Η Ρόμι Σνάιντερ υπήρξε μια από τις πιο όμορφες ηθοποιούς του Χόλιγουντ, παρόλο που η καριέρα της εκεί ήταν σύντομη. Η ζωή της, ωστόσο, δεν ήταν το ίδιο όμορφη, όπως και η κατάληξή της.
Έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος της σύζυγος, με τον οποίο απέκτησε το γιο της Νταβίντ, αυτοκτόνησε. Η ίδια ταλαιπωρούταν από προβλήματα υγείας, ενώ είχε υποχρεωθεί και σε αφαίρεση νεφρού.
Το πιο σοβαρό περιστατικό, όμως, που σημάδεψε τα τελευταία χρόνια της ζωής της και την οδήγησε και σε νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική του Παρισιού, ήταν ο θάνατος του 13 ετών τότε γιου της, τον Ιούνιο του 1981.
Ο Νταβίντ έπαιζε στον κήπο του σπιτιού τους όταν γλίστρησε και καρφώθηκε στα κάγκελα. Το παιδί βρήκε ακαριαίο θάνατο, η Σνάιντερ δεν ήταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή και ενημερώθηκε τηλεφωνικά για το συμβάν. Ένα χρόνο αργότερα, στις 30 Μαΐου 1982, η ηθοποιός βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της από τον Λοράν Πετέν, έχοντας καταναλώσει υπερβολική δόση βαρβιτουρικών και αλκοόλ.
Η τελευταία συνέντευξη που έδωσε η Σνάιντερ ήταν δύο χρόνια πριν πεθάνει, στο γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό «Stern». Η ειλικρίνειά της είναι κάτι περισσότερο από αφοπλιστική. «Είμαι μια δυστυχισμένη γυναίκα, εγκλωβισμένη στο ρόλο της Σίσσυ», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η Σνάιντερ μίλησε στον Michael Jürgs, ο οποίος επί της ουσίας την έπεισε να κάνει μια κατάθεση ψυχής για το περιοδικό, όσο ο δημοσιογράφος προσπαθούσε να καταλάβει τα πιο προσωπικά συναισθήματα της «εύθραυστης» ντίβας.
Η ηθοποιός από την πλευρά της, είχε υποσχεθεί στον Jürgs «λεπτομερείς απαντήσεις, χωρίς φίλτρα, χωρίς υπολογισμούς και στρατηγικές, που θα αναδεικνύουν την ιδιωτική και καλλιτεχνική της ακεραιότητα». Και, πράγματι, μίλησε για όλα: τη σχέση και τον αρραβώνα της με τον Αλέν Ντελόν, τον τραγικό θάνατο του γιου της, τον κινηματογράφο, τον «μέντορά» της και σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι, για τα παιδικά της χρόνια, ακόμη και την ανάγκη της να κάνει ταινίες για βιοποριστικούς λόγους.
Πριν λίγες μέρες, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, η ταινία «Τρεις μέρες στο Κιμπερόν» της Γερμανίδας σκηνοθέτιδος Emily Atef. Το θέμα της ταινίας είναι αυτή ακριβώς η τελευταία συνέντευξη της Σνάιντερ, με τη σκηνοθέτιδα να εστιάζει περισσότερο στις ταινίες της παρά στη δύσκολη ζωή της. Γιατί, όπως έλεγε και ο Πικάσο, η Τέχνη είναι το ψέμα το πιο κοντινό στην αλήθεια.
(Με πληροφορίες από corriere.it)