Μία «βόλτα» σε οικείες αλλά και σκοτεινές ιστορίες μέσα από δέκα νέους τίτλους, λίγο πριν έρθει το καλοκαίρι (και ενώ η Θεσσαλονίκη ζει στον «πυρετό» της 16ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου).
Οκτώ μυθιστορήματα, ένα βιβλίο με ποιήματα -το «Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός» της Αγαθής Δημητρούκα- και ένα βιβλίο που επιχειρεί να δώσει μία άλλη οπτική στο ζήτημα της ουσιαστικής ενίσχυσης της ταυτότητας του παιδιού.
Η HuffPost προτείνει:
«14η Ιουλίου» του Ερίκ Βυϊγιάρ (μετάφραση Μανώλης Πιμπλής, εκδόσεις Πόλις)
Η Γαλλική Επανάσταση αρχίζει στις 28 Απριλίου του 1789, τη μέρα που ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης βιοτεχνίας χάρτινης ταπετσαρίας ανακοινώνει στο προσωπικό μειώσεις μισθών. Οι εργάτες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στις εγκαταστάσεις, τις λεηλατούν. Η Γαλλία είναι σε κρίση· οι άνθρωποι υποφέρουν. Ώσπου έρχεται αυτή η ατέλειωτη πνιγηρή νύχτα της 13ης Ιουλίου του 1789, μια νύχτα που όλοι την πέρασαν ξάγρυπνοι, γεμάτοι αγωνία. Το πρωί της 14ης Ιουλίου, με την άλωση της Βαστίλης, η Επανάσταση είναι πλέον σε εξέλιξη.
Ο Ερίκ Βυϊγιάρ -ο οποίος βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για τη 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης- μάς μεταφέρει το κλίμα εκείνης της ημέρας, εμφυσώντας πνοή σε τούτη τη μεγάλη εξέγερση που, με τον καιρό, το μήνυμά της ξεθώριασε σε εορταστικό απολίθωμα. Με αφετηρία το ανώνυμο πλήθος, το 14η Ιουλίου εστιάζει στη συλλογική αφήγηση των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτά τα γεγονότα, αλλά ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία· μικρογραφίες όλο ζωή, που συνθέτουν από κοινού μια μεγαλειώδη τοιχογραφία.
Η άλωση της Βαστίλης είναι ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα όλων των εποχών. Μας αφηγήθηκαν, όμως, την ιστορία της όπως την έγραψαν οι επιφανείς, υπό την οπτική γωνία όσων δεν ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα.
Το βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ διηγείται, αντίθετα, την ιστορία των αφανών που πράγματι άλωσαν τη Βαστίλη. Είναι ένα βιβλίο χάρη στο οποίο η ημέρα της επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, η ημέρα της εθνικής εορτής της Γαλλίας, μοιάζει να ανακτά το ορμητικό και ανυπότακτο μεγαλείο της.
«Ο Βυϊγιάρ χρησιμοποιεί το ταλέντο του για να αναπαραστήσει το πλήθος, να αποτίσει φόρο τιμής σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, σε πράξεις τόσο θαρραλέες όσο και παράλογες. Και παρασύρει τον αναγνώστη, με αυτό το μείγμα του κοινότοπου και του μεγαλειώδους που δημιουργεί Ιστορία» Le Monde
Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Ημερήσια διάταξη και Κονγκό.
«Περαστικοί» της Τζέννυ Έρπενμπεκ (μετάφραση Αλέξανδρος Κυπριώτης, εκδόσεις Καστανιώτη)
Το βιβλίο -το δεύτερο της Τζέννυ Έρπενμπεκ μετά το επίσης βραβευμένο «Η συντέλεια του κόσμου» (2017) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη-, τιμήθηκε με το Βραβείο Τόμας Μαν και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Strega.
Οι «Περαστικοί» της Γερμανίδας Έρπενμπεκ είναι ένα εξερευνητικό ταξίδι σε έναν κόσμο που είναι καταδικασμένος στη σιωπή αλλά βρίσκεται ανάμεσά μας.
