Παρακάτω παραθέτω ορισμένους προβληματισμούς, και ίσως αυτοί να αναδειχθούν σε τροφή για σκέψη για τους κρατούντες.
Είχα την τιμή για δυο έτη να διατελέσω Αντινομάρχης Υγείας και Πρόνοιας της Ν.Α. Αχαΐας. Κατά την διάρκεια της θητείας μου είχα την «ευτυχία» να διαχειριστώ τον Ιό της γρίπης Η1Ν1. Ιός που χαρακτηρίστηκε και αυτός για τα δεδομένα της εποχής δύσκολος αφού ακόμα δεν είχε αναπτυχθεί εμβόλιο για την αντιμετώπισή του. Και έγραψα ευτυχία εντός εισαγωγικών διότι από αυτή την διαχείριση διδάχθηκα πολλά πράγματα, το οποία είναι βασικά και μας διαφεύγουν, όπως η ατομική ευθύνη αλλά και η κοινωνική συνυπευθυνότητα.
Ακολούθησαν αρκετές συσκέψεις και ημερίδες προκειμένου έγκαιρα να ενημερωθούν οι άμεσα εμπλεκόμενοι αλλά και ο γενικός πληθυσμός. Επιπλέον και κατόπιν εντολής του Υπουργείου Υγείας και του ΚΕΕΛΠΝΟ (τότε) ξεκίνησε εκ μέρους μας ο σχεδιασμός αντιμετώπισης σε προχωρημένο επίπεδο της Επιδημίας με την ανάπτυξη των Κέντρων Εμβολιασμών Γρίπης (ΚΕΓ).
Πριν από τα παραπάνω είχα την πεποίθηση ότι ο περιορισμός της εξάπλωσης της γρίπης δεν αφορά μόνο την Νομαρχία αλλά όλους τους φορείς. Άρα αυτό θα είχε ως βασική υποχρέωση την στενή και άμεση συνεργασία μεταξύ μας, αλλά και την υπεύθυνη στάση όλων μας για την σωστή και χωρίς πανικό ενημέρωση του κοινού. Για τον λόγο αυτό εισηγήθηκα στον Νομάρχη κ. Κατσικόπουλο δυο μέτρα που αμέσως έγιναν αποδεκτά.
Πρώτον, την Σύσταση της Επιτροπής Παρακολούθησης του Επιδημιολογικού φαινομένου. Σε αυτή είχε γίνει η πρόβλεψη να συμμετέχουν όλοι οι φορείς τοπικής Αυτοδιοίκησης, φορείς Δημόσιας Υγείας όλων των Βαθμίδων (συμπεριλαμβανομένων και εθελοντικών φορέων), τα απαραίτητα Σώματα ασφαλείας αλλά και η υπηρεσία της Πολιτικής Προστασίας η οποία είναι υπεύθυνη για την ορθή τήρηση και λειτουργία των Κρατικών Σχεδίων αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, όπως είθισται να συμβαίνει σε όλα τα ευνομούμενα κράτη. Έτσι για όλους ορίσθηκαν ο επικεφαλής με τον αναπληρωτή του αλλά και τα σημεία επαφών με υπόλογους επικοινωνίας (contact points and persons). Παράλληλα ήμασταν έτοιμοι, όταν αυτό θα εισηγούταν από την Επιτροπή, να στηθεί και ο επιχειρησιακός θάλαμος διαχείρισης κρίσης.
Και δεύτερον, τους τρόπους της σωστής ενημέρωσης του κοινού.
Αυτά καταχωρήθηκαν στο Σχέδιο Δράσης (φάση 1 και φάση 2) που συνέταξε το προσωπικό της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της Ν.Α. Αχαΐας, το οποίο είχε επωμισθεί με την παρακολούθηση του Αερολιμένα Αράξου αλλά και του Λιμένα της Πάτρας με την στελέχωση του Υγειονομικού Σταθμού του Λιμένα, έτσι ώστε να γίνεται το απαραίτητο screening στους επιβάτες που αποβιβαζόντουσαν προς την πόλη μας. Παράλληλα ήμασταν σε άμεση επικοινωνία με τις τοπικές υγειονομικές αρχές, για να συνδράμουμε όποτε αυτό κρινόταν απαραίτητο, προς αποφυγή της διασποράς πανικού προς το κοινό, αλλά και του κατακερματισμού των ελάχιστων δυνάμεων σε προσωπικό από την διαχείριση της κρίσης.
Τα αναφέρω αυτά γιατί κάθε φορά που θα χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε κάτι σαν κρίση θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με ένα ασφαλή μπούσουλα, χωρίς να παραβιάζουμε την απλή λογική και τα Διεθνή πρότυπα. Οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους υπάλληλους που διαχειρίζονται την κρίση, ακόμα και όταν κάνουν λάθος επιλογές, αφού και αυτό μπορεί να συμβεί σε ένα φορέα-οργανισμό που εργάζεται αδιάκοπα και εντατικά. Ας μην αδικούμε τους ανθρώπους μας και ας τους διευκολύνουμε παρέχοντάς τους την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν, αφού πρώτα τους δώσουμε με σαφήνεια να κατανοήσουν, τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν ακριβώς και με ποιο τρόπο. Κατά την ταπεινή άποψή μου σε αυτές τις περιπτώσεις η καλή επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η έλλειψη κακόβουλης κριτικής, η συνεργασία άνευ όρων, και η εμπέδωση της κοινής προσπάθειας είναι τα κλειδιά για το να ανταπεξέλθουμε σε μια κρίση, όποια μορφή και εάν έχει αυτή.
Επίσης η Πολιτεία χωρίς αιφνιδιασμούς, με την υπευθυνότητα που θα πρέπει να την διακρίνει, έχει την κοινωνική αλλά και την οικονομική ευθύνη να λάβει τα σωστά μέτρα ανακούφισης για τις περιοχές που έχουν αποτελέσει το επίκεντρο των φαινομένων.
Τελειώνοντας, θέλω να επισημάνω ότι δεν χρειάζεται πανικός. Χρειάζεται σωστή πρόληψη, σωστή προφύλαξη, κοινωνική συνυπευθυνότητα και όχι ανθρωποφαγία. Ο καθένας από εμάς έχει ατομική ευθύνη. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.