Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στη στήριξη που δίνει στον Πούτιν η ελληνική ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή, Βελόπουλος κ.λπ.), αλλά και η υποκρισία της αριστεράς δεν είναι λιγότερη εξοργιστική.
Όσοι βρισκόμαστε γύρω στα σαράντα μεγαλώσαμε με εικόνες από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Εκείνη την άνοιξη του 1999, σύσσωμος ο ελληνικός λαός συμπαραστάθηκε στον σερβικό λαό. Ενώ, στο αντιπολεμικό κίνημα του 2003 εναντίον της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, ελάχιστοι δακτυλοδεικτούμενοι δεν καταδίκασαν με ξεκάθαρο τρόπο την αμερικανική εισβολή.
Το 1999, η ελληνική κοινωνία, λίγους μήνες μετά το άγος της παράδοσης του Οτσαλάν στην Τουρκία, ξέπλυνε την ντροπή της καταδικάζοντας τους βομβαρδισμούς σε μαζικές διαδηλώσεις[1]. Καλλιτέχνες, ποδοσφαιρικές ομάδες, (ποιος ξεχνά το φιλικό που διοργάνωσε η ΑΕΚ την Μεγάλη Τετάρτη 7 Απριλίου με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι[2]), σύλλογοι κ.λπ. καταδίκασαν τη νατοϊκή επέμβαση.
Η ελληνική αριστερά πρωτοστάτησε στις αντιδράσεις. Το ΚΚΕ τότε στεκόταν στο πλευρό του σερβικού λαού χωρίς ήξεις-αφήξεις, και ενθάρρυνε τον ελληνικό λαό: «…μέρα-νύχτα να είμαστε στο πόδι. Αν θέλουμε να σταματήσουμε την επέκταση του πολέμου και στην Ελλάδα, πρέπει να σταθούμε, πριν απ’ όλα, αλληλέγγυοι στον γιουγκοσλαβικό λαό. Ιδιαίτερα στον σερβικό λαό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο μάτι του κυκλώνα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να υπερασπιστούμε και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Όχι αδιαφορώντας σ’ αυτό το δράμα και με καμία ανοχή σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΝΑΤΟ». Την αγωνιστικότητα που έδειξε τότε το ΚΚΕ την διαφημίζει εδώ και είκοσι χρόνια[3].
Τον Νοέμβριο του 1999, όταν επισκέφτηκε την Αθήνα ο «μακελάρης» Κλίντον, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα μια από τις μεγαλύτερες και πιο βίαιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Σύσσωμη η αριστερά βρέθηκε στο πόδι, ο Κώστας Καζάκος μαζί με άλλους ηθοποιούς στο Σύνταγμα «δίκασαν» τον Κλίντον για τα εγκλήματά του, ενώ όλη η ηγεσία του Συνασπισμού κατέβηκε στον δρόμο για να διαδηλώσει κατά της επίσκεψης Κλίντον.
Το αντιπολεμικό κίνημα του 2003, για τον πόλεμο που συνέπεσε με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, αποτέλεσε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον τότε Συνασπισμό που του επέτρεψε να επανασυνδεθεί με τα κινήματα και να μην θεωρείται εξαπτέρυγο του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Μέσα και από αυτήν ώσμωση, λίγους μήνες αργότερα, δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς
Τα θυμόμαστε όλα αυτά για να τονίσουμε την τρομερή αναντιστοιχία με τις σημερινές αντιδράσεις της αριστεράς.
Τώρα έχουμε μια επιτιθέμενη Ρωσία στην Ουκρανία που επιδιώκει να προσαρτήσει τη μισή Ουκρανία, αυτή που βρίσκεται ανατολικά του Δνείπειρου και να εγκαταστήσει κυβέρνηση μαριονέτα στην υπόλοιπη χώρα, κατά το ιστορικό παράδειγμα της Γαλλίας του Βισύ. Αυτό είναι το πιο «μετριοπαθές σενάριο» στο μυαλό του Πούτιν, γιατί προ ημερών απείλησε ότι θα καταλάβει ολόκληρη την χώρα και η Ουκρανία θα πάψει να έχει κρατική υπόσταση!
