Η λίστα με τα απαραίτητα για τις πρώτες, σύντομες αποδράσεις πλάι στο κύμα, περιλαμβάνει οπωσδήποτε και τουλάχιστον, ένα - δύο βιβλία. Πέρα από εκείνα που έχουν συσσωρευτεί τους προηγούμενους μήνες σε ράφια και συρτάρια περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους, υπάρχουν και οι νέες -σημαντικές- αφίξεις.
Η HuffPost προτείνει....
«Μαχαίρι» του Jo Nesbo (μετάφραση Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, εκδόσεις Μεταίχμιο)
Το νέο βιβλίο του ροκ σταρ της αστυνομικής λογοτεχνίας κυκλοφορεί στις 6 Ιουνίου.
«... Και άλλες φορές υπήρξα απάνθρωπος με τον πρωταγωνιστή μου, αλλά ποτέ σε τέτοιο βαθμό» εξομολογείται ο Jo Nesbo για το «Μαχαίρι», τη νέα περιπέτεια του πιο αντισυμβατικού ήρωα στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας, του Χάρι Χόλε.
Ο Χάρι βρίσκεται πάλι στο σημείο μηδέν. Ενώ ο κόσμος του γκρεμίζεται, θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν παλιό αιμοβόρο εχθρό, αλλά κυρίως να επιβιώσει στη χειρότερη προσωπική του κόλαση.
Ακολουθεί σύντομο απόσπασμα:
«.... Ο Χάρι έκλεισε την πόρτα, πήγε στην κουζίνα και ξέπλυνε το χέρι του από τα αίματα. Το τσούξιμο ήταν τρομερό. Πίσω στο καθιστικό, κοίταξε γύρω του κι είδε στο πάπλωμα αποτυπώματα από μια ματωμένη παλάμη. Έπεσε στα γόνατα και βρήκε το κινητό του κάτω από τον καναπέ. Δεν είχε μηνύματα. Μόνο τρεις κλήσεις από χθες το βράδυ: μία από τον Μπγιορν Χολμ της Σήμανσης και δύο από την Αλεξάντρα στο Ιατροδικαστικό [....]
Ο Χάρι σφάλισε τα μάτια και προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Αν τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και η χρονολογική τους σειρά ήταν συγκεχυμένα, η ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς ήταν απλώς ανύπαρκτη. Ξανάνοιξε τα μάτια, κοίταξε το πονεμένο του δεξί χέρι. Τρεις ματωμένες αρθρώσεις δαχτύλων, εντελώς γδαρμένες, με ξεραμένο αίμα στις άκρες τους. Κάποιον πρέπει να χτύπησε. Τρεις αρθρώσεις υποδηλώνουν παραπάνω από μία γροθιά. Συνειδητοποίησε ότι κι η φόρμα του είχε αίμα. Πολύ αίμα. Αποκλείεται να προερχόταν μόνο απ′ τα δάχτυλα του...»
Δείτε τον Jo Nesbo να μιλά για το νέο μυθιστόρημα του «Μαχαίρι».
«Ο Ψιθυριστής» του Άλεξ Νορθ (μετάφραση Βεατρίκη Κάντζολα Σαμπατάκου, εκδόσεις Bell)
Έχει χαρακτηριστεί ως το καλύτερο θρίλερ της χρονιάς.
«Ο Ψιθυριστής», που κυκλοφορεί στην Ελλάδα -ταυτόχρονα με την αγγλική έκδοση- στις 13 Ιουνίου, είναι ένα συναρπαστικό, σκοτεινό, τρομακτικό, αλλά την ίδια στιγμή ευαίσθητο και συγκινητικό μυθιστόρημα.
Τα δικαιώματα του βιβλίου έχουν ήδη πουληθεί σε 21 χώρες από την άνοιξη του 2018 -έναν ολόκληρο χρόνο δηλαδή πριν την έκδοσή του- ενώ οι αδερφοί Ρούσο (οι σκηνοθέτες και παραγωγοί όλων των ταινιών του franchise των Avengers) ενθουσιασμένοι από την ατμόσφαιρα, τους χαρακτήρες και την πλοκή του, απέκτησαν τα δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά.
Αν αφήσεις μια πόρτα ανοιχτή μια σταλιά, τους ψιθύρους θ’ ακούσεις μέσα στη σιγαλιά...
