Η HuffPost Greece στον τόπο της τραγωδίας. Η επόμενη μέρα. Οι επιζήσαντες της πυρκαγιάς περιγράφουν τις στιγμές της φρίκης

Δεν είναι ανείπωτη η τραγωδία της Αττικής- τουναντίον, πολυλογάδικα θα συνεχίσει να αναλύεται από πάσης φύσεως ειδικούς στα ΜΜΕ, στα σόσιαλ μίντια, στα καφενεία και τις παραλίες. Σύντομα θα οριστικοποιηθεί ο αριθμός των νεκρών και έπειτα, σιγά σιγά, αδιόρατα και εκ του μακρόθεν, η ιστορία θα κάνει το καθήκον της - θα καταγράψει ψύχραιμα τα γεγονότα στους τόμους της, συμπυκνώνοντας με επιστημονική διαύγεια το γεγονός, τα αίτια και τους νεκρούς σε λίγες σελίδες, μπορεί σε λίγες μόνο γραμμές.

Αυτό που συνέβη στις 23 Ιουλίου του 2018 στην Αττική είναι ασύλληπτο - αν το μυαλό σου το σχηματίσει παραστατικά, θα νιώσεις όπως τώρα νιώθουν όσοι έχασαν τους αγαπημένους τους. Θα πέσεις στα γόνατα και θα κλαις. Θα σπάσεις.

Λίγα μέτρα από αυτό το καταραμένο χωράφι των 26 νεκρών συναντήσαμε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι - ήταν κι αυτοί εκεί, μαζί με δεκάδες άλλους που μπόρεσαν να διαφύγουν. «Δεν είχαν όλοι τις ίδιες δυνάμεις, μικρά παιδιά απ’ το χέρι, ζώα μέσα σε κλουβάκια, κάποιοι δεν βρήκαν την δίοδο, είχε μια μικρή πόρτα, από την άλλη πλευρά, προς τη θάλασσα, είναι γκρεμίδι, τυφλώθηκαν, πνίγηκαν απ’ τον καπνό».

Το Μάτι δεν είναι δάσος, ούτε δρυμός - είναι μια κατοικημένη περιοχή - σαν προάστιο πόλης. Ήταν καταπράσινο, με γραφικές παραλίες και γαλανά νερά αλλά και πυκνοδομημένο, με στενούς δρόμους, εν πολλοίς ένα τυπικό ελληνικό παραθαλάσσιο χωριό, συχνά κτισμένο αυθόρμητα, με την «μέθοδο» της αυτοδόμησης. Τέλη Ιούλη, φίσκα από κόσμο η μικρή πολιτεία, πολλά παιδιά με τους παππούδες τους, τις μανάδες τους. Έβραζε ο τόπος πρόχθες, 38 Κελσίου και ζεστές ριπές ανέμου στα 11 μποφόρ. Σε ένα κράτος- μπουρδέλο όπως ούρλιαζαν οι κάτοικοι την επαύριο, με μια άθλια δημοτική αρχή όπως με πιάναν από το χέρι οι αγριεμένοι, λυπημένοι άνθρωποι για να μου πούνε «να το γράψετε αυτό, να πείτε την αλήθεια», λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα στοιχειά της φύσης έχουν τραγικές επιπτώσεις, συθέμελες. Μια βροχή μπορεί να λιώσει ένα τέτοιο κράτος- την κοινωνία του, την σάρκα του δηλαδή, όχι τη γραφειοκρατία- σαν καραμέλα. Αν έχει ζέστη όμως, η καραμέλα κινδυνεύει να λιώσει- και ο αέρας θα την σκορπίσει σε κομμάτια μετά. Για να ζήσει αυτό το πράγμα, για να ζήσουμε εμείς εδώ, απαιτούνται ιδανικές συνθήκες, δυστυχώς.

Προχθές η φωτιά κάλπασε, όπως οι φλόγες θεριεύουν στη ζωγραφική του Ιερώνυμου Μπος. Δεν ξεπήδησαν όμως από στόματα τεράτων αλλά από μια αλάνα στο Νταού Πεντέλης, (πιθανότατα από βραχυκύκλωμα σε στύλο της ΔΕΗ, αν και η έρευνα θα διαρκέσει).

Πως να περιγράψεις την επόμενη μέρα με λέξεις, ή και φωτογραφίες ακόμα; Δεν αρκεί η εξ αποστάσεως περιγραφή, άποψη ή εικόνα. Το γράφω ξανά- το Μάτι δεν ήταν δρυμός, ήταν πολίχνη. Οριακά ίσως μπορείς να καταλάβεις την πραγματικότητα εκεί αν φανταστείς- την γειτονιά σου να καίγεται, το σπίτι δίπλα, τον πάνω όροφο, το σχολείο, τα μαγαζιά. Να καίγονται όλα, να ακούς τους γείτονές σου να φωνάζουν βοήθεια και να μην μπορείς να κάνεις κάτι, να ψάχνεις, νύχτα, μες στις φωτιές, με καλώδια της ΔΕΗ να πέφτουν με κρότο διάσπαρτα και εσύ να ψάχνεις τα παιδιά σου- είχανε πάει για διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά.

Την επόμενη μέρα, ακόμα και σώος, ακόμα και χωρίς να πενθείς κάποιον δικό σου, να τριγυρνάς στην πόλη σου, το σπίτι σου μπορεί να είναι καμμένο, σπασμένα παράθυρα από τις εκρήξεις στο μικροκλίμα της φωτιάς, αμάξια και ζώα λιωμένα, κουφάρια, δέντρα καρβουνιασμένα, όλος ο κόσμος σου καρβουνιασμένο σκιάχτρο, θύμα του στρατηγού ανέμου, της κλιματικής αλλαγής, της κρατικής και αυτοδιοικητικής ανεπάρκειας.

Όμως, όλα αυτά, όλα περνάνε- ο τόπος θα ξαναπρασινίσει, την ελάχιστη σοβαρότητα και (αρκετή) υπομονή μονάχα αν έχουμε. Τα σπίτια μας θα τα φτιάξουμε, αμάξι θα πάρουμε καινούργιο, θα βρούμε τον τρόπο. Όμως, τον θάνατο που σωρεύτηκε και έκτοτε δεσπόζει- στους στενούς, μποτιλιαρισμένους, πανικόβλητους δρόμους, στα φλεγόμενα, ασφυκτικά δωμάτια, στο χωραφάκι με τα ξερόχορτα, αυτό το κλασικό, τόσο συνηθισμένο, ελληνικό χωράφι σε ένα γκρεμίδι με θέα το πέλαγος (κίτρινη, άδενδρη έκταση)- ποιος θα τον πάρει, πότε, τον θάνατο από ’κει; Ένα ωραίο μνημείο δεν θα φτάσει- είπαμε, δεν είναι βουνό, ούτε εθνικός δρυμός το Μάτι. Κοινότητα ανθρώπων είναι. Θα χρειαστεί πολύ ψυχή για να ξαναφυτρώσει εκεί κανονική ζωή.

Χτες αναγνώριζαν τα παιδιά, αν είναι αγόρι ή κοριτσάκι το καθένα, από τα πεδιλάκια τους, από το χρώμα που ’χε απομείνει.

Όλες οι εξελίξεις: