Η ασθένεια, ο τραυματισμός ή κάθε αίτιο που επιφέρει ολική ή μερική βλάβη στον ανθρώπινο οργανισμό πριν την γέννησή του, εισάγει με αργό ή ταχύ ρυθμό την ειδική ανάγκη στο υπόλοιπο του βίου του. Είναι πιθανό η σκληρή πραγματικότητα να χτυπήσει κάποια στιγμή την πόρτα κάθε σπιτιού. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία κατάσταση που αλλάζει θεμελιωδώς την καθημερινότητά του. Σε αυτή την νέα δύσκολη πορεία, το Κράτος δεν εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνθήκες παροχής ίσων ευκαιριών, για την επίτευξη της ίσης μεταχείρισης.
Στην δεκαετία του ’80 έγινε προσπάθεια μερικής άρσης του αποκλεισμού που βίωναν οι Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες. Κυριότερο μέτρο άμεσης εφαρμογής ήταν αυτό της επιδοματικής πολιτικής, το οποίο θεσπίστηκε για να πληρώσει το κενό που άφηνε η έλλειψη δράσεων, στρατηγικών και λοιπών πολιτικών, υπέρ τον Ανθρώπων με Ειδικές Ανάγκες. Παράλληλα, σε θεσμικό επίπεδο άρχισε να ισχυροποιείται η αντίληψη ότι η Πολιτεία οφείλει να παρέχει κατάλληλες συνθήκες καθημερινής διαβίωσης, εκπαίδευσης, εργασίας ώστε η ένταξη του Ανθρώπου με Ειδικές Ανάγκες να είναι ισότιμη. Κατ’ εφαρμογή αυτής της στρατηγικής νομοθετήθηκαν πρόνοιες για ειδικό τρόπο προσλήψεων, για διάφορες ατέλειες και φορολογικές ελαφρύνσεις, για προσβασιμότητα φυσικών και ψηφιακών υποδομών και άλλες.
Στην αμέσως επόμενη φάση, και σε υλοποίηση του Νομοθετημένου πλέον πλαισίου, θα έπρεπε να αρχίσει η θεμελίωση της ισότιμης ένταξης του Ανθρώπου με Ειδικές Ανάγκες στην κοινωνία ως ενεργού μέλους της, με την κατάλληλη και ανάλογη για τον καθένα εκπαίδευση και την εργασιακή ένταξη για όσους ήταν δυνατή, τα οποία, σε συνδυασμό με την εφαρμογή παράλληλων πολιτικών, θα τον απαγκίστρωναν σταδιακά από το επίδομα. Θα επανέλθω στο ζήτημα αυτό και στις πιθανές αιτίες για τις οποίες η φάση αυτή δεν ξεκίνησε ουσιαστικά ποτέ. Για την ώρα όμως ας σταθούμε στο ζήτημα της σταδιακής και μεθοδικής υπαναχώρησης σε δικαιώματα και παροχές.
Πριν απ′ όλα, θέλω να ξεκαθαρίσω την σταθερή μου θέση ως προς την έκφραση που διαρκώς χρησιμοποιώ, «Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες». Αναφέρομαι σε Ανθρώπους διότι κατά την γνώμη μου, η λέξη Άτομα ομαδοποιεί, ομογενοποιεί Ανθρώπους με ιδιαίτερα προσωπικά χαρακτηριστικά, με την δική τους ο καθένας προσωπικότητα, στοιβάζοντάς τους ανώνυμα, απρόσωπα σε ένα σωρό αδιαφοροποίητων όντων. Επίσης, χρησιμοποιώ τον όρο «με Ειδικές Ανάγκες» που είχε εξ’ αρχής επιλεγεί ώστε να συμπεριλαμβάνει το σύνολο των ανθρώπων που εντάσσονταν σ’ αυτή. Θεωρώ πως πέρα από τον αριθμητικό περιορισμό της πολυπληθούς ομάδας μας δεν υπάρχει άλλος λόγος για την πιεστική προσπάθεια επικράτησης του όρου αναπηρία. Άλλωστε, αναζητώντας αντίστοιχους όρους που χρησιμοποιούν σε άλλες, κυρίως αγγλοσαξωνικές χώρες, δεν βρήκα σε καμιά να χρησιμοποιείται αποκλειστικά ο όρος «Άτομο με αναπηρία». Σε επίσημα κείμενα συνάντησα την έκφραση disabled people μεταφράζεται επ′ ακριβώς Άνθρωποι ή Άτομα με Ανικανότητα. Επίσης το handicap μεταφράζεται επ’ ακριβώς ως μειονέκτημα ενώ το people with special needs ως Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες. Μάλιστα στα περισσότερα επίσημα κείμενα του ελληνικού κράτους εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ο όρος «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες».