Συντετριμμένος ακόμα από το θάνατο της γυναίκας του, ο Τομ Κένεντι μετακομίζει, μαζί με το γιο του, τον μικρό Τζέικ, στο γαλήνιο χωριουδάκι Φέδερμπανκ, αναζητώντας μια καινούργια αρχή.
Αλλά το Φέδερμπανκ κρύβει ένα σκοτεινό παρελθόν. Πριν από είκοσι χρόνια, ένας διεστραμμένος δολοφόνος απήγαγε και σκότωσε πέντε μικρά αγόρια. Μέχρι να συλληφθεί τελικά, ο δολοφόνος ήταν γνωστός ως «ο Ψιθυριστής».
Φυσικά, ο Τομ και ο Τζέικ δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν για μια τόσο παλιά ιστορία καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή και στο καινούργιο τους σπίτι. Μόνο που τώρα αγνοείται άλλο ένα αγόρι. Και μετά ο Τζέικ αρχίζει να φέρεται παράξενα. Λέει ότι ακούει ψιθύρους στο παράθυρό του...
«Οι Υπολήψεις» του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες (μετάφραση από τα ισπανικά Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ίκαρος)
Όποιος έχει διαβάσει -και μοιραία αγαπήσει- το εξαιρετικό και πολυβραβευμένο μυθιστόρημα «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» (2014), βλέποντας την υπογραφή του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες, θα νιώσει μία γλυκιά προσμονή.
Αυτή τη φορά ο Κολομβιανός συγγραφέας προσεγγίζει -με τη γνωστή, συναρπαστική αφήγηση του- τις πιο έντονες εμμονές του: το βάρος του παρελθόντος, τα λάθη της μνήμης, τον τρόπο με τον οποίο διασταυρώνονται οι ζωές μας με τον πολιτικό κόσμο, και τη σημασία της άποψης για τις κοινωνίες μας.
Ήρωας του Βάσκες είναι ο Χαβιέρ Μαγιαρίνο, ο πολιτικός γελοιογράφος με τη μεγαλύτερη επιρροή στη χώρα, ένας άνθρωπος που μπορεί να προκαλέσει την απόσυρση ενός νόμου, την ανατροπή μιας δικαστικής απόφασης ή την έκπτωση ενός δημάρχου, ή να κλονίσει σοβαρά τα θεμέλια ενός υπουργείου -κι όλα αυτά, με μόνα όπλα το χαρτί και τη σινική μελάνη. Οι πολιτικοί τον φοβούνται και η κυβέρνηση τον τιμά.
Στα εξήντα πέντε του χρόνια, μετά από τέσσερις δεκαετίες λαμπρή καριέρα, μπορεί να πει ότι έχει τη χώρα στα πόδια του. Όλα θ’ αλλάξουν, όμως, όταν τον επισκεφθεί απροσδόκητα μια νέα γυναίκα. Μαζί θ’ ανακαλέσουν κάποιες οδυνηρές αναμνήσεις που θ’ αναγκάσουν τον Μαγιαρίνο να επανεκτιμήσει ολόκληρη τη ζωή του και ν’ αμφισβητήσει τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο.
«Όπως ακριβώς οι βεβαιότητες του παρελθόντος μπορεί με τον καιρό να πάψουν να ’ναι βεβαιότητες, το ίδιο μπορεί να συμβεί και μ’ ένα τυχαίο ή προσχεδιασμένο γεγονός: ξαφνικά, όλα τα στοιχεία χάνουν την ισχύ τους, η αλήθεια παύει να είναι αλήθεια, αυτό που έχεις δει είναι σαν να μην το ’χες δει, αυτό που έχει συμβεί σαν να μην είχε συμβεί: χάνουν τη θέση τους στο χρόνο και στο χώρο, καταβροχθίζονται, περνάνε σε άλλο κόσμο, ή σε μιαν άλλη διάσταση του κόσμου, μια διάσταση που αγνοούσαμε. Όμως πού είναι; Πού πάει το παρελθόν όταν αλλάζει; Σε ποιες πτυχές τού κόσμου μας κρύβονται, δειλά και ντροπιασμένα, τα γεγονότα που δεν μπόρεσαν να μείνουν, να συνεχίσουν να ’ναι αδιαμφισβήτητα παρά τη φυσιολογική φθορά του χρόνου, να κερδίσουν τη θέση τους στην ανθρώπινη ιστορία;» (Απόσπασμα).
