Ο πρόσφατος καταστροφικότατος σεισμός στη γείτονα Τουρκία και στη Συρία, του οποίου τα πολυάριθμα θύματα ακόμη δεν έχουν καταμετρηθεί, αυθόρμητα προκάλεσε και προκαλεί σε όλους μας συναισθήματα συμπόνιας, συγκίνησης και διάθεσης για αρωγή σε αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή που βιώνουν οι γείτονες Τούρκοι, οι φίλοι Κούρδοι και οι Σύριοι.
Ορθώς η Ελλάς απέστειλε αμέσως βοήθεια για τους πάσχοντες συνανθρώπους μας στην Τουρκία, στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή του Κουρδιστάν στις ανωτέρω δύο χώρες.
Μεγάλες δε πλειοψηφίες σε αυτές τις περιοχές της Τουρκίας αλλά και της Συρίας αποτελούν πληθυσμοί οι οποίοι ανήκουν στο κουρδικό έθνος είτε αυτοί ευρίσκονται στη νοτιοανατολική Τουρκία (Βόρειο Κουρδιστάν), είτε στη βόρεια Συρία (Ροζάβα ή Δυτικό Κουρδιστάν).
Βεβαίως ελάχιστοι όλες αυτές τις ημέρες μετά τον σεισμό μίλησαν για το δοκιμαζόμενο κουρδικό ή το συριακό έθνος….
Όλοι μίλησαν μόνο για την Τουρκία και για τη «διπλωματία των σεισμών», έναν όρο σχεδόν ξεχασμένο …που «εφευρέθηκε» κατά την περίοδο των διαδοχικών σεισμών του Αυγούστου και Σεπτεμβρίου του έτους 1999 σε Τουρκία και Ελλάδα.
Κανένας όμως δεν θύμισε στον ελληνικό λαό και στην ελληνική κοινωνία ποια ήταν η κατάληξη εκείνης της «διπλωματίας των σεισμών»…
Στο πηδάλιο της Ελλάδος τότε ευρίσκετο η κυβέρνηση του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη, η οποία δυστυχώς είχε διακριθεί για σωρεία εθνοβλαβών πολιτικών για τη χώρα και το ελληνικό έθνος, με μόνη εξαίρεση την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το έτος 2004. Μεταξύ άλλων η ντροπιαστική βραδιά των Ιμίων με τη θυσία των εθνικών ηρώων Παναγιώτη Βλαχάκου, Έκτορα Γιαλοψού & Χριστόδουλου Καραθανάση, η συμφωνία της Μαδρίτης το έτος 1997 και η παράδοση του Οτσαλάν από την Ελλάδα στην Τουρκία στις 15 Φεβρουαρίου 1999.
Εν συνεχεία των ανωτέρω ας υπενθυμιστεί σε όλους ότι η διπλωματία των σεισμών του Αυγούστου/Σεπτεμβρίου του έτους 1999 οδήγησε στην απόλυτα εθνοβλαβή συμφωνία του Ελσίνκι τον Δεκέμβριο του 1999. Τι προέβλεπε όμως αυτή η συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας;
Τα κύρια σημεία κλειδιά που έβαζαν την Ελλάδα στη «μέγγενη» της Τουρκίας ήταν τα εξής όπως αυτά αναγράφονται στην Συμφωνία του Ελσίνκι το 1999:
Η τότε συμφωνία αναγνώριζε:
1. «Συνοριακές διάφορες» (εννοώντας και τα χωρικά ύδατα) και όχι συνοριακή διαφορά, υιοθετώντας μάλιστα τον όρο «border disputes» (που σημαίνει σύνορα και άρα αναφέρεται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας παραπέμποντας και στα χωρικά ύδατα) αντί του ορθότερου όρου boundary dispute (που σημαίνει όριο) και θα παρέπεμπε στην όντως υπαρκτή μόνη διαφορά Ελλάδος-Τουρκίας περί της οριοθέτησης ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας.
2. «Συναφή ζητήματα» (δηλαδή γκρίζες ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση νήσων) ενώ δεν υφίστανται τέτοια ζητήματα.
3. Υποχρεωτικότητα προσφυγής στο Δικαστήριο της Χάγης με τη φράση «πρέπει».
4. Μη αναφορά σε συνυποσχετικό Ελλάδος Τουρκίας για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και άρα μονομερή δυνατότητα της Τουρκίας για προσφυγή σε αυτό.
Χρειάστηκε δε τέλη του έτους 2004 η απόλυτα αριστοτεχνική προσπάθεια του πρώην υπουργού Εξωτερικών κ. Πέτρου Μολυβιάτη (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή 2004-2007) για την απενεργοποίηση της «βόμβας» του Ελσίνκι με την αντικατάσταση της φράσης: «εκκρεμείς συνοριακές διάφορες και συναφή θέματα» με τη φράση «εκκρεμής συνοριακή διαφορά», η οποία είναι φυσικά η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ και την υποβάθμιση της υποχρεωτικότητας της προσφυγής στη Χάγη («εφόσον απαιτείται» και όχι «πρέπει» όπως αναφέρεται στη συμφωνία του Ελσίνκι) στο κείμενο της εταιρικής σχέσεως ΕΕ-Τουρκίας και το έτος 2015 η δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών κ. Ευαγγέλου Βενιζέλου (κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά 2012-2015) στα Ηνωμένα Έθνη ότι: «η χώρα μας δεν αναγνωρίζει την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης για θέματα εδαφικής μας κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένων των χωρικών μας υδάτων.», για να ενταφιαστεί τύποις και ουσία η απολύτως εθνοβλαβής Συμφωνία του Ελσίνκι του 1999, αποδεικνύοντας έτσι το μέγεθος της ζημίας που θα μπορούσε να προκαλέσει η εν λόγω συμφωνία στην πατρίδα μας...
Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι η προηγούμενη ιστορική εμπειρία της «διπλωματίας των σεισμών» έχει πολλά διδάγματα για όλους μας και σίγουρα τότε είχε έναν νικητή, την Τουρκία!
Ας προσέξουν συνεπώς οι Έλληνες πολιτικοί τις ανοιχτές αγκαλιές των Τούρκων ομολόγων τους, που προσπαθούν να πάρουν με τη διπλωματία ότι δεν μπορούν να πάρουν επί του παρόντος στο πεδίο… λόγω προσωρινής ανικανότητας τους και λόγω του πρόσφατου καταστροφικότατου σεισμού.
Και να μην κάνουν επικίνδυνες για την Ελλάδα δηλώσεις ότι δήθεν η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου δεν είναι ταμπού…!
Φυσικά και είναι ταμπού και αποτελεί απόλυτη εθνική κόκκινη γραμμή. Δεν μπορεί κατά καμία έννοια η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου να αποτελεί ούτε εθνική θέση, αλλά ούτε και άποψη πρώην ΥΠΕΞ της Ελλάδος.
Εκτός αν θέλουν κάποιοι να βαφτίσουν την εθνική μειοδοσία ως ρεαλισμό…
***
* Ο Χρήστος Φασλής είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Διαμεσολαβητής CEDR, PON Harvard Alumnus