Σε όλη την Ευρώπη γίνονται τεράστιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις και στην Ελλάδα τίποτα πέρα από τις κινητοποιήσεις της ουκρανικής μεταναστευτικής κοινότητας, γιατί δεν λογαριάζονται ως αντιπολεμικές διαδηλώσεις οι βόλτες του ΚΚΕ μεταξύ Ρωσικής Πρεσβείας και Αμερικανικής Πρεσβείας.
Ποια είναι η στάση της αριστεράς απέναντι στον επιθετικό πόλεμο του Πούτιν; Η συντριπτική πλειοψηφία, όταν δεν περιορίζεται στο «ναι μεν, αλλά», προχωρά ακόμα παραπέρα και συμπαρατάσσεται στον επιτιθέμενο! Το ΚΚΕ,του οποίου είναι γνωστές οι σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας[4], περισσότερο αντέδρασε στο ότι ο Πούτιν, στο διάγγελμα κήρυξης του πολέμου, με τις αναφορές του στον Λένιν και τον Στάλιν, δυσφήμησε τη Σοβιετική πατρίδα, παρά στον πόλεμο καθεαυτόν[5].
Και σε αυτό έχει δίκιο το ΚΚΕ, γιατί και ο Λένιν και ο Στάλιν ακολούθησαν τον μεγαλορωσικό δρόμο που ακολουθεί τώρα ο Πούτιν, ακόμη παλαιότερα δε, και οι τσάροι τον 19ο αιώνα έναντι της Ουκρανίας.
Οι μπολσεβίκοι, στο διάστημα 1918-1920, τρείς φορές κατέλαβαν το Κίεβο μέχρι να καταπνίξουν το ουκρανικό κίνημα ανεξαρτησίας, και αργότερα, στο διάστημα 1931-1934, με τον μεγάλο λιμό που τεχνητά προκάλεσε ο Στάλιν, εξόντωσαν εκατομμύρια Ουκρανών αγροτών και το μεγαλύτερο μέρος της ουκρανικής διανόησης[6].
Το ΚΚΕ βλέπει ότι το ΝΑΤΟ περικυκλώνει τη Ρωσία[7], που είναι και το κυρίαρχο αφήγημα στο σύνολο της κομμουνιστικής αριστεράς, παραγνωρίζοντας ότι, από το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και την απόσχιση του Ντόνετσκ, αυτό το σενάριο δεν υπάρχει στο τραπέζι. Οι Ευρωπαίοι και ιδιαιτέρως η Γερμανία δεν θα επέτρεπαν η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ να καταστρέψει τις ρωσογερμανικές σχέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αρχική αμηχανία και τις ίσες αποστάσεις που αρχικά προσπάθησε να κρατήσει, μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης του Τσίπρα, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι στη ρωσική εισβολή η Ελλάδα δεν μπορεί να παριστάνει την ουδέτερη, αλλά από την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να μην κόψει και τις γέφυρες με τον ρωσικό παράγοντα είτε με το να μην ψηφίζει στην Ευρωβουλή ψήφισμα κατά των Ρώσων ολιγαρχών με γελοίες δικαιολογίες είτε σηκώνοντας υπερβολικά το θέμα της αποστολής αμυντικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, ξεχνώντας ότι το 2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πουλούσε πυρομαχικά στην Σαουδική Αραβία.
Αυτή είναι η κομματική γραμμή, γιατί τα κομματικά Μέσα αναπαράγουν περισσότερο τη ρωσική οπτική. Άλλωστε, ονόματα Ελλήνων δημοσιογράφων ήρθαν και πάλι στην επικαιρότητα μετά τη σύλληψη από τις αμερικανικές αρχές του πρώην στελέχους του Fox News, Τζακ Χάνικ ως συνεργάτη του Ρώσου ολιγάρχη, Κονσταντίν Μαλοφέγεφ, ντουγκινικής ιδεολογίας και υποστηρικτή του πουτινικού καθεστώτος. Μαζί τους ο Χάνικ είχε συνεργαστεί για τη δημιουργία δικτύου συνεργασίας τοπικών τηλεοπτικών καναλιών απ΄όλη την Ελλάδα.
