστορήματος, Μέρες δίχως τέλος, με αφηγήτρια τη Γουινόνα Κόουλ.
Μια συναρπαστική, οδυνηρή ιστορία αγάπης και λύτρωσης για τη μνήμη, την ταυτότητα και την αποφασιστικότητα μιας γυναίκας να γράψει το δικό της μέλλον, με φόντο τις συνέπειες του Αμερικανικού εμφυλίου πολέμου.
Ένα βιβλίο φορτωμένο με ιστορία και νόημα. Οι επιπτώσεις του πολέμου, η γενοκτονία των Αμερικανών ιθαγενών, η σκλαβιά των Αφροαμερικανών και η ρευστότητα των φύλων. O Sebastian Barry τα ενσωματώνει όλα στην αφήγηση της Γουινόνα με τη γνώριμή του δεξιότητα. The Wall Street Journal.
Ο Σεμπάστιαν Μπάρι γεννήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας το 1955. Το μεστό λογοτεχνικό του ύφος, για το οποίο είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αξιόλογους συγγραφείς παγκοσμίως. Έχει βρεθεί δύο φορές στις βραχείες λίστες του βραβείου Man Booker για τα μυθιστορήματα Μακριά, πολύ μακριά (Πόλις, 2007) και Η μυστική γραφή (Καστανιώτης, 2009), με το τελευταίο να έχει κερδίσει το 2008 τα βραβεία Costa Book of the Year και James Tait Black Memorial. Το 2011, το βιβλίο του Εις γην Χαναάν (Καστανιώτης, 2011) ήταν στη μακρά λίστα του βραβείου Man Booker. Το μυθιστόρημά του Μέρες δίχως τέλος (Ίκαρος, 2018) τιμήθηκε με τα Costa Book Award for Novel 2016, Costa Book of the Year 2016 και Walter Scott Prize 2017. Επιπλέον, βρέθηκε στη μακρά λίστα των The Man Booker Prize 2017, HWA Endeavour Ink Gold Crown 2017 και Andrew Carnegie Medals for Excellence in Fiction 2018. Το Φεβρουάριο του 2018 ο Sebastian Barry τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση των Ιρλανδικών Γραμμάτων (Laureate for Irish Fiction).
«Χωρίς όνομα» του Στιβ Καβανά (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Χρήστος Καψάλης)
Πριν διαβάσεις αυτό το βιβλίο θέλω να γνωρίζεις τρία πράγματα: 1. Η αστυνομία προσπαθεί να με κατηγορήσει για φόνο. 2. Κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι ή πώς τον έκανα. 3. Αν πιστεύεις ότι με έχεις βρει, είσαι το επόμενο θύμα.
Ο Στιβ Καβανά, συγγραφέας του δικαστικού θρίλερ «13», επιστρέφει με το νέο του μυθιστόρημα «Χωρίς όνομα» (πρωτότυπος τίτλος Twisted). Είναι το πέμπτο βιβλίο του και το πρώτο χωρίς τον βασικό χαρακτήρα του, τον δικηγόρο Έντι Φλιν.
Η ιστορία έχει στον πυρήνα της την έννοια της ταυτότητας και ειδικότερα, τους ανθρώπους οι οποίοι δεν αποκαλύπτουν την ταυτότητα τους «όπως ο Banksy», κατά δήλωση του συγγραφέα σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα Irish News το 2019. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων ο οποίος επιμένει να διατηρεί την ανωνυμία του και κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει. Και υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος γι′ αυτό.
Ο Καβανά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπέλφαστ, ενώ στα δεκαοκτώ του χρόνια εγκαταστάθηκε στο Δουβλίνο, προκειμένου να σπουδάσει στη Νομική. Πλέον, ασχολείται με το αστικό δίκαιο και έχει συμμετάσχει σε διάφορες σημαντικές υποθέσεις· το 2010 εκπροσώπησε εργαζόμενο σε εργοστάσιο που έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης και εξασφάλισε την υψηλότερη αποζημίωση λόγω φυλετικών διακρίσεων στη νομική ιστορία της Βόρειας Ιρλανδίας. Είναι κάτοχος πιστοποιητικού της Advanced Advocacy και δίνει διαλέξεις σχετικά με διάφορα ζητήματα νομικής φύσης (όμως στην πραγματικότητα απλά του αρέσει να διηγείται ανέκδοτα). Είναι παντρεμένος και έχει δύο μικρά παιδιά.