Από εδώ άρχισε να ξετυλίγεται η κλωστή από το κουβάρι που έπλεξε το δίχτυ και μας πνίγει αργά και βασανιστικά. Ξεκίνησε η μεθοδική προσπάθεια της αριθμητικής αποδυνάμωσης της ισχυρής πολυπληθούς ομάδας μας με κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμη και με την αλλαγή της ονομασίας. Παράλληλα, ενεργοποιήθηκε ο ιστορικά αποδεδειγμένα επιτυχημένος μηχανισμός του ”διαίρει και βασίλευε”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μεθοδευμένη προσπάθεια αμαύρωσης όλων των Ανθρώπων με ’Ειδικές Ανάγκες ως απατεώνων που κοροϊδεύουν και εξαπατούν την κοινωνία και την πολιτεία, κλέβοντας” επιδόματα που δεν θα έπρεπε να λαμβάνουν. Συλλήβδην μας απέδωσαν τον προσβλητικό χαρακτηρισμό «ανάπηροι – μαϊμού». Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, αντί να εγκαλέσουμε την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και να αναζητήσει τους υπαιτίους στο εσωτερικό της, επιτρέψαμε να εξελιχθεί η στοχοποίησή μας.
Αυτή προκάλεσε τον κλονισμό της θετικής στάσης που διαχρονικά επεδείκνυε η κοινωνία για εμάς, με αποτέλεσμα να χάσουμε το κοινωνικό έρεισμα. Η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού είχε ως συνέπεια την σιωπηρή αποδοχή της περαιτέρω συμπίεσης των δικαιωμάτων και των παροχών μας. Αξίζει να σημειωθεί πως τα δικαιώματα και οι παροχές αυτές έχουν θεσπιστεί για να υποστηρίξουν ως ένα βαθμό την σκληρή πραγματικότητα της ειδικής μας ανάγκης και το αυξημένο κόστος ζωής που μας προκαλεί, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν την προσπάθεια του Κράτους να ισοσκελίσει μερικώς τις αδυναμίες και τις ελλείψεις που παρουσιάζει ως προς την ουσιαστική και καθοριστική επίλυση των προβλημάτων που διαχρονικά αντιμετωπίζουμε.
Οι μεθοδικές και στοχευμένες κινήσεις που προανέφερα, άναψαν επίσης το πράσινο φως για τον δήθεν εξορθολογισμό, με την έναρξη εφαρμογής του κώδικα βαθμονόμησης της αναπηρίας, τον οποίο υλοποίησε η ιαματική ”κολυμβήθρα του Σιλωάμ”, το Κέντρο Πιστοποίησης της Αναπηρίας. Εν μέσω εορτών, από την 1η Ιανουαρίου 2018 ισχύει πλέον ο Αναθεωρημένος Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας, σύμφωνα με τον οποίο αναμένεται η κλήση μας προς επανεξέταση ώστε να δρομολογηθούν περικοπές ή διακοπή επιδομάτων όπως ορίζουν τα προαπαιτούμενα του επικαιροποιημένου μνημονίου αρ. 75, 105, 106, 107.
