Εκατοντάδες χιλιάδες νέων με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό προς ανεύρεση εργασίας την τελευταία δεκαετία. Οι εκπρόσωποι κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και όλων των κομμάτων την βουλής χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και ζητούν την ψήφο του λαού με την υπόσχεση να φέρουν την ανάπτυξη και τις επενδύσεις ή να μοιράσουν πιο δίκαια τη φτώχεια μας για να την αντέξουμε. Οι συζητήσεις που ανοίγονται στη βουλή και στην τηλεόραση αποπροσανατολίζουν όποιον τις παρακολουθεί. Ως μόνη πιθανή λύση παρουσιάζεται η αλλαγή της κυβέρνησης, αποκρύπτοντας τόσο τις αιτίες του προβλήματος όσο και τις πραγματικές προθέσεις του συστήματος.
Συγκαλύπτονται οι πραγματικές πολιτικές ευθύνες όλων των κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ) που ως κυβερνώντες όλα αυτά τα χρόνια έκαναν ότι μπορούσαν για να εξασφαλίσουν την ανεργία, την επισφάλεια και την απλήρωτη εργασία για τη νεολαία που ζει, σπουδάζει και εργάζεται (; ) σε αυτή τη χώρα. Τα επίσημα στοιχεία κατέγραψαν ποσοστό ανεργίας στους νέους 39,5% το Δεκέμβρη του 2018 και μεγάλο ποσοστό όσον επισήμως καταγράφονται ως εργαζόμενοι υποαπασχολούνται με 4 τετράωρες ή ολιγοήμερες συμβάσεις και αμοιβές της τάξης των 200-300 ευρώ μηνιαίως. Την ίδια στιγμή οι μεγάλες επιχειρήσεις καταγράφουν ανάλογη αύξηση των κερδών τους κάνοντας ξεκάθαρο τι εννοεί το σύστημα όταν μιλάει για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξη της οικονομίας.
Όλα τα μέτρα που πάρθηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με πρόσχημα την μείωση της ανεργίας στους νέους είχαν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Δημιούργησαν μια μεγάλη δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού εξασφαλίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη τόσο για το ντόπιο όσο και το ξένο κεφάλαιο. Σίγουρα όλα αυτά δεν έγιναν κατά λάθος, δεν πρόκειται για ανορθογραφία που πρόκειται τα επόμενα χρόνια να διορθωθεί. Πρόκειται για βασικές επιδιώξεις του συστήματος που επί δεκαετίες, σχεδιάζονται και προωθούνται από τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις. Η κρίση αποτέλεσε τη μεγάλη ευκαιρία για την εφαρμογή αυτών των σχεδίων και την κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων. Οι επενδύσεις αν και όσο έρθουν δεν πρόκειται να καλυτερέψουν το μέλλον της νεολαίας. Το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο με την καθοδήγηση της ΕΕ και του ΔΝΤ έχει εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να επενδύσει ελάχιστα, αφού όλα ξεπουλιούνται όσο όσο, να πληρώσει ακόμα λιγότερα με εργαζόμενους λάστιχο, αναλώσιμους και με πολύ χαμηλές αμοιβές, με στόχο πάντα το μέγιστο κέρδος.
Όσο και αν είναι στριμωγμένη στη γωνία η νεολαία, όσο και αν είναι πολιτικά αφοπλισμένη πάντα υπάρχει ο φόβος για το σύστημα. Και αν αντιδράσει; Αν κάποια στιγμή πει φτάνει ως εδώ; Αν βγει στο δρόμο να διεκδικήσει; Απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο το σύστημα δεν έχει να προβάλει κάποιο όραμα. Εν μέσω κρίσης και έντασης των ανταγωνισμών μέχρι πολεμικών συρράξεων δεν έχει να προβάλλει καμία προοπτική. Προσπαθεί να αδρανοποιήσει τη συνείδηση της νεολαίας με την προβολή της ατομικής στάσης ενάντια σε κάθε συλλογικό και τον φόβο ενάντια στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι καλείται η νεολαία να μισήσει τους γείτονες λαούς και να πολεμήσει αν χρειαστεί; Για ποιους άραγε; Μήπως για τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών (ΗΠΑ-ΕΕ); Να πατήσει επί πτωμάτων για μια θέση εργασίας προκειμένου να ανταποκριθεί στο μύθευμα ότι όποιος δουλεύει σκληρά πετυχαίνει, έτσι η αποτυχία γίνεται προσωπική και άρα όχι επικίνδυνη για αυτούς που δημιούργησαν τους όρους ύπαρξής της. Στόχος η εμπέδωση στη νεολαία ότι μια ζωή χωρίς δικαιώματα είναι μια φυσιολογική κατάσταση. Ότι το όνειρο για μια δίκαιη κοινωνία είναι μια χίμαιρα.
Η νεολαία καλείται να παίξει σε ένα παιχνίδι στημένο και από την αρχή ξεπουλημένο. Καλείται να ψηφίσει πολιτικούς εκπροσώπους με την αυταπάτη ότι θα δουλέψουν για το καλό της. Όμως αυτοί είναι εκεί για να δουλέψουν για τα συμφέροντα του αντίπαλου. Το ερώτημα είναι τί κάνεις μπροστά σε ένα στημένο παιχνίδι; Συνεχίζεις και παίζεις με την ελπίδα να φας τα λιγότερα γκολ; Παρατάς το παιχνίδι και βγαίνεις στον πάγκο, νικημένος χωρίς να προσπαθήσεις; Ή μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος; Μήπως μπορείς να κοιτάξεις γύρω σου, να βρεις τους συμπαίχτες σου και να προσπαθήσετε από κοινού να αλλάξετε τους όρους του παιχνιδιού; Να διεκδικήσετε ένα δίκαιο παιχνίδι; Μια ζωή με δικαιώματα, όπου θα μπορείς να δουλεύει, να δημιουργείς με ανθρώπινους όρους χωρίς φόβο και χωρίς μίσος για τον διπλανό σου. Τελικά η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες που έρχονται γιατί δεν μπορούμε να γεράσουμε χωρίς να προσπαθήσουμε να ζήσουμε.