(«Το [Αμερικάνικο] Υπουργείο Δικαιοσύνης θα κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τη ρωσική επιθετικότητα και ανάμειξη», δήλωσε ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας Μάθιου Γ. Όλσεν του Τμήματος Εθνικής Ασφάλειας του Υπουργείου Δικαιοσύνης. «Όπως φέρεται, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στον Ρώσο ολιγάρχη Konstantin Malofeyev, είχαν επιβληθεί κυρώσεις επειδή απείλησε την Ουκρανία και παρείχε οικονομική υποστήριξη στην αυτονομιστική περιοχή του Ντόνετσκ. Ο κατηγορούμενος Hanick επέλεξε εν γνώσει του να βοηθήσει τον Malofeyev προκειμένου να διαδώσει τα αποσταθεροποιητικά μηνύματά του ιδρύοντας ή επιχειρώντας να ιδρύσει τηλεοπτικά δίκτυα στη Ρωσία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, κατά παράβαση αυτών των κυρώσεων» (διαβάστε την ανακοίνωση του Αμερικάνικου Υπουργείου Δικαιοσύνης).
Το Μερα25 ταυτίζεται με τις ρωσικές θέσεις, αφού, στην ομιλία του στη Βουλή, πρότεινε την ουδετερότητα της Ουκρανίας, ενώ επαναφέρει ως λύση για την Ουκρανία, αλλά και για την Ελλάδα, τη «φιλανδοποίηση», για να λάβει την οργισμένη απάντηση του Φιλανδού πρώην πρωθυπουργού, Αλεξάντερ Στούμπ.
Στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά επαναλαμβάνεται μονότονα το μοτίβο ότι ευθύνεται το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), που στο παρελθόν είχε αντιδικία με το ΚΚΕ ότι δεν στηρίζει όσο απαιτούν οι περιστάσεις, τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς[8], πιστεύει ότι με τη ρωσική εισβολή ο Πούτιν δεν υπερασπίζεται όπως πρέπει το καθεστώς μαριονέτα που ο ίδιος δημιούργησε πριν οχτώ χρόνια στις αποσχισθείσες περιοχές[9].
Για το ΚΚΕ(μ-λ) η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας[10], αλλά και στις δύο ανακοινώσεις δεν υπάρχει μια λέξη συμπάθειας για τον ουκρανικό λαό, ενώ οι λέξεις «ουκρανική αντίσταση» είναι απαγορευμένες.
Στην δικιά της ανακοίνωση η ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) πάει ένα βήμα παραπέρα και εισάγει στον δημόσιο διάλογο τον όρο «αντιρωσική υστερία»[11].
Ο χώρος της παλιάς ΛΑΕ, μέσω της π.χ. της ιστοσελίδας iskra.gr, δεν κρατά του ούτε τα προσχήματα και παίρνει ξεκάθαρα το μέρος της Ρωσίας, όπως, κάτι που ήταν αναμενόμενο, και το ΕΠΑΜ του Καζάκη κ.λπ.
Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει: μετά τη νατοϊκή αριστερά, που εμφανίστηκε το 1999, αλλά τότε ήταν εντελώς μειοψηφική και στιγματισμένη, τώρα να έχουμε την «ναι μεν, αλλά» ή τη φιλορωσική αριστερά. Φυσικά, αυτή την επιλογή της θα την πληρώσει ακριβά, γιατί όλη η αριστερά έβγαλε υπεραξία με την ξεκάθαρη αντιπολεμική της θέση το 1999 και το 2003. Μετά τον δραχμικό αγώνα με τον οποίο ταυτίστηκε η αριστερά σε μεγάλο βαθμό την προηγούμενη δεκαετία, το αντιεμβολιαστικό κίνημα το προηγούμενο διάστημα και τώρα με τη στάση της στη ρωσική εισβολή, η αριστερά παίρνει διαζύγιο με την κοινωνία.
[1] Μια περιγραφή της εποχής δίνει η συζήτηση του Θάνου Μικρούτσικου με τον Γιώργο Καραμπελιά «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία».
[3] «Δεν ξεχνώ τη Γιουγκοσλαβία – 20 χρόνια από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς».
[6] Τέσσερα από τα πέντε εκατομμύρια (σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις) του λιμού που προκλήθηκε εξαιτίας της βίαιης κολεκτιβοποίησης των ετών 1931-34 ήταν Ουκρανοί. Περισσότερα για τον Κόκκινο Λιμό ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει στο βιβλίο της Ανν Άπλεμπούμ, Ο Κόκκινος Λιμός, ο πόλεμος του Στάλιν εναντίον της Ουκρανίας, εκ. Αλεξάνδρεια.
[9] Όχι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, καμιά ελληνική εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.