Το βιβλίο κυκλοφορεί στις 10 Ιουνίου.
«Άνθρωποι του δάσους» της Άννυ Πρου (μετάφραση Γιώργος Κυριαζής, εκδόσεις Καστανιώτη)
«Μέσα στο μισόφωτο πέρασαν το αιματοβαμμένο Ταντουσάκ, το Κεμπέκ και το Τρουά Ριβιέρ, και κοντά στην αυγή έδεσαν σε έναν απόμακρο παραποτάμιο οικισμό. Ο Ρενέ Σελ, με πυκνά μαύρα μαλλιά, σχιστά μάτια, yeux brides -την αρχαία εποχή Ούννοι εισβολείς είχαν έρθει σε επαφή με τους προγόνους του- άκουσε κάποιον να λέει ‘Γουόμπικ’. Τα κουνούπια κάλυπταν τα χέρια και τους λαιμούς τους σαν γούνα. Ένας άντρας με κίτρινα φρύδια τους έδειξε τον δρόμο προς ένα σπίτι μαυρισμένο από τη βροχή. Λάσπη, βροχή, έντομα που τσιμπούσαν και η μυρωδιά από τις ιτιές αποτελούσαν την πρώτη εντύπωση από τη Νέα Γαλλία. Η δεύτερη εντύπωση ήταν ένα σκοτεινό και πελώριο δάσος, μια εχθρική ερημιά....»
Στα τέλη του 17ου αιώνα, δύο αδέκαροι νεαροί Γάλλοι, ο Ρενέ Σελ και ο Σαρλ Ντικέ, φτάνουν στον Καναδά, την αλλοτινή Νέα Γαλλία. Υποχρεωμένοι να υπηρετούν έναν φεουδαρχικό αφέντη, γίνονται ξυλοκόποι, άνθρωποι του δάσους. Ο Σελ υποφέρει πολλά δεινά, καταδυναστευμένος από το δάσος που του έχουν αναθέσει να αποψιλώσει.
Αναγκάζεται να παντρευτεί μια γυναίκα της φυλής των Μικμάκ, και οι απόγονοί τους παγιδεύονται ανάμεσα σε δύο εχθρικές κουλτούρες. Ο Ντικέ, πολυμήχανος και αδίστακτος, το σκάει, γίνεται γουνέμπορος και μετά στήνει μια επιχείρηση ξυλείας.
Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Αμερικανίδα συγγραφέας Άννυ Πρου -η πρώτη γυναίκα συγγραφέας που κέρδισε ποτέ το Βραβείο Φώκνερ- αφηγείται την παγκόσμια και σκληρή πορεία των απογόνων τους τα επόμενα τριακόσια χρόνια, την εκδίκηση των ανταγωνιστών, τα ατυχήματα, τις αρρώστιες, τις επιθέσεις των Ινδιάνων και τον πολιτισμικό αφανισμό.
Ξανά και ξανά, αρπάζουν όσο μπορούν από έναν υποτιθέμενα αστείρευτο φυσικό πόρο, αφήνοντας τους χαρακτήρες της σύγχρονης εποχής αντιμέτωπους με μια πιθανή οικολογική κατάρρευση.
Το επικό αριστούργημα της, είναι ένα εξαίσιο πάντρεμα ιστορίας και φαντασίας, ένα εκθαμβωτικό, υπέροχα δραματικό μυθιστόρημα για την καταστροφή των δασών του κόσμου, με ήρωες ολοζώντανους, γεμάτους απληστία, πόθο, εκδικητικότητα ή συμπόνια και ελπίδα.
Οι «Άνθρωποι του Δάσους» κυκλοφόρησαν στις 3 Ιουνίου.
«Δεσμοί Στοργής» του Ροδρίγο Ασμπούν (μετάφραση Γεωργία Ζακοπούλου, εκδόσεις Πατάκη)
Βολιβία, 1950. Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Χανς Ερλτ, ο καλύτερος εικονολήπτης της Λένι Ρίφενσταλ, της φωτογράφου του Χίτλερ, θα εγκαταλείψει το Μόναχο και θα καταφύγει στη Βολιβία μαζί με τη γυναίκα του και τις τρεις κόρες τους.