- 75. Κοινωνική προστασία: Μεταρρύθμιση αναπηρικών επιδομάτων - νέα νομοθεσία για τον καθορισμό των προϋποθέσεων απόδοσης των αναπηρικών επιδομάτων.
- 105. Κοινωνική ασφάλιση: Εναρμόνιση των κανόνων για τα επιδόματα αναπηρίας και κοινωνικής μέριμνας σύμφωνα και με τη μεταρρύθμιση των παροχών αναπηρίας έως τον Ιούνιο του 2018.
- 106. Κοινωνική ασφάλιση: Τον Μάιο του 2018 θα αναθεωρηθούν οι κανόνες παροχών αναπηρίας και κοινωνικής πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένου του νόμου 4387/2016.
- 107. Κοινωνική ασφάλιση: Αναθεώρηση των παροχών αναπηρίας, με το νέο πλαίσιο να εφαρμόζεται μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2018.
- Στο ίδιο πλαίσιο αναμένεται η ταυτόχρονη αξιολόγηση των ικανοτήτων απασχόλησης μας ως μνημονιακή υποχρέωση, προαπαιτούμενο αριθμός 97. Συγκεκριμένα: «Δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας: Μεταρρύθμιση των παροχών αναπηρίας. Το πιλοτικό πρόγραμμα του συστήματος αξιολόγησης της λειτουργικής αναπηρίας θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2018».
Το συγκεκριμένο σημείο ήταν υποτίθεται «αδιαπραγμάτευτο» (μαζί με άλλα που έχουν βάναυσα καταπατηθεί) για την ηγεσία του αναπηρικού κινήματος, της οποίας καμιά αντίδραση δεν έχουμε δει. Δεν αντιλαμβάνεται την δραματική εξέλιξη; Ή μήπως σιωπηρά συμφωνεί με το επερχόμενο μοντέλο και την εκ του θαύματος μείωση των ποσοστών αναπηρίας;
Στο άρθρο με τίτλο ″Ενημερωτικό σημείωμα” είχαμε καταθέσει την σκέψη μας για τον νέο φορέα που θα αναλάβει την κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη, τον ΟΓΑ, ο οποίος στην καινούρια μορφή του δεν θα είχε την δέσμευση που η αρχή της προστασίας του Ανθρώπου επέβαλλε στην υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας εδώ και πολλές δεκαετίες.
Το άρθρο 215 του πολυνομοσχεδίου εισάγει την έννοια της λειτουργικότητας, την οποία θα αναλάβει να ελέγχει ο ΟΓΑ σε άριστη συνεργασία με την ”Κολυμβήθρα του Σιλωάμ” τα ΚΕ.Π.Α. σε όλη την Ελλάδα. Θ′ αποφασίζουν δηλαδή για την ικανότητα ανάληψης δραστηριοτήτων του Ανθρώπου με Ειδικές Ανάγκες. Ξεκινά από τον Νομό Αττικής, σύντομα σε όλη την Ελλάδα, αρχίζει πιλοτικά για ένα εξάμηνο, δήθεν μόνο για όσους αιτηθούν για πρώτη φορά κάποια προνοιακή παροχή, σύντομα θα επιβληθεί για όλους.
Η ΕΣΑΜΕΑ διαμαρτυρήθηκε με έντονο τρόπο μόλις χθες. Δεν μας έχει καλέσει να βγούμε στους δρόμους εδώ και μήνες ή χρόνια.