Πώς αντέχει κανείς το πέρασμα του χρόνου όταν εξαναγκάζεται σε απραγία; Πώς διαχειρίζεται κανείς την απώλεια εκείνων που αγάπησε;
Ποιος μεταδίδει την κληρονομιά;
Ο Ρίχαρντ, ομότιμος καθηγητής, μέσω της τυχαίας του συνάντησης στην Οράνιεν Πλατς με τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο έχει την ιδέα να αναζητήσει τις απαντήσεις του εκεί όπου κατά τα άλλα κανείς δεν ψάχνει: σ’ εκείνους τους νεαρούς πρόσφυγες από την Αφρική, που εξόκειλαν στο Βερολίνο και έχουν καταδικαστεί εδώ και χρόνια να περιμένουν. Και ξαφνικά αυτός ο κόσμος κοιτάζει τον Ρίχαρντ, τον κάτοικο της Γηραιάς Ευρώπης, και γνωρίζει πιθανότατα καλύτερα από τον ίδιο ποιος είναι στην πραγματικότητα.
Η Έρπενμπεκ αφηγείται μια ιστορία για την αποστροφή και την εστίαση του βλέμματος, τον θάνατο και τον πόλεμο, για την αιώνια αναμονή και για ό,τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια.
Όπως έγραψε η Frankfurter Allgemeine Zeitung «Οι Περαστικοί είναι έργο εξαιρετικά επίκαιρο, το οποίο συγχρόνως λογοτεχνικά ούτε αναζητά ούτε υπολογίζει αυτή την εκρηκτική επικαιρότητα, διότι κάθε κυνισμός τού είναι ξένος».
Η Τζέννυ Έρπενμπεκ είναι πεζογράφος, δραματουργός και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε το 1967 στο Βερολίνο της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Μεγάλωσε σε καλλιτεχνικό και επιστημονικό οικογενειακό περιβάλλον. Σπούδασε αρχικά Βιβλιοδεσία, και στη συνέχεια Θεατρικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Humboldt και Σκηνοθεσία Μουσικού Θεάτρου στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία Hans Eisner. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη νουβέλα Ιστορία του γερασμένου παιδιού (Geschichte vom alten Kind, 1999). Ακολούθησαν τα έργα Σκύβαλα (Tand, 2001), Παιχνίδι με τις λέξεις (Wörterbuch, 2004) και Δοκιμασία (Heimsuchung, 2008). Με το μυθιστόρημά της Η συντέλεια του κόσμου (Aller Tage Abend, 2012) απέσπασε τα σημαντικά Βραβεία Γιόζεφ Μπράιτμπαχ και Χανς Φάλαντα, καθώς επίσης το Βραβείο Ξένης Λογοτεχνίας του βρετανικού Independent.
«Εκεί που τελειώνει η ιστορία» του Αλεσσάντρο Πιπέρνο (μετάφραση Άννα Παπασταύρου, εκδόσεις Πατάκη)
Ο Ματτέο Τζέβι ήταν στη Ρώμη λίγο περισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο και ήδη ονειρευόταν να μείνει εδώ για πάντα. Βέβαια, στο Λος Άντζελες είχε δύο συζύγους (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία), όμως σε τελική ανάλυση είχε και εδώ δύο (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία). Και παρ’ όλα αυτά δεν ένιωθε δεσμευμένος με καμία από τις τέσσερις. Στα πενήντα έξι του χρόνια μπορούσε να θεωρείται, και όχι μόνο ως προς αυτό, μάλλον ελεύθερος.
Ο Ματτέο βρίσκεται στην πτήση που από το Λος Άντζελες τον φέρνει πίσω στην Ιταλία, από όπου αναγκάστηκε να το σκάσει πολλά χρόνια πριν λόγω χρεών, εγκαταλείποντας από τη μια μέρα στην άλλη και την οικογένειά του. Η επιστροφή του επικρεμάται σαν θεομηνία, χειρότερη κι από εκείνες που ακολούθησαν την ξαφνική φυγή του.