Εκεί, θα αφοσιωθεί στην αναζήτηση της Παϊτιτί, της χαμένης πόλης των Ίνκας, που βρίσκεται κρυμμένη στην αφιλόξενη ζούγκλα του Αμαζονίου. Η Μόνικα, η μεγαλύτερη και πιο τολμηρή κόρη, θα κληρονομήσει τον αντικομφορμιστικό χαρακτήρα του Χανς και τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 θα αφιερωθεί στην λατινοαμερικάνικη επαναστατική δράση και, μετά την εκτέλεση του Τσε, σ’ έναν στόχο πολύ πιο ριψοκίνδυνο.
Οι άπιαστες χίμαιρες και οι απουσίες του πατέρα, η ανεξερεύνητη ζούγκλα της βολιβιανής υπαίθρου, οι πολιτικές αναταραχές και η βαρβαρότητα των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής και, τέλος, οι ενοχές και οι ματαιώσεις δε θα αφήσουν αλώβητες τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, ούτε τις σχέσεις που θα χτίσουν στη νέα τους πατρίδα.
Συνδυάζοντας τη βιογραφία, τη μυθοπλασία και τα ιστορικά γεγονότα, ο Ροδρίγο Ασμπούν διεισδύει, με μια πρόζα επιμελημένη και απαλλαγμένη από κάθε είδους τεχνάσματα, στους δεσμούς και στην εσωτερική ζωή των μελών αυτής της ασυνήθιστης οικογένειας.
«Η λογοτεχνία του Ροδρίγο Ασμπούν έχει μία παράξενη δύναμη [...] Όταν τη διαβάζεις είναι σαν να ανεβαίνεις στην ‘άμαξα της αβύσσου’ στην οποία αναφερόταν ο Μπερνάρντο Σοάρες, το ετερώνυμο του Πεσσόα: Ένα ταξίδι στην άκρη του γκρεμού». Jose Andres Rojo, Babelia.
«Ονειροπόλοι. Όταν οι συγγραφείς πήραν την εξουσία» του Φόλκερ Βάιντερμαν (μετάφραση Μαρία Αγγελίδου, εκδόσεις Άγρα)
Συνέβη πράγματι κάποτε κάτι τέτοιο, μια επανάσταση που έδωσε στους συγγραφείς την εξουσία; Κι όμως, στην ιστορία υπάρχουν μερικές σύντομες στιγμές όπου όλα μοιάζουν εφικτά...
Για μια τέτοια στιγμή γράφει ο Φόλκερ Βάιντερμαν: τη Δημοκρατία των Συμβουλίων του Μονάχου, από τον Νοέμβριο του 1918 μέχρι τον Απρίλιο του 1919. Και το συναρπαστικό του χρονογράφημα καθιστά τον αναγνώστη αυτόπτη μάρτυρα της ταραχώδους, φαρσικής και τραγικής περιόδου που συντάραξε το Μόναχο, τη Βαυαρία και τη Γερμανία.
Η μαγική όμως στιγμή συνέβη πράγματι μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου και την εκθρόνιση του Βαυαρού βασιλιά: Ριζοσπαστικός πασιφισμός, άμεση δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, βασίλειο της φαντασίας. Στην πρώτη γραμμή του κινήματος για την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους βρέθηκαν ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Κουρτ Άισνερ, οι συγγραφείς Έρνστ Τόλλερ, Γκούσταφ Λάνταουερ και Έριχ Γκούσταφ Μύζαμ, τους οποίους, άμέσως μετα το πέρας της ευφορίας και της απογοήτευσης που την ακολούθησε, περίμεναν εξοντωτικές ποινές φυλάκισης και θανάτου.
Στην καταιγιστική αφήγηση, τον λόγο παίρνουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες και μάρτυρες των γεγονότων -ο Τόμας και ο Κλάους Μάνν, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, ο Βίκτορ Κλέμπερερ, ο Όσκαρ Μαρία Γκραφ- υφαίνοντας ένα ιστορικό θρίλερ βασισμένο σε ένα ανεπανάληπτο περιστατικό της γερμανικής ιστορίας. Εξάλλου, το όνειρο της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης που η Δημοκρατία των Σοβιέτ ήθελε να πραγματώσει μας συγκινεί και μας απασχολεί έως σήμερα.
Όπως στο εξαιρετικά επιτυχημένο Οστάνδη 1936. Στέφαν Τσβάιχ και Γιόζεφ Ροτ. Το καλοκαίρι πριν από το σκότος (2014 - Άγρα, 2016), έτσι και σε αυτό το βιβλίο του ο Φόλκερ Βάιντερμαν μεταμορφώνει μια κρίσιμη ιστορική στιγμή σε συγκλονιστική και συγκινητική αφήγηση.
