Οι επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στο Ευρωπαϊκό του Στίβου είναι πραγματικά αξιέπαινες. Έρχονται σε μια περιόδο με σαστισμένη τη συλλογική συνείδηση του πληθυσμού, με το κράμα λύπης και οργής να περισσεύει, ενώ μια γενικευμένη απογοήτευση παραλύει το ηθικό και την ικμάδα του κοινωνικού ιστού. Γι′ αυτό και λειτούργησαν ως χαραμάδα ελπίδας και ανακλαστικό ανάτασης. Μπορούμε, τελικά μπορούμε να πετύχουμε! Αυτήν την πεποίθηση, που έγινε η ανάσα των ημερών, αναγέννησαν οι επιτυχίες των αθλητών, ενώ η πειθαρχία που επιβάλει στην ανεμελιά ο Αύγουστος, την μετέτρεψε σε χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων.
Μοναδική σκιά σε αυτό το φως ήταν οι κούφιοι βερμπαλισμοί κάποιων, που αντί να περιοριστούν σε ένα μπράβο και σε έναν έπαινο, εκφώνησαν μηνύματα σχετικά με τη σημασία της σκληρής δουλειάς που φέρνει αποτελέσματα, έγιναν κήρυκες του αγώνα, της άσκησης και της προσπάθειας, που οδηγεί στην αριστεία και άλλα τέτοια στερεότυπα copy paste, μιλώντας εξ ονόματος των παιδιών που διακρίθηκαν και που μόνο αυτά ξέρουν πώς τα καταφέραν, τι στερήθηκαν στην πορεία και ποια είναι τα προαπαιτούμενα για να ανεβείς στο βάθρο.
Μίλησαν σαν δάσκαλοι αυτής της αρετής κάποια πρόσωπα που στο βίο τους δεν χρειάστηκαν τίποτα από τα παραπάνω για να χριστούν ”πετυχημένοι”, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, που δεν έχουν μεγαλώσει παιδιά, που δεν έχουν κανένα βίωμα και καμιά παράσταση από το σκληρό, καθημερινό αγώνα της ζωής. Πρόσωπα που δεν πήραν ποτέ τη σκυτάλη να την πάνε παρακάτω, αλλά που τα βρήκαν όλα έτοιμα, που τους φόρεσαν κατευθείαν το χρυσό μετάλλιο με το όνομά τους, από τη μέρα που γεννήθηκαν.
Ισως έτσι νομίζουν ότι διεκδικούν μερίδιο από τη λάμψη των νικητών ή πιθανόν θεωρούν ότι η ταύτισή τους με αυτό το υπόδειγμα ανάδειξης να είναι αρκετό για να σκεπάσει την ανέξοδη και χωρίς κόπο δική τους διαδρομή.
Χωρίς να είναι λίγοι, ευτυχώς δεν είναι πια πάρα πολλοί. Δεν αρκούν για να δώσουν το στίγμα. Ο ίσκιος τους ίσα που ακουμπά τους ίδιους...