Δέκα βιβλία για την άνοιξη, με πρώτο στη λίστα το τελευταίο βιβλίο - αποχαιρετιστήριο μήνυμα του κορυφαίου Στίβεν Χόκινγκ.
«Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα» του Στίβεν Χόκινγκ (μετάφραση Ανδρέας Μιχαηλίδης, εκδόσεις Πατάκη)
Θα επιβιώσει η ανθρωπότητα;
Έχει νόημα να αποικίσουμε το Διάστημα;
Υπάρχει Θεός;
Πώς ξεκίνησαν όλα;
Τι υπάρχει μέσα σε μια μαύρη τρύπα;
Θα μας ξεπεράσει η τεχνητή νοημοσύνη;
Είναι δυνατά τα ταξίδια στον χρόνο;
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις με τις οποίες καταπιάνεται ο Χόκινγκ, σ′ αυτό το παθιασμένο, τελευταίο έργο του.
Με πρόλογο του ηθοποιού Έντι Ρέντμεϊν, που κέρδισε Όσκαρ ενσαρκώνοντας στην ταινία «Η Θεωρία των Πάντων» (2014) τον μεγάλο αστροφυσικό, εισαγωγή του βραβευμένου με Νόμπελ, Κιπ Θορν και επίλογο από την κόρη του Χόκινγκ, Λούσι, οι Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα, είναι ένα υπέροχο αποχαιρετιστήριο μήνυμα προς όλους μας.
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας του Χρονικού του Χρόνου µοιράζεται τις τελευταίες του σκέψεις πάνω στα µεγαλύτερα ερωτήµατα µε τα οποία είναι αντιµέτωπη η ανθρωπότητα.
Ο Στίβεν Χόκινγκ (1942-2018) αναγνωρίζεται ως ο διαπρεπέστερος επιστήµονας από την εποχή του Αϊνστάιν, γνωστός τόσο για το ρηξικέλευθο έργο του στη φυσική και στην κοσµολογία όσο και για την παιγνιώδη αίσθηση του χιούµορ του.
Επιµόρφωσε εκατοµµύρια αναγνώστες για τις απαρχές του σύµπαντος και τη φύση των µαύρων τρυπών και ενέπνευσε εκατοµµύρια άλλους αψηφώντας µια τροµακτική διάγνωση ALS, η οποία αρχικά του άφηνε περιθώριο ζωής µόλις 2 έτη. Αργότερα θα αναγκαζόταν να επικοινωνεί χρησιµοποιώντας µόνο µερικούς µυς του προσώπου του, όµως συνέχισε να προωθεί την έρευνα στο πεδίο του και να αποτελεί µια αξιοσέβαστη φωνή επί κοινωνικών και ανθρωπιστικών ζητηµάτων.
Ο Χόκινγκ δεν έλυσε «απλώς» µερικά από τα µεγαλύτερα µυστήρια της επιστήµης, αλλά πίστευε επίσης πως η επιστήµη παίζει ζωτικό ρόλο στην επίλυση των προβληµάτων µας εδώ στη Γη. Τώρα, καθώς αντιµετωπίζουµε τεράστιες προκλήσεις για τον πλανήτη µας -µεταξύ των οποίων την κλιµατική αλλαγή, την απειλή του πυρηνικού πολέµου και την ανάπτυξη της τεχνητής νοηµοσύνης-, στρέφει το βλέµµα του στα πιο κρίσιµα ερωτήµατα που τίθενται.
Ο σούπερσταρ Στίβεν Χόκινγκ κατείχε για τριάντα χρόνια τη Λουκασιανή Έδρα Μαθηματικών του Κέιμπριτζ και είχε λάβει πολυάριθμα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας.
Στα εκλαϊκευμένα βιβλία του συμπεριλαμβάνονται τα ακόλουθα: Το χρονικό της ζωής μου, η συλλογή δοκιμίων Μαύρες τρύπες, σύμπαντα βρέφη, Το σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο και, σε συνεργασία με τον Λέοναρντ Μλοντίνοφ, Ένα συντομότερο χρονικό του Χρόνου και Το μεγάλο σχέδιο.
Έγραψε επίσης, μαζί με την κόρη του μία σειρά παιδικών βιβλίων, με πρώτο Το μυστικό κλειδί του Τζορτζ για το σύμπαν.
«Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (μετάφραση Μαρία Παλαιολόγου, πρόλογος Βισέντε Αλφόνσο, εκδόσεις Ψυχογιός)
«Τον προειδοποίησε ότι δεν επιτρεπόταν να κάνει τίποτα που να μη συμφωνεί με τους κανόνες της αισθητικής. Δεν επιτρεπόταν να βάλει το δάχτυλό του μέσα στο στόμα της κοιμισμένης κοπέλας ή να επιχειρήσει κάτι παρόμοιο».
Γιασουνάρι Καβαμπάτα, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών
«Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας την και με τις πέντε μου αισθήσεις μαγεμένες».
Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος, όταν γίνεται ενενήντα χρονών, αποφασίζει να κάνει ένα ξεχωριστό δώρο στον εαυτό του: μια νύχτα με μια έφηβη παρθένα. Η πιο φημισμένη και καπάτσα πατρόνα της πόλης τού βρίσκει αυτό που ζητάει.
Αλλά αντί για μια μικρούλα πόρνη που θα τον αναζωογονήσει, ο ήρωας συναντά μια Ωραία Κοιμωμένη, που θα του πάρει το μυαλό. Και συνειδητοποιεί ότι μπορεί κανείς να πεθάνει στ’ αλήθεια από βαθύ, βασανιστικό, παράφορο έρωτα, σαν αυτόν που νιώθει τώρα ο ίδιος για πρώτη φορά στη ζωή του…
Επανέκδοση του τελευταίου και παρεξηγημένου βιβλίου του Μάρκες (πρώτη έκδοση Λιβάνης, 2004), που «... περιέχει πολύτιμους στοχασμούς γύρω από κομβικά ζητήματα του έργου του, όπως ο ρόλος της μνήμης στην κατασκευή της ταυτότητας, ο κυκλικός χαρακτήρας του χρόνου και η πάντα περίπλοκη σχέση ανάμεσα στην αγάπη και το σεξ» όπως γράφει στον πρόλογο ο Βισέντε Αλφόνσο.
Και μεταξύ άλλων αναφέρει:
«... Στα απομνημονεύματά του ο Γκαρσία Μάρκες βεβαιώνει πως συνέλαβε την ιδέα γι’ αυτό το διήγημα τη νύχτα της 27ης Ιουλίου του 1950, ενώ γλεντούσε με τους φίλους του σ’ ένα μπορντέλο της Μπαρανκίγια, γνωστό ως το σπίτι της Νέγρας Εουφέμια. Αυτό μας πηγαίνει πίσω στο προσχέδιο του μυθιστορήματος που, με τον τίτλο Ζω για να τη διηγούμαι, φύλαγε στο τέλος της ζωής του μέσα στο χρηματοκιβώτιο του γραφείου του: μια προσεκτική ανάγνωση επιτρέπει να θεωρήσουμε πως η αλλαγή του τίτλου δεν οφείλεται σε λάθος. Δημοσιευμένα με μονάχα δυο χρόνια διαφορά το ένα από το άλλο, τα δυο τελευταία έργα του δον Γκαμπριέλ γεννήθηκαν με τόσο ισχυρό δεσμό μεταξύ τους, ώστε δεν είναι άστοχο να σκεφτούμε πως γράφτηκαν την ίδια περίοδο, εφόσον υπάρχουν αποσπάσματα στα οποία τα όρια μεταξύ μυθιστορήματος και απομνημονευμάτων είναι ασαφή...»
Ο Γκάμπο ή Γκαμπίτο όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά σε όλη τη Λατινική Αμερική, γεννήθηκε στην Αρακατάκα της Κολομβίας το 1927. Σπούδασε νομικά στην Μπογκοτά, αλλά σύντομα άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στο εξωτερικό. Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, Τα Νεκρά Φύλλα, το 1955. Ακολούθησαν μεταξύ άλλων το Εκατό Χρόνια Μοναξιά, που τον καθιέρωσε διεθνώς, Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας, Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα και από τους βασικούς εκπροσώπους του μαγικού ρεαλισμού, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αποτύπωσε μοναδικά στο έργο του την ομορφιά και την τραγωδία της Λατινικής Αμερικής και τιμήθηκε για το έργο του με το Διεθνές Βραβείο Neustadt το 1972 και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982. Πέθανε το 2014 στην Πόλη του Μεξικού.
