...Ή πως να να επιβιώσετε από την επιδρομή του εχθρού. Ή όπως τόσο ωραία είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος Καλοκαίρια και χειμώνες περιμένω να φανείς...
Το καλοκαίρι, εκ του Μαγιού και ένθεν, είμαι χαμηλοβλεπούσα και ενίοτε κάνω και πιρουέτες καταμεσής του δρόμου. Όοοοοοοοοοχι δεν είναι του χαρακτήρος μου μηδέ η ντροπίαση, μηδέ η γυμναστική περιδιάβαση στας Αθήνας. Απλά ξεκινάει η σεζόν που ο εχθρός είναι ανεξέλεγκτος και άνευ καταλλήλου αστυνόμευσης Π Α Ν Τ Ο Υ. Δεν γνωρίζει ταξικά σύνορα, δεν γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα, ύψη, τρύπες, βάθη, ψυχολογίες και κατάρες.
Έχεις χωρίσει;
Πονάς, υποφέρεις;
ΝΑ και ο εχθρός.
Γυρνάς κατάκοπη στο σπίτι μετά από μία σιχτιριασμένη μέρα;
ΝΑ και ο εχθρός.
Έχεις βγει ραντεβού φουλ ερωτευμένη με τα ακριβά σου εκ Λονδίνου ψηλοτάκουνα φούξια πέδιλα; (αυτή η βερσιόν ενέχει σοβαρό κίνδυνο αποσταθεροποίησής σου)
ΝΑ και ο εχθρός.
Δι ένεμι σόουζ νο μέρσι.
Έχω αναρίθμητες ιστορίες να αφηγηθώ από τα μικράτα μου μέχρι και τώρα (δεσποινίς 39 Μαΐων) με απρόσμενα περιστατικά που όλα οφείλονταν σε εκείνη.
Την Κ Α Τ Σ Α Ρ Ι Δ Α.
Η κατσαρίδα εν Ελλάδι έχει αποκτήσει όνομα (η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διερευνήσει αν έχει αποκτήσει και κάπου αλλού). Πάντα ευρηματικοί οι Ρωμιοί και kudos στον θεσπέσιο copywriter της διαφημιστικής που την έκανε Τερέζα την κατσαρίδα κάπου στα έρλι έιτιζ. Σεξισμός μεν, δηλαδή θα μπορούσε να ήταν ο Τερέζος αλλά άει στον λύκο τώρα μην ασχολούμαστε και με λεπτομέρειες. Πάντως με όλους μου τους φίλους, από τα εξωτερικά, όταν τους λέω για την Τερίζα απορούν και νομίζουν ότι αναφέρομαι στην μάδερ Τερίζα (τουναντίον).
Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις με φίλους ψυχιάτρους, ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς, δημοσιογράφους, διαφημιστές (τόσα χρόνια έναν εντομολόγο δεν δέησα να γνωρίσω). Δεν καταλήγουν πουθενά.
Γιατί αυτό το τόσο δα πράμα/μαμούνι/κρίτσουρ μπορεί να καταργήσει το αίμα από το σώμα μου (σας) εν είδη δευτερολεπτικής συγκυρίας σε παγκόσμια κλίμακα;
Τις προάλλες έτοιμη και καταχαρούμενη να επισκεφτώ έναν φίλο μου και αναμένοντας το ασανσέρ (έμενε και στο ρετιρέ), αναλογιζόμουνα κοιτάζοντας την ένδειξη ΚΑΤ/ΝΟΣ. Θα μπορούσε, σκεφτόμουνα εγώ τώρα, αντί για κατειλημμένος να είναι κατηγορούμενος, κατακεραυνωμένος. Καταπιεσμένος. Και ξέρεις όταν σε τρώει η δευτερολεπτική σαχλαμάρα αυτά παθαίνεις. Φτάνει το ασανσέρ. Μπαίνω μέσα. Σάμερ Κένζο, όρεξη για μπαλκόνι, βοτκάκι και κέφι και χαρά.
