Δέκα νέα βιβλία για τον Μάρτιο και μία είδηση, που αφορά τη Βικτόρια Χίσλοπ, συγγραφέα του μυθιστορήματος «Το Νησί» (που αγαπήθηκε και πούλησε περισσότερα 6,2 εκατ. αντίτυπα).
Το νέο της βιβλίο με τίτλο «Those who are loved» θα κυκλοφορήσει τον Μάιο στα αγγλικά και στις 24 Οκτωβρίου, στα ελληνικά -από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» πλέον- με τίτλο «Όσοι αγαπιούνται».
Η ηρωίδα της Χίσλοπ είναι η νεαρή Θέμις, μέλος μιας οικογένειας που τη χωρίζουν αντίθετες πολιτικές απόψεις και η αποφασίζει να συμπορευτεί με τους κομμουνιστές στον αγώνα τους ενάντια στους ναζί και όποιον συνεργάζεται μαζί τους. Η επιλογή αυτή θα την οδηγήσει στην εξορία. Στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι καλείται να λάβει μια απόφαση ζωής ή θανάτου. Νιώθει υπερηφάνεια που έχει αγωνιστεί για την πατρίδα της, όμως κάποιες από τις επιλογές της θα τη στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής της. Ώσπου, σαράντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, καταφέρνει να βρει την κάθαρση.
«Ο Χρυσός Οίκος» του Σάλμαν Ρούσντι (εκδόσεις Ψυχογιός, μετάφραση Γιώργος Μπλάνας)
Δώσε μου ένα χάλκινο νόμισμα να σου πω μια χρυσή ιστορία.
Επίκληση των πλανόδιων παραμυθάδων στις γωνιές των δρόμων της αρχαίας Ρώμης όπως παρατίθεται από τον Πλίνιο.
Το βιβλίο, με φόντο την κουλτούρα και την πολιτική κατάσταση της σύγχρονης Αμερικής, σηματοδοτεί την επάνοδο του 72χρονου, πολυβραβευμένου σταρ συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι στον ρεαλισμό.
Την ημέρα της ορκωμοσίας του Μπαράκ Ομπάμα, ένας αινιγματικός δισεκατομμυριούχος εγκαθίσταται στους «Κήπους», μια παραμυθένια, προστατευμένη γειτονιά στο Γκρίνουιτς Βίλατζ.
Οι κάτοικοί της αντιμετωπίζουν με περιέργεια αυτό τον εκκεντρικό νεοφερμένο και την οικογένειά του. Μαζί με το αλλόκοτο όνομα, την περίεργη προφορά και μια αναμφισβήτητη αύρα απειλής, ο Νέρων Γκόλντεν έχει φέρει και τους τρεις γιους του: τον ιδιοφυή αλλά αγοραφοβικό και αλκοολικό Πέτια∙ τον Άπου, τον φανταχτερό καλλιτέχνη, αχόρταγο σεξουαλικά και πνευματικά, που η φήμη του φτάνει είκοσι τετράγωνα πιο πέρα∙ και τον Ντι, το εικοσιδυάχρονο μωρό της οικογένειας, που κρύβει ένα εκρηκτικό μυστικό. Δεν υπάρχει μητέρα ούτε σύζυγος.
Τουλάχιστον, ώσπου η Βασιλίσα, μια λυγερή Ρωσίδα μετανάστρια, διπλαρώνει τον εβδομηντάρη Νέρωνα, και γίνεται η βασίλισσά του, μια βασίλισσα που χρειάζεται διάδοχο.
Οδηγός στον κόσμο των Γκόλντεν είναι ο γείτονάς τους ο Ρενέ, ένας φιλόδοξος νεαρός κινηματογραφιστής, που μαζεύει υλικό για να κάνει μια ταινία για τους Γκόλντεν. Υποκύπτοντας στη γοητεία τους, μπλέκεται μοιραία στους καβγάδες, στις απιστίες και, ναι, στα εγκλήματά τους. Στο μεταξύ, σαν άσχημο αστείο, ένας κακός που μοιάζει να βγήκε από κόμικ ξεκινάει μια χοντροκομμένη προεδρική καμπάνια που αναστατώνει όλη τη Νέα Υόρκη.