«Πίσω από τους θάμνους» της Σάρα Μέσα (μετάφραση Μαρία Παλαιολόγου, εκδόσεις Ίκαρος)
H πρώτη φορά την πετυχαίνει τόσο αμέριμνη, που πετάγεται πάνω με το που τον βλέπει.
Η Κάσι είναι μια έφηβη, σχεδόν δεκατεσσάρων χρόνων· κι αυτός, ο Γέρος, είναι πολύ μεγαλύτερος. Η πρώτη τους τυχαία συνάντηση θα είναι σ’ ένα πάρκο. Θα ιδωθούν ξανά αρκετές φορές. Η Κάσι δραπετεύει από την πίεση του σχολείου και τη δυσκολία της να αλληλεπιδρά με τον κόσμο που την περιβάλλει. Σ’ αυτόν αρέσει να παρατηρεί τα πουλιά και ν’ ακούει τη μουσική της Νίνα Σιμόν· δεν εργάζεται και έχει ένα προβληματικό παρελθόν.
Οι δύο φευγαλέοι και πληγωμένοι χαρακτήρες δημιουργούν μια ανάρμοστη, μη αποδεκτή σχέση, που θα προκαλέσει υποψίες αλλά και την απόρριψη από τον περίγυρό τους. Όμως, αυτό που συμβαίνει, αυτό που λέγεται πως συμβαίνει, και η ερμηνεία του τι συμβαίνει δεν συμπίπτουν.
«Οι άντρες δεν μπορούν να είναι φίλοι των κοριτσιών, της έλεγαν πάντα κι ακόμη: είναι αδύνατον ένας γέρος να γίνει φίλος μ’ ένα κοριτσάκι. Ο γέρος κοροϊδεύει, έχει κρυφές προθέσεις, βρώμικες προθέσεις. Αυτό είναι το φυσικό, όχι το αντίθετο κι αυτά που λέγονται για τούτον τον γέρο με μικρά γράμματα εφαρμόζεται επίσης και στον Γέρο με κεφαλαία, τον συγκεκριμένο Γέρο, τον Γέρο της, σαρώνοντας έτσι όλες του τις ιδιομορφίες και εξαιρέσεις» (απόσπασμα).
«Μια στέρεη πεζογραφική φωνή... Η Sara Mesa προσεγγίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο αυτό το ιδιαίτερα σκοτεινό γεγονός με μια γαλήνια και ζωντανή γλώσσα» έγραψε η El Pais για το τρίτο βιβλίο της 43χρονης Ισπανίδας συγγραφέα, που κυκλοφορεί τη Δευτέρα 8 Απριλίου.
Η Σάρα Μέσα έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και ισπανική φιλολογία. Αρχικά αφοσιώθηκε στην ποίηση. Η ποιητική της συλλογή Este jilguero agenda απέσπασε το Βραβείο Ποίησης Miguel Hernández 2007. Είναι δημοφιλής κυρίως για το αφηγηματικό της έργο. Το βιβλίο της Cuatro por Cuatro (2013) ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο μυθιστορήματος Herralde, ενώ το Cicatriz (2015) απέσπασε το βραβείο El Ojo Crítico και χαρακτηρίστηκε από τις εφημερίδες El País, El Mundo και ABC ως ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της χρονιάς. Το Πίσω από τους θάμνους αναμένεται να μεταφραστεί σε 6 γλώσσες.
«Οι Δρούζοι του Βελιγραδίου» του Ραμπίε Τζάμπιρ (μετάφραση από τα αραβικά Ελένη Καπετανάκη, εκδόσεις Καστανιώτη)
«.... Η Χιλάνα φοβόταν για τον άντρα της όταν έβγαινε καθημερινά νωρίς το πρωί, τις μέρες εκείνες που στην πόλη κυκλοφορούσαν πολλοί στρατιώτες και ξένοι. Εμφύλιος πόλεμος είχε ξεσπάσει στο βουνό που σκίαζε τη Βηρυτό, Μετά από μάχες και σφαγές που διήρκεσαν τρεις βδομάδες οι Δρούζοι νίκησαν τους χριστιανούς και κατέλαβαν το όρος Λίβανος. Τα γεγονότα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα και ο απόηχός τους έφτασε μέχρι τη Δαμασκό. Επιτέθηκαν κι εκεί οι μουσουλμάνοι με μπαρούτι στους μαχαλάδες των χριστιανών και τους κατάκαψαν , το αίμα έτρεξε στα χαντάκια των ζώων καταμεσής των δρόμων. Όσοι γλίτωσαν το τομάρι τους αναχώρησαν για τη Βηρυτό. Κατέβηκαν μέσ′ από βράχους και αγκάθια, σαν αγέλες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από λύκους...»