Η Ανθρωποπαγίδα
Για την περαιτέρω μείωση του αριθμού των Ανθρώπων με Ειδικές Ανάγκες στο βωμό των δημοσιονομικών περικοπών, και όχι βέβαια γιατί εκ θαύματος γιατρευόμαστε, μια αριστοτεχνικά στημένη παγίδα ανέμενε ένα μεγάλο μέρος Ανθρώπων με Ειδικές Ανάγκες. Τους συνανθρώπους μας που υπέφεραν και υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις, με φυσική συνέπεια την σταδιακή αφαίρεση από αυτούς δικαιωμάτων και παροχών. Αρκετά χρόνια πριν τους πρότειναν να απεμπολήσουν τον όρο Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες, να αποτινάξουν την «ρετσινιά» που ο χαρακτηρισμός αυτός κουβαλά, και να αποδεχτούν να ονομάζονται ”χρονίως πάσχοντες”, όρος εύηχος, καθόλου στιγματιστικός, ο οποίος χρησιμοποιείται από τότε και μετά. Θεωρώ πως εκείνη την στιγμή τους δόθηκαν και οι διαβεβαιώσεις πως δεν θα αλλάξει τίποτα ως προς τις παροχές και τα δικαιώματα τους. Ότι το πιστοποιητικό αναπηρίας τους αν και θα φέρει την σημείωση «χρόνια πάθηση» θα έχει την ίδια ακριβώς αξία με τα υπόλοιπα που φέρουν την σημείωση «εφ’ όρου ζωής». Η αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετική και όπως αποδεικνύεται εξυπηρετούσε άλλο στόχο. Αυτόν της απώλειας κάθε δικαιώματος και παροχής που η αναμφισβήτητη ειδική τους ανάγκη τους εξασφάλιζε. Πλέον δεν ονομάζονταν Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες ή έστω Άτομα με Αναπηρία, παρά χρόνιοι πάσχοντες. Στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου, εδώ και χρόνια, το πιστοποιητικό τους αν και αναγράφει ποσοστό αναπηρίας ως συμπέρασμα φέρει τον όρο «χρόνια πάθηση». Με το πρόσχημα ότι το πιστοποιητικό αναπηρίας τους δεν ΄φέρει σαφή σημείωση περί της διάρκειας ισχύος του «εφ’ όρου ζωής» άρχισαν σταδιακά να παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα δεν μπορούσαν να τύχουν των εκπτώσεων στην φορολογία εισοδήματος, τις οποίες λάμβαναν τα προηγούμενα έτη. Λες και ο όρος χρόνιοι πάσχοντες σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί, ότι δηλαδή έχουν μια ειδική ανάγκη εφ′ όρου ζωής.
Πρόσφατα μια δυσμενής εξέλιξη τους «έστησε στον τοίχο», στερώντας τους την επιπλέον μοριοδότηση που πάντα λάμβαναν λόγω αναπηρίας στις προκηρύξεις θέσεων εργασίας, ανατρέποντας το θεμελιώδες Συνταγματικό τους δικαίωμα στην εργασία. Συγκεκριμένα το 2017, η προκήρυξη του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για την κάλυψη θέσεων αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών αυθαίρετα, και σε αντίθεση με την Συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης και την απαγόρευση κάθε μορφής διάκρισης καθώς και με μία καθιερωμένη πρακτική ετών, έπαψε να κάνει αποδεκτό ως τεκμήριο για την επιπλέον, λόγω αναπηρίας, μοριοδότηση των χρονίως πασχόντων, το πιστοποιητικό αναπηρίας τους, που φέρει ως κύριο συμπερασματικό χαρακτηρισμό τον όρο χρόνια πάθηση. Επισημαίνω πως πολλοί από αυτούς εργάζονταν κάθε χρόνο ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, ενισχύοντας με επιπλέον λόγω της αναπηρίας τους μόρια την θέση τους, στην κατάταξη του σχετικού πίνακα προσλαμβανομένων, δυνάμει του ίδιου πιστοποιητικού αναπηρίας που ξαφνικά έπαψε να γίνεται δεκτό.