Ο Αλεσσάνδρο Πιπέρνο γεννήθηκε στη Ρώμη το 1972. Διδάσκει Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Τορ Βεργκάτα. Το 2005 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα, Με τις χειρότερες προθέσεις (εκδόσεις Πατάκη, 2007). Είναι επίσης συγγραφέας του Il demone reazionario. Sulle tracce del Baudelaire di Sartre (Gaffi, 2007) και του Contro la memoria (Fandango, 2012). Το 2012 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Διωγμός, επίσης από τις εκδόσεις Πατάκη, το οποίο βρέθηκε στην τελική λίστα των υποψήφιων βιβλίων για τα βραβεία Medicis και Femina στη Γαλλία, τιμήθηκε με το Prix du Meilleur livre étranger και, μαζί με το Αχώριστοι (εκδόσεις Πατάκη, 2015), το οποίο κέρδισε το Βραβείο Strega 2012, αποτέλεσε τη διλογία «Φωτιά, φίλη της μνήμης».
«Το κόκκινο σήμα του θάρρους» του Stephen Crane (μετάφραση Νίκος Παναγιωτόπουλος, εκδόσεις Μεταίχμιο)
«Το κόκκινο σήμα του θάρρους» (The Red Badge of Courage) κυκλοφόρησε το 1895 και θεωρείται το πρώτο σύγχρονο πολεμικό μυθιστόρημα που έγινε μπεστ σέλερ στον καιρό του στις ΗΠΑ και στην Αγγλία.
Από τότε δεν έπαψε να εκδίδεται, να επανεκδίδεται και να σχολιάζεται. Ήταν το δεύτερο μυθιστόρημα του Στίβεν Κρέιν, το διασημότερο έργο του, που το έγραψε όταν ήταν μόλις 25 ετών και του χάρισε διεθνή φήμη.
Ο Κρέιν, που πέθανε μόλις στα 29 του χρόνια από φυματίωση, στα λίγα χρόνια της δημιουργικής του ζωής, κατάφερε, παρά την οικονομική του ανέχεια και την ταπεινή καταγωγή, να αναδειχθεί σε μια από τις πρώτες συγγραφικές διασημότητες του λογοτεχνικού σταρ σίστεμ και να εξασφαλίσει για τον εαυτό του μια ξεχωριστή θέση στην αμερικανική λογοτεχνική παράδοση. Έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς του κριτικούς ως ένας από τους πιο καινοτόμους συγγραφείς της γενιάς του.
Το κόκκινο σήμα του θάρρους είναι μια ιστορία ηρωισμού ενός απλού ανθρώπου στη φωτιά της μάχης. Εκτυλίσσεται στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου και αφηγείται τη βάναυση αφύπνιση ενός νεαρού στρατιώτη των Βορείων. Ο Χένρι Φλέμινγκ ονειρευόταν την έξαψη και τη δόξα του πολέμου, αλλά όταν βρέθηκε στο πεδίο μάχης έτρεξε για να γλιτώσει από τη φρίκη των συγκρούσεων. Ένας τυχαίος τραυματισμός θα τον εξιλεώσει για τη δειλία του στα μάτια των άλλων και θα τον οδηγήσει στο να αναμετρηθεί με τον φόβο του.
Ένα έργο που υμνήθηκε για την ψυχολογική του διεισδυτικότητα και για τον πρωτοποριακό του ρεαλισμό στην αποτύπωση των συνθηκών μάχης, καθώς ο Κρέιν το έγραψε χωρίς να έχει καμία πολεμική εμπειρία, ανατρέχοντας σε γραπτές πηγές και σε συνεντεύξεις με βετεράνους.
Το βιβλίο κυκλοφορεί στις 9 Μαΐου και περιλαμβάνει εισαγωγή του Νίκου Μπακουνάκη.
