Στα 1782, ο ιερομόναχος Αγάπιος Κολυβάς Παπαντωνάτος εκδίδει το έργο “Ανατροπή της ψευδούς και αντιθέου Φραγμασονικής Πίστεως”. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα αντιτεκτονικά (αντιμασονικά) έργα που εμφανίζονται στον ελλαδικό χώρο, απόρροια του σημαντικού ρόλου που διαδραμάτισαν οι Τέκτονες στην προετοιμασία και έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, ένα γεγονός που έμελλε -ως γνωστόν- να αλλάξει πλήρως τον ευρωπαϊκό χάρτη μέσα στις επόμενες δεκαετίες.
Ο λόγος για τον οποίον εκκλησιαστικοί παράγοντες ξεκίνησαν, έκτοτε, να στρέφουν τα πυρά τους κατά του Τεκτονισμού, ήταν ακριβώς αυτός. Να ανακοπεί η διασπορά τέτοιων ιδεών προς την Ανατολή, γεγονός που ενδεχομένως να οδηγούσε μελλοντικά στην εκδήλωση επαναστατικών γεγονότων στην περιοχή μας, με απρόβλεπτες, για τα συμφέροντα των εκπροσώπων του ανώτατου Κλήρου, συνέπειες.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο πολυγραφότατος κληρικός Αθανάσιος Πάριος (μετέπειτα ανακηρυχθείς άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία) παρουσιάζει το έργο του “Αντιφώνηση”.
Σε αυτό κατακεραυνώνει όσους επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους στην Ευρώπη για σπουδές, μιας και τα κατά την άποψή του “άθεα” γράμματα του Διαφωτισμού, τυφλώνουν την χριστιανική παιδεία και ταυτότητά τους (προσοχή, απέχουμε 70-80 χρόνια πριν από τη σύλληψη και εγκαθίδρυση του ιδεολογήματος του ελληνοχριστιανισμού στη νεοελληνική πραγματικότητα).
Μετεπαναστατικά θα προκύψουν κι άλλες προσωπικότητες που παρουσιάζουν το ίδιο ιδεολογικοπολιτικό (θα λέγαμε χοντρικά) προφίλ, επηρεάζοντας τα πλήθη και προκαλώντας ποικίλα προβλήματα στην κεντρική διοίκηση του ελληνικού κράτους, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του εντός των νέων συνθηκών.
Δύο από αυτούς, εντελώς ενδεικτικά, ήταν οι μοναχοί Χριστόφορος Παπουλάκος (1770-1861) και Κοσμάς Φλαμιάτος (1786-1852). Αμφότεροι επηρέαζαν και φανάτιζαν πλήθη πιστών, κηρύττοντας σε έντονο ύφος τον αντιδυτικισμό τους, επιτιθέμενοι στην επιστημονική γνώση, τονίζοντας, παράλληλα, τα σημεία των καιρών που υποτίθεται πώς ενίσχυαν αρχαίες προφητείες.
Αξίζει να αναφέρουμε πώς και οι δύο υπήρξαν ένθερμοι υποστηρικτές της Φιλορθοδόξου Εταιρείας, που υποστήριζε τα συμφέροντα της Ρωσίας στον ελλαδικό χώρο. Με λίγα λόγια επρόκειτο για μια μετεξέλιξη του ρεύματος περί της σωτηρίας των Ελλήνων από το “Ξανθό Γένος”, παρά τα γεγονότα της συνθήκης του Ιασίου το 1792 που είχαν απογοητεύσει τους οπαδούς των ιδεών αυτών, μερικές δεκαετίες νωρίτερα.
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021. Ευρισκόμενοι στο κατώφλι του τέταρτου κύματος της πανδημίας του Covid-19, στην Ελλάδα γίναμε μάρτυρες πολυπληθών διαδηλώσεων αρνητών του κορωνοϊού, των περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση της πανδημίας, αλλά και ανθρώπων που τάσσονται ενάντια στους εμβολιασμούς.
Η ανθρωπογεωγραφία του κύματος της αμφισβήτησης/συνωμοσιολογίας απέναντι στον Κορωνοϊό (μέσα στο οποίο συμπεριλαμβάνεται σαφώς και η ανάπτυξη και παραγωγή των εμβολίων ύστερα από την πρωτοφανή κινητοποίηση της επιστημονικής κοινότητας) δεν είναι και τόσο δύσκολο να προσδιοριστεί.
Από τη μία υπάρχουν συμπολίτες μας μπερδεμένοι, που μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο από λάθος χειρισμούς κυβέρνησης και των ειδικών σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές αυτής της διαδρομής ή είχαν και έχουν ελλειπή ενημέρωση για τις επιπτώσεις της εξάπλωσης του ιού στη δημόσια υγεία, στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει, επίσης, σε συμπολίτες μας που πολιτικοποίησαν (ή μάλλον κομματικοποίησαν) την κυβερνητική πολιτική απέναντι στην πανδημία, βάζοντας το όποιο κομματικό όφελος πάνω από τη δημόσια υγεία.