Λίβανος, 1860. Oι χριστιανοί Μαρωνίτες εξεγείρονται κατά των Δρούζων τσιφλικάδων. Ο εμφύλιος πόλεμος τελειώνει με την επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Οι Δρούζοι, αν και νικητές, τιμωρούνται για τις πράξεις τους με εξορία και φυλάκιση στα διαβόητα μπουντρούμια του Βελιγραδίου, στο απώτατο άκρο της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κάλυπτε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.
Μεταξύ των συλληφθέντων βρίσκονται οι πέντε γιοι του σεΐχη Γαφάρ Εζεντίν. Μονάχα ένας απ′ αυτούς θα γλιτώσει, ο Σουλεϊμάν, αφού τη θέση του θα πάρει με απρόσμενο τρόπο ένας ανυποψίαστος άνθρωπος, ένας χριστιανός αυγοπώλης από τη Βηρυτό που βγήκε για το μεροκάματο αλλά πιάστηκε στο δόκανο μιας ανεξέλεγκτης συμφοράς.
Αυτή είναι η ιστορία του Χάνα Γιακούμπ, της γυναίκας του Χιλάνα Κοσταντίν Γιακούμπ και της κόρης τους Μπαρμπάρα. Είναι τα βάσανα αυτής της μικρής οικογένειας και όσα άσχημα τής συνέβησαν εξαιτίας της κακοτυχίας εκείνου του άντρα με το μέτριο ανάστημα και το σταρένιο πρόσωπο, τα μαύρα μάτια και μαλλιά -εκείνου που βρέθηκε να πουλά τα αυγά του στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα.
«Ένα λογοτεχνικό επίτευγμα που αξίζει τον σεβασμό μας. Είναι ένας άθλος για τα δεδομένα της σύγχρονης πεζογραφίας. Τοποθετεί το μυθιστόρημά του σε μια περασμένη ιστορική περίοδο και, μέσα από το εξόχως ευαίσθητο ύφος του, καταφέρνει να αποτυπώσει με απίστευτη γλαφυρότητα πόσο εύθραυστη είναι διαχρονικά η ανθρώπινη συνθήκη. Ο Ραμπίε Τζάμπιρ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας και οι Δρούζοι του Βελιγραδίου άξιζαν το Αραβικό Booker και με το παραπάνω». Κριτική επιτροπή του International Prize For Arabic Fiction (IPAF).
Ο Ραμπίε Τζάμπιρ, πεζογράφος και δημοσιογράφος, γεννήθηκε στη Βηρυτό το 1972. Ανήκει στους κορυφαίους συγγραφείς της νεότερης γενιάς στον αραβικό κόσμο. Τον έχουν αποκαλέσει «τρομερό παιδί» για την ποιότητα της γραφής του, αλλά και «ερημίτη» λόγω της συνειδητής επιλογής του να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο ίδιος, πάντοτε σεμνός, λέει ότι «θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο αναγνώστη παρά λογοτέχνη». Σπούδασε Φυσική στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της λιβανέζικης πρωτεύουσας και εκείνη την περίοδο, μόλις στα είκοσί του χρόνια, δημοσίευσε το πρώτο του έργο. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δεκαοκτώ βιβλία που έχουν σημειώσει επιτυχία και έχουν μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ συγχρόνως εργάζεται ως αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου πολιτιστικού ενθέτου της μεγαλύτερης ημερήσιας παναραβικής εφημερίδας Al-Hayat.
Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε στην επίλεκτη ομάδα Beirut39 με τους καλύτερους αραβόφωνους συγγραφείς κάτω των σαράντα ετών. Το 2012 τιμήθηκε με το International Prize for Arabic Fiction (IPAF) για το μυθιστόρημά του Οι Δρούζοι του Βελιγραδίου.