Το Κράτος στην συγκεκριμένη περίπτωση συμπεριφέρεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά στους χρόνιους πάσχοντες αγνοώντας τις δικές του αποφάσεις. Απαξιώνει το εν λόγω πιστοποιητικό αναπηρίας για τους χρόνιους πάσχοντες, υποψηφίους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, την ίδια στιγμή που ορθά το αποδέχεται ως ισχυρό για συναδέλφους τους που έχουν διοριστεί στο παρελθόν ως μόνιμοι εκπαιδευτικοί ή σε άλλες μόνιμες θέσεις, δυνάμει του ίδιου ακριβώς πιστοποιητικού αναπηρίας που ομοίως φέρει ως κύριο συμπερασματικό χαρακτηρισμό τον όρο χρόνια πάθηση. Η απαξίωση του όμως αυτή για τους υποψηφίους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς μήπως θα έχει συνέπειες και για τους μονίμους; Πως σκέπτεται να ενεργήσει στην περίπτωση αυτή το Υπουργείο Παιδείας;
Εντωμεταξύ, αρκετοί αναπληρωτές και ωρομίσθιοι που βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε αυτό το πρόβλημα ήρθαν σε επαφή μαζί μου για να μπορέσω να τους βοηθήσω, να ανατρέψουν την κατάσταση, να βρουν διέξοδο από την χείριστη θέση που εσκεμμένα τους είχαν οδηγήσει. Αναζήτησα την κάθε πιθανή λύση που μπορούσα να εξετάσω με την βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών μου, με τους οποίους καταλήξαμε στην σύνταξη μιας ισχυρά τεκμηριωμένης επιστολής προς τον Υπουργό Παιδείας την οποία συνυπέγραψαν όλοι. Ας γίνει κτήμα όλων σας.
Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής προς το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, η οποία πρωτοκολλήθηκε στο κεντρικό πρωτόκολλο του ΥΠ.Π.Ε.Θ. με τα εξής στοιχεία:
Γραφείο: ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ: Αρ. Πρωτοκόλλου: 229257
Ημ/νια Πρωτοκόλλου: 29/12/2017
Θέμα: Επιστολή: Αποκλεισμός ανθρώπων με εν ισχύ πιστοποιητικό αναπηρίας από προκηρύξεις πλήρωσης θέσεων εκπαιδευτικών
Προς: Υπουργό Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κωνσταντίνο Γαβρόγλου
Κοιν: Διευθύντρια Γενικής Διεύθυνσης Προσωπικού κα Ευδοκία Καρδαμίτση
Προϊστάμενο Διεύθυνσης Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης κ. Παναγιώτη Κασσιανό
Νομικό κ. Παναγιώτη Αλεξανδράκη
Αθήνα, 28 Δεκεμβρίου 2017
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Θέμα: Αποκλεισμός ανθρώπων με εν ισχύ πιστοποιητικό αναπηρίας από προκηρύξεις πλήρωσης θέσεων εκπαιδευτικών
Κύριε Υπουργέ,
Είμαστε Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες, με εν ισχύ πιστοποιητικό αναπηρίας, οι οποίοι εργαζόμασταν έως το σχολικό έτος 2016-2017 ως εκπαιδευτικοί αναπληρωτές στην πρωτοβάθμια ή την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις θέσεις που αντιστοιχούσαν στα προσόντα μας κατά τον σχετικό πίνακα. Στα μόρια που συγκεντρώναμε συνυπολογίζονταν, νόμιμα, επιπλέον ορισμένα μόρια λόγω αναπηρίας ή μας δινόταν η δυνατότητα προτίμησης του τόπου άσκησης του λειτουργήματός μας.
Με βάση τα οριζόμενα στην προκήρυξη 63486/Ε2/12-04-17/ΥΠ.Π.Ε.Θ., υποβάλλαμε ορθά και εμπρόθεσμα την αίτησή μας, καταθέσαμε στην αρμόδια υπηρεσία τα πιστοποιητικά που η προκήρυξη απαιτούσε, όμως δυνάμει μιας αυθαιρέτως λαμβανόμενης απόφασης η οποία στερείτο τεκμηρίωσης, υπήρχε η σημείωση πως τα συγκεκριμένα πιστοποιητικά αναπηρίας δεν θα γίνουν δεκτά και δεν θα ληφθούν υπόψη στην επιπλέον λόγω αναπηρίας μοριοδότησή μας, γεγονός που αποτελεί σαφή μορφή διάκρισης.