«Αυτές τις εκλογές τις είχε χάσει. Και τώρα παρέδιδε την κυβέρνηση. Όλο αυτό ήταν τελικά ένα όνειρο. Αλλά μέσα στο όνειρο είχαν όλοι παλέψει σκληρά, είχαν βάλει τα δυνατά τους, δουλεύοντας πολλές φορές ώς αργά τη νύχτα. Δεν ήταν απλοί ονειροπόλοι, απλοί ονειροπαρμένοι. Ήταν εργάτες του ονείρου.
[ ... ] Έξι μέρες αργότερα ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε μαζεύει όλα του τα γράμματα σ′ ένα δερμάτινο κασελάκι, όλα τα ημερολόγια των τελευταίων χρόνων, χειρόγραφα κι άλλα γραπτά, και τα κλειδώνει στο γραφείο του. Το κλειδί το εμπιστεύεται στην Ελύα Μαρία Νέβαρ, που τον βοήθησε να πακετάρει τα πράγματά του. Πηγαίνει στον σιδηροδρομικό σταθμό και παίρνει το τρένο με προορισμό την Ελβετία. Δεν θα ξανάρθει ποτέ πια στη Γερμανία.
Δυό φορές μπήκαν οι Λευκοφρουροί στο σπίτι του να ψάξουν. Είχε ξεχάσει να ξεκολλήσει από την πόρτα του μια ανακοίνωση της κυβέρνησης των σοβιέτ, που έλεγε ότι αυτό το διαμέρισμα ήταν υπό την προστασία των συμβουλίων.
Αργότερα, στην Ελβετία, κάνοντας τον απολογισμό της περιόδου, γράφει : « Το 1918, τη στιγμή της κατάρρευσης, η Γερμανία είχε την ευκαιρία να συγκλονίσει, να ντροπιάσει τους πάντες, τον κόσμο όλο, με μια πράξη βαθιάς αλήθειας και μετάνοιας. Τότε ήλπισα, για μια στιγμή ήλπισα...» (Απόσπασμα).
«Μια υπέροχη αφήγηση ενός επεισοδίου κατά το όποιο οι συγγραφείς πήραν την εξουσία και έμοιασε προς στιγμή ότι όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. [...] Ο Βάιντερμαν είναι ευαίσθητος αφηγητής και ένα από τα μεγάλα χαρίσματά του είναι ο τρόπος με τον όποιο συνδέει διάσημους ανθρώπους με συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές, δείχνοντας στη συνέχεια πώς οι αντιδράσεις τους διαμόρφωσαν στο εξής τη ζωή τους. [...] Ξαναζωντανεύει από καιρό ξεχασμένα και φαινομενικά ασήμαντα και αξιοπερίεργα επεισόδια της ιστορίας». Caroline Moorhead, The Guardian.
«Ένας κόκκος αλήθειας» του Zygmunt Miloszewski (μετάφραση Αναστασία Χατζηγιαννίδη, εκδόσεις Στερέωμα)
Μια μικρή κωμόπολη της Πολωνίας, βυθισμένη στην ακινησία της επαρχιακής ζωής. Μια μικροκοινωνία χωρίς εκπλήξεις και προοπτικές. Χιόνι, βροχή, σκοτάδι, πλήξη. Αλλιώς είχε φανταστεί τη ζωή εκεί ο Τέοντορ Σάτσκι, πολύ γνωστός εισαγγελέας της Βαρσοβίας, που μετακομίζει στην γραφική πόλη, γοητευμένος από την ομορφιά της, μετά το οδυνηρό του διαζύγιο.
