Είναι η οδυνηρή ηγεμονία ενός ιζηματώδους αναχρονισμού. Τα αγκάθια της βίας όσο και να καταπολεμούνται, πληθαίνουν στο εύφορο έδαφος του ασυγκράτητου θυμικού. Η τρομοκρατία στα γήπεδα, οι μικροί σεισμοί που δημιουργούνται απ’ το ξέφρενο πλήθος των οπαδών κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα, οι φθορές, οι καταστροφές που σημειώνονται σε κοντινά μαγαζιά, οχήματα και σπίτια, οι μικρές πλατείες που μεταμορφώνονται σε ρωμαϊκές αρένες πάλης, το ξύλο, οι βρισιές, οι επιθέσεις, αποδεικνύουν πως τα αλματώδη βήματα του πολιτισμού μας προς τα εμπρός, έχουν αφήσει φαιά στίγματα πίσω τους που ολοένα και πληθαίνουν στον ορίζοντα.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας το φαινόμενο της παντοειδούς βίας έχει μπει στο προσκήνιο των δεινών που μαστίζουν περισσότερο στη χώρα μας, με προσπάθειες να εμβολίσουμε και περιορίσουμε τα καθημερινά περιστατικά βίας: το κίνημα του #MeToo πριν από δύο χρόνια, οι απανωτές ενημερώσεις, ομιλίες από ειδικούς, προγράμματα στα σχολεία που σκοπό τους έχουν την αποτροπή κρουσμάτων ενδοσχολικού εκφοβισμού, η ευαισθητοποίηση των Κοινωνικών Μέσων του Διαδικτύου με κοινοποιήσεις βιντεοσκοπημένων θλιβερών περιστατικών επαγγελματικής (και όχι μόνο) κακομεταχείρισης, σε συνδυασμό με την αργή αλλά σταθερή υποχώρηση της ανοσίας προς τις δυσάρεστες ειδήσεις που μας χαρακτηρίζει τελευταία, μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο. Έχουμε όμως πολύ δρόμο να διανύσουμε και μαρτυρούν συνάμα τις κρατικές και κοινωνικές ανεπάρκειές μας περιστατικά όπως η δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη Κατσουρή στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το τι πρέπει να κάνουμε το ξέρουμε καλύτερα από ποτέ. Το ζήτημα είναι αν το κάνουμε. Ο οπαδικός παρωπιδισμός, το γηπεδικό μίσος που εκχύνεται από τις εξέδρες, τα γιουρούσια μετέπειτα σε πλατείες, οι φωτοβολίδες, οι βανδαλισμοί, οι προσβολές, είναι δυστυχώς συνήθεις συμπεριφορές και κοινό μυστικό. Οι συστάσεις, οι αποκλεισμοί ομάδων από πρωταθλήματα, τα πρόστιμα, οι συλλήψεις φαίνονται να μην πτοούν τον εσμό που καταστρέφει τα ιδανικά και το βαθύτερο νόημα του αθλητισμού. Η άμιλλα, στραπατσαρισμένη από καδρόνια, όχι μόνο έχει λησμονηθεί ως έννοια αλλά λοιδορείται όσο ποτέ άλλοτε.
Είναι καταθλιπτική η συνειδητοποίηση πως θεωρείται κλισέ το αντίδοτο στο χάος η παιδεία. Χωρίς αυτή δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Το να καταπολεμήσουμε την εκτονωτική δραστηριότητα των φιλάθλων, διαχωρίζοντας αυστηρότατα τον οπαδό από τον φίλαθλο, είναι το πρώτο βήμα – μετέπειτα η επιστροφή στις αξίες που έθρεψαν τα έθνη που προόδευσαν στην ιστορία.