Το γεγονός πως το πιστοποιητικό αναπηρίας μας περιέχει σαφή καταγραφή του ποσοστού αναπηρίας μας ως 67%, πιστοποιεί πως η αναπηρία μας είναι υπαρκτή και ως φυσική συνέπεια μόνιμη. Σημειώνουμε πως το πιστοποιητικό αναπηρίας που κατέθεσε καθένας από εμάς, δεν έχει κανένα στοιχείο που να του προσδίδει ορισμένη ημερομηνία λήξης και ως εκ τούτου επιβεβαιώνεται η ισχύς του, εφ’ όρου ζωής του κατόχου.
Να σημειωθεί πως σύμφωνα με την Υ.Α. 63498/Ε2 με τίτλο «Πρόσκληση υποψήφιων αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (Ε.Α.Ε.), Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για ένταξη στους πίνακες αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών Ε.Α.Ε., σχολικού έτους 2017-2018» (Φ.Ε.Κ. 1313 τ. 8713-4-2017), η οποία εκδόθηκε, μεταξύ άλλων, κατ′ εφαρμογή του άρθρου 22 1 και 2 του Ν. 3699/2008 (Φ.Ε.Κ. 199 τ. Α72008) που ορίζουν ότι ποσοστό 20% των προκηρυσσόμενων θέσεων θα καλύπτεται από εκπαιδευτικούς με αναπηρία, το μοναδικό καθοριστικό κριτήριο για την επιλογή τους, αποτελεί η επιβεβαιωμένη από το σχετικό πιστοποιητικό τους αναπηρία να ανέρχεται σε ποσοστό αναπηρίας 67%. Όπως γνωρίζετε τα πιστοποιητικά αναπηρίας που νόμιμα κατέχουμε διευκρινίζουν απόλυτα το ποσοστό αναπηρίας μας, άρα και σε αυτήν την περίπτωση πληρούμε το μόνο κριτήριο που η προκήρυξη απαιτούσε. Σας επισημαίνουμε επίσης πως τα εν ισχύ πιστοποιητικά αναπηρίας μας έχουν εκδοθεί πριν την 01-09-2011, οπότε και εφαρμοζόταν πολλαπλό καθεστώς πιστοποίησης της αναπηρίας κατά το οποίο προβλεπόταν η παραπομπή των ενδιαφερόμενων είτε στις υγειονομικές επιτροπές του Υπαλληλικού Κώδικα που λειτουργούσαν στις νομαρχίες, είτε στις υγειονομικές επιτροπές των ασφαλιστικών ταμείων (με κυριότερες αυτές του Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ.), ανάλογα με το εκάστοτε αίτημα που είχε ως προϋπόθεση την αναπηρία. Συνέπεια της πρακτικής αυτής ήταν να προσαρμόζεται η διατύπωση της κάθε γνωμάτευσης ανάλογα με τη διατύπωση της εκάστοτε εφαρμοστέας για την αιτούμενη παροχή διάταξης. Για παράδειγμα, στις γνωματεύσεις των υγειονομικών επιτροπών του Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ. που πιστοποιούσαν την υπαγωγή ή μη στον Ν. 2643/1998 (Φ.Ε.Κ. 220 τ. Α71998) με τίτλο «Μέριμνα για την απασχόληση προσώπων ειδικών κατηγοριών και άλλες διατάξεις», δεν ήταν κρίσιμη η κατά ιατρική εκτίμηση χρονική διάρκεια της αναπηρίας, αλλά η χρονιότητα της πάθησης ή της βλάβης, καθώς στον συγκεκριμένο νόμο υπάγονται άτομα, με ποσοστό αναπηρίας 50% τουλάχιστον, που έχουν περιορισμένες δυνατότητες για επαγγελματική απασχόληση εξαιτίας οποιασδήποτε χρόνιας σωματικής ή πνευματικής ή ψυχικής πάθησης ή βλάβης (άρθρο 1 1 περ. β). Στα δικαιολογητικά που απαιτούνται για την υπαγωγή στο νόμο περιλαμβάνεται πιστοποιητικό αναπηρίας πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής αναπηρίας του Ι.Κ.Α., με την οποία προσδιορίζεται η χρόνια σωματική ή πνευματική ή ψυχική πάθηση ή βλάβη του αιτούντος, καθώς και το ποσοστό αναπηρίας του (άρθρο 71 περ. η′ όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 145 του Ν. 3144/2003, Φ.Ε.Κ. 111 τ. Α72003).
