Όπως είναι γνωστό, ζούμε σε μία εποχή κατά την οποία οι απαιτήσεις της καθημερινότητας έχουν πολλαπλασιαστεί, με αποτέλεσμα την αύξηση των επιπέδων στρες και άγχους που βιώνει ο μέσος άνθρωπος.
Σε αυτή την αυξημένη πίεση έρχονται και προστίθενται οι επιταγές της κοινωνίας όσον αφορά το πώς πρέπει να παρουσιαζόμαστε προς τα έξω, κάτι στο οποίο σίγουρα συμβάλλουν τα κοινωνικά δίκτυα. Πληττόμαστε από συνεχείς (φιλτραρισμένες) εικόνες ανθρώπων που μοιάζουν να είναι είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο στην τρίχα, που-φαινομενικά τουλάχιστον-βγαίνουν κάθε βράδυ έξω χωρίς να βιώνουν κούραση, που περνούν τις Κυριακές τους φτιάχνοντας γκουρμέ γεύματα, διαβάζοντας ποίηση και κάνοντας πεζοπορίες στα βουνά.
Οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη προβολής μιας πολύ συγκεκριμένης εικόνας επιτυχίας, κουλτούρας, τέλειας εξωτερικής εμφάνισης και συνεχούς γενικότερης ευημερίας προς τα έξω, η οποία, συχνά, πολύ λίγο σχετίζεται με αυτό που πραγματικά κάνουν, νιώθουν και είναι. Έχει γινει σχεδόν ταμπού το να ομολογούμε ότι κάποιες φορές νιώθουμε άσχημα, βαριόμαστε, δεν κάνουμε κάτι παραγωγικό, δεν είμαστε στις ομορφιές μας. Με λίγα λόγια, εκτός από την επαγγελματική πίεση η οποία είναι, λίγο-πολύ, αναπόφευκτη, πλέον υπάρχει «αστυνόμευση» όσον αφορά το πώς θα περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας, καθώς και πίεση να μην εκφράζουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και θέλω.
Ως αποτέλεσμα της τάσης αυτής, πολλοί άνθρωποι οδηγούνται σε καταπίεση της προσωπικότητάς τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε και οι ίδιοι να αδυνατούν να αναγνωρίσουν πια ακριβώς τι θα ήθελαν να κάνουν με το χρόνο τους και τι θα τους έκανε πραγματικα ευτυχείς, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει, δυνητικά, σε συναισθήματα δυσφορίας, πίεσης και εγκλωβισμού. Σημειώνω ότι το αίσθημα εγκλωβισμού αποτελεί, μεταξυ άλλων, υπόβαθρο που ευνοεί την εμφάνιση κρίσεων πανικού. Σε κάθε περίπτωση, η άρνηση των πραγματικών συναισθημάτων και αναγκών μας, η άρνηση με λίγα λόγια του πραγματικού εαυτού μας, σίγουρα δεν οδηγεί στην ευτυχία.
Μία λύση σε αυτό θα ήταν, πολύ απλά, να αφεθούμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι να νιώθουμε όπως νιώθουμε-ακόμα και αν τα συναισθήματά μας δεν είναι πάντα θετικά· ελεύθεροι να είμαστε αυτό που είμαστε-ακόμα κι αν αυτό δε «δένει» απόλυτα με αυτό που η κοινωνία θεωρεί ιδανικό. Εάν είναι κοινωνικά περισσότερο αποδεκτό, π.χ., το να πηγαίνουμε θέατρο, αλλά εμείς προτιμούμε μακράν τις κωμωδίες στο σινεμά, ποιόν ακριβως ωφελούμε με το να καταπιέζουμε αυτή μας την προτίμηση; Εάν μια μέρα νιώθουμε χάλια, γιατί να υποφέρουμε σιωπηλά και να μη ζητήσουμε βοήθεια από το φίλο ή το σύντροφό μας; Είναι αρκετά απίθανο τα πράγματα να πηγαίνουν συνεχώς τέλεια, επομένως το να προσπαθούμε να προσποιηθούμε την τελειότητα, δε μπορεί παρά να έχει αρνητικό αντίκτυπο πανω μας μακροπρόθεσμα.
Η ζωή είναι μικρή, επομένως το να απαρνιόμαστε τις μικρές χαρές της - οι οποίες διαφέρουν για τον καθένα από εμάς - είναι, αν μη τι άλλο, κρίμα. Ενας καλός αρχικός γνώμονας για να εξερευνήσουμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε και τι θα μας έκανε ευτυχείς, είναι να σκεφτούμε τι κάναμε και τι μας ευχαριστούσε ως παιδιά, και να πορευτούμε με λίγο πιο παιδική ανεμελιά. Ας πούμε όχι στην τελειότητα και ναι στους αληθινούς ανθρώπους, με όλες τις υπέροχες ατέλειές τους!