Όσο κι αν η πολιτική επικοινωνία υπάρχει, όσο κι αν είναι εφικτή, είναι αδύνατον να αντικαταστήσει την πολιτική.
Ας παρατηρήσουμε μόνο τις τελευταίες δύο κυβερνήσεις μας. Η περίοδος 2015-2019 που έφερε μια ψευδαίσθηση επικοινωνιακής κυριαρχίας είχε το βαρύ αποτέλεσμα μιας μόνο θητείας. Η περασμένη κυβέρνηση έχασε τις εκλογές πρωτίστως διότι υπήρχε εμφανής αντίφαση λόγων και πράξεων. Κι όσο κι αν ψάχνει κανείς να βρει πολλαπλές αναλύσεις ήταν οφθαλμοφανές από τον πρώτο κιόλας χρόνο άσκησης εξουσίας ότι η πολιτική της απογοήτευε τους πολίτες που της είχαν δώσει την πλειοψηφία. Κι ας διδόταν καθημερινά η μάχη της πολιτικής επικοινωνίας (κατά την προσωπική μου άποψη με ερασιτεχνικό τρόπο).
Σήμερα, κι εν μέσω μιας πανδημίας, αποτελεί σοβαρότατο σφάλμα η αίσθηση παντοδυναμίας ενός πολιτικού προσώπου. Η ίδια η υφή της πανδημίας κι η πρακτική εφαρμογή των αχαρτογράφητων νερών μπροστά στο άγνωστο που αυτή φέρει θα μπορούσε να επιλυθεί μόνο μέσα από μια λέξη: ειλικρίνεια. Ωστόσο, η επιτυχία της πρώτης φάσης διαχείρισης της πανδημίας αμφισβητείται και η ένταση μεγαλώνει και θα μεγαλώσει περισσότερο μπροστά σε έναν πραγματικά πρωτόγνωρο, κοινωνικά κι οικονομικά, χειμώνα.
Έτσι αμφισβητείται η σημερινή κυβέρνηση που γνωρίζει σαφέστατα αποδοχή στον πρώτο χρόνο άσκησης της εξουσίας της. Αλλά δεν έχει παρά να ανατρέξει κανείς σε αντίστοιχες περιόδους άλλων κυβερνήσεων για να κατανοήσει ότι η μάχη μιας κυβέρνησης πρέπει να είναι συνεχής και δεν μπορεί να αρέσκεται στις αρχικές επιτυχίες. Αντίθετα, η αίσθηση παντοδυναμίας δίνει μια ψευδαίσθηση απόλυτης κυριαρχίας. Τίποτα πιο εφήμερο απ’ αυτό στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα σε χώρες δημοκρατικής παράδοσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην λεγόμενη περίοδο παντοδυναμίας της σημερινής κυβέρνησης η αίσθηση είναι τοξική, από υπερβολική δόση πολιτικής επικοινωνίας παρά ουσίας, ενώ στην πράξη έχει να επιδείξει πραγματικά πλούσιο έργο. Η ίδια υπερβολική δόση έφερε και την πρώτη αμήχανη στιγμή ενός άνευρου ανασχηματισμού ο οποίος είχε πάρει διαστάσεις χωρίς πρακτικό λόγο. Μάλλον η πρώτη διασπάθιση πολιτικού κεφαλαίου της Κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού απόρροια αυτής της κεκτημένης ταχύτητας εμμονής στην αξία της εικόνας.
Είναι δεδομένο ότι η πανδημία του κορωνοϊού θα αφήσει το στίγμα της και το υπόλοιπο 2020 και σχεδόν όλο το 2021. Πολλά αλλάζουν ή θα αλλάξουν. Όσο περνάνε οι μέρες θα τίθενται όλο και περισσότερα θέματα ή ερωτήματα. Οι μάσκες κοστίζουν, η ανασφάλεια πληγώνει. Ελάχιστοι σημειώνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών προέρχεται ήδη από δέκα καταραμένα χρόνια άρα ήδη έχουν συσσωρευτεί ανυπέρβλητες δυσκολίες. Κανείς δεν γνωρίζει πόσες ακόμα επιπτώσεις θα φέρει η πανδημία στην καθημερινότητα. Οι ρηξικέλευθες ιδέες ήταν ζητούμενο το 2019. Σκεφτείτε πόσο σημαντικές είναι σήμερα.
Η πολιτική πρέπει να πάρει τα ηνία της σκέψης και η πολιτική επικοινωνία το σημαντικότατο ρόλο της στη διασπορά της. Ο ευσεβής πόθος μιας πανστρατιάς μοιάζει ουτοπικός. Το ελληνικό, όμως, σχέδιο είναι απαραίτητο. Η πολιτική, κι όχι η πολιτική επικοινωνία, πρέπει να κάνει διαχείριση της πλέον σημαντικής ευκαιρίας που μας δίνεται μέσα από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα λέμε εδώ και καιρό ότι επείγεται για μια Νέα Αρχή. Αν ο κορωνοϊός μας έδωσε την αφορμή να κάνουμε άλματα στην ψηφιακή μας προσαρμογή ας είναι η αφορμή για την επιστροφή μας στις ισχυρές χώρες της περιοχής μας. Μπορούμε. Αρκεί να έχουμε σχέδιο.