Από το Μάη του ’68 και τις κινητοποιήσεις τότε στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, έως το Πολυτεχνείο και το κίνημα κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 - για να αναφερθούμε σε ελάχιστα μόνο από τα σχετικά ιστορικά «επεισόδια»- οι καταλήψεις, οι πορείες, οι πολυσχιδείς κινητοποιήσεις, ακόμα και οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, μας έχουν δώσει μερικά από τα πιο ευφάνταστα, διεισδυτικά, γνήσια ανατρεπτικά και εμπνευσμένα συμβάντα.
Όμως, όλα τα παραπάνω για να έχουν τέτοια χαρακτηριστικά οφείλουν να είναι - και στις παραπάνω περιπτώσεις ήταν - τμήματα κινηματικών εκρήξεων που ρίζωναν όχι μόνο στους φοιτητές αλλά σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτές οι ρίζες προσδίδουν μια άλλη, ανώτερη ποιότητα, αισθητική και προγραμματική ουσία στις δυναμικές κινητοποιήσεις.
Αλλιώς, οι τελευταίες απονευρώνονται και μετατρέπονται σε καρικατούρες του εαυτού τους. Προδίδουν αμηχανία, αδυναμία επαφής με τη ζώσα πραγματικότητα, την ευκολία του «μπάχαλου» και εν τέλει καταλήγουν να «δικαιώνουν» αυτούς που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν. Αυτά ακριβώς ήταν και η παρέμβαση στο γραφείο του υπουργού Παιδείας.
Χαμηλή αισθητική, στερεοτυπικές συμπεριφορές και αναλύσεις με ολίγη από καφρίλα, χωρίς κανένα κινηματικό ή άλλο σχέδιο. Αν κάποιοι κέρδισαν από την κινητοποίηση αυτή- την κατά τα άλλα ελάχιστα σημαντική, πλην όμως ενδεικτική των αδυναμιών του φοιτητικού κινήματος - είναι ο ίδιος ο υπουργός και η δεξιά του «νόμου και της τάξης».
Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Αλλά δεν είναι. Αν θες να αντιπαρατεθείς με ένα σχέδιο για την παιδεία πρέπει κάτι ουσιαστικά εναλλακτικό να έχεις να πεις και να μπορείς να πείσεις για αυτό. Πολύ περισσότερο αν θέλεις να αντιπαρατεθείς με την κυβερνητική πολιτική εν γένει και με το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Η περίοδος των μνημονίων δυστυχώς δεν τόνωσε το φοιτητικό κίνημα, όπως πολλοί ελπίζαμε. Για διαφόρους λόγους, σχεδόν το εξαφάνισε. Για να φτιαχτεί ξανά θέλει φαντασία, τόλμη, κόπο και πνευματικό βάθος. Όχι ευκολίες, φτηνούς επικοινωνισμούς, διαιώνιση γνωστών σχημάτων δράσης, εκτός ευρύτερου πλαισίου και «μπάχαλα», που γεννούν εν τέλει μια συγκαταβατική αντιμετώπιση των ίδιων των ενεργών φοιτητών.
Το φοιτητικό κίνημα δεν είναι ούτε πλάκα, ούτε για πλάκα, ιδίως σήμερα. Και αυτό πρέπει να το θυμούνται κυρίως όσοι θέλουν να το εκφράσουν και να το αναζωογονήσουν.