Ένας φόνος, ωστόσο, θα ανατρέψει τα πάντα. Μια γυναίκα βρίσκεται κατακρεουργημένη με μαχαίρι για τη σφαγή ζώων κατά την εβραϊκή παράδοση. Τι σημαίνει αυτή η τελετουργική δολοφονία, που φαίνεται να έχει ως πρότυπο έναν πίνακα ο οποίος βρίσκεται στον τοπικό καθεδρικό ναό; Τι συνδέει τα θύματα του άγνωστου δολοφόνου που συνεχώς πολλαπλασιάζονται; Είναι πράγματι κλειδί στο μυστήριο ο αντιεβραϊσμός και η συκοφαντία του αίματος; Πώς θα αντιμετωπιστεί ο αντισημιτισμός που διογκώνεται επικίνδυνα, τροφοδοτούμενος από τον πανικό των κατοίκων; Πώς θα αντιδράσει η καθολική εκκλησία; Καθώς το τοπίο θολώνει όλο και περισσότερο, εικασίες, σενάρια, καταθέσεις μαρτύρων, φήμες, προκαταλήψεις, δοξασίες, θρύλοι και παλιές ιστορίες πλέκουν ένα κουβάρι, στο οποίο ο Σάτσκι προσπαθεί να εντοπίσει έστω και έναν κόκκο αλήθειας.
Ο Zygmunt Miłoszewski γεννημένος το 1976 στη Βαρσοβία είναι ο υπ’ αριθμόν ένα ευπώλητος συγγραφέας στη χώρα του. Έχει αποσπάσει το λογοτεχνικό βραβείο Polityka Passport και δύο φορές το βραβείο High Calibre για το καλύτερο πολωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Σήμερα είναι ένας από τους γνωστότερους Πολωνούς συγγραφείς παγκοσμίως. Το έργο του μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
«Καταδίωξη στη Βενετία» της Πατρίσια Χάισμιθ (μετάφραση Βασίλης Πουλάκος, εκδόσεις Μίνωας)
Η «Καταδίωξη στη Βενετία», ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα της Χάισμιθ, συγγραφέα μεταξύ άλλων του Ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ -και από τα κλασικά νουάρ της παγκόσμιας λογοτεχνίας- με φόντο τη Βενετία του ’60, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μίνωας» με νέο εξώφυλλο και κυρίως, νέα, αναθεωρημένη μετάφραση του Βασίλη Πουλάκου.
Όταν η νεαρή σύζυγος του Ρέι Γκάρετ αυτοκτονεί, ο κόσμος του καταρρέει. Για πρώτη φορά στην ξέγνοιαστη ως τότε ζωή του, πρέπει να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση. Εκτός από τον πόνο του, έχει να αντιμετωπίσει και την οργή του πεθερού του, Έντουαρντ Κόουλμαν, που πιστεύει πως ο Ρέι είναι υπεύθυνος για τον θάνατο της κόρης του.
Ο Κόουλμαν πυροβολεί τον Ρέι και, νομίζοντάς τον νεκρό, φεύγει για τη Βενετία. Ο Ρέι όμως θα τον ακολουθήσει ως εκεί, ελπίζοντας να βρει ευκαιρία να αποδείξει την αθωότητά του. Μέσα στα σοκάκια της γραφικής πόλης παραμονεύουν ο ένας τον άλλο, ο Κόουλμαν για να εκδικηθεί και ο Ρέι για να
ξαλαφρώσει από το βάρος μιας αόριστης ευθύνης. Σε αυτή τη θανάσιμη καταδίωξη οι ρόλοι κυνηγού και κυνηγημένου εναλλάσσονται μέχρι την τελική σύγκρουση.
Για την ιστορία, το πρώτο μυθιστόρημα της Χάισμιθ Ξένοι στο τρένο, απορρίφθηκε από έξι εκδοτικούς οίκους πριν τελικά εκδοθεί το 1950. Την επόμενη χρονιά ωστόσο, έγινε και ταινία, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ και σενάριο Ρέιμοντ Τσάντλερ. Η Χάισμιθ ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο για την εμβάθυνση στην ψυχολογία των χαρακτήρων της παρά για τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων κλασικού τύπου.
«Ήσουν πάντα η αγαπημένη της μαμάς!» της Ντέμπορα Τάννεν (μετάφραση Όλγα Γκαρτζονίκα, εκδόσεις Ενάλιος)
Οι συζητήσεις που κάνουν οι αδελφές μεταξύ τους αποκαλύπτουν τη σφοδρή και συνεχή αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο διαφορετικές συμπεριφορές: της ενστικτώδους παρόρμησης για οικειότητα και στοργή από τη μια μεριά, και του ενστικτώδους ανταγωνισμού. Η αδερφή μας είναι ταυτόχρονα αφοσιωμένη φίλη και τρομερή αντίπαλος.
Tο Ήσουν πάντα η αγαπημένη της μαμάς! ενδεχομένως βοηθήσει στην απόκτηση μίας καλύτερης αντίληψη του μοναδικού και πολύτιμου δεσμού μεταξύ δύο αδερφών, καθώς, εκτός των άλλων, παρέχει πρακτικές συμβουλές που φιλοδοξούν να ανοίξουν διόδους επικοινωνίας, να διαλύσουν τις εντάσεις και να καταστήσουν τη ζωτική αυτή σχέση ακόμη πιο δυνατή, ακόμη πιο βαθιά και, τέλος, ακόμη πιο ανθεκτική.
«... Μεγαλύτερη αδελφή: Ένας ρόλος διαφορετικός από όλους
Οι μεγάλες αδελφές αποτελούν συχνά αντικείμενο θαυμασμού, γίνονται ακόμη και είδωλα, ωστόσο μπορούν να προκαλέσουν δυσαρέσκεια ή να δαιμονοποιηθούν, ιδίως όταν αυξάνονται οι ευθύνες που αναλαμβάνουν.
Ένα αρχετυπικό παράδειγμα δαιμονοποιημένης μεγαλύτερης αδελφής είναι η Κατερίνα, η «στρίγγλα» στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ Το Ημέρωμα της Στρίγγλας. Σύμφωνα με την κριτικό λογοτεχνίας, Μπάρμπαρα Χότζντον, υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες στην λαϊκή παράδοση, τη λογοτεχνία και το θέατρο, που χρονολογούνται από την εποχή του Σαίξπηρ και πριν. Σε όλες αυτές τις ιστορίες, η στρίγγλα είναι η μεγαλύτερη από τις δύο αδελφές. Ο Σαίξπηρ παρουσιάζει την Κατερίνα ως τη μεγαλύτερη αδελφή, και στην αρχή του έργου αφήνει να εννοηθεί ότι το γεγονός αυτό καθορίζει τη συμπεριφορά της. Κακομεταχειρίζεται τη μικρότερη αδελφή της, Μπιάνκα, την δένει και κατηγορεί τον πατέρα τους ότι την ευνοεί – γι’ αυτό απειλεί να πάρει εκδίκηση. Η Μπιάνκα από την πλευρά της υπόσχεται στη μεγαλύτερη αδελφή της: «ό,τι με προστάξεις, θα το κάνω». Παρουσιάζοντας την Κατερίνα να κακομεταχειρίζεται την Μπιάνκα, ο Σαίξπηρ ετοιμάζει τους θεατές να δεχτούν, ίσως και να επικροτήσουν, το ημέρωμα –τουτέστιν την κακομεταχείρισή– της Κατερίνας από τον Πετρούκιο στη συνέχεια του έργου. Για να το θέσουμε αλλιώς, ο Πετρούκιος έκοψε τον αέρα της μεγαλύτερης αδελφής.
[....]
Το γεγονός ότι μίλησα με μεγαλύτερες αδελφές, με βοήθησε να δω τον κόσμο από τη δική τους οπτική. Πάντα γνώριζα τα συγκεκριμένα δικαιώματα που έχουν οι μεγαλύτερες αδελφές. Όμως κατέληξα να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τις ιδιαίτερες ευθύνες που πέφτουν στους ώμους τους και τις ιδιαίτερες προκλήσεις του να είσαι παιδί και να έχεις αναλάβει έναν μητρικό ρόλο. Η έρευνά με έκανε να συμπονέσω πραγματικά και να θαυμάσω τις μεγαλύτερες αδελφές...»
Η Ντέμπορα Τάννεν είναι καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Georgetown University και συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων σχετικά με τον τρόπο που επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις η γλώσσα της καθημερινής επικοινωνίας.
Το βιβλίο της Είσαι Καλά; Αυτό θα Φορέσεις; βρισκόταν επί δέκα εβδομάδες στη λίστα μπεστ σέλερ των New York Times και βραβεύτηκε με το Common Ground Book Award.
Έχει συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των The New York Times, The Washington Post, The Atlantic, HuffPost, Newsweek, Time, USA Today, People και The Harvard Business Review, ενώ είναι συχνά προσκεκλημένη στις πιο γνωστές αμερικανικές τηλεοπτικές εκπομπές -Good Morning America, the Today Show, ABC World News Tonight, 20/20, 48 Hours.
«Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου» του Ουίλιαμ Νταλρίµπλ (μετάφραση Αντώνης Καλοκύρης, εκδόσεις Μεταίχμιο)
«Την άνοιξη του έτους 578 µ.Χ., αν καθόσουν σε έναν βράχο ψηλά πάνω από τη Βηθλεέµ, ίσως κατάφερνες να διακρίνεις δύο φιγούρες να προβάλλουν, µε τα ραβδιά τους στο χέρι, από την πύλη της μεγάλης μονής του Αγίου Θεοδοσίου στην έρημο. Οι δυο τους θα κατευθύνονταν νοτιοδυτικά µέσα από την έρημη γη της Ιουδαίας, προς το εξαιρετικά πλούσιο, κοσμοπολίτικο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Ήταν η αρχή ενός εκπληκτικού ταξιδιού που θα οδηγούσε τον Ιωάννη Μόσχο και τον μαθητή του, τον Σωφρόνιο τον Σοφιστή, σε µια πορεία κατά μήκος ολόκληρου του ανατολικού βυζαντινού κόσμου. Στόχος τους ήταν να συλλέξουν τη σοφία των πατέρων της ερήμου, των σοφών και των μυστών της βυζαντινής Ανατολής, προτού ο εύθραυστος κόσμος τους καταρρεύσει και εξαφανιστεί. Το αποτελέσματα είναι το Λειµωνάριο, το βιβλίο που έχω μπροστά µου. Αν σήμερα, στη Δύση, θεωρείται ένα µάλλον άγνωστο κείμενο, πριν από χίλια χρόνια ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία ολόκληρης της σπουδαίας βυζαντινής γραμματείας.
[…]
Να τι ήθελα να κάνω: να περάσω έξι μήνες ταξιδεύοντας στην Ανατολική Μεσόγειο, ακολουθώντας χοντρικά την πορεία του Ιωάννη Μόσχου. Ξεκινώντας από το Άγιο Όρος και κατεβαίνοντας σταδιακά μέχρι τις κοπτικές μονές της Άνω Αιγύπτου, ήθελα να κάνω εκείνο που καμία μελλοντική γενιά ταξιδιωτών δεν θα είχε τη δυνατότητα να κάνει: να δω, όπου ήταν δυνατόν, ό,τι είχαν δει ο Μόσχος και ο Σωφρόνιος, να κοιμηθώ στις ίδιες μονές, να προσευχηθώ κάτω από τις ίδιες τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά, να ανακαλύψω ό,τι είχε απομείνει και να διαπιστώσω ιδίοις όµµασι τις τελευταίες στιγμές από το λυκόφως του Βυζαντίου» (Απόσπασμα).
Η ταξιδιωτική λογοτεχνία έχει φανατικούς αναγνώστες και ο 54χρονος Νταλρίµπλ παρελθόν στο είδος: Σε ηλικία 22 ετών έγραψε το μπεστ σέλερ Στα βήματα του Μάρκο Πόλο (In Xanadu), που αποθεώθηκε από τους κριτικούς και χάρισε στον συγγραφέα του πλήθος διακρίσεων. Το 1989 ο Νταλρίµπλ εγκαταστάθηκε στο Νέο ∆ελχί όπου έζησε τέσσερα χρόνια κάνοντας έρευνα για το δεύτερο βιβλίο του, το City of Djinns, που γνώρισε ανάλογη υποδοχή.
Το Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου -πρωτότυπος τίτλος From the Holy Mountain: Α Journey in the Shadow of Byzantium- ήταν στη βραχεία λίστα του βραβείου Duff Cooper και το 1997 έλαβε το Scottish Arts Council Autumn Book Award. Ακολούθησαν µια σειρά από ιστορικά βιβλία του για την Ινδία, μεταξύ των οποίων το Ιερή Ινδία: Εννιά ζωές, εννιά ιστορίες, το οποίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το 2010.
Μέλος της Βασιλικής Λογοτεχνικής Εταιρείας, της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας και της Βασιλικής Ασιατικής Εταιρείας, έχει ιδρύσει και διευθύνει το Λογοτεχνικό Φεστιβάλ της Τζαϊπούρ. Αρθρογραφεί τακτικά σε εφημερίδες και περιοδικά όπως τα New Yorker, Guardian, TLS και New York Review of Books και είναι ο ανταποκριτής στην Ινδία του New Statesman. Είναι παντρεμένος µε την καλλιτέχνιδα Ολίβια Φρέιζερ και έχουν τρία παιδιά. Ζουν σε µια φάρμα έξω από το Νέο ∆ελχί.