«1793: Τότε που βασίλευε η βία» του Niklas Natt och Dag (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Γρηγόρης Κονδύλης)
Σουηδία, 1793. Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από τον θάνατο του βασιλιά Γουσταύου Γ΄. Στον απόηχο του θανάτου του, με τους επιγόνους να αλληλοσπαράσσονται για τη διαδοχή, και έντονο τον φόβο πως η Γαλλική Επανάσταση θα εξαπλωθεί στη Σουηδία, η εμπιστοσύνη πλέον σπανίζει, ενώ η παράνοια και οι συνωμοσίες ευδοκιμούν σε κάθε σκοτεινή γωνιά.
Ένα ακρωτηριασμένο πτώμα που ανακαλύπτεται στα βρομερά νερά μιας λίμνης στο νησί Σέντερμαλμ είναι τόσο φρικτά παραμορφωμένο που είναι αδύνατο να αναγνωριστεί. Τη ζοφερή αυτή υπόθεση αναλαμβάνει ο φθισικός αστυνόμος Σέσιλ Βίνγκε που δεν θα αργήσει να βυθιστεί σ’ έναν λαβύρινθο σκοτεινών μυστικών και ανείπωτου φόβου στον οποίο όσο προχωρά τόσο κυκλώνει την υψηλή κοινωνία της Στοκχόλμης.
Το όνομα του συγγραφέα, που κατάγεται από την παλαιότερη αριστοκρατική οικογένεια της Σουηδίας, με ρίζες από το 1280- μπορεί να μην προφέρεται εύκολα -το επώνυμο του σημαίνει κατά λέξη ο Νυχθήμερος- αλλά το βιβλίο σε παίρνει εύκολα μαζί του από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Το στιβαρό, όσο και αιματοβαμμένο αυτό στόρι (που κυκλοφορεί στο εξωτερικό με τον τίτλο «Ο λύκος και ο φύλακας») έφτασε στις εκδόσεις Μεταίχμιο με τη σφραγίδα του πρακτορείου του Jo Nesbo. Το βιβλίο έχει σαρώσει: Απέσπασε το βραβείο της Σουηδικής Αστυνομικής Λογοτεχνίας και χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς στη Σουηδία για το 2018.
Ο συγγραφέας Arne Dahl δηλώνει ότι πρόκειται για ένα αναπάντεχο αριστούργημα.
«Βασίλισσα μου» του Jean-Baptise Andrea (εκδόσεις Στερέωμα, μετάφραση Κώστας Κατσουλάρης)
Υπάρχουν ψυχές που δυσκολεύονται να επιβιώσουν σ’ έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτές. Υπάρχουν παιδιά διαφορετικά, που κατεβάζουν το όνειρο στη γη και επιμένουν να το ζήσουν.
Ένα τέτοιο παιδί είναι ο ήρωας του βιβλίου του Jean-Baptiste Andrea Βασίλισσά μου.
Μυθιστόρημα ενηλικίωσης, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθεί τις χαρές, τις αγωνίες, τη θλίψη και το θάμβος ενός αθώου αγοριού μπροστά σ’ ένα κορίτσι που αναγορεύει σε Βασίλισσά του, ενώ γύρω του πάλλεται η καρδιά της γαλλικής επαρχίας της δεκαετίας του ’60. Πρωτότυπο, δυνατό, βαθιά συγκινητικό.
