Πέρασαν και φέτος τα νέα ”Δεκεμβριανά” με την θεσμοποιημένη ασφυξία του κέντρου και την τυποποιημένη υποκουλτούρα των καταστροφών που όμως αυτή τη φορά μειώθηκαν στο ελάχιστο λόγω... covid. Το έργο πάντως παίχτηκε ως είθισται, ως υπερπαραγωγή, με ελικόπτερο και drones, πάρα την περιορισμένη διανομή. Οι λίγοι ”εκλεκτοί” ακτιβιστές της βίας, μαζί με τους ευαίσθητους διαμαρτυρόμενους, εναντίον όλων των υπολοίπων. Ημών των προσκυνημένων όπως θέλει ο βολικός μύθος.
Άλλη μια εξέγερση δηλαδή - κυρίως των νέων, που είχαν ελάχιστα να περιμένουν πλέον και τίποτα για να χάσουν - την οποία την προκάλεσε το πολιτικό κατεστημένο και η κρατική χρεοκοπία που ακολούθησε.
Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν το πιο ταιριαστό πρελούδιο στη φρίκη που θα ακολουθούσε: Το βούλιαγμα των τραπεζών, τα μνημόνια, τα capital controls, την υποθήκευση του εθνικού πλούτου για 99 χρόνια, την αποικία χρέους που κατάντησαν (καταντήσαμε) τη χώρα.
Μία εξέγερση, αυτή του κι 2008, η τρομερότερη μετά την νύχτα του Πολυτεχνείου, που όμως κατάντησε ”θεσμός” και μαραζωμένη επέτειος ή μόδα στα χέρια των επαγγελματιών. Κατά τα πρότυπα του προειρημένου Πολυτεχνείου. Με τις κυβερνήσεις των μνημονίων, των χορηγών, των τραπεζών και των τραπεζιτών να τρίβουν τα χέρια τους για το μπάχαλο που ξενερώνει ακόμη περισσότερο τον κόσμο και με την κοινωνία πιο κατατονική και πιο παραιτημένη από ποτέ.
Με την Αστυνομία να διεκδικεί ηθική δικαίωση, τα ρέστα δηλαδή, εκεί που ήταν στη γωνία απολογούμενη και την αριστερά της ευκαιρίας να έχει πουλήσει επαγγελματικά τη μάνα της και τον πατέρα της - από τα έσοδα της Ακρόπολης και της Κνωσού ως τα αντίσκηνα της Μόριας. Και βέβαια την Αθήνα μια αβίωτη, πολιορκημένη και παρανοϊκή πόλη. Και τους έγκλειστους της στα όρια της παραφροσύνης. Έτοιμο υλικό για την επόμενη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Και του χρόνου.
ΥΓ. Γιατί διαμαρτύρομαι λοιπόν; Δεν αξίζει η μνήμη ενός στυγερά δολοφονημένου 15χρονου ένα λουλούδι, ένα δάκρυ, μια θύμηση κι έναν ”ποτέ ξανά”; Δεν πρέπει να στηλιτεύεται, με κάθε ευκαιρία, η κατάχρηση εξουσίας από εκείνους που τάχθηκαν να υπηρετούν τους πολίτες και η καταδίκη όλων όσοι επιτρέπουν να οπλίζεται το χέρι του κάθε παράφρονα;
Η αντίρρησή μου αφορά μόνο στην κατάχρηση όλων αυτών των φετιχοποιημένων επετείων πού γίνονται πλέον αποκλειστικά για να προωθηθούν άλλοι στόχοι, κομματικές σπέκουλες και αγωνιστικά ”παράσημα”. Η βία για τη βία, ψάρεμα εντυπώσεων σε θολά νερά, χωρίς πρόταση ή διέξοδο. Η αντίρρησή μου έγκειται στην υποκρισία και την μεθοδική στρατηγική ενός διχασμού πού ωφελεί τους λίγους και βλάπτει τους πολλούς.
Το επαναλαμβάνω συχνά πως είναι γελοίο να αντιμετωπίζουμε τον αστυνομικό της γωνίας ως ταξικό εχθρό και να εκτονώνουμε σ′ αυτόν αποκλειστικά τα όποια μας επαναστατικά απωθημένα. Επειδή τον κάθε Κορκονέα δεν τον φτιάχνει μόνο ένα διάτρητο σύστημα που επιτρέπει στους ανισόρροπους να αποκτούν εξουσία αλλά κι όσοι απαξιώνουν τους αστυνομικούς και την προσφορά τους αντιμετωπίζοντας τους συλλήβδην ως μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους. Και είναι γελοίο η αστυνομία του 2021 εξισώνεται με την εποχή του Μπαμπάλου και του Μάλλιου. Νομίζω ότι και στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική δεν υπάρχουν πιο απαξιωμένοι κοινωνικά αστυνομικοί από τους Έλληνες. Όμως ως κοινωνία χρειαζόμαστε και τον νόμο και την τάξη και τη δικαιοσύνη και την αστυνομία. Αλλιώς τόσο το οργανωμένο έγκλημα όσο και η ασυδοσία του κάθε μικρού ή μεγάλου ”παράγοντα” θα επικρατήσουν.
Ξέρω βέβαια πως οι περισσότεροι των ανωτέρω απαραίτητων για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας θεσμών είτε υπολειτουργούν, είτε υποκύπτουν σε πολιτικές σκοπιμότητες, είτε αμαυρώνονται από την παρουσία επίορκων πεμπτοφαλαγγιτών σ′ αυτούς. Όμως το καθήκον όλων ημών είναι να αποκαταστήσουμε αυτούς τους θεσμούς αν έχουν φθαρεί και διαφθαρεί κι όχι να τους απαξιώσουμε και να τους καταργήσουμε.
Έχω δει σε διάφορες πορείες τις σεσημασμένες, νοσηρές φιγούρες, ασφαλείς μέσα στον όγκο του πλήθους, να καθυβρίζουν, να φτύνουν, να χτυπούν, να πετούν μολότοφ σε αστυνομικούς. Χρόνια τώρα κυριαρχεί αυτή η κουλτούρα το ανοιχτού πολέμου ανάμεσα στα Ματ και τα Εξάρχεια. Προς ικανοποίηση όλων όσοι κρύβονται και πίσω από τα Ματ και πίσω από τα Εξάρχεια. Τα πιόνια - ψώνια απ′ τη μια και οι αόρατες δυνάμεις απ′ την άλλη που κινούν τα νήματα ώστε το τέλμα και η παρακμή να διαιωνίζονται.
Δεν θα αποκτήσουμε, διερωτώμαι, ποτέ την ωριμότητα να υπερβούμε αυτόν τον ψευτοδιχασμό ώστε το χυμένο αίμα να μάς ενώνει και όχι να μάς χωρίζει; Δεν έφτασε επιτέλους η ώρα ώστε αυτή η βιομηχανία των ”εμφυλίων” που κατά καιρούς την έχουν παίξει με μαεστρία όλα τα κόμματα εξουσίας, να μην δηλητηριάζει με σταθερό μίσος τις τωρινές αλλά και τις μελλοντικές γενιές; Εκτός από το ταξικό μίσος δεν πρέπει να ισχύσει και η ταξική αγάπη;