Και ξαφνικά το αίμα παγώνει. Θέλεις να πάρεις τηλέφωνο στο E.R. ελπίζοντας ότι ο Τζορτζ Κλούνι θα ’ρθει προς σωτηρία σου (χωρίς την Αμάλ).
Δεν ήμουν μόνη μου. Ήταν εκεί. Υπερήφανη, κορδωμένη, φιοριτουρέ και φράπα, όπως μόνο από την Δυτική αστική υδατανθρακική δίαιτα θα μπορούσε να προκύψει. Ξανθιά, με κάτι κεραίες σαν τον Ισημερινό. Πάνω στον καθρέπτη. Ειρήνη ψυχραιμία λέω από μέσα μου. Τι στο διάολο. Έξι όροφοι είναι θα τα καταφέρετε να συγκατοικήσετε.
Με κοίταγε.
Την κοίταγα.
Με κοίταγε.
Την κοίταγα.
Με κοίταγε την κοίταγα.
Τόσο καμάκι ουδεπώποτε δεν διέπραξα. Αρχίζα να νιώθω τύψεις που δεν ανέβηκα με τα πόδια. Ευκαιρία θα ήταν Ειρήνη μου σκέφτομαι να έκανες και λίγη αερόβια άσκηση. Να ’τα τώρα. Τι θα κάνω; Κι αν πηδήξει επάνω μου; Κι αν ουρλιάξω και με ακούσει όλη η πολυκατοικία και γίνω και ρεζίλι και στον φίλο μου; Και πώς γίνεται το 1.70 να το σκιάζει το 0,10;
Ε;
Πώς;
Η πορεία μου προς τον έκτο απέβη καθοριστική. Κόντεψα να γίνω ένα με την πόρτα στην ιδέα ότι η Τερέζα και εγώ θα γινόμασταν κολλητές φίλες. Μέχρι που να φτάσω δεν είχε κουνηθεί. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό της. Πάντως με τίμησε η συμπεριφορά της γιατί ειδάλλως κι εγώ δεν ξέρω τι θα είχα γίνει. Με σεβάστηκε και δεν θέλησε εγκάρδιους εναγκαλιασμούς.
Κάποιες άλλες προάλλες φτάνοντας στο σπίτι μου νύχτα ήταν πάνω στην πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. Γιούχουυυυυυυυυυυυ Ειρήνηηηηηηηηη σε περίμενααααα. Γιατί άργησες τόσο παιδί μου; Με λούζει κρύος ιδρώτας, καλώ τη βοήθεια του κοινού. Ένας δύσμοιρος νεαρός ετοιμαζόταν να βάλει μπρος το μηχανάκι του, μαζί με τη φίλη του. Σας παρακαλώ θα ήθελα μια χάρη από εσάς. Που να φανταζόταν ο άνθρωπος τι θα του ζήταγα. Ήρθε και στη θέα του η Τερέζα κρύφτηκε πίσω από το πόμολο. Ακολούθησε η μάχη των Θερμοπυλών με ένδοξο νικητή τον κύριο.
Στο μεταξύ και κάποιες άλλες προάλλες και συγκεκριμένα προχθές και ενώ ήταν και απόγευμα και είχα τα πόδια μου με ηρεμία στη Γη ένιωσα ότι μάλλον κάποια πασχαλίτσα ήταν πάνω στον αστράγαλό μου. Όοοοοοοοχι. Εκεί καταμεσής του Ιστορικού κέντρου απόλυτα συνεπής στις ώρες κοινής ησυχίας και χωρίς καμία απόπειρα της παραμικρής κραυγής τίναξα το πόδι μου το οποίο χτύπησε πάνω σε έναν καναπέ μετά η κατσαρίδα χτύπησε πάνω στο διπλανό τραπέζι μετά κάποιοι άλλοι άρχισαν τα ουρλιαχτά και εν γένει επικράτησε ένα πολύ ωραίο σκηνικό που αδίκως δεν έχω on camera.
Το θέμα φίλες και φίλοι μου είναι, πώς θα διερευνήσουμε επιστημονικά το θέμα. Ποίος εστί ο ειδικός που θα μας λύσει το γεγονός ετούτο; Ναι και μη μας αρχίσετε οι ψυχολόγοι να έρθουμε αντιμέτωποι με τον φόβο μας. Εγώ σουβλάκι με κατσαρίδες δεν πρόκειται ποτέ να φάω. Ούτε και να πάρω αντί για γάτα μια κατσαρίδα να την βάλω να τα λέμε κάθε μέρα στο σπίτι μου.
Κάποτε σε μία κουβέντα που είχα με την πανσοφή Δανάη, μου είπε ότι τελικά οι κατσαρίδες μας ξεπερνούν γιατί είναι γρήγορες και ενέχουν υπουλοσύνη. Και πάνω που λες σε εξουσίασα κυρία μου, σε δευτερολεπτικούς χρόνους εξαφανίζεται με ταχύτητες Μπόλτον. Και είχε πάρα πολύ δίκιο η πανσοφή Δανάη γιατί μια άλλη φορά ούρλιαξε η φίλη μου και έτρεξα να σκοτώσω την κατσαρίδα. Εκείνη όμως ήταν μάλλον από κάποιες άλλες, τις βραδύστροφες και επειδή δεν κουνιόταν περάσαμε μία πολύ φιλική περίοδο όπου ανταλλάξαμε αρκετά βλέμματα και εν τέλει τη λυπήθηκα και την άφησανα φύγει. Βέβαια αντίστοιχα κάπως έτσι κοιμηθήκαμε κάποτε μέσα σε ένα εξοχικό δωμάτιο, ΜΕΣΑ στο σλίπινγκ μπαγκ και ΜΕΣΑ στην εσάνς του εντομοκτόνου. Και μιαν άλλη φορά μείναμε νηστικοί στο γραφείο γιατί με το που ανοίξαμε το συρτάρι ήταν μέσα στα πηρούνια εκείνη.
Για να μην θυμηθώ ότι φέτος κατέβασα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο από το πατάρι και μόλις το έστησα άκουσα ένα χράκα χρούκα και είπα Παναγίτσα μου πώς θα το μεταφέρω όοοοοοοοοοοοολο το δέντρο μαζί με τα λαμπιόνια στα σκουπίδια; Ε;;;;;;;;;
Και μην ξεχνάτε και τη Δήμητρα που ολόκληρο σαματά έκανε με τον Γιάννη όταν είδαν μία κατσαρίδα μέσα στο μπάνιο.
Όπως καταλαβαίνετε η κατάσταση είναι Τι να λησμονήσω, τι να θυμηθώ; Ήταν μια φορά κι έναν καιρό. Αν γραφόντουσαν ιστορίες για την κατσαρίδα και τις βάζαμε στη σειρά θα έφταναν για να κάνουν τον γύρο του κόσμου πάρα πολύ άπειρες φορές.
Πώς φίλοι μου όμως θα ξεπληρωθούν όλα αυτά τα παγώματα αίματος; Πώς θα ξεπληρωθεί η πανάκριβη τούρτα που εγώ πήγα και αγόρασα για το πάρτι και που επειδή είδα πάλι την Τερέζα στην Αρχελάου την έφερα τούμπα και έγινε το μπλακ φόρεστ, μπλακ φράιντεϊ; Πώς θα ξεπληρωθούν όλα τα κυνήγια με τη σκούπα; Πώς θα ξεπληρωθεί ο πόνος καρδίας;
Και τελικά μην και είμαστε πιο γλυκούληδες οι άνθρωποι άμα φοβόμαστε και λίγο, ή θα ήταν πιο γοητευτική τελικά η κοινωνία ετούτη αν όλοι ήμασταν Χάιλαντερς; Αυτά και εις το επαναγράφειν. Τερέζα σε μισώ. Αν γίνει πυρηνική καταστροφή να ξέρεις ότι θα μείνεις μόνη κι εκεί θα καταλάβεις τι εστί βερίκοκο.
Koldunov via Getty Images