«Περί τάφων και ηρώων» του Ερνέστο Σάμπατο (μετάφραση Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδόσεις Μεταίχμιο)
Το magnum opus του εξαιρετικού Αργεντίνου συγγραφέα Ερνέστο Σάµπατο, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους λατινοαμερικάνους συγγραφείς, συνθέτει ένα αξεπέραστο έργο για το απόλυτο σκοτάδι που επικρατεί στον κόσμο.
«Ένα Σάββατο του Μαΐου του 1953, δύο χρόνια πριν από τα γεγονότα στο Μπαράκας, ένας ψηλός και καμπουριαστός νεαρός περπατούσε σ′ ένα δρομάκι του πάρκου Λεσάμα.
Κάθισε σ′ ένα παγκάκι, κοντά στο άγαλμα της Σέρες, της Ρωμαίας Δήμητρας κι απόμεινε εκεί ακίνητος, παραδομένος στις σκέψεις του...»
Μια μέρα του Ιουνίου του 1955 η Αλεχάντρα, η τελευταία μιας δυναστείας αργεντινών αριστοκρατών, πυροβολεί τον πατέρα της και κλειδώνεται µε το πτώμα του σ’ ένα δωμάτιο στο σπίτι τους στο οποίο βάζει φωτιά.
Τι προκάλεσε αυτή την παρανοϊκή πράξη; Μήπως η απάντηση σχετίζεται µε τον Μαρτίν, τον εραστή της, τον Μπρούνο, τον συγγραφέα που λάτρευε τη μητέρα της, ή µε τον ίδιο της τον πατέρα τον Φερνάντο, τον δημιουργό της παράδοξης «Έκθεσης για τους τυφλούς»;
Οι ζωές τους διαπλέκονται σε αυτό το σκοτεινό έπος πάθους, φιλοσοφίας και παράνοιας στο Μπουένος Άιρες.
Ο Σάμπατο γεννήθηκε στην επαρχία Ρόχας του Μπουένος Άιρες το 1911. Μελέτησε φιλοσοφία και πήρε το διδακτορικό του στη Φυσική στο πανεπιστήµιο της Λα Πλάτα. Στη συνέχεια έζησε για µεγάλο χρονικό διάστηµα στο Παρίσι, φοίτησε στη Σορβόννη και εργάστηκε στο εργαστήριο Κιουρί. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο έχασε την πίστη του στην επιστήµη, οπότε από το 1945 αφιερώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία.
Το Τούνελ, το πρώτο του εκδοµένο µυθιστόρηµα (είχε προηγηθεί η Βουβή πηγή, έργο που δεν κυκλοφόρησε), το οποίο διαπνέεται από µια βαθιά υπαρξιακή προβληµατική, είχε µεγάλο αντίκτυπο, µεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, ενώ µεταφέρθηκε και στον κινηµατογράφο. Μαζί µε τα δύο άλλα µείζονα λογοτεχνικά του έργα, το Περί ηρώων και τάφων (1961) και Αβαδδών ο Εξολοθρευτής (1974, Βραβείο Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήµατος στη Γαλλία) συνιστούν την άτυπη τριλογία που τον καθιέρωσε ως εξέχουσα µορφή της λατινοαµερικάνικης λογοτεχνίας. Εκτός από µυθιστορήµατα, έγραψε επίσης αρκετά δοκίµια. Συγγραφείς τόσο διαφορετικοί όπως ο Καµύ, ο Γκριν και ο Τόµας Μαν, ο Κουαζίµοντο, ο Πιοβένε και ο Γκοµπρόβιτς έγραψαν µε θαυµασµό για το έργο του, το οποίο τιµήθηκε µε τα βραβεία Θερβάντες, Μενέντες Πελάγιο, Χερουσαλέν και το χρυσό µετάλλιο του Κύκλου των Καλών Τεχνών της Μαδρίτης.
Σηµαντική ήταν εξάλλου η ακτινοβολία του στον πολιτικό και δηµόσιο βίο της Αργεντινής, και το 1984, λόγω του κύρους του, ο Σάµπατο ορίστηκε επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής για την Εξαφάνιση Προσώπων, η οποία διερεύνησε την τύχη των ανθρώπων που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος Βιντέλα. Πέθανε λίγο πριν συµπληρώσει τα εκατό του χρόνια το 2011.
«Σφάλμα συστήματος» του Νίκου Α. Μάντη (εκδόσεις Καστανιώτη)
Η ιστορία μιας άγριας ενηλικίωσης, από το γύρισμα του αιώνα μέχρι το σημαδιακό 2015.
