Δεν υπάρχει ”άλλη Ελλάδα”, ούτε ”έτερος Έλλην”
Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Με την επιλογή κομματικού υποψηφίου ο Πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα της πολιτικής του για την επόμενη μέρα και ταυτόχρονα κάποια μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση.
Ένα μήνυμα δίνει προς την ασθμαίνουσα ΄”δημοκρατία” (και τους θεσμούς) κουνώντας της το δάχτυλο, ότι αυτός τη διαφεντεύει και τη μορφοποιεί κατά τις επιθυμίες του.
Το άλλο μήνυμα το δίνει προς την αντιπολίτευση (η οποία δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για τα αυτονόητα) τονίζοντας με έμφαση ότι ”δεν υπάρχετε, εγώ κάνω κουμάντο”.
Και τέλος, το σημαντικότερο, προς τον αποσβολωμένο και αδιάφορο λαό ότι ”κοιτάξτε, δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν έχετε εναλλακτική, εμένα θα λουστείτε”.
Όλα από ότι αποδεικνύεται γίνονται με σχέδιο, προσοχή και επιμέλεια, προς την κατεύθυνση του πλήρους ελέγχου της εξουσίας, αδιαφορώντας για το καλό και τη διασφάλιση του Πολιτεύματος.
Η αρχή έγινε με την αναθεώρηση και τη δυνατότητα της κομματικής επιλογής προέδρου ( 151 ψήφοι και ανάλογα την περίπτωση και ακόμα πιο κάτω) αποκλείοντας κάθε είδους συναίνεση.
Αυτά τα δείγματα δόθηκαν από την πρώτη μέρα της παρούσης διακυβέρνησης, με τη θεσμοθέτηση του υπερσυγκεντρωτισμού στην άσκηση εξουσίας, με την νομοθετική ανατροπή των συσχετισμών στους ΟΤΑ ( που κρίθηκε αντισυνταγματική από το ΣτΕ), με τις παρακολουθήσεις και τόσα άλλα παραδείγματα.
Κάποιοι επιμένουν ότι υφίσταται εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική πινελιά στην σημερινή εξουσία, παρά τις οφθαλμοφανείς παρεκκλίσεις από την Ευρωπαϊκή κανονικότητα, αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο της διοικητικής επιστήμης.
Κάνει καλά ο Πρωθυπουργός που κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, τη στιγμή που οι κίνδυνοι για τη χώρα ολοένα και αυξάνονται (στα εξωτερικά θέματα, στην οικονομία, στη βία, στην υγεία, στον πρωτογενή τομέα, στα εργασιακά και στην ακρίβεια); Το ( σύντομο ) μέλλον θα το δείξει.
Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν αρμενίζει προς την απανεμιά το ελληνικό καράβι, αλλά προς ακραίες θαλασσοφουρτούνες κι αυτό θα πρέπει όλοι να το λάβουν υπόψη τους.
Μπορεί ο κόσμος απογοητευμένος, αποκαμωμένος και προσηλωμένος στην αντιμετώπιση των προβλημάτων επιβίωσής του, να μην αντιδρά αλλά ίσως αυτό να μην κρατήσει για πάντα.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και χρειάζεται μία ελάχιστη πολιτική συνεννόηση και μία βασική κοινωνική συμφωνία για να μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των απαιτητικών περιστάσεων.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό δυστυχώς θα τους ξυπνήσει από τη μακαριότητα η ίδια η πραγματικότητα.
Ελπίζουμε για τη χώρα να μην είναι αργά αν και όλοι οι δείκτες δεν είναι ελπιδοφόροι (τελευταία σε αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη, το δημογραφικό δεν αποτελεί πλέον απλά πρόβλημα, αλλά ζήτημα επιβίωσης του Έθνους, το χρέος θα καταστεί σύντομα μη εξυπηρετήσιμο, η παραγωγή φθίνει , η υγεία στενάζει, η βία κυρίως η νεανική αυξάνεται, η ακρίβεια καλά κρατεί και η ανασφάλεια ναρκοθετεί την κοινωνική ισορροπία).