«Φιρντάους» της Ναουάλ Αλ Σααντάουι (εκδόσεις Δώμα, μετάφραση Ελένη Καπετανάκη)
«Άσε με να μιλήσω και μη με διακόψεις. Δεν έχω χρόνο να σ’ ακούσω, στις έξι το απόγεμα θα έρθουν να με πάρουν. Αύριο το πρωί δε θα υπάρχω. Δε θά ’μαι σε κανένα γνωστό μέρος. Το ταξίδι αυτό, σ’ έναν τόπο που κανείς πάνω σε τούτη τη γη δεν τον γνωρίζει ―ταξίδι που δεν το έχουν κάνει ούτε βασιλιάδες, ούτε πρίγκιπες, ούτε κυβερνήτες, ούτε αστυνομικοί―, με γεμίζει περηφάνια. Πάντα αναζητούσα κάτι να με κάνει περήφανη, κάτι για να νιώσω πως είμαι ανώτερη, ανώτερη κυρίως απ’ τους βασιλιάδες, τους πρίγκιπες, τους κυβερνήτες. Έπαιρνα στα χέρια μου μια εφημερίδα, έβλεπα τις φωτογραφίες τους κι έφτυνα τα πρόσωπά τους. Τό ’ξερα ότι δεν έφτυνα παρά μόνο την εφημερίδα, που τη χρειαζόμουν για να στρώσω τα ντουλάπια της κουζίνας. Όμως το έκανα, κι ύστερα άφηνα το φτύμα εκεί που ήταν, να στεγνώσει».
Η γυναίκα αυτή είναι αληθινή, με σάρκα και οστά, ένα αδάμαστο γυναικείο πνεύμα εγκλωβισμένο στον κόσμο των αντρών. Αναζητώντας την ελευθερία και το σεβασμό, η Φιρντάους προσπαθεί να δραπετεύσει απ’ τη ζωή που της έχει επιβληθεί. Δούλα ως παιδί, δούλα ως σύζυγος, δούλα ως υπάλληλος, δούλα ως πόρνη, ελεύθερη μονάχα ως δολοφόνος.
Το βράδυ πριν την εκτέλεσή της, η Φιρντάους αφηγείται την ιστορία της, σ’ ένα από τα πιο κλασικά και πολυμεταφρασμένα κείμενα της φεμινιστικής γραμματείας. Δεν είναι τα βάσανα της Φιρντάους που κάνουν την ιστορία της μια διαχρονική γυναικεία υπόθεση. Είναι η απλότητα του μηνύματός της: πως στον κόσμο της πατριαρχίας, καμιά γυναίκα δεν είναι ελεύθερη.
Το βιβλίο φέρει τη (βαριά) υπογραφή της Αιγύπτιας Ναουάλ Αλ Σααντάουι, από τις κορυφαίες προσωπικότητες του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος. Ψυχίατρος, συγγραφέας, ακτιβίστρια, η 88χρονη Ναουάλ Αλ Σααντάουι φυλακίστηκε το 1981 για το έργο της και αργότερα, εξαιτίας απειλών για τη ζωή της, αναγκάστηκε να φύγει από την Αίγυπτο. Δίδαξε για χρόνια σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Το 1996 επέστρεψε στο Κάιρο, όπου ζει μέχρι σήμερα. Έχει κατ’ επανάληψη βραβευτεί για το ανθρωπιστικό και συγγραφικό της έργο, ενώ χαρακτηρίζεται ευρέως ως «η Σιμόν ντε Μπωβουάρ του αραβικού κόσμου». Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
«Η Πόρτα» του Δημήτρη Τσεκούρα (εκδόσεις Έρμα)
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, ένας διανοούμενος -μάλλον πενηντάρης, που φέρνει κάπως στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, ζει μόνος. Και φοβάται πολύ ότι εάν τυχόν πεθάνει πριν την ώρα του -γιατί ποτέ δεν ξέρεις-, κανείς δεν θα το(ν) ανακαλύψει. Μια ωραία πρωία λοιπόν βγάζει την πόρτα του σπιτιού και πάει και την πετάει στα σκουπίδια. Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο, αφενός, ότι εάν πεθάνει πριν την ώρα του, η οσμή θα γίνει πολύ γρηγορότερα αντιληπτή. Αλλά και,αφετέρου, γιατί ο άνθρωπος της ιστορίας μας είναι εξαιρετικά περίεργος για το ”πόσους ακριβώς κλέφτες μπορεί να ερεθίσει” ένα σπίτι ορθάνοιχτο, ένα σπίτι without the Door. Και για να είμαστε ειλικρινείς, καμία απολύτως σημασία δεν έχει αν όλα όσα συμβαίνουν μετά είναι εντός ή εκτός πραγματικότητας. Σημασία έχει ότι έχουν μια τρομακτική σημασία...