Ο απολογισμός μιας γενιάς που ξεκίνησε από το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας και κατέληξε πρωτοσέλιδο, μέσα απ’ τα μάτια τριών ιδιαίτερων παιδιών, του Άρη, της Ρίτας και του Δημήτρη.
Μια αφήγηση έρωτα και αναρχίας, ένα τεχνολογικό θρίλερ με στοιχεία ιλαροτραγωδίας, ένα αντισυστημικό όνειρο που δεν εντόπισε εγκαίρως το σφάλμα.
Ένα βιβλίο για την πολιτική, την επανάσταση και την ουτοπία που γίνεται ανεπανόρθωτη βλάβη από τον αιχμηρό και πολυβραβευμένο Νίκο Μάντη - βραβείο μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη) για το βιβλίο του Οι τυφλοί, δύο φορές βραβείο μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης, για τα βιβλία Οι τυφλοί και Άγρια Ακρόπολη, The Athens Prize for Literature του περιοδικού (δε)κατα για το μυθιστόρημα Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί.
«Αναψηλάφηση» του Βασίλη Γκουρογιάννη (εκδόσεις Μεταίχμιο)
Ο ήρωας του βιβλίου -μέλος μιας αριστερής, αντιστασιακής οργάνωσης κατά τη δικτατορία η οποία εξαρθρώθηκε από τους χουντικούς- καταφεύγει στη Βαρκελώνη όπου διαπρέπει ως κλασικός φιλόλογος και ομηριστής. Με τις ψυχικές και σωματικές κακοποιήσεις που φέρει, δεν επιστρέφει στην Ελλάδα παρά πενήντα χρόνια αργότερα. Στην Ελλάδα του σήμερα. Βρίσκει μια χώρα σε πολιτική, οικονομική, ηθική, γλωσσική παρακμή, βουτηγμένη στον αμοραλισμό και στην αμάθεια. Δεν μπορεί να την αντέξει. Οι παλιοί σύντροφοι έχουν μεταλλαχτεί, ακολούθησαν δρόμους εντελώς αντίθετους από την αρχική ιδεολογία τους, άλλοι περιφέρονται κομματικά, άλλοι καταδικάστηκαν για διαφθορά και οι αξιοπρεπέστεροι έχουν εξαφανιστεί – μια εμπλοκή του βιολογικού καθαρισμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επιτρέπει πάντα στα πολιτικά περιττώματα να επιπλέουν.
Μετά τα εμβληματικά Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων 1990, Το ασημόχορτο ανθίζει 1992, Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή 2009, ο Γκουρογιάννης δίνει μια αξονική τομογραφία των τελευταίων πενήντα ετών της χώρας που ασθενεί βαριά.
«Είναι περίεργο αλλά λέει τη λέξη πατρίδα όλο και συχνότερα, και τη λέει ακόμη με μητρική προφορά, η ισπανική γλώσσα δεν της έφαγε κανένα γράμμα. Ολόκληρη η λέξη απαρτίζεται ευτυχώς από γράμματα που δεν τα χωνεύει το στομάχι της ισπανικής. Ενώ όμως πρέπει να νιώθει περήφανος για τη χρήση αυτής της λέξης, εντούτοις αισθάνεται ένα είδος αηδίας όταν η λέξη βρίσκεται στο στόμα του, σαν να έχει αρπάξει μασημένη τσίχλα από το στόμα των υπερπατριωτών, των Χρυσαυγιτών, και συνεχίζει να τη μασάει αυτός! Έχει μνήμες. Τις έχει γευτεί αυτές τις ιδεολογικές τσίχλες: Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών. Πρέπει να δημιουργηθεί άλλη λέξη αγάπης για την πατρίδα, αυτή η όμορφη ομηρική λέξη πάτρης έχει καεί». (Απόσπασμα)
«Υπόθεση 178» του Αντόνιο Φούσκο (μετάφραση Γιάννα Σκαρβέλη, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
Στο δεύτερο νουάρ μυθιστόρημα του Αντόνιο Φούσκο μετά τις «Πέντε μικρές αδικίες» ο αστυνόμος Καζαμπόνα επιστρέφει και ερευνά σε βάθος μια παλιά άγρια ιστορία που δεν ξεχνιέται εύκολα. Είναι Δεκαπενταύγουστος με φριχτό καύσωνα και στους λόφους της Τοσκάνης ανακαλύπτεται το πτώμα ενός δολοφονημένου άντρα.