Αξίζει να επισημανθεί περαιτέρω ότι στην πρώτη προκήρυξη του Ν. 2643/1998 για διορισμό σε θέσεις εργασίας δημοσίων υπηρεσιών, Ν.Π.Δ.Δ. και Ο.Τ.Α. που εκδόθηκε μετά την έναρξη λειτουργίας του ΚΕ.Π.Α. (Υ.Α. 47852/2416, Φ.Ε.Κ. 3408 τ. Β718.12.2014), ορίζεται ότι «προστατευόμενα πρόσωπα της κατηγορίας ΑμεΑ οφείλουν για την πιστοποίηση της αναπηρίας να προσκομίσουν: Απόφαση πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής αναπηρίας του Ι.Κ.Α., με την οποία προσδιορίζονται η χρόνια σωματική ή πνευματική ή ψυχική πάθηση ή βλάβη του αιτούντος και το ποσοστό αναπηρίας του (επακριβώς προσδιορισμένο), το οποίο θα πρέπει να είναι 50% τουλάχιστον….. Δεκτές γίνονται και οι εξής περιπτώσεις γνωματεύσεων:
Περίπτωση (α): Οι γνωματεύσεις των Υγειονομικών Επιτροπών του ΚΕ.Π.Α. όπου η ιατρική πρόβλεψη για το ποσοστό αναπηρίας χαρακτηρίζεται ως εφ′ όρου ζωής». Είναι σαφές ότι στην απόφαση του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας που καθορίζει τα δικαιολογητικά για προκήρυξη του Ν. 2643/1998, οι όροι χρόνια πάθηση και εφ′ όρου ζωής αναπηρία εξομοιώνονται ρητά. Το στοιχείο αυτό προκύπτει και από την εκτίμηση ενός μέσου ανθρώπου, ο οποίος εκ πείρας γνωρίζει ότι χρόνια πάθηση είναι αυτή που δεν θεραπεύεται, άρα διαρκεί εφ′ όρου ζωής.
Τονίζουμε πως είναι αντιφατικό τα πιστοποιητικά αναπηρίας μας, να μας επιτρέπουν να υπαχθούμε στο ευνοϊκό καθεστώς του Ν. 2643/1998 και να διεκδικήσουμε διορισμό σε μόνιμη θέση στο Δημόσιο, σε Ν.Π.Δ.Δ. ή σε Ο.Τ.Α., και να αποκλειόμαστε από θέση αναπληρωτή εκπαιδευτικού που έχει διάρκεια ενός έτους για το λόγω ότι δεν προκύπτει η διάρκεια της βεβαιωμένης αναπηρίας μας. Στην περίπτωση που ο συγκεκριμένος και σαφώς διατυπωμένος όρος «χρόνια πάθηση» προκαλεί ζήτημα, αμφισβητείται, μπορείτε να απευθυνθείτε υπηρεσιακώς στις αρμόδιες υπηρεσίες που μπορούν και οφείλουν να καθορίσουν τον, απόλυτα ξεκάθαρο, όρο, που συνδυαζόμενος με το ποσοστό αναπηρίας 67% αποδεικνύει ταυτόχρονα την ύπαρξη αναπηρίας και την μονιμότητα της, εφ′ όρου ζωής.