Το φθινόπωρο του 2019 θα κυκλοφορήσει σε μετάφραση Ηλία Μαγκλίνη το αφήγημά του Στην πρώτη γραμμή: Ένας αμερικανός ανταποκριτής στον πόλεμο του 1897, το οποίο όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, περιλαμβάνει τις εμπειρίες του από την Ελλάδα, όπου βρέθηκε ως πολεμικός ανταποκριτής στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Στίβεν Κρέιν αποτελεί το θέμα του νέου βιβλίου που γράφει ο Πολ Όστερ, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2019 και στη χώρα μας την άνοιξη του 2021 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μια βιογραφία για τον δημιουργό που άφησε πίσω του ένα έργο μεγάλης στιλιστικής λεπτότητας και ψυχολογικού βάθους, και για την εποχή που έζησε.
«Ένα μυθιστόρημα για τον Αμερικανικό Εμφύλιο (1861-65), όπου για πρώτη φορά στην αμερικανική λογοτεχνία ο πόλεμος αντιμετωπίζεται όχι από την πλευρά του καθηλωτικού μεγαλείου και του ηρωισμού αλλά από την πλευρά του φόβου και του συναισθηματικού κλονισμού. Ο ήρωας του Κρέιν, ο Χένρι Φλέμινγκ, ουσιαστικά ένας αντιήρωας που θα μπορούσε να έχει την ηλικία του συγγραφέα, στον πόλεμο αυτό “γίνεται άντρας”, όχι γιατί παίρνει μέρος σε μάχες, αλλά γιατί έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, και γιατί η ψυχή του αλλάζει επειδή περνάει μέσα από το καθαρτήριο του αίματος, μέσα από τον αρχετυπικά βιβλικό αγρό του αίματος». Από την εισαγωγή του Νίκου Μπακουνάκη.
«Ψαράς της Ισλανδίας» του Πιερ Λοτί (μετάφραση Ιφιγένεια Μποτουροπούλου, εκδόσεις Στερέωμα)
Ένα παραθαλάσσιο χωριό της Βρετάνης. Σπίτια ταπεινά, κακοτράχαλη γη, ζωή σκληρή και δύσκολη. Κάθε χρόνο, την άνοιξη, οι άντρες φεύγουν για να ψαρέψουν στις αφιλόξενες θάλασσες της Ισλανδίας, αφήνοντας πίσω τους μανάδες, γυναίκες, κόρες, αγαπημένες. Πολλοί δεν ξαναγυρίζουν το φθινόπωρο· στο κοιμητήριο του χωριού προστίθενται μερικές ακόμη επιτοίχιες πλάκες που μνημονεύουν τους πνιγμένους.
Σ’ αυτό τον τόπο, που η θάλασσα τον τρέφει αλλά και τον αντιμάχεται, που τον μαστιγώνουν οι άνεμοι και τον γονατίζει το πένθος, γεννιέται ένας παθιασμένος έρωτας ανάμεσα στη Γκωντ, την όμορφη κόρη ενός ψαρά που έχει πλουτίσει, και τον ωραίο και υπεροπτικό Γιαν, τον «ψαρά της Ισλανδίας».
Θα τους χαριστεί άραγε η ευτυχία που τόσο προσδοκούν; Ή θα διεκδικήσει η θάλασσα, «η σύζυγος του τάφου», τον όμορφο Γιάν;
Γραμμένο με απλότητα και λυρισμό, με εθνογραφική ματιά και βαθιά συμπάθεια για τους ταπεινούς ψαράδες της Βρετάνης και τις χαροκαμένες γυναίκες τους, ο «Ψαράς της Ισλανδίας» είναι το σημαντικότερο μυθιστόρημα του συγγραφέα-ταξιδευτή Πιερ Λοτί (1850 - 1923).
Ο Λοτί υπήρξε αξιωματικός του Ναυτικού για σαράντα δύο χρόνια, πράγμα που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο σχεδόν, και να διαμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα έξω από τη Γαλλία. Πνεύμα ανήσυχο και μελαγχολικό, ο Λοτί δραπέτευσε προς τις εξωτικές χώρες, που του ενέπνευσαν και όλα σχεδόν τα έργα του. Αποδείχθηκε ένας ευαίσθητος και διεισδυτικός παρατηρητής, ιδιαίτερα προσεκτικός στις συνέπειες της αποικιοκρατικής πολιτικής της Γαλλίας και της Αγγλίας. Στα μυθιστορήματά του, στα οποία υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, δίνει λιγότερη βαρύτητα στην πλοκή, και περισσότερη στην ατμόσφαιρα, την οποία περιγράφει με την τέχνη ενός ιμπρεσιονιστή, καταφέρνοντας να κάνει τον αναγνώστη συνταξιδιώτη του.
