Ο Α. Τσίπρας μετέβαλε τη θέση του: από εκείνη της νύχτας των εκλογών ″θα θέσω τον εαυτό μου στην κρίση της βάσης του κόμματος″ στην ″οριστική και αδιαπραγματευτη απόφαση″ της παραίτησης του.
Η παραίτησή του δρομολογεί εξελίξεις...
Ας είμαστε συνοπτικοί και -κατά το δυνατόν-χρήσιμοι.
Ο Α. Τσίπρας δεν μπόρεσε να μετασχηματίσει το ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπόρεσε να καταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ πραγματικό, με διάρκεια πρωταγωνιστή, μια αξιόπιστη δύναμη εξουσίας. Δεν μπόρεσε γιατί αυτός ο ίδιος ο Α.Τσίπρας ήταν φορέας, όμηρος, γιατί ο ίδιος διακατέχονταν από τις κλειστές-οριακές αντιλήψεις μιας ″ριζοσπαστικής αριστεράς″, από τα αρνητικά, συχνά ανεδαφικά ή/και τοξικά ιδεοληπτικά στερεότυπα.
Όλες του οι διακηρύξεις -όταν γίνονταν- για την κεντροαριστερά (και τη δημοκρατική παράταξη) ήταν χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς αποτύπωμα, χωρίς σχέδιο και αποτελέσματα, υποκριτικές, με ιδιοτέλεια.
Στην ουσία του ο Τσίπρας, ενώ πέτυχε να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο κυβερνητικό 36,5% (2015) ήταν πάντα στην ιδεολογική και πολιτική του συγκρότηση, ένα ηγετικό στέλεχος (μάλλον το πιο αξιόπιστο) του ″κομματικού σωλήνα του ΣΥΡΙΖΑ″.
Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δεν μπόρεσε ακόμα και στον χθεσινό τελευταίο λόγο στο Ζάππειο να πει κάτι αυτοκριτικά για τα λάθη του, για τους εγκλωβισμούς, τις παθογένειες και να δώσει μια ουσιαστική-πραγματική πολιτική πρόταση για την υπέρβασή τους. Δεν μπόρεσε γιατί στην πραγματικότητα ΔΕΝ είχε κάτι ουσιώδες και διαφορετικό να πει, γιατί η ″μεγάλη κεντροαριστερά″ δεν βρέθηκε ποτέ στον πυρήνα της σκέψης και των σχεδιασμών του.
Έχω ξαναγράψει ότι: ο ″μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ″ του 30+% δεν είχε πραγματική σχέση, δεν είχε οργανική (κοινωνική-πολιτική-ιδεολογική) σχέση με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Στην πραγματικότητα ουδέποτε με ειλικρίνεια, με συνειδητό τρόπο (δηλαδή, με τον μετασχηματισμό του) δεν θέλησε να αποκτήσει σχέση μ΄ αυτή την κοινωνική πλειοψηφία (που οι ακραίες καταστάσεις κρίσης 2010 -2014 και τα λάθη της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ την μετακίνησαν προς το ΣΥΡΙΖΑ).
Καλή η ″κεντροαριστερά″ αλλά σαν εκλογικό ποσοστό (όχι σαν ταυτότητα, σαν πατριωτική-πλειοψηφική-μεταρρυθμιστική δημοκρατική παράταξη): αυτή ήταν η αντίληψη του Α. Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στο 17,84% κανένα από τα λεγόμενα ΠΑΣΟΚογενή στελέχη που στεγάστηκαν με ιδιοτέλεια στο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχθηκε. Οι μετακινήσεις της κοινωνικής-εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ ( -14% από το 2019 και - 19% από το 2015!!) αποκαθήλωσαν από τα βουλευτικά έδρανα όλους αυτούς, τους λεγόμενους ΠΑΣΟΚογενείς (σαν να έχει συμβεί ένα είδος ″ιστορικής νέμεσης″).
Με τον τρόπο αυτό, κατά τις εσωκομματικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος τους θα είναι πλέον ασήμαντος και δεν είναι τυχαίο ότι ουδείς απ΄αυτούς καταγράφεται ως πιθανός υποψήφιος στην ″κούρσα διαδοχής΄΄.
Ο/η διάδοχός του Α.Τσίπρα -από το σημερινό ηγετικό δυναμικό τ0υ ΣΥΡΙΖΑ- (με πιθανότερη διάδοχο την Έφη Αχτσιόγλου) δεν έχει να προσφέρει κάτι σημαντικότερο, κάτι περισσότερο και διαφορετικό από τον Α.Τσίπρα.
Η καθοδική του πορεία, η πτωτική του μοίρα (λόγω δομικών του στοιχείων) θα συνεχισθεί. Μπορεί να μην επιστρέψει όπως πολλοί αναφέρουν στα παλαιότερα ποσοστά του (4-5%), αλλά όπως έχω ξαναπεί, η περιοχή του 8% μπορεί λόγω και του κυβερνητικού παρελθόντος του να είναι η νέα εκλογική του περιοχή.
Τούτο, όμως, δεν θα συμβεί από μόνο του. Θα είναι αποτέλεσμα ανακατατάξεων στον ευρύ χώρο της κεντροαριστεράς & δημοκρατικής αριστεράς και στη δημόσια ζωή της Χώρας.
Τα πράγματα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ έχει και πάλι μια μεγάλη πολύ σημαντική ευκαιρία. Μια στιγμή που μπορεί αν σωστά αξιολογηθεί και σωστά -πολιτικά και στρατηγικά- αξιοποιηθεί να αποτελέσει το δικό του momentum.
Σημειώνω ότι υπήρξαν την προηγούμενη περίοδο δύο τέτοιες στιγμές/φάσεις: η πρώτη με τις υποκλοπές και την παράνομη-αντιδημοκρατική παρακολούθηση του Ν. Ανδρουλάκη και η δεύτερη των διπλών τελευταίων εκλογών (εκλογές που οριακά -παρά τη θεματική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ- αξιοποιήθηκαν φέροντας μια ελπίδα...).
Η τρίτη είναι η παρούσα και στην χρονική της εξέλιξη έχει δύο σταθμούς: τον πρώτο, τις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές. και, τον καθοριστικό, δεύτερο, τις ευρωεκλογές του Μαίου 2024. (Δημοτικές εκλογές και Ευρωεκλογές για τις οποίες θα ασχοληθούμε, γράφοντας διεξοδικότερα...)
Ας υποσημειώσουμε, εδώ, και τη σημασία των εμφανίσεων στη Βουλή, ιδιαίτερα στις πρώτες κρίσιμες συνεδριάσεις της (αναμετρήσεις αρχηγών, προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ΣΥΡΙΖΑ σε μεταβατική φάση κλπ).
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να σκεφθεί, να σχεδιάσει, και να δράσει, κινητοποιώντας παραγωγικά κάθε του δύναμη (″παλαιά″ και ″νέα″) ως Εναλλακτικός Προοδευτικός Πόλος στα πλαίσια μια άλλης, εναλλακτικής -απέναντι στην συντηρητική- στρατηγικής εξουσίας, ενός εναλλακτικού Σχεδίου, εκφράζοντας και εκπροσωπώντας την ευρεία κεντροαριστερά που αποτελεί τον πολιτικό χώρο της ελληνικής κοινωνικής, δημιουργικής πλειοψηφίας.