Παρόλα αυτά, από την άλλη, ερχόμενοι στον σκληρό πυρήνα των αντιεμβολιαστών -και εδώ επιλέγω την εν λόγω γενίκευση διότι εκεί μας έχουν ωθήσει οι εξελίξεις και ο διάλογος στη δημόσια σφαίρα τη δεδομένη χρονική στιγμή- ανιχνεύεται από λίγο έως πολύ ένας κοινός ιδεολογικός πυρήνας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς παντογνώστης για να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ παρακολουθώντας σχετικά βίντεο “αρνητών” στο youtube, τα χιλιάδες σχόλια/τοποθετήσεις που γράφονται καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα ή τα συνθήματα, τα πλακάτ και τους σταυρούς από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της 14ης Ιουλίου.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς, είτε το παραδέχονται ανοιχτά είτε όχι (η πλειοψηφία τους ανήκει δεδομένα στη δεύτερη κατηγορία), “βλέπουν” πίσω από τα εμβόλια και τα περιοριστικά μέτρα κατά της εξάπλωσης της πανδημίας, ισχυρές ελίτ που επιθυμούν να καθυποτάξουν το ελληνοχριστιανικό -πλέον- φρόνημα, να εξαφανίσουν κάθε είδους ατομική ελευθερία, να βάλουν στον οργανισμό τους αμφιβόλου προέλευσης ουσίες που είτε θα τους εξοντώσουν μεσοπρόθεσμα, είτε θα τους μετατρέψουν σε άβουλα καταναλωτικά όντα, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί εξ αυτών θεωρούν ότι εκπληρώνονται οι προφητείες για την έλευση του αντιχρίστου ή ότι το πιστοποιητικό εμβολιασμού αντιστοιχεί με το Χάραγμα του 666.
Αυτή η αποκαλυπτική και εσχατολογική “λογική”, που αντιστρατεύεται τις έννοιες του Ορθού λόγου και της επιστημονικότητας, αντανακλά μία διαμάχη δεκαέξι, τουλάχιστον, αιώνων, σε σχέση με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του ελλαδικού χώρου.
Η τελευταία εμφατική ανάδυσή της εν λόγω διαμάχης παρατηρήθηκε δίχως αμφιβολία κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, με την εμφάνιση του Διαφωτισμού, ένα ρεύμα από το οποίο κανένας σύγχρονος πολιτικός σχηματισμός ή οργανωμένος φορέας πολιτισμού δεν αντλεί τις ιδεολογικές του αφετηρίες στη χώρα μας.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα προηγούμενα, εάν κάποιος επιθυμεί να εντοπίσει τις ιδεολογικές ρίζες των συγχρονων συνωμοσιολόγων, να ανιχνεύσει τις πηγές από τις οποίες προκύπτουν -συνειδητά ή υποσυνείδητα- όλες οι θεωρίες και η ρητορική των αρνητών, δεν έχει παρά να μελετήσει τα κείμενα ανθρώπων όπως ο Αγάπιος Κολυβάς Παπαντωνάτος, ο Αθανάσιος Πάριος, ο Χριστόφορος Παπουλάκος, ο Κοσμάς Φλαμιάτος και άλλων που ανέπτυξαν παρόμοια δράση εκείνα τα χρόνια.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι ότι ο χώρος που παράγει αυτές τις “λογικές”, θεωρείται με πολιτική υπαιτιότητα ταυτοτικά εναρμονισμένος με την ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνα τους τελευταίους δύο αιώνες.
Όμως καμία κυβέρνηση και κανένας πολιτικός φορέας δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του, κυρίως μέσω της στροφής στη Δημόσια Εκπαίδευση. Είτε γιατί δεν το επιθυμούν (πολιτικό κόστος, σε ένα βαθμό), είτε διότι η σχέση τους με τον άλλον δρόμο, αυτόν του Διαφωτισμού για παράδειγμα, αποτελεί γνωσιολογικά και ιδεολογικά terra incognita.
Έτσι γίνεται προσπάθεια, κακήν κακώς, υπό την απειλή του τέταρτου κύματος που ενδεχομένως να γεμίσει ξανά τις ΜΕΘ, το πρόβλημα να μαζευτεί και να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι. Πολλές οι συναντήσεις τις τελευταίες εβδομάδες με τον αρχιεπίσκοπο και άλλους εκκλησιαστικούς παράγοντες....
Το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως Πολιτισμικό. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.