Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα ανατρέχει στη «Χρυσή Βίβλο» των κατακτήσεων του Ευρωπαικού Κυπέλλου θα διακρίνει το όνομα της Ρεαλ Μαδρίτης γραμμένο τρεις συνεχόμενες φορές. Αν δεν πρόκειται μάλιστα για κάποιον φανατικό μελετητή του «όμορφου παιχνιδιού» ελάχιστα θα γνωρίζει για τις πρακτικές και τον τρόπο που αυτά κατακτήθηκαν. Ελλείψει μάλιστα κάποιας κραυγαλέας κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας, όπως το Μουντιάλ της Αργεντινής του Βιντέλα το 1978, κανείς δεν πρόκειται να αναρωτηθεί για τα παρασκήνια ή τον σφυγμό της εποχής.
Με αυτό ακριβώς το δόγμα πορεύεται η «Βασίλισσα» τα τελευταία χρόνια καταφέρνοντας να διατηρεί τα σκήπτρα της στην πιο γκλαμουράτη διοργάνωση του πλανήτη. Κι αν για τους περισσότερους ουδέτερους φιλάθλους ο τρόπος του παιχνιδιού της ξεπερνάει τα όρια της αλητείας, εκείνη ίσως επιμένει να καταδεικνύει την άλλη πλευρά του νομίσματος κάνοντας λόγο για απλό, και καθ’όλα νόμιμο, κυνισμό. Ό,τι είναι νόμιμο άλλωστε δεν είναι και ηθικό, μόνο που ακόμα και αυτή η τραβηγμένη Μακιαβελική προσέγγιση ελάχιστους πείθει όταν επαναλαμβάνεται με την συστράτευση μάλιστα των πιο αθέμιτων μέσων.
Δύο χρόνια νωρίτερα, στον τελικό με την Ατλέτικο, ο Πέπε προσπαθούσε να κερδίσει τις αποβολές των αντιπάλων του πέφτοντας και σφαδάζοντας με την παραμικρή επαφή. Υπάρχει μάλιστα ένα στιγμιότυπο που ακόμα και ο ίδιος ο διαιτητής τον κοιτάει με ένα έκδηλο βλέμμα αποδοκιμασίας και οικτιρμού. Το ίδιο έκανε και ο αρχηγός, αλλά πολύ περισσότερο φυσικός ηγέτης και στυλοβάτης, του ποδοσφαιρικού αυτού τερατουργήματος Σέρχιο Ράμος. Μόνο που μπροστά στα υπόλοιπα «ανδραγαθήματα» του ήταν σχεδόν πταισματικού χαρακτήρα. Κλείδωμα στην ωμοπλάτη του Σαλάχ και λαβή τζούντο με ύπουλη αλλά και σαφή πρόθεση να τον βγάλει εκτός μάχης. Τα κατάφερε. Μουλωχτή αγκωνιά στον τερματοφύλακα Κάριους και βέβαια άπειρες προσπάθειες να αποσπάσει την τιμωρία των αντιπάλων με κωμικούς θεατρινισμούς. Με πόσα άραγε τρόπαια και μετάλλια εξαργυρώνεται η ξεφτίλα;
Στην μακρά ιστορία του ποδοσφαίρου πάντα υπήρχαν ομάδες ή παίχτες που προσπαθούσαν να χαλάσουν το παιχνίδι των αντιπάλων, ελάχιστες φορές ωστόσο υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα και τους άτυπους κανόνες τιμής. Από την σκληροτράχηλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον μέχρι ακόμα και την Ελλάδα του 2004 με την αμιγώς αντιποδοσφαιρική φιλοσοφία. Από το κατενάτσιο που εισήγαγε ο Χερέρα στο ιταλικό ποδόσφαιρο μέχρι τα mind games του μέτρ Μουρίνιο. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, όλα όμως αυτά που το ίδιο το παιχνίδι αποδέχεται ως μέρος του. Το τρίτο σερί Ευρωπαικό της Ρεάλ σηματοδοτεί μια νέα εποχή ηθών. Καλωσορίστε την νέα «Βασίλισσα» της Ευρώπης. Και μαζί τη νέα ποδοσφαιρική αλητεία…