Η εισαγωγή στο βιβλίο είναι του Βρετόνου καθηγητή Γαλλικής Λογοτεχνίας, Ζαν Μπαλκού. Το Σημείωμα και το Χρονολόγιο της μεταφράστριας Ιφιγένειας Μποτουροπούλου εξαιρετικά κατατοπιστικά.
«Μια σελίδα του Λοτί είναι μια ακουαρέλα που τραγουδά. Υπήρξε ο μέγας ιμπρεσιονιστής, ακόμη μεγαλύτερος από τον Σίσλεϊ, τον Κλωντ Μονέ ή τους αδελφούς Γκονκούρ». André Suarès.
«Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός» της Αγαθής Δημητρούκα (εκδόσεις Πατάκη)
«Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός», κήπος με στίχους και στιχάκια αυτό το βιβλίο που συγκεντρώνει επιλεκτικά το στιχουργικό έργο της Αγαθής Δημητρούκα, αλλά και ποιήματά της, από το 1977 μέχρι σήμερα.
Η Αγαθή, μαθητεύοντας κοντά στον Νίκο Γκάτσο, εμφανίστηκε στον χώρο του τραγουδιού γράφοντας στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι, από τους οποίους λίγοι πρόλαβαν να δισκογραφηθούν· οι περισσότεροι παρέμειναν αδισκογράφητοι ή και αμελοποίητοι και παρουσιάζονται στο βιβλίο για πρώτη φορά.
Γράφοντας πάντα ποιητικά, συνεργάστηκε τόσο με νεότερους Έλληνες συνθέτες όσο και με ξένους με σκοπό πότε τον δίσκο, πότε τη συναυλία ή το θέατρο και πότε την παρουσίαση κάποιου παραμυθιού της.
Κύριε, δώσ’ μου θάρρος
το σκοινί να μην κοπεί,
θέλω να ’μαι φάρος
που φωτίζει τη σιωπή.
Θέλω να πετάξω ελεύθερα
πιο πέρα κι απ’ το κενό,
πράγματα μικρά και δεύτερα
δεν ξέρω ν’ αγαπώ.
Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό.
«Ξέχασε με» της Clare Mackintosh (μετάφραση Βάσια Τζανακάρη, εκδόσεις Μεταίχμιο)
Η αστυνομία λέει ότι ήταν αυτοκτονία· η Άννα δολοφονία. Κάνουν και οι δύο λάθος.
Και η Βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Κλερ Μάκιντος -που έχει σκαρφαλώσει στις λίστες των ευπώλητων- βρίσκεται στην Ελλάδα.
Την Πέμπτη 9 Μαΐου, στην Αθήνα, στον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα), στις 7:30 μ.μ., οι Έλληνες αναγνώστες θα την απολαύσουν σε μια συζήτηση με τον ομότεχνό της Αντώνη Γκόλτσο και την Παρασκευή 10 Μαΐου, στις 8 μ.μ., στη 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (εγκαταστάσεις Helexpo, περίπτερο 13, αίθουσα COSMOS), όπου θα μιλήσει με επίκεντρο τα βιβλία της, για τη ζωή και το έργο της, αλλά και γενικότερα την αστυνομική λογοτεχνία, με τη συγγραφέα και μεταφράστρια των βιβλίων της Βάσια Τζανακάρη. Θα υπάρχει διαδοχική διερμηνεία από τα αγγλικά.
Όσο για το τρίτο βιβλίο της Μάκιντος που κυκλοφορεί στα ελληνικά (μετά το «Σ′ άφησα» και «Σε είδα»- πρόκειται πάλι για ένα «βραδυφλεγές σαν ωρολογιακή βόμβα» ψυχολογικό θρίλερ.
Πριν από έναν χρόνο, η Καρολάιν Τζόνσον διάλεξε να θέσει τέλος στη ζωή της µε βάναυσο τρόπο· η σοκαριστική αυτοκτονία της ακολούθησε αυτήν του συζύγου της, λίγους μήνες πριν. Η κόρη τους, η Άννα, από τότε δυσκολεύεται να αποδεχτεί την κατάσταση, πιστεύει πως οι γονείς της δεν αυτοκτόνησαν αλλά δολοφονήθηκαν.
Με ένα νεογέννητο στην αγκαλιά, η Άννα νιώθει την έλλειψη της μητέρας της περισσότερο από ποτέ και αρχίζει να θέτει ερωτήματα για τον θάνατο των γονιών της. Μήπως όμως σκαλίζοντας το παρελθόν, βάζει το μέλλον της σε κίνδυνο; Κάποιες φορές είναι πιο ασφαλές να αφήνεις τα πράγματα να ξεχαστούν…
Η Μάκιντος εργαζόταν στην αστυνομία για δώδεκα χρόνια, καριέρα που διέκοψε το 2011 για να δουλέψει ως σύμβουλος social media και δημοσιογράφος, ενώ υπήρξε η ιδρύτρια του λογοτεχνικού φεστιβάλ Chipping Norton. Έχει πλέον αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Ζει στη νότια κεντρική Αγγλία με τον σύζυγό της που είναι αστυνομικός και τα τρία τους παιδιά.
«Τα τάπερ της Αλίκης» της Έλενας Ακρίτα (εκδόσεις Διόπτρα)
Τα τάπερ της Αλίκης είναι μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000.
Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το «εξώγαμο» κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα. Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα.
Τα τάπερ της Αλίκης είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.
«Στο τραπέζι του λύκου» της Rosella Postorino (μετάφραση Στέλλα Πεκιαρίδη, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
Βόλφσάντσε, η Φωλιά του Λύκου. «Λύκος» ήταν το κωδικό του όνομα…
Γερμανία 1943. Χάνοντας ξαφνικά τα πάντα, η εικοσιεξάχρονη Ρόζα Ζάουερ
παίρνει τη μοιραία απόφαση να εγκαταλείψει το τσακισμένο από τη λαίλαπα
του πολέμου Βερολίνο και να αναζητήσει καταφύγιο στα πεθερικά της σε
ένα χωριό κοντά στο Βόλφσάντσε, το μυστικό στρατηγείο του Χίτλερ.
Εκεί, λίγο καιρό μετά, βέβαιος πως ο εχθρός πρόκειται να τον δηλητηριάσει,
ο Χίτλερ στρατολογεί δέκα γυναίκες, μαζί με αυτές και τη Ρόζα, υποχρεώνοντάς τες να γίνουν η ασπίδα προστασίας του από το δηλητήριο.
«Ο Φίρερ σάς χρειάζεται», της είπαν. Έτσι η Ρόζα Ζάουερ έγινε μία από τις
δέκα δοκιμάστριες του Χίτλερ, οι οποίες έπρεπε να τρώνε το φαγητό του
πριν το κάνει εκείνος. Στα πεινασμένα μάτια τους κάθε μπουκιά είναι μια
πολυτέλεια που απειλεί να τους ξεσκίσει τα σωθικά.
«Και όταν η ευωδιά από τα πιάτα μάς έφτανε κάτω από τη μύτη, ο σφυγμός
χτυπούσε στους κροτάφους, νιώθαμε να μας τρέχουν τα σάλια». Για μία ώρα
μετά από κάθε γεύμα οι δοκιμάστριες περιμένουν να μάθουν αν θα πεθάνουν ή όχι. Μία ώρα όπου κάθε βασανιστικό λεπτό μοιάζει με αιωνιότητα.
Ανάμεσα στις νεαρές γυναίκες δημιουργούνται συμμαχίες, φιλίες και υπόγειες αντιπαλότητες. Και όταν επικεφαλής της ομάδας αναλαμβάνει ο νέος
υπολοχαγός των Ες-Ες, δείχνοντας αμέσως την ιδιαίτερη αδυναμία που
τρέφει για αυτήν, η Ρόζα καταλαβαίνει πως πρέπει να προσπαθήσει με κάθε
τρόπο να παραμείνει ζωντανή, ενώ παράλληλα συνειδητοποιεί ότι και αυτή,
όπως και τόσοι άλλοι, βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας…
Το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της Margot Wölk, δοκιμάστριας της τροφής του Χίτλερ στο στρατόπεδο του Κράουζεντορφ.
Η γυναίκα αυτή έλυσε τη σιωπή της πριν από λίγα χρόνια, σε ηλικία 96 ετών, και μίλησε για την τρομακτική ιστορία που έζησε. Από τις δοκιμάστριες του Χίτλερ ήταν η μοναδική που επέζησε.
Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος της Ροζέλα Ποστορίνο αποκαλύπτεται η συνταρακτική ιστορία μιας γυναίκας εύθραυστης μπροστά στη βία της Ιστορίας αλλά συνάμα δυνατής από το πάθος και την ατρόμητη αποφασιστικότητα της νιότης. Μιας γυναίκας που ισορρόπησε στο χείλος του γκρεμού, ανάμεσα στην ανήκουστη σύμπραξη με το Κακό και στη θέληση για επιβίωση.
Η Ποστορίνο γεννήθηκε το 1978 στην Καλαβρία και σήμερα ζει και εργάζεται στη Ρώμη. Έχει δημοσιεύσει τα μυθιστορήματα La stanza di sopra (2007, 2018),
L’estate che perdemmo Dio (2009) και Il corpo docile (2013), το θεατρικό
Tu (non) sei il tuo lavoro (2009) και Il mare in salita (2011).
«Χτίζοντας ταυτότητα» του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη (εκδόσεις Ίκαρος)
Tο νέο βιβλίο του ψυχιάτρου-παιδοψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Αθανάσιου Αλεξανδρίδη, Χτίζοντας ταυτότητα -τρίτο βιβλίο της σειράς Σχολή ανήσυχων γονέων-, δίνει μια άλλη οπτική στο ζήτημα της ουσιαστικής ενίσχυσης της ταυτότητας του παιδιού, έτσι ώστε αυτή να εναρμονίζεται με την κοινωνία και την οικογένεια.
Το βιβλίο απευθύνεται σε γονείς, παιδαγωγούς, ειδικούς της ψυχικής υγείας και, γενικότερα, «χτίστες ταυτότητας» και προέκυψε, όπως και τα δύο προηγούμενα, από μαγνητοφωνημένες βραδινές συζητήσεις του συγγραφέα με μια ομάδα γονέων. Ανήσυχων για αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά τους, στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία. Ανήσυχων επειδή δεν επαναπαύονται αλλά ζητούν να μάθουν.
Πρόκειται για ένα «ανοιχτό» βιβλίο, χωρίς ιδεολογικούς ή άλλους φραγµούς, που συζητά τα θέµατα της παιδικής κατάστασης και της οικογενειακής λειτουργίας µέσα σε µια ρευστή κοινωνική πραγµατικότητα.
Παράλληλα, επιχειρεί να προσφέρει γνώσεις και δρόµους σκέψης για το πώς θα µπορούσε να υποστηριχτεί το χτίσιµο της ταυτότητας του παιδιού ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της οικογένειας και της κοινωνίας χωρίς να είναι κάποιος επιδερµικός ρόλος αλλά µια ταυτότητα ριζωµένη στον βαθύ και πραγµατικό εαυτό του.
«Η πορεία για την αναγνώριση των ζητηµάτων του παιδιού δεν µπορεί να είναι παραγωγική παρά µόνο αν περνά µέσα από την αναγνώριση του τι αυτά τα ζητήµατα ανακαλούν και προκαλούν στους γονείς. Αυτό είναι που ορίζει και τη στάση τους απέναντι στην αναδυόµενη προσωπικότητα του παιδιού. Μέσα από αυτό το πρίσµα γίνονται οι συζητήσεις από τις οποίες προέκυψε το βιβλίο, µε αυτή την ψυχοδυναµική ψυχαναλυτική θεώρηση ορίζονται οι απαντήσεις».