Επιπλέον κ. Υπουργέ λόγω του ότι δυνάμει του πιστοποιητικού αναπηρίας καθενός από εμάς, λαμβάναμε (έως και το σχολικό έτος 2016 - 2017) την επιπρόσθετη μοριοδότηση και εργαζόμασταν διαρκώς ως αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, είναι σαφές ότι σε όλους μας έχει δημιουργηθεί «πεποίθηση δικαίου» ότι η ισχύς του έναντι όλων θα είναι διαρκής και θα παράγει διαρκώς νόμιμα αποτελέσματα για κάθε νόμιμη χρήση. Σε αντίθεση με όσα ίσχυαν τα προηγούμενα έτη, κατά τα οποία το εν λόγω πιστοποιητικό αναπηρίας μας είχε καθιερωθεί ως το επίσημο έγγραφο πιστοποίησης της αναπηρίας μας και γινόταν μάλιστα χωρίς κανένα πρόβλημα, άμεσα δεκτό και μας προσέδιδε την επιπλέον λόγω αναπηρίας μοριοδότηση, από το 2016 - 2017 με την αυθαίρετη και μη τεκμηριωμένη απόφαση του υπουργείου σας στερούμεθα το προστατευόμενο Συνταγματικά δικαίωμα στην εργασία (άρθ. 21). Η νόμιμη ισχύς του πιστοποιητικού αναπηρίας μας ως το ακλόνητο στοιχείο της ύπαρξης και της μονιμότητας της αναπηρίας μας επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά πως τεκμηριώνεται και από την ένταξή μας στους προστατευόμενους του άρθ. 7 του Ν. 2643/1998 (Φ.Ε.Κ. 220/Α/28.9.1998).
Σημειώνουμε ότι με τις διατάξεις του Ν. 4443/2016 (Φ.Ε.Κ. Α′ 232 9.12.16) κατ′ εφαρμογή της Οδηγίας 2000/78 της Ε.Ε., έχει απαγορευτεί κάθε μορφής διάκριση λόγω, μεταξύ άλλων, αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης, στην κατεύθυνση του σεβασμού της αρχής της ίσης μεταχείρισης. Το ότι δεν υπολογίζεται η επιπλέον μοριοδότηση λόγω αναπηρίας προκύπτει για πρώτη φορά, κατά την γνώμη μας κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας, έρχεται δε σε πλήρη αντίθεση με τις αντίστοιχες προκηρύξεις των προηγουμένων ετών, οι οποίες νόμιμα αποδέχονταν τα εν λόγω πιστοποιητικά αναπηρίας που νόμιμα κατέχουμε. Επιπλέον, η μη αποδοχή τους, μας φέρνει σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με άλλα πρόσωπα της ίδιας κατηγορίας αναπηρίας (άρθρο 2 παρ.1 και 2 Ν. 4443/2016).
Η βάση στην οποία στηρίζεται η απόρριψη του εν λόγω νόμιμου και εν ισχύ πιστοποιητικού αναπηρίας μας για το ότι δεν φέρει σχετική σημείωση «ισχύος εφ’ όρου ζωής» παρότι δεν αναγράφεται σε κανένα σημείο οποιοδήποτε στοιχείο που να βεβαιώνει πως έχει ορισμένη ημερομηνία λήξης, απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο ένα επίσημο έγγραφο του Ι.Κ.Α., προκύπτει ενδεχομένως λόγω της υπάρξεως ενός νομικού κενού διότι ουδέποτε στο παρελθόν δεν έχει διευκρινιστεί από τους αρμοδίους το συγκεκριμένο σημείο, πιθανότατα γιατί μία τέτοια διευκρίνιση θεωρείτο περιττή. Αυτό όμως, σε καμιά περίπτωση, δεν δικαιολογεί τον πρωτοεμφανιζόμενο αποκλεισμό μας από την συγκεκριμένη μοριοδότηση, εξαιτίας της ουσίας της έννοιας της χρόνιας πάθησης, που χρησιμοποιείται ως αιτιολογία για την μη μοριοδότησή μας στη συγκεκριμένη προκήρυξη θέσεων.
Αναμένουμε τις ενέργειές σας.
Αναδημοσίευση από το takisalexandrakis.blogspot.gr