Προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών, που έχουν διαγράψει την δική τους μοναδική πορεία παρασημοφόρησε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
«Είναι καθήκον της Πολιτείας να σέβεται, να μεριμνά και να τιμά, αυτούς που αποτελούν το οξυγόνο της Κοινωνίας μας, εκείνους, που με το έργο τους βαθαίνουν και ανανεώνουν την αντίληψή μας για τον κόσμο» τόνισε η οικοδέσποινα της εκδήλωσης.
Ειδικότερα, σε ειδική τελετή η κυρία Σακελλαροπούλου απένειμε τα παράσημα:
Του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος στον πεζογράφο και σεναριογράφο Θανάση Βαλτινό.
Του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικος στον κόντρα τενόρο Άρη Χριστοφέλλη.
Του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής στον ποιητή και κριτικό Νάσο Βαγενά, στον ποιητή Μιχάλη Γκανά, καθώς και στους ζωγράφους Αλέκο Λεβίδη και Γιώργο Ρόρρη.
Του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Ευποιΐας στη συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη, στη σολίστ Δόμνα Ευνουχίδου, στην Διευθύντρια και Επιμελήτρια του Μουσείου Καποδίστρια στην Κέρκυρα, Ντάρια Κοσκόρου, στην πιανίστα διεθνούς φήμης Ντόρα Μπακοπούλου και στην καταξιωμένη ηθοποιό του θεάτρου Ρένη Πιττακή.
Κατά τον χαιρετισμό της στην έναρξη της τελετής, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι «σήμερα τιμάμε δημιουργούς και ερμηνευτές, που με τα βιβλία τους άνοιξαν δρόμους στη Λογοτεχνία μας, με την Ζωγραφική τους εισέδυσαν στην ανθρώπινη μορφή και το ελληνικό τοπίο για να αποκαλύψουν την ουσία τους, με τις μουσικές ερμηνείες τους ή με τις μεταμορφώσεις τους επί σκηνής, μας μύησαν σε μια «τελετή αποκάλυψης», για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Μάνου Χατζηδάκη.
Επισήμανε, επίσης, «αισθάνομαι πως σήμερα επιτελώ ένα χρέος απέναντι στους ανθρώπους του πολιτισμού που παράγουν αξίες, ομορφιά, στοχασμό και μας καλούν να τα μοιραστούμε. Και είναι εδραία η πεποίθησή μου ότι είναι καθήκον της Πολιτείας να σέβεται, να μεριμνά και να τιμά αυτούς που αποτελούν το οξυγόνο της κοινωνίας μας, εκείνους που με το έργο τους βαθαίνουν και ανανεώνουν την αντίληψή μας για τον κόσμο».
Αναφερόμενη στον Θανάση Βαλτινό, σημείωσε ότι «πλούτισε τη γραμματεία μας με ένα έργο στο οποίο ιστορία, πολιτική και κοινωνία διαπλέκονται έντονα με το εγώ και την ατομικότητα. Με την αφηγηματική του λιτότητα, τον κατακλυσμό των σελίδων του από τη δράση και τα πάθη των απλών ανθρώπων, την πρωτοπόρο χρήση των τεκμηρίων ως λογοτεχνικής ύλης, αλλά κυρίως με την διακονία της ελληνικής γλώσσας με τρόπο ικανό να αποκαταστήσει τον ανάπλου της από τις εκβολές στις πηγές της, άλλαξε τον ρου του σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος».
Για τον Νάσο Βαγενά, υπογράμμισε ότι «εμπλούτισε τον θεωρητικό λόγο με την γνωστική του σκευή, προσέγγισε τη λογοτεχνική μας παράδοση με οξυδέρκεια ως κριτικός, και με το παιγνιώδες, ειρωνικό και σαρκαστικό ποιητικό του έργο αφήνει πάντα να διαφανεί, πίσω από το σκώμμα, το αγωνιώδες, υπαρξιακά ταλανισμένο πρόσωπο του ποιητικού υποκειμένου».
Μιλώντας για τον Μιχάλη Γκανά, έκανε λόγο «για έναν ποιητή που μοχλεύει τη συγκίνηση χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, αντλώντας τρόπους και ρυθμούς από το δημοτικό τραγούδι και τη λαϊκή λαλιά» και πρόσθεσε ότι «με τα ποιήματα και τα μικρά πεζά του έστησε μια στέρεη γέφυρα ανάμεσα στον απελθόντα κόσμο της υπαίθρου και τη σύγχρονη ζωή, σημαδεύοντας ανεξίτηλα τη συλλογική μας ευαισθησία».
Για την συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη, επισήμανε ότι «έδωσε νέα τροπή στο ιστορικό μυθιστόρημα μέσω της πειθούς της λογοτεχνικής αλήθειας, συνομίλησε με το παρόν συνδέοντάς το με τις μυθολογικές καταβολές του, προσέδωσε καθολικότητα στο αυτοβιογραφικό στοιχείο και εμβάθυνε στη γυναικεία εμπειρία. Μας παρέδωσε και συνεχίζει ένα έργο που αποδίδει αριστοτεχνικά τις αποχρώσεις της εποχής, του φύλου, των κοινωνικών συγκρούσεων και των ατομικών πεπρωμένων».