«Κόκκινη μεταξωτή κορδέλα» της Lucy Adlington (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Αργυρώ Πιπίνη)
Η Έλλα είναι μία 14χρονη ανάμεσα στις χιλιάδες των κρατουμένων του Μπίρκεναου. Κάθε φόρεμα που ράβει γίνεται ο αγγελιαφόρος της ζωής ή του θανάτου. Μια κόκκινη μεταξωτή κορδέλα, δώρο από τη συγκρατούμενη της, μεταμορφώνεται σε σύμβολο ελπίδας.
Yποψήφιο για το βραβείο Carnegie Medal 2019.
Σε κάποια άλλη ζωή μπορεί να ήμασταν φίλες.
Μα βρισκόμασταν στο Μπέρτσγουντ...
Μου άρεσε να ράβω όμορφα μεταξωτά φορέματα με δαντέλες. Όταν η γιαγιά μου άνοιγε το καπάκι της ραπτομηχανής και έβλεπα στη σειρά τα μασούρια με τις πράσινες, κίτρινες, κόκκινες, γκρίζες, λευκές και ροζ κλωστές ονειρευόμουν πως μεγαλώνοντας θα είχα το δικό μου εργαστήριο. Τότε πιστεύαμε πως ο πόλεμος ήταν κάτι που συνέβαινε κάπου αλλού· ήρθε όμως στην πόλη μας και μας άρπαξε. Στοίβαξε χιλιάδες ανθρώπους σε τούτο το μέρος και, μαζί με μένα, τη Ρόουζ, τη Μάρτα και την Κάρλα.
Πάνω από τους φράχτες με το αγκαθωτό συρματόπλεγμα, ο ήλιος δεν ξεχώριζε στο γκρίζο. Στοιχιζόμασταν σε σειρές των πέντε, όλες με ριγέ στολή, και μετά τρέχαμε στο ατελιέ ραπτικής του στρατοπέδου. Εκεί, ανάμεσα στα πανάκριβα υφάσματα και στις απαιτητικές κυρίες των αξιωματικών, μέρα με τη μέρα ψαλιδίζονταν οι ελπίδες μας.
Εκείνο το πρωινό είχα δέσει κρυφά την κόκκινη μεταξωτή κορδέλα γύρω από τον λαιμό μου. Και για πρώτη φορά από τότε που βρέθηκα στο Μπέρτσγουντ ένιωσα πραγματικός άνθρωπος.
Έλλα, 1944.
«Ο επίμονος ιστορικός. Μία ακαδημαϊκή Οδύσσεια από την Οξφόρδη στην Αθήνα» του Ρίτσαρντ Κλογκ (εκδόσεις Παπαδόπουλος, μετάφραση Κατερίνα Σχινά)
Ο Βρετανός ιστορικός Ρίτσαρντ Κλογκ έζησε από κοντά τις πρώτες μέρες της απριλιανής δικτατορίας και συνδέθηκε στενά με τον αντιδικτατορικό αγώνα, κυρίως ως συνεργάτης της ελληνικής υπηρεσίας του BBC.
Βαθύς γνώστης της Ελλάδας και της ιστορίας της, θα διδάξει επί χρόνια ελληνική ιστορία στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και θα έχει μια εκ των έσω εμπειρία των Ελληνικών Σπουδών στην Αγγλία και της επιρροής των Ελλήνων χρηματοδοτών και των πολιτικών συμφερόντων στη διαμόρφωσή τους.
Το βιβλίο «Ο επίμονος ιστορικός» είναι η γοητευτική ιστορία μιας συναρπαστικής όσο και δραματικής εποχής, όπως την έζησε ο συγγραφέας στη διάρκεια της πολύχρονης ενασχόλησής του με τη μελέτη και τη διδασκαλία της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Μέσα από τις συναντήσεις του με σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής, από τη Μελίνα Μερκούρη ως τη Μάργκαρετ Θάτσερ και από τον Τζον Λε Καρέ ως τον Ανδρέα Παπανδρέου, τα ταξίδια του και τις επαγγελματικές του περιπέτειες, αναδύεται ολοζώντανος ένας κόσμος πολύπλοκος και αρκετά σκοτεινός, τα μυστικά και τις κρυφές διαδικασίες του οποίου ο συγγραφέας αποκαλύπτει με τόλμη, ακρίβεια και χιούμορ.
«Ένα δικό της δωμάτιο» της Βιρτζίνια Γουλφ (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση - επίμετρο - σημειώσεις Βάσια Τζανακάρη)
Η εμβληματική Βιρτζίνια Γουλφ χρησιμοποιεί το χάρισμα του λόγου της για να ταράξει το άδικο κοινωνικό περιβάλλον και μέσω αυτού να δώσει φωνή σε όλες τις γυναίκες δημιουργούς. Το μήνυμά της είναι απλό: οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα σταθερό εισόδημα και ένα δικό τους δωμάτιο προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερες. Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, τίποτα από τα παραπάνω δεν θεωρείται δεδομένο κι έτσι το βιβλίο παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.
«Αν ζήσουμε άλλον έναν αιώνα –μιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις μικρές ζωές που ζούμε ατομικά– και έχουμε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωμάτιο δικό µας η καθεμιά· αν συνηθίσουμε να έχουμε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουμε ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε· αν δραπετεύουμε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουμε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγματικότητα· καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγματικότητα… αν αντιμετωπίσουμε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει μπράτσο να πιαστούμε, αλλά ότι προχωράμε μόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσμο της πραγματικότητας κι όχι µε τον κόσμο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώμα που τόσες φορές θυσίασε».
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της «Ανάμεσα στις πράξεις» και «Η κυρία Νταλογουέι».
«Θρησκεία χωρίς Θεό» του Ronald Dworkin (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Στέλιος Βιρβιδάκης)
Το βιβλίο, το οποίο ο συγγραφέας του δεν πρόλαβε να δει τυπωµένο, βασίζεται στις Διαλέξεις Αϊνστάιν που έδωσε τον Δεκέµβριο 2011 στο Πανεπιστήµιο της Βέρνης και µπορεί να θεωρηθεί ένα είδος πνευµατικής διαθήκης.
Η θρησκευτική στάση την οποία ο Ντουόρκιν προβάλλει εκφράζεται µέσα από την αποδοχή της αλήθειας δύο βασικών και συναφών αξιολογικών κρίσεων. Σύµφωνα µε αυτές, η ανθρώπινη ζωή έχει αντικειµενικό νόηµα και το σύµπαν εγγενή αξία. Η αναγνώριση της αλήθειας αυτών των δύο κρίσεων συνεπάγεται πως κάθε άνθρωπος οφείλει να προσπαθεί να ζει καλά, όπως υπαγορεύουν οι ηθικές υποχρεώσεις προς τον εαυτό του και προς τους συνανθρώπους του, και πως είναι σε θέση να νιώθει δέος µπροστά στην οµορφιά του κόσµου.
Αυτές τις πεποιθήσεις τις συµµερίζονται κατά κανόνα οι πιστοί των παραδοσιακών θεϊστικών θρησκειών, αλλά, σύµφωνα µε τον Ντουόρκιν, ο θεϊσµός δεν είναι απαραίτητος για τη στήριξή τους. Και οι άθεοι µπορούν να τις συµµεριστούν, υιοθετώντας µια θρησκεία χωρίς θεό.