Πρόκειται για ξεκάθαρη εκτέλεση, όπως γίνεται αμέσως σαφές στα έμπειρα μάτια του Καζαμπόνα, ο οποίος αναγκάζεται να σπεύσει ολοταχώς. Δεν προλαβαίνει όμως να ξεκινήσει τις έρευνες και την υπόθεση αναλαμβάνει η Διεύθυνση Ερευνών κατά της Μαφίας. Παράξενο, όπως παράξενη είναι και η ατμόσφαιρα σε εκείνα τα μέρη.
Ύστερα από την εκκένωση του φράγματος που κατασκευάστηκε μετά τον πόλεμο, μέσα από τα νερά της λίμνης αναδύθηκε το παλιό χωριό-φάντασμα Τόρε Γκιμπελίνα. Εκεί ο Καζαμπόνα πέφτει πάνω στη Μονίκ, μια γοητευτική και αδάμαστη Γαλλίδα δημοσιογράφο. Η γυναίκα ερευνά έναν φάκελο με μυστηριώδη έγγραφα για μια σφαγή από τους ναζί που έγινε στο βυθισμένο πια χωριό. Έναν «καυτό» φάκελο, που περνούσε από χέρι σε χέρι σαν θανατική καταδίκη, φέρνοντας μαζί του μια σειρά από ανεξήγητους φόνους. Ο Καζαμπόνα θα κληθεί να ανακαλύψει τι κρύβουν τόσα χρόνια τα ταραγμένα νερά της λίμνης.
Ο Ναπολιτάνος Αντόνιο Φούσκο (γεν.1964) υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος της ιταλικής αστυνομίας και δικαστικός εγκληματολόγος.
Εργάστηκε στη Ρώμη και στη Νάπολη. Από το 2000 ζει στην περιοχή της Τοσκάνης, όπου ασχολείται με την εγκληματολογική έρευνα στην ιταλική δικαιοσύνη. Έκανε το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με το βιβλίο «Πέντε μικρές αδικίες», ένα θρίλερ με στοιχεία νουάρ και παράλληλα μια ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, στην οποία το καλό και το κακό συνυπάρχουν αδιαχώριστα.
«Ο Ουσάρος» του Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (μετάφραση Τιτίνα Σπερελάκη (εκδόσεις Πατάκη)
«Η λάμα της σπάθης τον σαγήνευε. Ο Φρεντερίκ Γκλυντς δεν μπορούσε να τραβήξει τα μάτια του από τη γυαλιστερή ατσάλινη λεπίδα που άστραφτε έξω από το θηκάρι, ανάμεσα στα χέρια του, σκορπίζοντας κοκκινωπές αναλαμπές κάθε φορά που ένα ρεύμα αέρα κουνούσε τη φλόγα της λάμπας....»
Έτσι αρχίζει Ο Ουσάρος, το ιστορικό μυθιστόρημα και πρώτο βιβλίο του Ισπανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, γράφτηκε το 1983, «ανάμεσα σε δύο πολεμικά ρεπορτάζ», όπως λέει ο ίδιος.
Ο Ρεβέρτε αφηγείται την ιστορία ενός νεαρότατου ουσάρου, του ανθυπίλαρχου του ναπολεόντειου στρατού Φρεντερίκ Γκλυντς, που ετοιμάζεται να δώσει την πρώτη του μάχη, με φόντο την Ανδαλουσία του 1808.
Όπως έγραψε και η γαλλική εφημερίδα Le Monde «ο πόλεμος απεικονίζεται εδώ σε όλη του τη δόξα: κενός και τρομερός. Ένα αριστούργημα για την πινακοθήκη των μαχών».
Ο Πέρεθ-Ρεβέρτε γεννήθηκε στην Καρθαγένη το 1951. Έως σήμερα έχει συνδυάσει τη μάχιμη δημοσιογραφία με τη λογοτεχνία. Ως απεσταλμένος εφημερίδων, αλλά και του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, έχει ζήσει από κοντά επί 21 χρόνια (1973-1994) τις μεγαλύτερες διεθνείς συρράξεις.
Τα μυθιστορήματα του γνωρίζουν επιτυχία και ορισμένα έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Από τις εκδόσεις Πατάκη έχουν εκδοθεί τα εξής: Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, Ο πίνακας της Φλάνδρας, Η λέσχη «Δουμάς» ή Η σκιά του Ρισελιέ, Το αίνιγμα της Σεβίλλης, Ο ναυτικός χάρτης, Η Βασίλισσα του Νότου, Ο λοχαγός Αλατρίστε, Η καθαρότητα του αίματος, Ο ήλιος της Μπρέντα, Ο ζωγράφος των μαχών, Το χρυσάφι του βασιλιά, Το κίτρινο γιλέκο, Το τανγκό της παλιάς φρουράς. Από το 2003 είναι μέλος της Ισπανικής Ακαδημίας Γραμμάτων (Real Academia Espanola, RAE).
«African Gothic» της Ρεζά ντε Βετ (μετάφραση Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου, εκδόσεις Βακχικόν)
Ένα νοτιοαφρικάνικο ψυχολογικό θρίλερ, γραμμένο το 1985, το οποίο έχει χαρακτηρισθεί ως έργο-ορόσημο για το θέατρο της Νότιας Αφρικής.
Δυο αδέρφια Μπόερ -λευκοί άποικοι αγρότες της Νοτίου Αφρικής- ζουν απομονωμένα με τη μαύρη νταντά τους σε μια εξίσου ερειπωμένη φάρμα.
Η άφιξη ενός δικηγόρου για την απόδοση μιας κληρονομιάς έρχεται να κλονίσει δραματικά τις ισορροπίες του σπιτιού και να ωθήσει τους ήρωες σε ακραίες καταστάσεις.
Η συγγραφέας αντιστρέφει το εξιδανικευμένο μοντέλο της λευκής αποικιοκρατικής αγροτικής οικογένειας με το ευτυχισμένο έγχρωμο υπηρετικό προσωπικό στηλιτεύοντας την εποχή του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και την παρακμή των Αφρικάνερς. Ένα ατμοσφαιρικό σκοτεινό παραμύθι που τα όρια πραγματικότητας και ονείρου είναι δυσδιάκριτα.
Η Νοτιοαφρικανή θεατρική συγγραφέας Ρεζά ντε Βετ γεννήθηκε στην Senekal, μια μικρή πόλη του Free State της Νότιας Αφρικής. Εργάσθηκε για χρόνια ως ηθοποιός, έχει Master στην Αγγλική Λογοτεχνία και διδάσκει στο Τμήμα Δραματολογίας του Πανεπιστημίου Rhodes στο Grahamstown.
Έγραψε δώδεκα έργα σε δεκαπέντε χρόνια (πέντε στα Αγγλικά και επτά στα Αφρικάανς). Στη Νότιο Αφρική έχει τιμηθεί με τα περισσότερα θεατρικά και λογοτεχνικά βραβεία από κάθε άλλο συγγραφέα (συμπεριλαμβανομένου του Athol Fugard). Κέρδισε εννέα βραβεία για τα γραπτά της (πέντε βραβεία Vita, τρία βραβεία Fleur du Cap και ένα βραβείο Dalro) καθώς και κάθε διακεκριμένο λογοτεχνικό βραβείο (ένα βραβείο CNA, ένα βραβείο Rapport και δυο φορές το βραβείο Hertzog το οποίο αποτελεί και την μεγαλύτερη λογοτεχνική διάκριση στην Νότια Αφρική). Επίσης οι παραγωγές των έργων της κέρδισαν περισσότερα από σαράντα θεατρικά βραβεία.
Είναι η μοναδική γυναίκα δραματουργός που παρουσιάζεται στο Open Space, μια ανθολογία νέων Αφρικάνικων έργων καθώς και η μία από τους δύο νοτιοαφρικανους δραματουργούς. Έλαβε επίσης την διάκριση να είναι ο μοναδικός δραματουργός που τα έργα του παίζονταν επί τρεις συνεχείς σεζόν στο Διεθνές Φεστιβάλ του Grahamstown. Επίσης είναι ο μοναδικός συγγραφέας, Νοτιοαφρικανός ή άλλος, που δυο από τα έργα του παρουσιάσθηκαν ταυτόχρονα από την σκηνή του Κρατικού θεάτρου της Πρετόρια.