Ακολούθως, για την Ντόρα Μπακοπούλου έκανε λόγο για «μια χαρισματική πιανίστα, έξοχη ερμηνεύτρια ενός ευρύτατου ρεπερτορίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αφοσιωμένη καθηγήτρια, εμπνεύστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής στην Αίγινα, εργάζεται άοκνα για να φέρει σε επαφή τα μεγάλα αριστουργήματα με το ευρύ κοινό, προωθεί την επικοινωνία μεταξύ ερμηνευτών, μουσικών σχολών και ειδών και ομνύει στη σημασία της συνεργασίας για την παραγωγή καλλιτεχνικού έργου».
Μιλώντας για την Δόμνα Ευνουχίδου σημείωσε ότι «η συνεργασία βρίσκεται στην καρδιά της επίπονης προσπάθειας της διακεκριμένης σολίστ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι πολύ σημαντική η συμβολή της στην οργάνωση νέων μουσικών θεσμών για τη διάδοση της μουσικής, ενώ με το Piandaemonium, την ορχήστρα πιάνων που ίδρυσε το 1998, επαναπροσδιόρισε τον παραδοσιακό πιανιστικό ήχο, και έτσι πλούτισε και διεύρυνε τη σχέση του ακροατή με το όργανο».
Αναφορικά με τον Άρη Χριστοφέλλη, τόνισε ότι είναι ένας «ακροβάτης της φωνής» όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, είναι «ένας κόντρα-τενόρος με σχεδόν απόκοσμη φωνητική καθαρότητα και πληρότητα. Παράλληλα, αφιερωμένος στην μουσική ερμηνεία και τη διδασκαλία, διάνοιξε το πεδίο των γνώσεών μας για το λυρικό ρεπερτόριο και επέκτεινε τους ορίζοντες της μουσικής εκπαίδευσης».
Απευθυνόμενη στο ζωγράφο Αλέκο Λεβίδη, μίλησε για το πλούσιο εικαστικό και σκηνογραφικό του έργο, το οποίο «συμφιλιώνει την αυστηρότητα της γεωμετρίας με την ελευθερία της χειρονομίας, ανοίγει διάλογο ανάμεσα στη φαντασία, τη μνήμη και την ιστορία και, κρατώντας αδιάρρηκτη την επαφή του με το παρελθόν, επιδίδεται σε έναν γόνιμο στοχασμό για τη ζωγραφική και τις μορφές που έχει προσλάβει μέσα στον χρόνο».
«Για έναν επίμονο ερευνητή του ανθρώπινου σώματος» έκανε λόγο αναφερόμενη στον Γιώργο Ρόρρη, επισημαίνοντας ότι «το αποδίδει στον καμβά φθαρτό και ατελές, αλλά ηρωικό μέσα στην ανθεκτικότητά του, σύμβολο συγκινητικό της ανθρώπινης ιδιότητάς μας, της θνητότητάς μας. Συνδιαλέγεται με τους μεγάλους δασκάλους που ενέπνευσαν την ανθρωποκεντρική ζωγραφική του, χωρίς ποτέ να του διαφεύγει η ακανθώδης ένταση της πραγματικότητας».
Για την Ρένη Πιττακή, τόνισε ότι «ανταποκρίνεται απόλυτα στην αντίληψη του Μπρεχτ για τον ηθοποιό: μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που συνδυάζει την υπέρτατη πνευματική διαύγεια με το υπέρτατο πάθος. Δοκιμασμένη σε όλα τα θεατρικά είδη, από την αρχαία τραγωδία ως το σύγχρονο θέατρο, προκαλεί στον θεατή τη σαγήνη και την εσωτερική αναστάτωση που τον κάνει να βγαίνει διαφορετικός από την παράσταση - με δυο λόγια επαναφέρει στη σκηνή τον παλμό, το μυστήριο, τη μέθεξη της συμμετοχής».
Τέλος, για την Ντάρια Κοσκόρου, διευθύντρια και επιμελήτρια του Μουσείου Καποδίστρια στην Κέρκυρα, σημείωσε ότι «επιτελεί υποδειγματική εργασία στο μοναδικό μουσείο που είναι αφιερωμένο στην μεγάλο Έλληνα και Ευρωπαίο πολιτικό του 19ου αιώνα. Χάρη σ′ αυτήν το Μουσείο, παρότι μικρό και ιδιωτικό, λειτουργεί στα πρότυπα ενός σύγχρονου μουσειακού φορέα διεθνών προδιαγραφών και αποτελεί εκπαιδευτικό πυρήνα και πολύτιμο θησαυροφυλάκιο της νεοελληνικής ιστορίας και μνήμης».
Καταλήγοντας, η Πρόεδρος τους ευχαρίστησε για την προσφορά τους και επισήμανε οι τιμητικές αυτές διακρίσεις, είναι μια αναγνώριση της αξίας και του ήθους τους, στοιχεία ανεκτίμητα που λειτουργούν παραδειγματικά για όλους μας.