Ο Ντουόρκιν (1931 - 2013) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του δικαίου της εποχής μας, με ουσιαστική συμβολή και στη σύγχρονη ηθική και πολιτική φιλοσοφία. Δίδαξε για πολλά χρόνια σε μεγάλα βρετανικά και αμερικανικά πανεπιστήμια.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του «Φιλελευθερισμός» (Σάκκουλας, 1992), «Ισότητα» (πόλις, 2006), «Η αμερικανική δημοκρατία σε κίνδυνο» (Πόλις, 2010), «Η αυτοκρατορία του νόμου« (Ευρασία, 2010), «Το δίκαιο της ελευθερίας» (Παπαζήσης, 2010), «Η επικράτεια της ζωής: Αμβλώσεις, ευθανασία και ατομική ελευθερία» (Αρσενίδης, 2013), «Οι ρίζες της δικαιοσύνης» (Ι. Σιδέρης, 2014).
«Το μέλλον του βιβλίου παραμένει το βιβλίο. Εγκώμιο της δουλειάς του εκδότη» του Κριστιάν Μπουργκουά (εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Σοφία Λεωνίδη)
Ο σπουδαίος Γερμανός εκδότης Fischer θεωρούσε ότι η αριστεία στο επάγγελμά μας έγκειται ακριβώς στο να εκδίδουμε βιβλία που το κοινό δεν τα περιμένει, δεν τα θέλει. [...] Τότε λοιπόν έμαθα ότι ένας εκδότης οφείλει στον εαυτό του να είναι αδιάλλακτος, άδικος, ότι πρέπει να εμμένει στις πεποιθήσεις του· με λίγα λόγια, έμαθα ότι εκδίδω σημαίνει εκδίδω κόντρα στο ρεύμα. [...] Ας πούμε καλύτερα ότι ακολούθησα μια εξέλιξη με οδηγό την τύχη και τις συγκυρίες, με κάποιο – όπως συνειδητοποιώ σήμερα – θράσος. [...] απόσπασμα.
To 2019 οι εκδόσεις Άγρα συμπληρώνουν 40 χρόνια ζωής και περίπου 1.430 τίτλους. Η επέτειος εορτάζεται με την έκδοση του λόγου του Christian Bourgois για την τελετή βράβευσης του το 2007 στην Έκθεση Βιβλίου της Γκουανταλαχάρα στο Μεξικό, όπου ανακηρύχθηκε ο καλύτερος εκδότης.
Δεν μπόρεσε τότε να παρευρεθεί ο ίδιος στην τελετή. Το λόγο του διάβασε αντ′ αυτού ο φίλος του εκδότης Jorge Herralde, των περίφημων ισπανικών εκδόσεων Anagrama. «Εμείς» σημειώνουν οι εκδόσεις Άγρα «γαλουχηθήκαμε με τις γαλλικές εκδόσεις Christian Bourgois. Ο λόγος του αποδίδει τη σπουδαιότερη τιμή στον κλάδο μας. Μ′ έναν πολύ διαυγή, λεπτό και συμπυκνωμένο τρόπο, εκφράζει την ουσία της δουλειάς μας, την ηθική της και την ομορφιά της. Μιλάμε λοιπόν με αφορμή τα 40 χρόνια ζωής του οίκου μας δανειζόμενοι τα λόγια κάποιου άλλου, που έκανε το ωραιότερο εγκώμιο αυτού του επαγγέλματος».
Ένα βιβλιαράκι μόλις 32 σελίδων (στην τιμή των 4 ευρώ), που αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην ψηφιακή εποχή.
Χρόνια πολλά στην Άγρα, έναν ιδιαίτερο -σε όλα τα επίπεδα- εκδοτικό οίκο, που κάνει τη διαφορά.